Η Τουρκία και η συμφωνία αλήθειας με τους εταίρους

Είναι εταίροι και σύμμαχοι ή δεν είναι; Αυτό οφείλουμε να το αποσαφηνίσουμε τώρα. Πριν έρθει η οποιαδήποτε «κρίσιμη στιγμή» με την γείτονα. Από εκεί και μετά ας κάνουμε το «κουμάντο» μας

Διπλωματικός εκπρόσωπος συμμάχου χώρας δήλωνε χθες ενώπιον δημοσιογραφικού κοινού, στην Αθήνα, πως οφείλουμε να μην τρέφουμε αυταπάτες αναφορικά με την δυνητική στάση φίλων, εταίρων και συμμάχων, σε ώρα κρίσης.

Για τον ίδιο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε περίπτωση που όντως έρθει μία «κρίσιμη ώρα» με την γείτονα, η Ελλάδα θα είναι μόνη. Το ίδιο επαναλαμβάνουν, εδώ και καιρό, στο ελληνικό Πεντάγωνο.

Δίχως αμφιβολία, ο ρεαλισμός -ακόμη και ο κυνισμός- δεν πρέπει να απουσιάζουν. Είναι απολύτως χρήσιμο, όμως, το έδαφος να δοκιμάζεται διεξοδικά, πριν την έλευση οποιασδήποτε τέτοιας «κρίσιμης ώρας»…

Υπ’ αυτό το πρίσμα, οι ενέργειες στις οποίες ήδη προχώρησε και συνεχίζει να προωθεί η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ αλλά και την ΕΕ είναι οι απολύτως ενδεδειγμένες. Η συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Δένδια, στον Ύπατο Εκπρόσωπο της ΕΕ για Εξωτερικές Υποθέσεις, Josep Borrell, ώστε να τον ενημερώσει επισήμως σχετικά με την τουρκική προκλητικότητα και την υπόθεση της συμφωνίας κατανόησης που υπέγραψε η Τουρκία με την Λιβύη καθώς και το αίτημά του να προβεί η ΕΕ σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες, θα καταδείξει, κυρίως, δύο τινά:

Πρώτον, εάν όντως επί ζητημάτων αυτής της υφής υφίσταται ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και δεύτερον κατά πόσον υπερισχύει το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο των θαλασσών, του… δικαίου του ισχυροτέρου, όταν η υπόθεση εξετάζεται από τους εταίρους μας στην ΕΕ.


Αντίστοιχα, οι δράσεις που συντονίζει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, στο πλαίσιο της Συνόδου του ΝΑΤΟ, αποσκοπούν ακριβώς στο ίδιο αποτέλεσμα. Την επίσημη παρουσίαση των ενεργειών της Τουρκίας οι οποίες συνιστούν πρόκληση για τη χώρα μας και τους τρόπους με τους οποίους παραβιάζεται το διεθνές δίκαιο.

Είναι, δε, απολύτως απαραίτητο να δοκιμαστεί τώρα το έδαφος, διότι η Ελλάδα, -με την ιδιότητά της ως κράτους μέλους σε αμφότερους αυτούς τους διεθνικούς οργανισμούς- είναι σε θέση να ασκήσει δικαίωμα αρνησικυρίας όταν και όποτε τούτο θεωρηθεί σκόπιμο.

Εάν η Τουρκία μπορεί να… ασκεί πίεση θέτοντας βέτο σε ένα σκέλος της πολιτικής του ΝΑΤΟ, κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο μπορεί και η Ελλάδα, σε περίπτωση που θεωρήσει ότι τα δικά της συμφέροντα διακυβεύονται. Ο δρόμος δεν είναι μονής κατεύθυνσης, αλλά… διπλής. Ακριβώς όπως η Τουρκία δηλώνει ότι δεν εκβιάζει, αλλά ότι ασκεί τα δικαιώματά της έτσι και η Ελλάδα μπορεί να πράξει το ίδιο.

Διότι, εντέλει, ποιο το νόημα εάν την κρίσιμη ώρα δεν υπάρξει η επίδειξη της προσήκουσας αλληλεγγύης. Ποιο το νόημα των περίφημων «ευρωπαϊκών συνόρων» και ποιο το νόημα του δικαίου των θαλασσών και ευρύτερα του διεθνούς δικαίου, εάν το μόνον που μετρά κατά τις «κρίσιμες ώρες» είναι το δίκαιο του ισχυροτέρου;

Για παράδειγμα, η χθεσινή τοποθέτηση του State Department, βάσει της οποίας «η ανακοίνωση ενός υπογεγραμμένου μνημονίου κατανόησης για την οριοθέτηση μεταξύ της Τουρκίας και της κυβέρνησης Εθνικής Συμφιλίωσης της Λιβύης (GNA) έχει προκαλέσει εντάσεις στην περιοχή, δεν είναι χρήσιμη και είναι προκλητική», αποτελεί ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.

Αντίστοιχα, η υλοποίηση -επιτέλους- των κυρώσεων που έχει ήδη εγκρίνει η ΕΕ κατά της Τουρκίας θα αποτελούσε ακόμη ένα βήμα προς την ίδια κατεύθυνση.

Ας μην ξεχνάμε ότι πριν την «κρίσιμη ώρα» προηγούνται άλλες, που δυνητικά θα μπορούσαν να αποδειχθούν ακόμη… κρισιμότερες και ότι –επιτέλους- πρέπει να γνωρίζουμε σε ποια πλευρά του φράκτη κάθονται οι εταίροι μας.

Αυτό που λέει ο λαός μας… καθαρές κουβέντες.

Νίκος Γ. Δρόσος
Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση