Ο φοβικός Κοτζιάς ξαναχτύπησε!

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Δυστυχώς, είναι γνωστό πως η ελληνική πολιτική (και δη η εξωτερική), επί σειράς δεκαετιών ελάχιστες φορές ανταποκρίθηκε στις συνταγματικές επιταγές, οι οποίες απαιτούν από τους κυβερνώντες την προστασία και την ανάπτυξη της χώρας και των πολιτών. Εάν, μάλιστα, προσφύγουμε στα τελευταία «κατορθώματα» του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο μετά από τραγικά λάθη έχει κατορθώσει να προσβάλλεται η Ελλάδα από την Αλβανία και τα Σκόπια, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτή η παταγώδης αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης να διαχειριστεί επαρκώς ζητήματα μείζονος εθνικού ενδιαφέροντος…

Για μια ακόμη φορά, ακολουθώντας την «πεπατημένη», ο υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς επέλεξε την οδό των χαμηλών τόνων, της αναφοράς - ανακύκλωσης των αυτονόητων, αλλά και των μη ολοκληρωμένων δηλώσεων.

Συγκεκριμένα, κατά την κοινή συνέντευξή Τύπου με τον ρώσο υπουργό Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, ο κ. Κοτζιάς στην προσπάθειά του να απαντήσει στον Ταγίπ Ερντογάν χρησιμοποιώντας το ίδιο ύφος, δήλωσε «Η ιστορία της ελληνικής καρδιάς φτάνει μέχρι την Ινδία. Αλλά τα σύνορα της καρδιάς μας δεν είναι τα σύνορα του διεθνούς δικαίου» και συνέχισε απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τις δηλώσεις περί αμφισβήτησης της συνθήκης της Λωζάννης και «συνόρων της καρδιάς», λέγοντας πως «ο σεβασμός των συνόρων είναι υποχρεωτικός».
Ευτυχώς για τον κ. Κοτζιά, ο ρώσος ομόλογός του κ. Λαβρόφ, αντιμετωπίζοντας ευγενικά τον έλληνα ομόλογό του, απέφυγε να καλύψει τα κενά των δηλώσεων του κ. Κοτζιά, και αρκέστηκε από τη μεριά του να δηλώσει ότι «η απάντηση είναι πολύ απλή: «Σε όλα τα ζητήματα πρέπει να γίνεται σεβαστό το διεθνές δίκαιο που απορρέει από τις διεθνείς συμβάσεις».

Προφανώς ο κ. Κοτζιάς αγνοεί ηθελημένα πως πέρα από τον σεβασμό των συνόρων από τους γείτονες, επιβάλλεται και η υπεράσπιση των συνόρων από την κυβέρνηση. Μάλιστα, υπεράσπιση με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, ακόμη και με υψηλούς τόνους ή και απειλές «ανταποδοτικών ενεργειών», τόσο σε διπλωματικό όσο και σε οικονομικό ή στρατιωτικό επίπεδο.
Αντί, όμως, ο κ. Κοτζιάς να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία της συνάντησής του με τον κ. Λαβρόφ, και να θέσει έμμεσα ένα ζήτημα προς απάντηση από την ρωσική πλευρά, τη στιγμή μάλιστα που η απάντηση – τοποθέτηση του ρώσου υπουργού Εξωτερικών θα μπορούσε να σκιαγραφήσει και τις ρωσικές διαθέσεις προς την Ελλάδα, μετά και από την «επανασύνδεση» της Μόσχας με την Άγκυρα, ο έλληνας ΥΠΕΞ αρκέστηκε -δυστυχώς- στα γνωστά λογίδρια περί διεθνούς δικαίου και διεθνών συμβάσεων...!

Ο κ. Κοτζιάς, επέλεξε να μην καταγραφούν οι ρωσικές διαθέσεις, αλλά και να μην καταγράψει η Ελλάδα τις δικές της διαθέσεις απέναντι στην ολοένα αυξανόμενη προκλητικότητα του τούρκου προέδρου, ο οποίος καθιστά ολοένα και περισσότερο σαφές πως δεν αποδέχεται το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει η Τουρκία και με την αναθεωρητική του πολιτική δημιουργεί ζωτικούς χώρους άμεσου ή έμμεσου ενδιαφέροντος από την πλευρά της γείτονος χώρας.

Η ανεπάρκεια του κ. Κοτζιά στην θέση του υπουργού Εξωτερικών δεν αποτελεί είδηση, αφού έχει καταγραφεί επαρκώς στην διάρκεια της θητείας του στο Ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. Όμως, η πρωθυπουργική επιμονή διατήρησης του κ. Κοτζιά στο συγκεκριμένο υπουργείο, έχει αρχίσει να δημιουργεί πλείστα όσα ερωτήματα σχετικά με τις προθέσεις διαχείρισης και αντιμετώπισης προβλημάτων που συνδέονται άμεσα με την εξωτερική πολιτική και με τα εθνικά συμφέροντα που καλείται να υπηρετήσει το συγκεκριμένο υπουργείο…

 Ίσως ο κ. Κοτζιάς, αλλά και ο πολιτικός του προϊστάμενος και πρωθυπουργός κ. Τσίπρας πρέπει τάχιστα να αντιληφθούν πως με μισόλογα και λεκτικές αναφορές περί του Διεθνούς Δικαίου δεν μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς στην άσκηση αφόρητης πίεσης και στην κλιμακούμενη επιθετικότητα της τουρκικής πλευράς. Γιατί, τελικά, οι διεθνείς συνθήκες γίνονται για να αλλάζουν ή και να παραβιάζονται, από όλους εκείνους που είναι διατεθειμένοι να εκμεταλλευτούν ευκαιρίες και να φτάσουν ακόμη και στα άκρα κάνοντας χρήση ακόμη και στρατιωτικής ισχύος, προκειμένου να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες και όρους...

Σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων το να μην σε φοβούνται υπό ορισμένες συνθήκες μπορεί να είναι έως και θετικό. Το να μην σε υπολογίζουν και να σε θεωρούν ανύπαρκτο, είναι, δυστυχώς, τραγικό. 
Ευελπιστούμε, μετά την τελευταία πρόοδο του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα (ο οποίος φαινεται ότι κατανόησε την ύπαρξη θαλάσσιων συνόρων) θα υπάρξει -επιτέλους- και μια ευρύτερη κυβερνητική αντίληψη της κρισιμότητας των θεμάτων που είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα όρια της γεωγραφικής επικράτειας, αλλά και με τον σεβασμό της χώρας μας από τη διεθνή κοινότητα…

"Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση