Συνεπισκοπήσεις

Του Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

Υποστρατήγου ε.α.

Μερικές φορές κάθομαι κι αναρωτιέμαι για το πώς τα πράγματα στην ζωή είναι έτσι και όχι αλλιώς. Διότι εκεί που νομίζουμε, ότι τα ξέρουμε όλα, τελικά αποδεικνύεται, ότι και ο εαυτός μας, τον οποίο θεωρούμε, ότι τον γνωρίζουμε πολύ καλά, αποτελεί ένα απειροελάχιστο κομμάτι ενός ιδεοπλάσματος με απροσέγγιστα και ανεξερεύνητα πέρατα. Είναι αυτός ο εαυτός μας, που νομίζουμε, ότι τον ελέγχουμε αλλά στην ουσία είμαστε μία υποσυνείδητη μικρότητα σε ένα συμπαντικό αίνιγμα.

Διερωτώμαι. Σε ποιούς πίνακες μιας μεγαλυτέρας κλίμακος συμπεριλαμ­βά­νεται η σύγχρονη ελληνική κοινωνία;

Αλλά καλύτερα είναι να περιοριστώ στις απορίες μου κάνοντας κάποιους δειλούς, ίσως στρεβλούς, ίσως αδέξιους συλλογισμούς επάνω στο πιο απλό. Στο άτομο.

Γνωρίζω, όπως και όλοι γνωρίζουμε, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες συνιστούσαν ένα σύνολο ατομικών προσωπικοτήτων, οι οποίες προσωπικότητες κατόρθωσαν να δημιουργήσουν τον Ελληνικό Πολιτισμό. Ένα πολιτισμό, που περιέκλειε όλη την ουσία της φιλοσοφίας, των τεχνών, του ανθρωπισμού, της συνετής διαχειρίσεως των κοινών, της πολεμικής αρετής καθώς.. και τον μίτο, που προσδιόριζε την διαδρομή προς την δόξα.

Στη συνέχεια την σκυτάλη έλαβαν οι Ρωμαίοι. Οι Ρωμαίοι σαν σύνολο απέδειξαν, ότι η καλή οργάνωση, η πολεμική προπαρασκευή, η πίστη και η εμμονή σε ένα σκοπό και η εκμετάλλευση των αρχών της δημοκρατίας υπό την συγκλητική της μορφή, σχηματοποίησαν την εικόνα της ισχυράς οντότητας. Της παντοκρατορίας της Ρώμης. Εντυπωσιακό το αποφαντικό. Η ρώμη της Ρώμης! Τέτοια παραδείγματα, η Ιστορία έχει να παρουσιάσει πάμπολλα.

Επανερχόμενος κάποιος στην Αρχαία Ελλάδα, θα μπορούσε να αμφισβητήσει τους Έλληνες, διατεινόμενος ότι ήσαν άτομα -όχι και τόσο αγγελικά, όσο τα φανταζόμαστε. Ναι, έχετε δίκαιο. Εκείνο όμως που μένει είναι ο μύθος, που δημιουργούν τα λίγα άτομα, τα σωστά. Τα διακεκριμένα. Αυτά που ταυτίζονται με τον μύθο.

Ακόμη και ένας συγγραφέας δημιουργεί μύθους με την δική του φαντασία, η οποία, ως εικός δεν αφήνει ανεκμετάλλευτες τις αιωρούμενες ενδείξεις. Δεν μένει αδιάφορος στις παρωθήσεις. Το νόημα, που πρέπει να προβληθεί σχετίζεται ή στη­ρί­ζε­ται στις φυσικές υποκινήσεις των ανθρώπων. Και μάλιστα ο λογικά εκμεταλλευό­μενος τα ερεθίσματα, που τίθενται σε λειτουργία από την παρατήρηση της συμπε­ριφοράς των ανθρώπων, είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει αυτή του την εμπειρία σαν αποδοτικό μέσον για να εισηγηθεί με την σειρά του ένα πλέον συγκροτημένο και βελτιωμένο αύριον.

Αυτός λοιπόν καθώς και οι λοιποί άνθρωποι, που χρησιμοποιούν το νού τους, αποστασιοποιούμενοι από το περιβάλλον των σειρήνων, λέμε μετά βεβαιότητος, ότι είναι σε θέση να αναζητήσουν και να αποκωδικοποιήσουν το νόημα της ζωής.  Είναι ικανός εκείνος, ο οποίος δέχεται τον εαυτό του, ότι είναι φύση αγέρωχη και ανεπηρέαστη από την φλυαρία των «ειδημόνων» και ότι ξεφεύγοντας από την ζωώδη κατάσταση, τού να πείθεται από τους έχοντες ρητορική ικανότητα, θα βρει στο τέλος -και μέσα στα φωτισμένα διαμερίσματα του αρμονικού και κατηρτισμένου πνεύμα­τος- την δικαιολόγηση της υπάρξεώς του.

Δυστυχώς, οι σύγχρονοι Έλληνες διακρινόμαστε από ένα είδος παρερμηνευ­μένης αυταπαρνήσεως, με την οποία αυταπάρνηση είμαστε πρόθυμοι να κατανα­λώσουμε τεράστια ενέργεια για την αναζήτηση ή το κυνήγι του «τίποτε», όπως επίσης είμαστε ικανοί να αναμειγνύουμε άχρηστες, παράλογες και ασύμβατες με την πραγματικότητα σκέψεις και προσδοκίες.

Οποία πλάνη να νιώθουμε, ότι είμαστε στο επίκεντρο μιας παραμενούσης αρχαϊκής μεγαλοπρέπειας, ενώ στην ουσία είμαστε εύθραυστοι και αποπροσα­νατο­λισμένοι σε ό,τι έχει σχέση με την πορεία των συγχρόνων υφηλίων πραγμάτων. Είμαστε αποσβολωμένοι από την ταχύτητα με την οποία διέρχεται εμπρός από τα μάτια μας η τεχνολογία. Είμαστε συμπαρασυρόμενοι με τα σκουπίδια που οι κοινωνικοί μηχανικοί φροντίζουν να μας σερβίρουν μέσω των τηλεοράσεων. Είμαστε μαγεμένοι από τις υποσχέσεις των καλοθελητών, που έχουν διαγνώσει την κεκτημένη μας ταχύτητα να ορεγόμεθα τις ανούσιες και περιττές ανάγκες, που διαφημίζονται από τους επιτηδείους ολίγους.

Έχουμε σκεφθεί άραγε, ότι έξω από όλα αυτά, θα πρέπει να ψάξουμε για να βρούμε το πνεύμα μας; Έχουμε σκεφθεί, ότι το πνεύμα μας έχει αποδράσει από το σώμα μας και ίπταται εκεί όπου φυσά ο πιο ανώδυνος άνεμος; Μήπως διαθέτουμε αδιάφορη συνείδηση; Μήπως δεν έχουμε κατανοήσει τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος της κοινής αντιλήψεως; Μήπως είμαστε συναπαρτήματα μιας φαινομε­νολογίας, όπου το ζητούμενο για τον ερευνητή είναι ο ορισμός του εγώ;

Για το περιβάλλον μας γνωρίζουμε ό,τι είναι σε θέση να αναγιγνώσκει το σύστημα των αισθήσεών μας. Όπως αυτό το περιβάλλον μας παρουσιάζεται. Με άλλα λόγια είναι ό,τι δηλώνει ότι είναι. Συνεπώς, επί όσον καιρό εμείς θα αποφεύγουμε να μελετούμε τα φαινόμενα, θα υποκείμεθα στον βομβαρδισμό των media και θα εγκολπωνόμεθα ό,τι αυτά μας «προσφέρουν». Δηλαδή την απρόσιτη πραγματικότητα, την οποία εμείς μάταια θα επιχειρούμε να αναγνωρίσουμε. Κι έτσι λοιπόν θα συνεχίσουμε να εκλέγουμε «δημοκρατικά» τους επαγγελματίες ονειροπλάστες. Αυτούς, τους οποίους εμείς ασφαλώς και δεν θα τους πιστεύουμε. Και κατηγορημα­τικά δεν θα τους πιστεύουμε λόγω της υποτιθεμένης συνειδησιακής μας αφυπνίσεως καθώς και της ανα­ποδράστου ηθικής της πίστης μας στην εφαρμογή της δημο­κρα­τίας. Κι έτσι εμείς θα συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε. Οποία γενετήσια πνευματική διαστροφή! Αλληλούια!

Πηγή: Σύνδεσμος 71

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση