Προς Μέγαρο Μαξίμου: Υπάρχει ή όχι θέμα τουρκικής αποζημίωσης για το ΠΑΘ 090 “Γαύδος”;

Κι ενώ υποτίθεται ότι οι πάντες αγωνίζονται για να αποκλιμακωθεί η ένταση στα Ίμια με το διπλωματικό παρασκήνιο να οργιάζει, ελπίζουμε ο Έλληνας πρωθυπουργός να αντελήφθη τον λόγο που οδήγησε τον Τούρκο ομόλογό του, Μπιναλί Γιλντιρίμ, να προβεί στην αναφορά «δεν έγινε επίτηδες», αναφερόμενος στον εμβολισμό του σκάφους ανοικτής θαλάσσης του Λιμενικού Σώματος / Ελληνικής Ακτοφυλακής (ΛΣ/ΕΛΛ.ΑΚΤ), παρότι τα πραγματικά περιστατικά «βγάζουν μάτι».

Σχολιάζει ο Μιχαήλ Βασιλείου

Ενώ διαθέτουμε έναν σούπερ ειδικό στο θέμα της θεωρίας παιγνίων (Game Theory) στο πλαίσιο της οποίας υπάρχει και το περίφημο «Chicken Game», τη μετωπική σύγκρουση δυο αντιπάλων με ζητούμενο ποιος θα υποχωρήσει πρώτος, δεν τον συμβουλευόμαστε. Είναι ο Γιάνης με το ένα «ν», γνωστός με το… επίθετο Βαρουφάκης.

Δεν κάνουμε καθόλου πλάκα και δεν θα μας εξέπληττε να βλέπαμε σχετικό άρθρο του τις επόμενες ημέρες για το περιστατικό στα Ίμια: Ποια είναι τα πραγματικά περιστατικά; Το ελληνικό σκάφος 090 «ΓΑΥΔΟΣ» ήταν σχεδόν ακίνητο, «δηλώνοντας» έτσι έμμεσα ότι δικαιούται να βρίσκεται εκεί. Απέναντι ήταν αριθμός τουρκικών…

Κάποια στιγμή το μεγαλύτερου μεγέθους της τουρκικής Ακτοφυλακής (Sahil Güvenlik Komutanlığı) SG-703 TCSG Umut, ανέπτυξε ταχύτητα και κατευθύνθηκε προς το ελληνικό σκάφος, με σκοπό να το εκδιώξει, υποχρεώνοντάς το σε φυγή, ενώπιον του ενδεχομένου βύθισης. Τη γλίτωσε τελικά με σοβαρές ζημιές.

Όθεν προκύπτει αυτό; Μα από το ότι εάν δεν έδινε διαταγή «πρόσω ολοταχώς» ο Έλληνας κυβερνήτης του «Γαύδος», η πρόσκρουση θα ήταν αναπόφευκτη, θα είχε συμβεί στη μέση του ελληνικού σκάφους και πιθανότατα θα είχαμε νεκρούς, πέραν ενός βυθισμένου ή ημί-βυθισμένου σκάφους.

Ο Τούρκος κυβερνήτης με το κλασικό στιλ «κοκοράκι» που διακρίνει όλους του νταήδες στον δρόμο μεγαλουπόλεων όπου βασιλεύει ο νόμος της ζούγκλας, αδιαφόρησε πλήρως για το αν σε περίπτωση που π.χ. κάποια βλάβη δεν επέτρεπε στο ελληνικό σκάφος να μετακινηθεί, θα μιλούσαμε τώρα για μια τραγωδία.

Πολύ απλά, ως κλασικός νεοθωμανός στρατιωτικός, έχει διδαχθεί ότι αν προχωρήσει «περήφανα» προς τα εμπρός η άλλη πλευρά θα οπισθοχωρήσει για να μην καταστραφεί.

Αυτό που δεν του είπαν στην τουρκική βοϊδοσχολή, είναι ότι αυτός που θα υποχωρήσει δεν το κάνει από δειλία, αλλά διότι αυτό υπαγορεύει η λογική, ένας παράγοντας που υπαγορεύει να σκέπτεσαι με φρόνηση. Ο κυβερνήτης οφείλει να προστατεύσει το πλήρωμα και το πλωτό μέσο και όχι να το θυσιάσει όταν δεν υπάρχει λόγος ζωτικής σημασίας.

Αυτό βέβαια αναδεικνύει ως στρατηγικά λογική την παράλογη συμπεριφορά και απόφαση του Τούρκου κυβερνήτη, ο οποίος πέτυχε τον αντικειμενικό του σκοπό. Έχουμε αναφερθεί πολλάκις στην… παράλογη λογική της στρατηγικής (rationality of irrationality) με μια όμως διαφορά.

Αδιαφόρησε για το τι μπορεί να συμβεί, σε περίπτωση που είχε συμβεί το μοιραίο. Το «τίναγμα» του ελληνικού σκάφους προς τα εμπρός, είχε ως αποτέλεσμα η πρόσκρουση να γίνει στο πίσω μέρος του σκάφους και να έχουμε μόνο ζημιές. Ταυτόχρονα, εξέθεσε τη χώρα του σε νομικές περιπέτειες που θα έχουν πολιτικές επιπτώσεις.

Αρκεί να μην χαριστούν στους Τούρκους οι Έλληνες και καλά για να πετύχουν την αποκλιμάκωση. Με κάποιον τρόπο, ο κακός γείτονας θα πρέπει να αντιμετωπίζει κόστος για τη συμπεριφορά που επιλέγει. Αυτό επιτάσσει η αποτροπή (deterrence) που αναφέρει η στρατηγική, την οποία ξεχνούν όσοι φοβούνται.

Όχι ότι δεν θα βρει η Τουρκία τα χρήματα να πληρώσει τις ζημιές σε ένα σκάφος. Το κόστος θα το αισθανθεί για την πρόταξη των επικοινωνιακών αναγκών των ισλαμιστών, σε βάρος των γειτόνων. Αυτομάτως όμως έπληξε το δίκιο που δηλώνει πως έχει για τα Ίμια, το οποίο επίσης ακυρώνεται από την απροθυμία να το θέσει ενώπιον κάποιου διεθνούς δικαιοδοτικού οργάνου για να κριθεί. Διότι ως γνωστόν, για τους Τούρκους, η δική τους βούληση παράγει δίκαιο…

Απλά και πρακτικά λοιπόν. Το ερώτημα προς το Μέγαρο Μαξίμου και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών είναι ένα: Θα κινηθεί άμεσα η ελληνική πλευρά να ζητήσει να βρει το δίκιο της στη διεθνή Δικαιοσύνη; Θα θέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση προ των ευθυνών της; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι η τουρκική ενέργεια έβλαψε την τσέπη του Ευρωπαίου φορολογούμενου;

Αυτός δεν είναι που πλήρωσε για να βοηθήσει στον έλεγχο των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών, εξαιτίας μιας τραγικής κατάστασης στη Συρία, στο ξέσπασμα της οποία και τους σχεδόν 400.000 νεκρούς, έχει ξεκάθαρη ευθύνη το ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Άγκυρας που κανείς δεν έχει το «στομάχι» να αντιμετωπίσει και να του κλείσει κατάμουτρα την πόρτα;

Κι ας πάει να πέσει στην αγκαλιά του Πούτιν, διότι εκεί θα καταλάβει, αν δεν το έχει ήδη, τι πάει να πει «στοργή» και εφαρμογή… στο τουρκικό κορμάκι, όσα επιδιώκει να κάνει σε όλους τους υπόλοιπους, συμπεριφερόμενος ως ο νταβατζής της ευρύτερης περιοχής. Καλό τέλος δεν θα έχει η Τουρκία, αλλά μέχρι τότε θα έχει σπείρει την καταστροφή, διότι όλοι αποφεύγουν να αντιπαρατεθούν με τον νταβατζή. Όχι απαραιτήτως στρατιωτικά…

Διότι για να κριθεί ένα μέρος της διένεξης εάν η Τουρκία οφείλει αποζημίωση στην ελληνική πλευρά για τη ζημία στο σκάφος, ένα μέρος, το τονίζουμε, είναι το αν δικαιούνταν το ελληνικό σκάφος να βρίσκεται εκεί. Και θα δικαιούνταν, εάν η περιοχή είναι ελληνική, σύμφωνα όχι με τις τουρκικές θεωρίες, αλλά με το ισχύον διεθνές δίκαιο.

Βέβαια, δεν αντέχει στη βάσανο της κοινής λογικής, το να υποστηριχτεί το δικαίωμα να προβεί η Τουρκία σε μια τέτοια ενέργεια ακόμα κι αν τέτοιο περιστατικό είχε συμβεί σε δικά της χωρικά ύδατα. Τέτοιες λεπτές διαχωριστικές γραμμές δεν απευθύνονται βέβαια σε καταγόμενους από την ασιατική στέπα αλλά σε πολιτισμένους ανθρώπους, κοινωνούς των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών.

Σίγουρα όχι σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό διότι αγωνίζονται ενίοτε να μας πείσουν ότι δεν κατέβηκαν ακόμα από τα δέντρα. Για να μην παρεξηγηθεί η αναφορά, προφανώς δεν αναφερόμαστε σε κάθε Τούρκο εκεί απέναντι, αλλά για μια συλλογικά ανώμαλη διεθνή συμπεριφορά.

Μια συμπεριφορά την οποία όμως, δυστυχώς προσυπογράφει διά της ψήφου του ο μισός και πλέον πληθυσμός της χώρας, όλα αυτά έχει μάθει να τα θεωρεί φυσιολογικά. Καμία σχέση με τον πολιτισμένο τρόπο επίλυσης διαφορών, ακόμα και με περισσότερες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς προς χάριν της ειρήνης και της ευημερίας αμφοτέρων, αρκεί να ξέραμε ότι αυτή η συμπεριφορά έχει περιορισμένη ατζέντα και ημερομηνία λήξης!

Διότι πέραν του σχεδόν 50% που ψήφισε τους ισλαμιστές του AKP, η αντιπολίτευση του CHP και οι «λεβέντες» του εθνικιστικού MHP συνήθως υπερθεματίζουν, αποκαλώντας το διεφθαρμένο ισλαμιστικό σινάφι του Ερντογάν… ως ενδοτικό! Οπότε, ας μην τρέφουν αυταπάτες στο Μαξίμου, το ΥΠΕΞ και το ΥΠΕΘΑ.

Η Ελλάδα οφείλει να κινηθεί αμεσότατα και να ζητήσει νομική κάλυψη. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει προσυπογραφή της γελοίας πεποίθησης του ελληνικού κατεστημένου που επειδή είχε ανάλογη παιδεία (βλ. όλοι ειδικοί στο διεθνές δίκαιο, ελάχιστοι στις διεθνείς σχέσεις και τη στρατηγική), τείνουν να αντιμετωπίζουν το διεθνές σύστημα ως ένα απέραντο δικαστήριο όπου επικρατεί η ευνομία!

Εδώ ο νόμος δεν επιβάλλεται πάντα, στην εσωτερική έννομη τάξη των κρατών για πολλούς λόγους, παρότι υπάρχουν υποτίθεται οι μηχανισμοί επιβολής του, πώς είναι δυνατόν να επιβληθεί στο διεθνές περιβάλλον όπου βασιλεύει ο κανών της ισχύος, ο «νόμος της ζούγκλας» επί της ουσίας;

Επειδή θα ακουστεί το επιχείρημα ότι με τον τρόπο αυτό δικαιώνουμε την τουρκική συμπεριφορά, θα πρέπει να τονιστεί ότι η πραγματική προσπάθεια μέσω της ανάπτυξης των κανόνων του διεθνούς δικαίου, μιας διαδικασίας εν εξελίξει, μιας διαδικασίας δυναμικής, επί της ουσίας αφορά την προσπάθεια να ορθωθούν εμπόδια στην αυθαιρεσία των ισχυρών…

Παράδειγμα για το πώς εμποδίζεται η βασιλεία του «νόμου της ζούγκλας»; Είναι απλό. Οι κατά πολύ ισχυρότερες Ηνωμένες Πολιτείες, παρότι θεωρητικά θα είχαν τη δυνατότητα να αδιαφορήσουν πλήρως για το διεθνές δίκαιο, όταν πάνε να επέμβουν σε κάποια γωνιά της υφηλίου, προσπαθούν έστω και για τα μάτια του κόσμου να δημιουργήσουν τη νομιμοποιητική βάση, να αποσπάσουν τη συναίνεση, την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ…

Άρα, το διεθνές δίκαιο όντως λειτουργεί ως ανάχωμα στην αυθαιρεσία των ισχυρών, μια αυθαιρεσία στην οποία όλοι έχουν προδιάθεση, καθώς αφορά την ίδια την ανθρώπινη φύση. Το πόσο θεωρούν εμπόδιο το διεθνές δίκαιο τα κράτη, δείχνει το επίπεδο προσαρμογής τους στη διεθνή πραγματικότητα και εν τέλει τον πολιτισμό τους. Ας βάλει ο καθένας «βαθμό» στην Τουρκία και θα έχει καταλάβει το επιχείρημα…

Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση