Η «επανάσταση» και η πτώση…

Ήταν μόλις πριν από πέντε σχεδόν χρόνια… Ο δικομματισμός είχε μείνει ένα ξερό κουφάρι από τα μνημόνια και από την καταστροφική αντιπολίτευση του αντιμνημονιακού μετώπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού «έπαιζε την επανάσταση», επιδεικνύοντας ανιστόρητη αφέλεια. Σκόρπιζε τις στάχτες των προηγούμενων και ειδικά της σοσιαλιστικής κεντροαριστεράς και γκρέμιζε με κυνισμό ακόμα όσα έγιναν από το υστέρημα κυρίως της μεσαίας τάξης, τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, χωρίς όμως να ψάχνει να βρει υλικά για κάτι νέο.

Οι κήρυκες της δήθεν «αριστερής ορθοδοξίας» διασκέδαζαν με οίηση δημόσια. Διέσυραν τα απομεινάρια του κατακρεουργημένου από τα μνημόνια δικομματισμού, χωρίς να σκέφτονται ότι η εξουσία έρχεται και δεν αρκείται στα ιδεολογήματα, πόσο μάλλον στις ιδεοληψίες. Πίστευαν αφελώς ότι έχει έρθει η ώρα για την αυτοδίκαιη δική τους ιστορική δικαίωση. Ταύτιζαν την πολιτική με την ανέξοδη αντιπολίτευση και συκοφαντούσαν στη συνείδηση του λαού κάθε προσπάθεια μεταρρυθμίσεων. Πίστευαν ότι το τέλος του δρόμου θα ήταν απλώς το να γκρεμίσουν, να τελειώσουν τους «παλιούς». Αυτοί θεωρούσαν αξιωματικά τον εαυτό τους ως το «νέο» και το αντισυμβατικό (κορυφαίος παιδαριώδης «συμβολισμός» η άρνηση Τσίπρα να βάλει γραβάτα).

Σήμερα, οι μάσκες πλέον έχουν πέσει με θόρυβο και το πουκάμισο είναι αδειανό… Αποδείχτηκε ότι ο κ. Τσίπρας και η παρέα του ποτέ δεν είχαν σκεφτεί τίποτε ρεαλιστικά νέο για τη διακυβέρνηση του τόπου. Και για έρθουμε στα πρόσφατα, δεν είναι μόνο ότι ο κ. Τσίπρας έκανε διακοπές σε κότερο γνωστού εφοπλιστή. Το έργο το είδαμε ξανά στο παρελθόν, αν και ο συμβολισμός του δήθεν αριστερού στο σκάφος ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Το χειρότερο είναι το θεσμικό ξεχαρβάλωμα της χώρας από μια κυβέρνηση της οποίας το μοναδικό αφήγημα πλέον είναι ο πολιτικός διχασμός. Και αυτό είναι ότι πιο σάπιο θα μπορούσε να εισφέρει στην πολιτική ζωή ο σύγχρονος Γκρούεζας του ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς διανοούνταν πριν πέντε χρόνια να ρωτήσει «Και πώς ζεις θα κυβερνήσεις ρε Γκρούεζα, τι θα κάνεις;». Είχε την ταμπέλα του αριστερού και αρκούσε, αλλά ξέπεσε …


Πλέον, βρισκόμαστε πολιτικά σε κομβικό σημείο. Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά είναι εκείνοι που σηκώνονται και ψάχνουν για τις συνθήκες που θέλουν και που, άμα δεν τις βρουν, τις δημιουργούν μόνοι τους έλεγε ο Bernard Shaw. Το νέο πολιτικό δίλημμα στο οποίο ιστορικά πρέπει να έρθει στο προσκήνιο δεν είναι ούτε το ποιος θα «τελειώσει» ποιον, ούτε το ποιος «έχει» τον άλλον. Το στοίχημα είναι αν θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για μια νέα αρχή. «Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ’ αυτό». Και ως κοινωνία δεν έχουμε κανένα λόγο να συνεχίσουμε να κρατάμε την αναπνοή μας, μισοπνιγμένοι στα λασπόνερα της «αυταπάτης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κοινωνία έχει ανάγκη να πάρει ανάσες… Πνίγεται. Πρέπει να αναπνεύσει μέσα από την αλήθεια και την ανανέωση ιδεών και προσώπων και όχι να ρουφήξει πάλι τους ρίπους των πολιτικών υποπροϊόντων που σερβίρει ο ΣΥΡΙΖΑ ως επιδόρπιο της κυβερνητικής του θητείας. Οι νεοελληνικές γενιές ήδη βρίσκονται μπροστά στις αποφάσεις τους, αν και μάλλον τις έχουν πάρει και θα φανούν σύντομα…

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση