Εμείς και ο Ταγίπ Ερντογάν: Ερχόμαστε από πολύ μακριά και δεν μπορεί να χαθούμε στο δρόμο

Του Τάκη Χατζηγεωργίου

Για το BREXIT και το πως πιθανόν να επηρεάσει την Κύπρο και τους πολίτες της έχουν γραφτεί δεκάδες άρθρα. Τα περισσότερα κινήθηκαν στο πως θα μας επηρεάσει σε θέματα τουρισμού, κυπρίων φοιτητών στο Ηνωμένο Βασίλειο, οικονομικές δυνατότητες και ευκαιρίες από πιθανή απώλεια γοήτρου και αξιοπιστίας του Σίτυ και άλλα παρεμφερή.

Δεν αντιλέγω καθόλου ότι αυτά είναι σημαντικά ζητήματα τα οποία ελπίζω η κυπριακή κυβέρνηση να έχει μελετήσει σε βάθος έτσι ώστε να εκμηδενίσει αρνητικές προοπτικές και να μεγιστοποιήσει ωφέλη, αν υπάρχουν. Και υπάρχουν.

Η Κύπρος όπως και κάθε κράτος μέλος έχει δικαίωμα να βάλει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης οποιοδήποτε θέμα θέλει . Οποιοδήποτε θέμα θέλει!! Και στο τέλος η έγκριση θα πρέπει να περάσει αναγκαστικά από τα κράτη μέλη και τα κοινοβούλια των κρατών μελών.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ποια δύναμη αποκτά απέναντι στο θέμα το δικό μας κράτος. Μπορούμε να κερδίσουμε στήριξη από το Λονδίνο σε διάφορα θέματα που μας αφορούν, είτε στην οικονομική συνεργασία, είτε ακόμα και στο κυπριακό, αν εμείς ανοίξουμε ειλικρινή έντιμο και απαιτητικό διάλογο μαζί τους.

Η συμφωνία (λένε στην ΕΕ) θα είναι συνολική και θα αφορά όλους και δεν θα επιτρέπει στη συνέχεια στα κράτη μέλη να συνάψουν διμερείς συμφωνίες με το Λονδίνο σε θέματα που θα έχουν ήδη διευθετηθεί μέσα από τη συμφωνία εξόδου. Δεν σημαίνει αυτό ότι έπρεπε ήδη να είχαμε προβεί σε διμερείς συμφωνίες, οικονομικές ή άλλες πριν τη διαπραγμάτευση; Κατά την άποψη μου υπάρχει ακόμα χρόνος.

Επιπρόσθετα πολλά άλλα, πολύ σοβαρά πολιτικά ζητήματα εγείρονται. Τι θα γίνει με τη Βόρεια Ιρλανδία, τι θα γίνει με την Σκωτία. Τι φοβάται το Λονδίνο και πως αυτό μπαίνει στη δική μας ατζέντα; Μπορεί να συζητηθεί το στάτους των βάσεων; Μπορεί να συζητηθεί η αναγκαστική μετακίνηση ευρωπαϊκών θεσμών που είναι εγκατεστημένοι στην χώρα, μαζί με άλλες ιδέες, πάρα πολύ χρήσιμες για μας; Έχουν μελετηθεί όλα αυτά; Μπορούν ξαναλέω όλα αυτά να διασυνδεθούν με το κυπριακό, αφού στην πολιτική είναι καλά γνωστό, για όσους σκέφτονται απλά, πως όλα διασυνδέονται; Όλα διαπερνώνται από όλα!

Δεν αποκλείω αυτό να έχει γίνει, και η κυπριακή κυβέρνηση να έχει γραμμή πλεύσης. Όχι στα κουτουρού! Αμφιβάλλω βέβαια για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αλλά πως μπορώ εγώ να γνωρίζω τι ακριβώς σκέφτεται η κυβέρνηση όταν καμία μα καμία επαφή δεν είχε για το θέμα με τους ευρωβουλευτές. Τουλάχιστον με εμένα καμία. Περνά τόση πληροφόρηση και τόσα έγγραφα από τα χέρια μας. Μαζεύουμε γνώση που ακροθιγώς μόνο μπορεί να ακουστεί μέσω αρθρογραφίας. Απ’ εκεί και μπρος καμία επαφή ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από τα κόμματα. Είμαστε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της κυπριακής Δημοκρατίας και θα έπρεπε συχνά πυκνά να καταφέρνουμε θεσμοθετημένα να στέλνουμε μηνύματα, πληροφορίες και ερωτήματα. Υπάρχει Κύπριος που δεν νομίζει πως οι ευρωβουλευτές έχουμε κάθε τρίμηνο έστω μια συνάντηση με τους ιθύνοντες; Έστω μια κατ’ έτος;

Καμία και ποτέ είναι η απάντηση. Όσες συναντήσεις αν έγιναν, ήταν με δική μας πρωτοβουλία.

Στο κυπριακό; Είδα πολύ έγκαιρα πως η Τουρκία συγκρατούσε το θέμα. Έβλεπα καθαρά μέσα από πολλές συναντήσεις στις Βρυξέλλες και με Τούρκους αξιωματούχους, πως ο Ερτογάν αποφάσισε να μας πάρει στην παράταση. Δεν έβλεπα ταχεία εξέλιξη (τέλος του δεκαέξι έλεγαν πολλοί, μέσα στο δεκαεφτά άρχισαν να λένε μετά) και μετάφερα αυτή την αίσθηση , αυτή την γνώση ποικιλοτρόπως και παντού. Άκουγαν όσοι ήθελαν να ακούσουν και παρερμήνευαν όσοι ήθελαν να παρερμηνεύσουν.

Σήμερα αυτό που έχω να πως είναι πως πέρα από τις προεδρικές (πιο σωστά ο πόθος για την καρέκλα), πέρα από το δημοψήφισμα στη Τουρκία (πιο σωστά ο καημός για την προεδρία) υπάρχει το τεράστιο ζήτημα που αγνοούμε! Και που θα μας επηρεάσει!

Είναι η εξέλιξη προς μια νέα Συρία, η αυτονόμηση ή όχι των Κούρδων στη Συρία, η στάση των Αμερικάνων και των Ρώσσων στο θέμα αυτό, το τι ζητούν οι Τούρκοι εκεί και πως αυτό διασυνδέεται (είπαμε ήδη πως όλα διασυνδέονται) στα μυαλά όλων αυτό με το κυπριακό.

Όλα αυτά όμως βραδύτερα από τώρα. Είπαμε έχουμε εκλογές και δημοψηφίσματα.

Έχουμε και θέματα συμπεριφορών που δηλητηριάζουν το φαγητό που ετοιμάζουμε.

Όμως η ελπίδα και η πίστη μας, στον εαυτό μας, στο λαό μας, στον τόπο μας και στις δυνατότητες του δεν μπορεί να χαθεί.

Ερχόμαστε από πολύ μακριά και δεν μπορεί να χαθούμε στο δρόμο.

Ξέρουμε θέλουμε και μπορούμε.

Φτάνει να συναχθεί και να πάρει ξανά αίσθηση μέτρου και μεθοδικότητας η συλλογική λαϊκή βούληση.

Και τίποτα δεν είναι κανείς αν δεν καταφέρνει να εμπνεύσει και ταυτόχρονα να υπακούει αυτή τη βούληση.

* Ο Τάκης Χατζηγεωργίου είναι Ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ
Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση