Παιχνίδια πολέμου και πολιτικής τακτικής

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Μπορεί τα εθνικά θέματα και δη οι εθνικοί κίνδυνοι να είναι άγνωστα στους περισσότερους από τους μετέχοντες στην σημερινή κυβέρνηση, όμως η επικοινωνιακή τους πλευρά και τα οφέλη που παράγονται από την επανεμφάνισή τους προσφέρουν πεδίο δόξης λαμπρό σε όλους εκείνους που κόβουν για πρώτη αφορά τις συντάξεις από τα αριστερά, φορολογούν την φτώχεια συστηματικά και αποδέχονται όλα όσα τους επιτάσσουν οι «δανειστές» χειριζόμενοι επικοινωνιακά την ανικανότητά τους να αμυνθούν «υπέρ πατρίδος» και της ίδιας της αξιοπρέπειάς τους (αν ποτέ είχαν κάτι ελάχιστο και από αυτήν).

Το τελευταίο διάστημα, για λόγους ευνόητους κι επειδή η κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας δεν είναι και η καλύτερη, ενώ όλα δείχνουν πως τα σωρευμένα προβλήματα του Ερντογάν πιέζουν ασφυκτικά τον τούρκο πρόεδρο (που ονειρεύεται να γίνει χαλίφης και αρχηγός όλων των μουσουλμάνων του πλανήτη Γη) αναζητώντας ωφέλιμο για τον ίδιο τον Ερντογάν, σημείο εκτόνωσης. Έτσι, τα διάφορα παιχνίδια στρατηγικής τακτικής της Άγκυρας που εξελίσσονται στο Αιγαίο δημιουργούν εντάσεις, που με τη σειρά τους είτε προβληματίζουν είτε μεταφράζονται σε κρίσεις πανικού μέσω των Ελληνικών ΜΜΕ και του διαδικτύου. Και όταν «ο πόλεμος στο Αιγαίο» κουράζει, τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονται στην Θράκη, όπου πάντα κάτι συμβαίνει ή «κινείται» από τα διάφορα «εργαλεία» των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Το μοτίβο προσέγγισης των ΜΜΕ είναι σταθερό, αφού ασχολούνται πάντα με την εικόνα, αλλά όχι με το πρόβλημα, το οποίο φροντίζουν να διατηρούν ανέγγιχτο, ενίοτε δε και να το ενισχύουν με συνεντεύξεις τουρκοφρόνων των οποίων την παράνομη υπόσταση νομιμοποιούν στο όνομα της… «είδησης», της ανάγκης κάλυψης του τηλεοπτικού χρόνου των δελτίων ειδήσεων ή και πιέσεων που δέχονται να παρατείνουν – ξεχειλώσουν το θέμα, ευτελίζοντας την σοβαρότητά του…

Κι ενώ η Άγκυρα «παίζει» σε πολλά επίπεδα, λογικότατα το Ελληνικό Πεντάγωνο παρακολουθεί και προσαρμόζει τους σχεδιασμούς του ανάλογα με τις κινήσεις της απέναντι πλευράς, αναπτύσσοντας δυνάμεις, ενισχύοντας θέσεις, πραγματοποιώντας ασκήσεις και μη παραχωρώντας ούτε στο ελάχιστο την υπόνοια ύπαρξης αμυντικού κενού επί των ελληνικών χερσαίων και θαλασσίων συνόρων.

Λογικά, κάθε νοήμων άνθρωπος θα αναρωτιόταν: Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, πως είναι δυνατόν να επιτεθεί η Τουρκία όταν γνωρίζει πως η ελληνική στρατιωτική μηχανή είναι σε θέσεις (άμυνας) μάχης και περιμένει να «καλωσορίσει» κάποια τουρκική εισβολή; Ποιος τούρκος στρατηγός θα κινούνταν κατά οργανωμένης άμυνας, γνωρίζοντας πως τον περιμένει η απόλυτη συντριβή; Πώς ο Ταγίπ Ερντογάν θα προχωρούσε σε μια επιθετική κίνηση κατά της Ελλάδας έχοντας εξασφαλισμένη, λόγω απώλειας του στοιχείου αιφνιδιασμού, μια στρατιωτική συντριβή;
Φυσικά τα ερωτήματα αυτά τα καταθέτουν νοήμονες πολίτες, που δεν έχουν σχέση με τα έσοδα της τηλεοπτικής διαφήμισης, με τα «κλικς» του διαδικτύου και τις πολιτικές σκοπιμότητες παραπλάνησης των πολιτών από εξελίξεις που σε άλλες χώρες θα είχαν οδηγήσει προ πολλού καιρού τους πολιτικούς πρωταγωνιστές στα σπίτια τους.

Ας έρθουμε, λοιπόν, στην ερώτηση που απασχολεί σήμερα τους πολλούς. Θα συγκρουστούν η Ελλάδα και η Τουρκία; Όλα δείχνουν πως η απάντηση είναι καταφατική, αλλά ο χρόνος μιας τέτοιας συγκεκριμένης εξέλιξης δεν μπορεί αν προϋπολογιστεί, παρά μόνο εάν θα ήταν γνωστές άλλες κινήσεις στην περιφέρεια ή το εσωτερικό τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας. Κινήσεις που είναι άμεσα σχετιζόμενες με τα συμφέροντα (βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα) των ισχυρών, δηλαδή των ΗΠΑ και της Ρωσίας (η Γερμανία μπορεί να θέλει, αλλά δυστυχώς για τους Γερμανούς δεν μπορεί όχι να εμπλακεί, αλλά ούτε να κατανοήσει το μέγεθος των συμφερόντων και των διακυβευμάτων των όσων συμβαίνουν σήμερα στην περιοχή μεταξύ Ουκρανίας, Ελλάδας, Κύπρου και Συρίας – Ιράκ…) μέσα στα πλαίσια ενός ευρύτερου γεωπολιτικού (και ενεργειακού) παγνίου που θα καθορίσει τους παράγοντες και τις δυνάμεις ισχύος για τα επόμενα 100 και πλέον χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση, η σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας θεωρείται ως μη δυνάμενη να αποφευχθεί, είτε επειδή ο Ερντογάν θα θελήσει να πιέσει τους ισχυρούς, είτε επειδή θα επιχειρήσει για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και προσωπικής του επίδειξης ισχύος να αρπάξει μία βραχονησίδα από το Αιγαίο, είτε θα τολμήσει να διαταράξει τα σχέδια εξαγωγής και μεταφοράς ενέργειας από το Κατάρ, τη Μέση Ανατολή, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα προς την Ευρώπη, δηλαδή προς τον μεγάλο πελάτη (και όχι πλέον συνεργάτη) της Ρωσίας και των ΗΠΑ.

Όσοι, λοιπόν, ορέγονται (στοιχηματίζουν ή στηρίζουν την παράταση της εξουσίας τους) σε μια ελληνοτουρκική κρίση, θα πρέπει να κατανοήσουν πως το διακύβευμα της Τουρκίας είναι πολύ επικίνδυνο, αφού ακόμη και την περίπτωση «κατάκτησης» μιας βραχονησίδας θα είναι τεράστια η καταγεγραμμένη ζημία σε επίπεδο υποδομών, οικονομίας και, φυσικά, πολιτικών συμμαχιών.

Οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ δεν δείχνουν διάθεση για πόλεμο πέραν της εξαφάνισης του Ισλαμικού Κράτους και των τζιχαντιστών (δηλαδή των φίλων του Ερντογάν), ενώ η Ρωσία μετά την επίδειξη ισχύος και την επιβολή της ύπαρξής της στη Μέση Ανατολή δείχνει ιδιαίτερα πρόθυμη να μιλήσει για business, δηλαδή τη γλώσσα που καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά οι αμερικανοί.

Η Ευρώπη (μετά το Brexit) είναι ανύπαρκτη γεωπολιτικά και μόνο η επίμονη στήριξη της Γερμανίας (και των χωρών δορυφόρων της) στηρίζουν επί της ουσίας τον ημιπαράφρονα και ιδιαίτερα στριμωγμένο Ερντογάν.

Στην Ελλάδα, ευτυχώς ή δυστυχώς, η παρούσα κυβέρνηση λειτουργεί και αντιμετωπίζει την πραγματικότητα «ως μη γενόμενη», έχει ως στρατηγική επιλογή την επικοινωνιακή πολιτική και όχι την πολιτική ουσίας και, επιπλέον, δεν μπορεί να διανοηθεί καν πως υπάρχει σοβαρή περίπτωση να δώσει διαταγή υπεράσπισης των θαλάσσιων συνόρων της χώρας, δηλαδή εκείνων των συνόρων που, σύμφωνα με τον ίδιο τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, δεν υπάρχουν!

Το βέβαιο είναι πως ο Ελληνικός Στρατός, παρά τα όποια προβλήματα έχουν δημιουργηθεί από την οικονομική κρίση, είναι ιδιαίτερα ευέλικτος, διαθέτει την κατάλληλη δύναμη πυρός και έχει καλά οργανωμένες αμυντικές θέσεις (μη ορατές από τον τουρκικό δορυφόρο) τις οποίες επιχειρεί εσχάτως να αποκαλύψουν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες μέσω της μίσθωσης «κατασκόπων» - πολιτών ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) χωρών. Επίσης, η εκμετάλλευση –στον μέγιστο βαθμό- της μορφολογίας του Αιγαίου (μια σύντομη ματιά στον χάρτη αποκαλύπτει μια τεράστια φυσική παγίδα) από τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, εγγυώνται ένα μοναδικό καλωσόρισμα σε όποιον επιχειρήσει να δοκιμάσει με στρατιωτικά μέσα την παραβίαση των Ελληνικών συνόρων.

Γιατί, λοιπόν, τόσες κραυγές για μια επικείμενη τουρκική επιχείρηση εισβολής;
Σε τι ακριβώς αποσκοπούν όσοι σήμερα φωνασκούν για τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής ελληνοτουρκικής κρίσης;

Μήπως πρέπει να «πονηρευτούμε» με την παράλληλη (τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία) ανακίνηση των «ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο», η οποία εξυπηρετεί περισσότερο συγκυριακά πολιτικά συμφέροντα και όχι την οικονομία των δύο χωρών (π.χ. τουρισμός);

Μήπως με αυτόν τον τρόπο κάποιοι επιχειρούν να εισάγουν τον φόβο στους Έλληνες πολίτες; Ή μήπως προσπαθούν να καλύψουν την υπάρχουσα πολιτικά ανεπάρκεια, της παρούσας κυβέρνησης (αλλά και της αντιπολίτευσης) που σε πεδία κάποιων άλλων συνεχόμενων μαχών, μη δυνάμενη να ανταπεξέλθει στα βασικά γνωρίζει ήττες, την μια μετά την άλλη, επιβαρύνοντας επιπλέον τον ελληνικό λαό με το γενικότερο και ειδικότερο κόστος από τη συνέχιση της παρουσίας της;

ΥΓ: Αλήθεια, όλοι αυτοί που «ανησυχούν» για το Αιγαίο και τη Θράκη (χωρίς να γνωρίζουν τα βασικά περί άμυνας και ασφάλειας), γιατί δεν ανησυχούν και δεν αναρωτιούνται εάν οι κρατικές αποθήκες είναι γεμάτες με υλικό και πανέτοιμες για άψογη λειτουργία για την περίπτωση που η χώρα θα βιώσει μια στρατιωτικού ή οικονομικού τύπου κρίση;



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση