Τουρκικοί εξοπλισμοί. Ησυχία, η πατρίδα κοιμάται…

Και μάλλον βολεύει αυτός ο ύπνος… Ο κρατικός προϋπολογισμός συνεχίζει να εκτελείται σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, και οι Ένοπλες Δυνάμεις συνεχίζουν να κάνουν την δουλειά τους έτσι όπως πρέπει να την κάνουν. Κατά καιρούς κάνουμε και ασκήσεις (που φέρνουν το προσωπικό αλλά και το καταπονημένο υλικό στα όριά του) και όλα μια χαρά. Σωστά;

‘Αλλωστε όπως δήλωσε και ο Έλληνας πρωθυπουργός στην πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου ομολόγου του «η στρατιωτική δραστηριότητα και η τουρκική παραβατικότητα δεν μπορεί να συνεχιστεί και ότι είναι άδικο οι χώρες μας να οδηγούνται τελικά στο να επενδύουν σε ανταγωνισμούς εξοπλισμών αντί να επενδύουν στις κοινωνίες τους και στην καλή γειτονία». Ίσως είναι κι αυτός ο λόγος που εμείς οι Έλληνες είμαστε τόσο «ήσυχοι», επενδύουμε προφανώς «στην κοινωνία και στην καλή γειτονία». Απλά οι Τούρκοι επενδύουν σε οπλικά συστήματα και τα στελέχη των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.

Τους τελευταίους μήνες, είτε μέσα από τις σελίδες του περιοδικού, είτε μέσα από την ιστοσελίδα, φροντίζουμε να σας ενημερώνουμε με τον καλύτερο τρόπο για τα τεκταινόμενα σε επίπεδο εξοπλισμών και στις δυο πλευρές του Αιγαίου. Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, στην μια πλευρά του Αιγαίου, γιατί η άλλη μάλλον δεν χρειάζεται εξοπλισμούς.

To τονίζουμε συνεχώς πως η Τουρκία εξοπλίζεται συνεχώς και ποικιλοτρόπως, αλλά τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης το ξεχνούν, καθώς εστίασαν μόνο πριν λίγους μήνες -αλλά εντελώς προσωρινά- στην αγορά των τουρκικών F-35A, και αγνοούν κάθε τι άλλο συμβαίνει στην γειτονική μας χώρα εξοπλιστικά. Ναι, αυτή την στιγμή η Τουρκία συγκλονίζεται ακόμη από τα απόνερα του Πραξικοπήματος του καλοκαιριού του 2016, το Δημοψήφισμα έκανε τον Ερντογάν τον ισχυρότερο άντρα της ευρύτερης γειτονιάς μας, αλλά δεν πρέπει ξεχνάμε το τι συμβαίνει σε επίπεδο εξοπλισμών στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Τι συμβαίνει; με μια λέξη, θα μπορούσε κανείς να το πει "κοσμογονία".

Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη την άνευ προηγουμένου αύξηση του ΑΕΠ της από το 2000 μέχρι σήμερα (όταν τότε έπαιρνε δάνειο από το ΔΝΤ για να γλυτώσει από την χρεωκοπία), φρόντισε αργά αλλά σταθερά να ανανεώσει το υλικό των ένοπλων δυνάμεών της έχοντας στο μυαλό της δυο προφανείς άξονες. Ο πρώτος είναι η επιλογή υλικού να είναι η καλύτερη δυνατή. Ο δεύτερος είναι το αμυντικό υλικό που μπαίνει σε υπηρεσία να φτιάχνεται στο έδαφός της. Το θέμα είναι πως σταδιακά δημιουργήθηκε κι ένας τρίτος, που έχει να κάνει με την μεταφορά τεχνογνωσίας στην χώρα, με τα τουρκικά πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα να πρωτοστατούν στην προσπάθεια, ενώ οι τουρκικές βιομηχανίες έχουν πλέον συσσωρεύσει αρκετή γνώση και εμπειρία σε κρίσιμους τομεις της Άμυνας.

Θα ήταν ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε μερικά απο τα «επιτεύγματα» των γειτόνων, αλλά χρειαζόμασταν μάλλον αρκετές σελίδες του περιοδικού. Στο τελευταίο τεύχος έχουμε μια -σαφώς περιορισμένη- αναφορά στην IDEF 2017, αλλά σύντομα θα επανέλθουμε. Το μόνο που θα πούμε εδώ είναι πως η Τουρκία μπορεί και εξάγει αμυντικό υλικό υψηλής τεχνολογίας και κερδίζει χρήματα, και μάλιστα πολλά. Και το σημαντικότερο, αντί για brain gain, η Τουρκία έχει brain gain. Αντί να χάνει επιστήμονες, κερδίζει πίσω συνεχώς κι αυτούς που έχουν φύγει στο εξωτερικό.

Σε ότι αφορά τα εξοπλιστικά προγράμματα που υλοποιεί η Τουρκία, επιγραμματικά και μόνο θα αναφέρουμε ότι το σύνολο των F-16 της ΤΗΚ έχουν εκσυγχρονιστεί με AN/APG-68v9 και Link 16 (ενώ πρόσφατα πάρθηκε και η απόφαση για την δομική ανανέωση των παλαιότερων Block 30, η είδηση εδώ), νέα εκπαιδευτικά μπαίνουν σε υπηρεσία (εγχώριας κατασκευής), UAV/UCAV με εγχώριας κατασκευής κατευθυνόμενους πυραύλους παραδίδονται, Airbus A400M φέρνουν τις δυνατότητες αερομεταφοράς σε άλλο επίπεδο, ενώ κάποια στιγμή λίαν συντόμως θα αγοραστεί και Α/Α σύστημα μεγάλης ακτίνας δράσης (είτε αυτό λέγεται S-400, είτε Patriot PAC-3 είτε MEADS). Το Ναυτικό μετά τις νέες stealth κορβέτες σε λίγα χρόνια θα βάλει σε υπηρεσία και νέες φρεγάτες γενικής χρήσης, νέα αρματαγωγά, νέα υποβρύχια καθώς και το περίφημο ελικοπτεροφόρο, όλα μα όλα εγχώριας κατασκευής.

Ο στρατός ξηράς εκσυγχρονίζεται κι αυτός σε υψηλότατο βαθμό με νέα εγχώριας κατασκευής άρματα μάχης Altay (έχουμε γράψει πολλές φορές για το άρμα, οι τούρκοι μιλούν ίσως και για 1500 νέα άρματα που σε βάθος χρόνου θα αντικαταστήσουν όλα τα παλιά αμερικανικά σειράς Μ), νέα πυροβόλα (Α/Κ και ρυμουλκούμενα), νέα ρουκετοβόλα, νέοι βαλλιστικοί πύραυλοι (με εμβέλεια που μπορεί να φτάνει και τα 1000 km), νέο τυφέκιο εφόδου, νέο επιθετικό ελικόπτερο (με εγχώρια κατασκευή, ενώ εγχώριας κατασκευής είναι και τα όπλα του), νέα τεθωρακισμένα κάθε είδους, Α/Κ αντιαεροπορικά, νέο τροχαίο υλικό κοκ.

Γενικά ότι πρέπει να αντικατασταθεί, αντικαθίσταται. Το πλέον εντυπωσιακό είναι ότι η Τουρκία έχει πλέον την ικανότητα να κατασκευάζει αμυντικό υλικό υψηλής τεχνολογίας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πλέον τουρκικά ραντάρ, τουρκικά συστήματα νυχτερινής όρασης, τουρκικά ατρακτίδια σκόπευσης, ηλεκτρονικού πολέμου, αντιαρματικοί πύραυλοι (κατευθυνόμενοι με laser ή fire and forget), έξυπνες όπλα, πύραυλοι stand-off αλλά και τόσα άλλα. Μπορεί να μην είναι όλα στο επίπεδο αντίστοιχων δυτικών συστημάτων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν υψηλή επιχειρησιακή αξία στο σύγχρονο πεδίο της μάχης.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι λίαν συντόμως θα μπει σε υπηρεσία και ο τουρκικός πύραυλος cruise, ο SOM-J, που θα τον φέρουν τα F-35A. Stealth πύραυλος cruise υψηλών δυνατοτήτων, που θα εκτοξεύεται από ένα stealth μαχητικό αεροσκάφος. Ακόμη κι αν αναβαθμιστεί όλη η αεράμυνα της Ελλάδος, και με κάποιο -σημαντικό- κόστος τα ραντάρ μας μπορούν να εντοπίσουν τα F-35A σε κάποια απόσταση «ασφαλείας», ο SOM-J αναιρεί αυτή την δυνατότητα (που ούτως ή άλλως δεν την έχουμε ακόμη!). Αλλά είπαμε, ησυχία, η Πατρίδα κοιμάται.

Εδώ πρέπει να πούμε κάτι που δεν το συνηθίζουμε, αλλά τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν απλά. Οι τουρκικοί εξοπλισμοί θεωρείται από πολλούς ότι είναι «επιθετικοί». Αν βγάλουμε από την εξίσωση την Ελλάδα, θα δούμε πως η Τουρκία είναι σε ένα γεωγραφικό σημείο με εξαιρετικές προκλήσεις. Και οι απειλές στην περιφέρειά της είναι πάρα πολλές, ενώ η ίδια έχει καταφέρει να δημιουργήσει τους περισσότερους εχθρούς με την ρητορική του Ερντογάν, που είναι δυνατόν να αποκτήσει κάποιος τον 21ο αιώνα. Αλλά οι εξοπλισμοί που κάνει ξεπερνούν κατά πολύ τις ανάγκες άμυνας της χώρας. Στόχος της εξοπλιστικής στρατηγικής της δεν είναι απλά η άμυνα, είναι η επιβολή της θέλησής της, στον περίγυρό της, με στρατιωτικά μέσα.

Από την στιγμή που έχει μια τέτοια ικανότητα, και σύντομα θα μπορεί να κατασκευάζει ότι είδους στρατιωτικό υλικό επιθυμεί, η ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή έχει αλλάξει δραματικά, και θα συνεχίζει να αλλάζει (υπέρ της Τουρκίας).

Σημειώνουμε για μια ακόμη φορά πως η Τουρκία προσπαθεί να αναπτύξει όσο το δυνατόν περισσότερα συστήματα με ίδιες δυνάμεις, και οι αγορές να έχουν υψηλή τουρκική προστιθέμενη αξία. Η ανάγκη για όσο το δυνατόν υψηλότερη εγχώρια προστιθέμενη αξία στις αγορές της σημαίνει φυσικά νέες θέσεις εργασίας και μεταφορά τεχνογνωσίας για την δημιουργία μιας ισχυρής εξαγωγικής αμυντικής βιομηχανίας. Σημαίνει όμως και απεξάρτηση από την ανάγκη εισαγωγών κρίσιμου αμυντικού υλικού σε «ευαίσθητες» περιόδους.

Ας είμαστε πιο σαφείς, η Τουρκία σε λίγο θα μπορεί να αντιμετωπίσει ένα πιθανό εμπάργκο όπλων χωρίς μεγάλα προβλήματα. Ήδη αντιμετωπίζει πρόβλημα στην αγορά συστημάτων από την ΕΕ. Αλλά γιατί να την ενδιαφέρουν οι νέοι Α/Α πύραυλοι της ΕΕ ή των ΗΠΑ, τα νέα stand-off όπλα που αναπτύσσονται, η νέας γενιάς Α/Τ πύραυλοι, οι νέοι NSM ή Exocet, όταν η Τουρκία κατασκευάζει δικούς της και μάλιστα με ισάξια ή και ανώτερα χαρακτηριστικά;

Όσοι μας παρακολουθούν θα έχουν παρακολουθήσει την απαρχή του προγράμματος του νέου τουρκικού μαχητικου TF-X. H δημιουργία ενός εγχώριου μαχητικού από πολύ ισχυρότερες -οικονομικά και τεχνολογικά- χώρες έχει αποτύχει. Μεγάλες χώρες, με πολλαπλάσια βιομηχανική και οικονομική δυνατότητα έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια. Η Τουρκία όμως παίρνει αυτό το ρίσκο, και άποψή μας είναι πως θα φτάσει μέχρι το τέλος της εξέλιξης του νέου μαχητικού, που θα αντικαταστήσει θεωρητικά τα τουρκικά F-16 σε βάθος χρόνου. Ο λόγος μπορεί να είναι ο φόβος πως κάποια στιγμή δεν θα έχει πρόσβαση σε κορυφαία αεροσκάφη με προηγμένες ικανότητες. Μην ξεχνάμε ότι μετά τα γεγονότα του 1974, όταν η ΠΑ έβαζε σε υπηρεσία F-4E, A-7H και Mirage F-1C, η Τουρκία αρκούνταν σε F-104S.

Συνεπώς, οι τουρκικοί εξοπλισμοί έχουν δυο διαφορετικές παραμέτρους που μέχρι σήμερα αγνοούμε. Η πρώτη είναι η ικανότητα να παράγουν κρίσιμα υλικά ακόμη και σε περιόδους τυπικού ή άτυπου εμπάργκο. Η δεύτερη είναι η ικανότητά της να αναπληρώνει άμεσα, με δικά της μέσα το στρατιωτικό υλικό που καταναλώνει σε περίοδο επιχειρήσεων. Άρα είναι από τις λίγες χώρες παγκοσμίως που μπορεί να εμπλακεί σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο, με μόνο περιορισμό τους οικονομικούς της πόρους. Συνήθως ένας σύγχρονος πόλεμος φτάνει αρκετά γρήγορα σε ένα τέλος λόγω εξάντλησης υλικού και πυρομαχικών. Η Τουρκία δεν θα έχει αυτό το πρόβλημα, θα μπορεί να συντηρήσει επιχειρήσεις με ίδια μέσα όσο καιρό της το επιτρέπει η οικονομική της δυνατότητα.

Αν δει κανείς τι συμβαίνει στο τουρκικό Κουρδιστάν, οι τουρκικές δυνάμεις διεξάγουν έναν εξαιρετικά επίπονο και «πανάκριβο» πόλεμο. Τα οπλικά συστήματα που είχαν σταλεί στην περιοχή πριν λίγες δεκαετίες δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα καθώς δεν ταίριαζαν στις ανάγκες αυτού του εξαιρετικά δύσκολου και ασύμμετρου πολέμου. Τα έξυπνα όπλα ήταν πανάκριβα, και οι επιχειρήσεις εξαντλούσαν τα αποθέματα της τουρκικής αεροπορίας (και στρατού). Οι Τούρκοι λοιπόν, αργά αλλά σταθερά, ανέπτυξαν μια εξαιρετικά σειρά τεθωρακισμένων οχημάτων ειδικού πολέμου (που μάλιστα τώρα εξάγουν), και ανέπτυξαν δικά τους έξυπνα όπλα. Κατευθυνόμενες ρουκέτες CIRIT, αντιαρματικοί πύραυλοι OMTAS, UAV/UCAV ANKA και Bayraktar (και πολλά άλλα, από πυροβόλα και βαρέα όπλα μέχρι διόπτρες) δίνουν νέες διαστάσεις στον πόλεμο κατά του ΡΚΚ.

Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά πως είμαστε απροστάτευτοι. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είχαν και συνεχίζουν να έχουν την απαραίτητη αποτρεπτική ικανότητα για να σταματήσουν την όποια τουρκική επιθετικότητα, όπου και όταν αυτή εκδηλωθεί. Το υψηλό επίπεδο του στελεχιακού δυναμικού, μαζί με τις επενδύσεις που έγιναν στο -μακρινό- παρελθόν επιτρέπουν στην Ελλάδα να μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά της στην περιοχή σήμερα. Το θέμα είναι για πόσο.

Υπάρχουν φυσικά δυο προβλήματα. Το πρώτο εστιάζεται στο σήμερα, στους τομείς όπου οι Τούρκοι έχουν αρχίσει να παίρνουν «κεφάλη» και απαιτείται αντίδραση, κυρίως με  ταχύεκσυγχρονισμό του υπάρχοντος υλικού (F-16, ΜΕΚΟ 200, ΑΗ-64+, Leo 2A4, M-109, MLRS). Όταν όμως λέμε «αντίδραση», εννοούμε άμεση. Έχουμε ήδη καθυστερήσει.

Το έτερο πρόβλημα είναι στο μέλλον, όταν το υλικό μας θα έχει γεράσει αρκετά, και οι γείτονες θα έχουν αρχίσει να βάζουν μαζικά οπλικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας κυρίως δικής τους κατασκευής (αλλά και εισαγόμενο, όπως τα F-35A).

Ο Ερντογάν δημιούργησε όλη αυτή την ισχυρή αμυντική βιομηχανία με ισχυρές κρατικές ενισχύσεις, και βαριά συμβόλαια αγοράς. Δεν έκανε το λάθος που κάναμε εμείς με το Artemis 30 (που κάποιοι μας έγραψαν διάφορα παραμύθια και θεωρίες συνομωσίες, που τόσο αρέσουν στους Έλληνες), δεν δημιούργησε υδροκέφαλες κρατικές δομές, αλλά άφησε τον ιδιωτικό τομέα να κάνει ότι κρίνει αυτός καλύτερο προκειμένου να επιβιώσει. Μετά την IDEF είδαμε να ξεκινάει ένα debate αν πρέπει ή όχι να κάνουμε σαν χώρα ότι έκανε και η Τουρκία. Η άποψη της ανάπτυξης και μιας δικής μας ισχυρής και εκτεταμένης αμυντικής βιομηχανίας είναι μάλλον ουτοπική, προφανώς και δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τον τουρκικό δρόμο, κυρίως για οικονομικούς λόγους, αλλά και δεν απαιτείται.

Για παράδειγμα, δεν συμφέρει -αλλά και δεν χρειάζεται- να φτιάξουμε από το μηδέν νέο άρμα μάχης, μπορούμε όμως να βρούμε μεταχειρισμένα άρματα μάχης σε εξαιρετικές τιμές από τους συμμάχους μας (Leo 2, M1A2) και να τα εκσυγχρονίσουμε με ότι καλύτερο ηλεκτρονικό είναι διαθέσιμο εκείνη την στιγμή (που θα αγοραστούν), με την εμπλοκή ελληνικών εταιρειών. Ή μπορούμε να εκσυγχρονίσουμε το δικό μας υλικό (Leo2A4, Leo1A5). Έχουμε αρκετές εταρείες στην Ελλάδα με ικανότητα ανάπτυξης, κατασκευής και τοποθέτησης νέων οπτικών και ηλεκτρονικών συστημάτων, οι οποίες αν εμπλακούν ισχυρά και με όραμα στην εξέλιξη οπλικών συστημάτων, μπορούν να κάνουν θαύματα.

Βραχυπρόθεσμα πρέπει να ενισχυθούμε με χαμηλού κόστους, αλλά υψηλής αξίας μεταχειρισμένο πολεμικό υλικό, όπου όμως χρειάζεται. Η «αποθήκη» των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων είναι μια καλή λύση, ειδικά ενόψει της συμφωνίας για την χρήση της βάσης της Σούδας. Απλά να αναφέρουμε πως οι απαιτήσεις μας πρέπει να είναι λελογισμένες, παραχώρηση χρήσης για λίγα έτη δίνουμε, δεν την «χαρίζουμε». Φυσικά οι ΗΠΑ δεν μπορούν να καλύψουν τα «πάντα», αλλά σίγουρα μπορούμε να αντλήσουμε σοβαρές «λύσεις» για την κάλυψη των βραχυπρόθεσμων αναγκών μας. Στο θέμα θα επανέλθουμε σύντομα. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα οπλικά συστήματα που αποσύρουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες (απλά στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε δωρεάν παραχώρηση).

Μπορούμε με την σειρά μας να «προσδεθούμε» στο όχημα εξέλιξης κάποιου νέου μαχητικού που αναπτύσσεται ή θα αναπτυχθεί (αντικαταστάτης του Typhoon, Rafale, Gripen κλπ), αντί να αναπτύξουμε ένα δικό μας, καθώς κάποια στιγμή πρέπει να αντικατασταθούν τα F-4E, Mirage 2000, αλλά και κάποια από τα F-16, τίποτα δεν είναι αιώνιο. Οι ανάγκες μας και ο προσανατολισμός μας είναι τελείως διαφορετικός από της Τουρκίας, και θα είμασταν καλοδεχούμενοι σε έναν κονσόρτιουμ ανάπτυξης οπλικών συστημάτων υψηλής τεχνολογίας. Επίσης, οι δικές μας κινήσεις στην γεωπολιτική σκακιέρα ποτέ δεν θα μας έφερναν αντιμέτωπους με ένα εμπάργκο όπλων.

Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και έχουμε απευθείας πρόσβαση σε κορυφαία ευρωπαϊκά προγράμματα και όπλα, καθώς και τεχνολογία μέσω των δικτυωμένων πανεπιστημίων μας και των ερευνητικών μας ιδρυμάτων. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε μόνοι μας, μπορούμε να λύνουμε τα προβλήματά μας συλλογικά με τους ευρωπαίους εταίρους μας, με πολύ χαμηλότερο κόστος από ότι η Τουρκία σήμερα. Θα είμασταν μόνοι μας αν ακούγοντας κάποιες πρόσκαιρες «σειρήνες» εγκαταλείπαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Δύση για να γίνουμε πιστοί ακόλουθοι σε κάποιο ανατολικό παλάτι.

Όσο εύκολα και γρήγορα κι αν έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση «αφοπλιστεί» μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, τόσο εύκολα μπορεί και πάλι να επανεξοπλιστεί εάν και εφόσον το αποφασίσει. Έχει τα δυο βασικότερα συστατικά επιτυχίας σε μια προσπάθεια επανεξοπλισμού, την τεχνολογική υπεροχή και την οικονομική δυνατότητα. Το μέλλον θα δείξει αν οι ευρωπαίοι αποφασίσουν να επωφεληθούν από αυτά τους τα πλεονεκτήματα και προχωρήσουν στην δημιουργία ενός πανίσχυρου ευρωπαϊκού στρατού.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν σε συνεργασία με τις εγχώριες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, τα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα ερευνητικά κέντρα. Και δεν χρειάζονται επιδοτήσεις ή κρατικές ενισχύσεις κάθε είδους, απλή στήριξη και επιλογή των συστημάτων έστω και σε μικρούς αριθμούς.

Φυσικά για όλα τα παραπάνω χρειάζονται οι κατάλληλες πολιτικές αποφάσεις. Το να εγκαταλείψουμε τις ένοπλες δυνάμεις, χωρίς κάποια ουσιώδη ενίσχυση εδώ και σχεδόν μια δεκαετία (αν εξαιρέσουμε τα τελευταία F-16, που όμως αγοράστηκαν πριν μια δεκαετία, τα υποβρύχια, που είχαν αγοραστεί προ αμνημονεύτων χρόνων, ενισχυθήκαμε με μερικά CH-47D, αποφασίσαμε να εκσυγχρονίσουμε τα Ρ-3Β, και μάλλον θα παραλάβουμε λίγες δεκάδες Kiowa), δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Είναι η χειρότερη, τουλάχιστον για τα συμφέροντα της χώρας. Ειδικά όταν ο γείτονάς μας εξοπλίζεται non stop.

Ας ξεκινήσουμε από φέτος, να υπολογίζουμε ένα ποσό ετησίως για τον εκσυγχρονισμό των ΕΔ. Όσα μπορεί να «σηκώσει» ο προϋπολογισμός, ας πούμε 500 εκ. ευρώ ετησίως. Με αυτά μπορούν να γίνουν θαύματα. Για παράδειγμα, ο εκσυγχρονισμός των F-16 θα κοστίσει περίπου 1,5 δις, σε βάθος δεκαετίας. Συνεπώς με «δόσεις» 150 εκ. το χρόνο, θα έχουμε 120-155 εκσυγχρονισμένα F-16, ανώτερα των τουρκικών, τα περισσότερα με ραντάρ AESA. To ίδιο μπορεί να γίνει και με τις φρεγάτες (έστω, μόνο της ΜΕΚΟ200), αργότερα με τα άρματα μάχης (Leo 2A4, Leo 1A5 αν αποφασιστεί, και γιατί όχι, και για τα Leo2A6) κοκ. Όταν φτάσει η ώρα, με την εμπειρία των προηγούμενων επιλογών μας θα μπορέσουμε να μιλήσουμε και για Νέο Μαχητικό, Νέα Φρεγάτα, Νέο Άρμα, Νέο Επιθετικό Ελικόπτερο ή ότιδήποτε άλλο, πάντα όμως επιλέγοντας το βέλτιστο σε βάθος χρόνου.

Θα μπορούσαμε να «χαϊδεύουμε αυτιά» μιλώντας ανέξοδα για τον τρόμο που προκαλούν στον «οχτρό» τα SCALP EG, τα U214, τα «άγνωστα» Mirage 2000-5/MICA (όχι και τόσο άγνωστα, καθώς αν δεν βαριέται κάποιος ας μετρήσει πόσες φορές έχουν συμμετάσχει τα Mirage 2000-5 του Κατάρ σε Anatolian Eagle), τα F-16C/D Block52+Adv. Θα μπορούσαμε, αλλά δεν θα το κάνουμε, κι ας είναι «αντιεμπορικό». Ναι είμαστε «λεβέντες», αλλά δεν αρκεί αυτό πια σε έναν σύγχρονο πόλεμο. Πρέπει να δώσουμε στους «λεβέντες» και τα κατάλληλα όπλα.

Αντίθετα θα θέλαμε να δούμε ενεργοποίηση της ελληνικής βιομηχανίας και σε αμυντικά οπλικά συστήματα, δεν είναι «κακό» και «καταδικαστέο» να έχεις αμυντική βιομηχανία. Θα θέλαμε να δούμε ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα να αναπτύσσουν ειδικές αμυντικές εφαρμογές, χωρίς να γίνει κατάληψη των σχολών μέχρι νεωτέρας. Θα θέλαμε να δούμε λύσεις για κάθε είδους ανάγκη των ενόπλων δυνάμεων και δυνάμεων ασφαλείας από ελληνικά χέρια. Πόσοι γνωρίζουν ότι έχουμε ακόμη και σήμερα αμυντική και διαστημική ιδιωτική βιομηχανία, που παρά τους «χαλεπούς» καιρούς, τα καταφέρνει και επιβιώνει; με λίγα λόγια, η μαγιά υπάρχει, με λίγη βοήθεια μπορούν να γίνουν θαύματα.

Ελληνικές εταιρείες και πανεπιστήμια έχουν αναπτύξει κατά καιρούς UAV, συστήματα νυχτερινής όρασης, ψηφιακά συστήματα πτήσης, ασφαλείς ζεύξης δεδομένων. Γιατί λοιπόν όλοι αυτοί δεν συνασπίζονται προκειμένου να κατασκευάσουν ένα UAV επιτήρησης συνόρων, αλλά και μια σειρά UCAVs; Μήπως γιατί απλά δεν έχουμε δηλώσει επίσημα ότι χρειαζόμαστε ένα τόσο αναγκαίο μέσο;

H ελληνική αμυντική στρατηγική δεν χρειάζεται να «τρέχει» πίσω από την αγορά των τουρκικών F-35A. Η αποτροπή βασίζεται στο γεγονός ότι οι απώλειες του επιτιθέμενου θα ήταν τόσο βαριές που κάθε κέρδος θα ήταν άχρηστο μπροστά στο κόστος. Στην περίπτωσή μας ακόμη και η όποια απώλεια εθνικού εδάφους (δικού μας), θα κόστιζε στην Τουρκία πολλαπλάσιες απώλειες αλλού (εδάφους ή/και υλικού). Χωρίς να υπολογίσουμε ότι αν είσαι η Τουρκία δεν μπορείς να «κρατήσεις» τα σύνορά σου στην Ανατολή αν έχεις χάσει για παράδειγμα 150 ή 200 F-16, ή δεν μπορείς να πουλάς «τσαμπουκά» στην Κύπρο αν έχεις χάσει τον στόλο σου. Το θέμα είναι, σήμερα ισχύει αυτή η «συνθήκη»; αν ναι, θα ισχύει και το 2025;

Πόλεμος γίνεται πλέον μόνο αν αυτός που τον ξεκινά, είναι σίγουρος πως θα τον κερδίσει. Δεν χρειάζεται να πολεμήσουμε, χρειάζεται απλά όποιος μας επιβουλεύεται να ξέρει πως αν ξεκινήσει κάτι, θα το πληρώσει ακριβά. Σήμερα το ξέρει. Ας το ξέρει και αύριο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα παραπάνω αποτελούν μια άποψη, η οποία σκοπός μας είναι να οδηγήσει σε δημιουργικό διάλογο, είτε στο blog μας, είτε στο facebook ή το twitter. Κάθε άποψη είναι αποδεκτή, αρκεί να μην είναι υβριστική ή προσβλητική για κανέναν. Σκοπός μας είναι να προωθήσουμε τον δημιουργικό διάλογο, όχι να δώσουμε βήμα σε κανέναν να αρχίσει να βρίζει πράσινες, κόκκινες, μπλε, κίτρινες, πορτοκαλί κυβερνήσεις και πολιτικούς. Ότι έχει γίνει στο παρελθόν, λάθος ή σωστό, το ξέρουμε, στην Ελλάδα είμαστε όλοι μας για πολλά χρόνια. Παρακαλούνται λοιπόν οι φίλες/οι, αναγνώστριες/ες μας να συνεισφέρουν ιδέες και απόψεις για το μέλλον. Λύσεις θέλουμε, προβλήματα έχουμε αρκετά.

Πηγή "Πτήση και Διάστημα"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση