Η “χρονο-ουτοπία” της άμεσης δημοκρατίας και οι επιπτώσεις της στο σήμερα
Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου
Όταν μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, στην αρχή των μνημονίων, συγκεντρώνονταν στις πλατείες της χώρας και στο Σύνταγμα, κάποιοι έριξαν το σύνθημα “επιστροφή στην άμεση δημοκρατία”. Βεβαιότητά μου είναι ότι δεν ήταν αυθόρμητο το σύνθημα αυτό, αλλά ρίχτηκε σκόπιμα για να αποπροσανατολίσει τους πολίτες και να τους απομακρύνει από τη μάχη που είχαν αρχίσει να δίνουν.
Είναι σαν κάποιος να έχει αποφασίσει να δώσει μια μάχη εναντίον κάποιων που τον καταδιώκουν έως εξοντώσεως και ένα “φίλος” του εμφανίζει μπροστά του ένα αεροπλάνο. Του λέει: -Έλα έμπα και “φύγε μπροστά”. -Μα πώς; απαντάει ο κατατρεγμένος (από όλο το σύστημα Έλληνας των μνημονίων), εγώ δεν ξέρω να πιλοτάρω αεροπλάνο! -Έμπα και θα σε μάθω εγώ!
Και σε άλλους, τους πιο ελεύθερους, τους πιο φιλοσοφημένους, το σύστημα έριξε το σύνθημα της “άμεσης δημοκρατίας”. Άρχισε τότε να παίρνει κάθε ετερόκλητος ομιλητής το λόγο, με κακέκτυπες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, που φυσικά δεν οδηγούσαν ούτε σε συμπέρασμα ούτε σε αποτέλεσμα, ακριβώς τη στιγμή όλοι είχαν μπροστά τους αμεσότατο (και όπως αποδείχτηκε πολύ πραγματικό) κίνδυνο για την προσωπική τους ύπαρξη και για ολόκληρο το Έθνος τους. (Αυτούς αφορά το παράδειγμα που ανέφερα με την άμεση δημοκρατία ως “αεροπλάνο” και το σύστημα ως το “φίλο” που το πρότεινε).
Οι πιο σοβαροί άνθρωποι κουράστηκαν από το αναπόφευκτο “αλλαλούμ” και αποχώρησαν. Ωστόσο κάποιοι από αυτούς βάλθηκαν να συνεχίζουν τον ίδιο ατελέσφορο δήθεν “αμεσοδημοκρατικό τρόπο” και στις συνελεύσεις γειτονιάς που είχαν δημιουργηθεί με αποτέλεσμα, μετ' ου πολύ, να διαλυθούν και αυτές.
Αυτή είναι μια τακτική χειραγώγησης που την εφαρμόζει συχνά το σύστημα και σε πολλά θέματα: η μεταφορά από το καίριο και άμεσο σε έναν ακραίο στόχο. Τους πήρε, λοιπόν τους πολίτες αυτούς από τον “παρόντα” χρόνο και αγώνα, για να τους οδηγήσει σε μια “χρονο-ουτοπία”, δηλαδή έναν στόχο πλήρως απόμακρο και ανέφικτο σε εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική και πολιτική συγκυρία.
Στόχος που ίσως θα γινόταν σε ένα απώτερο μέλλον εφικτός, αν έδιναν τη μάχη που απαιτούσε η δεδομένη ιστορική στιγμή. Αυτή η έντεχνα ριγμένη χρονο-ουτοπία είχε ως αποτέλεσμα να ατονίσει η αγωνιστικότητα και να φύγουν από το πεδίο της μάχης οι πιο καλλιεργημένοι, οι πιο αδέσμευτοι πολιτικά Έλληνες. Και αρκετοί να συνεχίσουν να κυνηγούν την (για τότε) χίμαιρα της λεγομένης άμεσης δημοκρατίας.
Δηλαδή να κυνηγούν τη δημοκρατία της Αθήνας του 5ου π.Χ. αιώνα, όπου οι πολίτες αποφάσιζαν για όλα όσα τους αφορούσαν, στη βάση σεβασμού των πλειοψηφικών αποφάσεων της εκκλησίας του δήμου. Είναι όμως ο Έλληνας όπως είναι σήμερα, (η δε κατάστασή του από τον πόλεμο του ’40 και μετά γίνεται όλο και χειρότερη), ώριμος και ικανός για την αυθεντικότερη μορφή δημοκρατίας που μπόρεσε ποτέ να υπάρξει;
Όμως, οι πολιτισμικές αυτές κορυφές δεν ξεπήδησαν από μια σαθρή βάση (όπου βάση το σύνολο των Αθηναίων πολιτών). Μια σαθρή κοινωνική βάση ποτέ δεν μπορεί να παράγει πολιτισμό και μάλιστα τον κορυφαίο που εμφανίστηκε ως τώρα. Ούτε να αναδείξει τις ανθρώπινες εκείνες κορυφές, που του δίνουν μορφή και έκφραση.
Ο Αθηναίος πολίτης πήγαινε στο Θέατρο και έβλεπε Αισχύλο, Σοφοκλή, Αριστοφάνη και “έκρινε” την ποιότητα αυτού που έβλεπε. Δώστε σήμερα στο μέσο Έλληνα ένα απλό θεατρικό έργο και ζητείστε την κριτική του. Περιττεύει η απάντηση. Η διαφορά πολιτισμικού επιπέδου είναι χαοτική.
Όχι γιατί φταίει ο σύγχρονος Έλληνας, αλλά γιατί του στέρησαν εκείνη την Παιδεία που γεννάει τον πολιτισμό και τις κορυφές του. Παιδεία που την είχε άπλετη ο κάθε Αθηναίος έφηβος, ο κάθε αυριανός πολίτης. Έτσι σιγά-σιγά η κοινωνική βάση στην Ελλάδα αποσαθρώθηκε. Κανέναν πολιτισμό δεν παράγει, άξιο να γίνει πρότυπο για άλλους λαούς και σε κανέναν τομέα.
Πολιτισμικά εκμηδενισμένη η Ελλάδα, τρέχει πίσω από “αλλότρια”, σαπισμένα πρότυπα, που τη δηλητηριάζουν, χωρίς καν να το κατανοεί. Και οικονομικά υπόδουλη η Ελλάδα, επειδή ακριβώς αυτά τα δύο πάνε μαζί. Οι “ισχυροί”της γης γνωρίζουν ότι αυτά πάνε μαζί, γι’ αυτό και ξηλώνουν τις πολιτισμικές βάσεις των λαών και τις αντικαθιστούν με πολυπολιτισμικά σκουπίδια, εφ’ όσον πολιτισμός χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα, δεν υπάρχει. Απλά, δεν υπάρχει.
Η δε κατάσταση στην Ελλάδα από το ’80 και μετά, που άρχισαν να “φεύγουν” ή να γίνονται απόμαχοι κάποιοι μεγάλοι στην Τέχνη που ανέδειξε τις προηγούμενες δεκαετίες η Ελλάδα, είναι τραγική. Και οι “υπηρέτες” του υπ. παιδείας -και όχι μόνον- αντί να στρέψουν το λαό στις ρίζες εκείνες, τις ελληνικές ρίζες, που γεννάνε πολιτισμό, προσπαθούν πλέον να τις ξεριζώσουν οριστικά και αμετάκλητα.
Με αυτά δε δηλώνω την αποστροφή μου προς τη δημοκρατία. Κάθε άλλο. Τη θεωρώ ύψιστο πολιτικό και -κυρίως- πολιτισμικό επίτευγμα. Αλλά για να φθάσει αυτήν την υψηλή κορυφή ο σύγχρονος Έλληνας πρέπει να περάσει οπωσδήποτε και αμετάκλητα από εντελώς σαφή, ενδιάμεσα στάδια.
1. Να αποδιώξει όλους τους προδότες από την πολιτική εξουσία που κατέχουν και να τους παραδώσει σε μικτό, ορκωτό, λαϊκό δικαστήριο. Η νομική δικαιοσύνη, όταν λειτουργεί σωστά, είναι και αυτή δείγμα πολιτισμού. (Για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα-βήμα 3! Και είναι απλό: κρατούνται μέχρι να αλλάξει το Σύνταγμα).
2. Να ξεφύγει από τη μέγγενη της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, να μηδενίσει το παράνομο χρέος που του έχουν επιβάλλει για να του πάρουν ακόμα και το παντελόνι που φοράει. Και τάχιστα, χωρίς δισταγμούς, με εθνικό νόμισμα, να ανασυγκροτήσει την παραγωγική του βάση, τονώνοντας κάθε ελληνική παραγωγική δραστηριότητα. Ώστε, να μην τον καταδυναστεύει ο αγώνας για επιβίωση, αλλά να διαθέτει όλο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο -και για τις όποιες δημοκρατικές διαδικασίες που απαιτούν ιδιαίτερα μεγάλο χρόνο.
3. Να ψηφίσει ένα νέο Σύνταγμα, που να θεσπίζει μία ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ της αυθεντικής δημοκρατίας και της τωρινής απόλυτης παραγκώνισής του, (δηλαδή τυραννίας), που το ισχύον Σύνταγμα της επιτρέπει να επιβληθεί. Έτσι θα ωριμάσει πολιτικά, μέχρι ο ίδιος, ως ελληνικός λαός, να ψηφίσει, εν ευθέτω χρόνω, ένα άλλο Σύνταγμα που να εγκαθιστά την πιο αυθεντική δημοκρατία που είναι δυνατόν να επιτευχθεί στην εποχή μας.
Το Σύνταγμα αυτό για ύψιστα εθνικούς λόγους είναι ανάγκη:
α.) να αυτοκατοχυρώνεται έναντι μελλοντικών “πονηρών” αναθεωρήσεών του. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με άρθρα του Συντάγματος, τα οποία οι εξωνημένοι κυβερνώντες μπορούν και τα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Επιτυγχάνεται με πλήρη και εκ βάθρων αλλαγή της πολιτειακής δομής (θέμα ενός επόμενου άρθρου).
β.) να θεσπίζει ότι οι πολίτες θα ερωτώνται για κάθε σοβαρό θέμα και η ετυμηγορία τους θα είναι απολύτως δεσμευτική για όλο το πολιτικό σύστημα, άπαξ διαπαντός. Αλλαγές μόνο με νέο δημοψήφισμα.
γ.) να δίνει τη δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να ανακαλούν από το αξίωμά βουλευτές, πρωθυπουργό και το σύνολο της Βουλής.
Και τούτο όταν, μεμονωμένα ή ως σύνολο (Βουλή) δρουν εναντίον του Εθνικού, “κοινού” συμφέροντος καταπατώντας το Σύνταγμα ή δεν δρουν υπερασπιζόμενοι και σεβόμενοι το Σύνταγμα, όπως π.χ. σήμερα τα υπόλοιπα κόμματα εκτός του κυβερνώντος. Τέλος, αν έδωσαν ψευδή προγράμματα και ψευδείς υποσχέσεις κατά την προεκλογική εκστρατεία τους ή αν, μετά την εκλογή τους, αποδείχτηκαν κλέφτες.
4. Να κάνει μια γιγάντια προσπάθεια αλλαγής στην Παιδεία παιδιών και εφήβων, επιστρατεύοντας ό,τι καλύτερο υπάρχει στην Ελλάδα σε ανθρώπους “υψηλής Παιδείας”, που σκέφτονται και αισθάνονται Ελληνικά. Και μια εξ’ ίσου γιγαντιαία προσπάθεια να αναπτυχθεί η ελληνική Παιδεία για ενήλικες (Ιστορία, Πολιτική, βασικές αρχές της Φιλοσοφίας, επαφή με την Τέχνη και κατανόηση τι είναι Τέχνη, ώστε να μην τους πουλάνε σκουπίδια!)
Ο κάθε Έλληνας για το χρόνο που διαθέτει στα προγράμματα Παιδείας για ενήλικες πρέπει να επιδοτείται για να υπάρχει στην αρχή, μέχρι να ανέβει το επίπεδο, κάποιο πιο «γήινο» κίνητρο. Ίσως φαίνεται ανέφικτο, αλλά δεν είναι. Η Ελλάδα είναι μια πάρα πολύ πλούσια χώρα, από τις πλουσιότερες του κόσμου. Αρκεί να καταφέρει να βγάλει από πάνω της τις βδέλλες που της ρουφάνε το πνευματικό και οικονομικό της αίμα.
Θα το προσπαθήσει ακόμα μια φορά ο Έλληνας , τώρα που έγινε πολύ πιο σοφός, ύστερα από τόσες προδοσίες που έχει υποστεί και τόσα βάσανα που του έχουν προκαλέσει αυτές οι προδοσίες; Μόνο που αυτή τη φορά, αν το θελήσει να καθαιρέσει και να “καθάρει” όλους τους σφετεριστές εξουσίας που ανήκει μόνο σε αυτόν (και με αυτήν τη σφετερισμένη εξουσία τον καταδυναστεύουν), δεν πρέπει να είναι αγανακτισμένος ούτε καν θυμωμένος!
Αλλά ακριβώς όπως ο προπάππος μας Οδυσσέας όταν αποφάσισε να εξοντώσει τους σφετεριστές της εξουσίας που ανήκε μόνο σε αυτόν: μεθοδικός (με σχέδιο), ευφυής (μεταμφιέστηκε), ψύχραιμος, σώφρων, ικέτης θείας βοήθειας και κυρίως αποφασισμένος!
Πηγή "Δες το Όλον"
Αναρτήσεις
οι δουλοπάροικοι να φέρουν Σύνταγμα που να τους δίνει δύναμη ανάκλησης βουλευτών, πρωθυπουργού και Βουλής; χλωμό το βλέπω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρκεί που πέφτει ο σπόρος, ( κυρίως ότι οι πολίτες θα μπορούν να ανακαλούν από το αξίωμά τους τους πάντες!). Όλα από ένα κάποιο “σπόρο” αρχίζουν. Σε μια διάλεξή μου για το θέμα, κάποιος από το ακροατήριο είπε ότι ούτε σε 30-40 χρόνια δεν πρόκειται να μπορέσει να ψηφιστεί ένα τέτοιο Σύνταγμα. Δεν είναι όμως έτσι. Αν δε φέρουμε, τώρα ή έστω στο άμεσο μέλλον, τα “πάνω-κάτω” πολιτικά στην Ελλάδα, αλλάζοντας τα πάντα και φυσικά το Σύνταγμα, τότε σε 30-40 χρόνια, ίσως και πολύ νωρίτερα, ο Ελληνισμός ακόμα και μέσα στην Ελλάδα θα βρίσκεται στο ξεψύχημά του. Και κάποιος που ψυχορραγεί δεν έχει δύναμη για τίποτα, πόσο μάλλον για τέτοιες σφριγηλές αλλαγές.
ΔιαγραφήΤο θέμα είναι αν έχει απομείνει τόσο “σφρίγος” μέσα στον Έλληνα, ώστε , χωρίς αναστολές και καθυστερήσεις, να πετάξει μαζί με “τα τυμπανιαία σκουπίδια των δρόμων” και το σύστημα που τα γεννάει. Και να φέρει νέα, καθαρά, πρόσωπα στην εξουσία: αληθινούς ΕΛΛΗΝΕΣ με καρδιά και γνώση. Τότε θα αλλάξει ρηξικέλευθα και το Σύνταγμα! Γιατί είναι θέμα επιβίωσης του γένους και του πολιτισμού μας. (Δες το Όλον.com)