Τουρκία: Παρωδία ∆ικαιοσύνης και σύγχρονου κράτους

Η ∆ύση ακόµα δέχεται να κάνει πως δεν βλέπει ότι στην Τουρκία δεν λείπουν µόνο κάποια στοιχεία που είναι ιερά για τον πολιτισµένο κόσµο, αλλά πολύ περισσότερα

Γράφει ο Γιώργος Κακλίκης

Λίγο μετά την απόφαση για την απελευθέρωση του Οσµάν Καβαλά, η Εισαγγελία τον επανέφερε στο κελί του. Εκτελώντας πειθήνια τις εντολές της πολιτικής ηγεσίας, τα ∆ικαστήρια κράτησαν έγκλειστο τον Τούρκο µεγιστάνα και φιλάνθρωπο για περίπου χίλιες µέρες. Με τις περισσότερες από αυτές να βρίσκεται στη φυλακή χωρίς κατηγορία. Γνωστός πέρα από τα όρια της χώρας του, ο Οσµάν Καβαλά χαίρει µεγάλης εκτίµησης για το φιλανθρωπικό έργο και για τη συµβολή του στον χώρο του πολιτισµού. Γνωστό είναι όµως πως η εικόνα των µαικήνων ελάχιστα είναι συµβατή µε τα πρότυπα ηγετών που συγχέουν τη σηµασία του πολιτισµού µε εκείνη του µεγαλείου.


Ο Τούρκος ηγέτης ακολουθεί αρχέγονα πρότυπα, µε κύριο χαρακτηριστικό τις µεγαλοστοµίες και τη βία. Τα λοιπά αποτελούν διακοσµητικό στοιχείο, αν φυσικά δεν έρχονται σε διάσταση µε τις κατευθυντήριες γραµµές που ο ίδιος υπαγορεύει. Τον Οσµάν Καβαλά δεν πρόλαβε να δει, έστω και για κάποιες στιγµές µετά την εικονική αποφυλάκισή του, η σύζυγός του. Θλιβερό περιστατικό που αµαυρώνει ακόµα περισσότερο ∆ικαιοσύνη και ηγεσία. Μια ηγεσία που δεν αφουγκράζεται τη διεθνή κατακραυγή για όσα εγκληµατικά διαπράττει. Και που, ακολουθώντας πρακτικές σκοτεινών αιώνων, συνεχίζει την καταπίεση της κοινωνίας στερώντας της τα βασικά δικαιώµατά της. Ηγεσία και ∆ικαιοσύνη, πεπεισµένες ότι οι απροσχηµάτιστες καταπιέσεις ενισχύουν και εξασφαλίζουν µακροηµέρευση και σεβασµό, δεν αντιλαµβάνονται ότι το σηµείο βρασµού είναι τόσο, που δύσκολα θα το µειώσουν τα θεαµατικά πυροτεχνήµατα. Τον Τούρκο πρόεδρο στηρίζει η µεγάλη γεωπολιτική σηµασία της Τουρκίας.

Ετσι, η ∆ύση ακόµα δέχεται να κάνει πως δεν βλέπει ότι σε αυτήν τη χώρα δεν λείπουν µόνο κάποια στοιχεία που είναι ιερά για τον πολιτισµένο κόσµο, αλλά πολύ περισσότερα. Η Τουρκία όµως, µε τις δίκες-παρωδία, µε τις συµµαχικές απιστίες, µε την περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου, µε τις απειλές και µε τη χρήση βίας, δεν εµπνέει τον σεβασµό που τόσο ποθεί, αλλά καταλήγει να αντιµετωπίζεται σαν ένα αναγκαίο κακό. Το ερώτηµα είναι αν αυτό θα εξακολουθήσει να ισχύει επί µακρόν ή θα φέρει µια ώρα νωρίτερα τη στιγµή που η ίδια θα καταδικάσει και την τελευταία ελπίδα να γίνει µια σύγχρονη και σεβαστή χώρα.

Έθνος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση