Η νίκη Τραμπ ως προσθετικό στον “παγκόσμιο χρόνο”

Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου

Η αντίδρασή μου στο άκουσμα της νίκης του Τραμπ ήταν πολλαπλά “ουφ” ανακούφισης και ευχαρίστησα σιωπηρά τους αμερικανούς πολίτες για τον τρόπο -τρόπο πολλαπλών μηνυμάτων- που ψήφισαν.

Αποφύγαμε τον Γ΄ παγκόσμιο, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Η παγκοσμιοποίηση παρεμποδίζεται. Δεν ηττάται ακόμη, αλλά ένα μεγάλο “στοπ” ορθώνεται μπροστά της. Πόσο θα κρατήσει αυτό το στοπ και πόσο ικανό να την αναχαιτίσει ή και να την διαλύσει, είναι μια δύσκολη και πολυπαραγοντική συνάρτηση, μία μεταβλητή της οποίας είναι οι ίδιοι οι λαοί.

Εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ κάποιος που έχει τόσο ξεκάθαρη βούληση να τελειώνει η ανθρωπότητα με τον ISIS, ώστε είναι πρόθυμος να συνεργαστεί με τον “δαιμονοποιημένο” από τους παγκοσμιοποιητές πρόεδρο Πούτιν. Tελευταίο “ουφ” ανακούφισης: ένας πρόεδρος που αν και ακόμα δεν τον έχουμε δει να πράττει και πώς θα πράξει, τουλάχιστον εκθέτει (αυτό δεν είναι λίγο), την κατάντια και τη φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού της χώρας του, παρά τα απύθμενα κέρδη των πολυεθνικών και του τζογαδόρικου καπιταλισμού, που το παγκόσμιο κέντρο τους είναι οι ΗΠΑ.

Το παγκόσμιο μιντιακό κατεστημένο, που τόσο μεγάλο μερίδιο έχει για τον ηθικό, πολιτισμικό και οικονομικό ξεπεσμό μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας, “χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του” (όχι τόσο λόγο εκλογής Τραμπ, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι οι λαοί άρχισαν να ακυρώνουν στην πράξη την προπαγάνδα του) και θα αντιδράσει όπως μια πληγωμένη ύαινα. Κανείς σώφρων πολίτης δεν θα πρέπει να αναμένει συμβιβασμό του παγκόσμιου μιντιακού κατεστημένου με την εκλογή Τραμπ, αλλά έναν ανελέητο πόλεμο εναντίον του, άλλοτε καμουφλαρισμένο και άλλοτε εντελώς ανοιχτό.

Συσπειρώθηκε σύσσωμο αυτό το κατεστημένο προεκλογικά εναντίον ενός υποψηφίου και υπέρ ενός άλλου, αλλά ο πρώτος στάθηκε ικανός να το νικήσει, στα όρια του εξευτελισμού, πιάνοντας τον παλμό των ξεχασμένων και εγκαταλειμμένων στη μοίρα τους ανθρώπων. Ίσως κάτι περισσότερο! Ήταν όλοι θύματα μιας προαναγγελθείσας “εκτέλεσης”, που προφητικά προέβλεψε και κατέγραψε ο Άρθουρ Μίλλερ στο έργο του “Ο θάνατος του εμποράκου”.

Σιωπηλά αργοπέθαιναν και κάποιος έπιασε το σφυγμό τους, διέγνωσε τον επικείμενο θάνατο και είπε: “ψηφίστε με να σας δώσω ανάσα και παλμό ζωής”. Και τον πίστεψαν και τον ψήφισαν, ενάντια στην μανιασμένη προπαγάνδα των μμε. Εξ' άλλου τι είχαν να χάσουν πέρα από τον επερχόμενο απόλυτο οικονομικό τους θάνατο, που συνήθως οδηγεί σύντομα και στον φυσικό.

Με 45 εκ. πολίτες της να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, πώς μπορεί μία χώρα να προσποιείται τον “παγκόσμιο ηγεμόνα”; Αν την κυβερνούν μέλη της παγκοσμιοποιητικής συμμορίας, μπορεί. Όσοι πολίτες και αν καταρρεύσουν στη δική τους ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα για τους νεοταξίτες ηγέτες είναι παντελώς αδιάφορο. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ακόμη και ότι το επιδιώκουν. Αυτοί στοχεύουν στον παγκόσμιο πολίτη, (απολύτως χειραγωγούμενο ή υπό παγκόσμια δικτατορία, ώστε να μην τους κλονίζει καμία εκλογική αναμέτρηση) και όχι στους πολίτες των χωρών, που ως τώρα τις λέγαμε πατρίδες. Τους αρκούν τα δικά τους πιόνια σε κάθε πρώην χώρα, σε κάθε “πρώην πατρίδα”, οι υπόλοιποι ας πεθάνουν. Θα μείνουν αρκετοί για να τους υπηρετούν. Έχουν ευθαρσώς δηλώσει ότι ο πληθυσμός του πλανήτη είναι πολύ μεγάλος και θα πρέπει να μειωθεί στο 1/10 του σημερινού. Τόσα ανθρώπινα ρομπότ έχουν υπολογίσει ότι τους χρειάζονται ως εξυπηρετητές των τελειοποιημένων μηχανικών ρομπότ.

Ορθώνεται όμως ένα μεγάλο ερώτημα. Θα μπορέσει ο Τραμπ να νικήσει την πανίσχυρη νεοταξική δομή, που σαν θανατηφόρα αράχνη έχει απλώσει τον ιστό της σε ολόκληρο τον πλανήτη; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να τα καταφέρει, έχοντας στην ουσία κηρύξει πόλεμο ενάντια σε όλους τους “δαίμονες” της παγκοσμιοποίησης; Και αυτοί δεν αστειεύονται! Πάντα υπό την αίρεση ότι εννοεί αυτά που λέει, αλλά αυτό είναι κάτι που θα φανεί πολύ σύντομα.

Δύο είναι οι τρόποι να αντιδράσει η νεοταξική ελίτ. Ο πρώτος να τον εξοντώσει βιολογικά. Ο δεύτερος να τον κάνουν να αποτύχει σε κάθε επιδίωξή του. Για τον πρώτο δεν μπορεί κανείς να πει ούτε να κάνει κάτι, παρά μόνον να προσεύχεται αν πιστεύει στο Θεό για τη ζωή του Τραμπ, αλλιώς ας προσεύχεται στη θεά Τύχη!

Ο δεύτερος τρόπος αντίδρασης των νεοταξίτικων “δαιμόνων” είναι ο πιο ενδιαφέρων και εκεί μάλλον θα παιχτεί όλο το παιχνίδι. Είναι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ τόσο έξυπνος και άξιος να επιλέξει σωστούς συμβούλους και υπουργούς, που δε θα υπονομεύουν υπόγεια ή φανερά το πρόγραμμά του (αν φανεί πάρα πολύ έξυπνος, θα πρέπει να υπουργοποιήσει τον Μπέρνυ Σάντερς!) και οι οποίοι θα μπορούν να αποφεύγουν τις παγίδες που θα στήνει η παγκόσμια νέα τάξη κατά τη γιγάντια αυτή πάλη; Την πάλη αυτή θα τη δούμε να εκτυλίσσεται πλανητικά τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Ποια είναι τα όπλα που η καθεστηκυία ΝΤΠ θα ρίξει στη μάχη; Το πρώτο και ισχυρότερο (τα υπόλοιπα θα αναφερθούν σε τυχαία σειρά) είναι οι παγκοσμιοποιητικές ελίτ, στις ΗΠΑ την Ε.Ε., την ευρωζώνη και παντού στο Δυτικό κόσμο, όπως και τα “ανθρώπινα πλοκάμια” τους σε κάθε χώρα. Ας μην πιστέψει κάποιος ότι υποβόσκει ανταγωνισμός ανάμεσα σε αυτές τις ελίτ. Υπάρχει μόνον οικονομικός ανταγωνισμός. Στα νεοταξικά θέματα επικρατεί πλήρης ομοφωνία και αυτό φαίνεται καθαρά από το πώς αντιμετωπίζουν τη Ρωσία και πώς δημιούργησαν από κοινού το πρόβλημα της Ουκρανίας. Έτοιμοι ήσαν να υπογράψουν την CETA και ας ευγνωμονούμε τη μικρή Βελγική επαρχία της Βαλλονίας που τους καθυστέρησε και έτσι ίσως ματαιωθεί, τουλάχιστον προς το παρόν, η υπογραφή της TTIP.

Αποδόθηκαν διάφορα κίνητρα στο ταξίδι του Ομπάμα στην Ελλάδα και εν συνεχεία στη Γερμανία. Έχω την εντύπωση ότι ήταν ένα ταξίδι που είχε κριθεί απαραίτητο και είχε προγραμματιστεί με βάση την πιθανότητα να εκλεγεί ο Τραμπ πρόεδρος -just in case! Και προκάλυμμα καπνού ήταν η Ελλάδα. Ο αληθινός σκοπός ήταν η Γερμανία για να συζητήσουν από πρώτο χέρι και εκ του σύνεγγυς πώς θα οργανώσουν από δω και πέρα οι οι παγκοσμιοποιητές την άμυνά τους. Και προαλείφουν την Άγγελα Μέρκελ ως το νέο παγκόσμιο πόλο της ΝΤΠ, ελλείψει του αμερικανικού πόλου, η οποία (θα ακούμε κατά κόρον ότι) προασπίζει τις “αρχές” της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.τ.λ. Η δε Μέρκελ, στις κοινές δηλώσεις με τον Ομπάμα που όλες είχαν στόχο να προκαταλάβουν και να δεσμεύσουν στις δικές τους επιλογές την πολιτική του Τραμπ, ανέφερε ότι: “δεν είναι δυνατόν να ολισθήσουμε στην εποχή πριν από την παγκοσμιοποίηση”! Ο πόλεμος φθοράς του νέου Αμερικανού Προέδρου έχει ήδη αρχίσει.

Το μιντιακό κατεστημένο αναφέρθηκε ήδη. Έχουν τόσο πολύ τελειοποιήσει το όπλο της παραπλάνησης τα φερέφωνα της διεθνούς δημοσιογραφίας (όσο και τα “γνωστά” νεοταξίτικα φερέφωνα της εγχώριας δημοσιογραφίας) που κάθε μέτρο του Τραμπ ενάντιο προς την παγκοσμιοποίηση είναι ικανά να το εμφανίζουν σαν καταστροφικό, φοβικό, απάνθρωπο, ενάντιο στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα, ενάντιο στη δημοκρατία... ό,τι ταιριάζει. Αναλογιστείτε τις “αξίες”, ως όρο συνεργασίας, που έθεσε η φράου Μέρκελ στον Τραμπ κατά τα συγχαρητήρια επί τη εκλογή του, αντιστρέψτε τες και θα διαπιστώσετε τι θα του προσάπτουν.

Το τρίτο όπλο που θα ρίξουν εναντίον του είναι το ίδιο του το κόμμα. Δεν γνωρίζω καθόλου τη διάρθρωσή του, για να μπορώ να προβλέψω το πώς. Το σίγουρο είναι ότι οι παλαιο-συντηρητικοί του κόμματός του (αυτoί είναι παλιοί και όχι νεόκοποι συντηρητικοί όπως οι neocons) και σίγουρα νεοταξίτες στην πλειονότητά τους, υπερέχοντας και στη Βουλή και στη Γερουσία, θα αποτελούν μεγάλη τροχοπέδη στις “ελεύθερες κινήσεις” του.

Ένα άλλο όπλο εναντίον του θα είναι η πιθανή -και ίσως σκόπιμη- έλλειψη συνεργασίας από το επενδυτικό κεφάλαιο των ΗΠΑ που έχει ήδη φύγει για Κίνα, Μεξικό ή αλλού. Αν βάλει 35% φόρο στα εισαγόμενα όπως έχει υποσχεθεί, ίσως το κεφάλαιο αυτό να επαναπατριστεί. Θα τα καταφέρει όμως να περάσει έναν τέτοιο φόρο, εκεί που ως τώρα υπήρχε πλήρης ελευθερία-ασυδοσία ελέω της παγκοσμιοποίησης;

Με τον πρόεδρο Πούτιν δε φαίνεται ότι θα έχει πρόβλημα. Έχει κατανοήσει ότι για να δώσει “φιλί ζωής” στον εξαθλιωμένο αμερικανό, πρέπει να αποφύγει τις γιγαντωμένες αμυντικές δαπάνες και να περιορίσει το ποσοστό που καταβάλλει η χώρα του για τη λειτουργία του ΝΑΤΟ. Και έχω τη βεβαιότητα ότι ο ρωσικός λαός, δια του Προέδρου του, θα έχει τη σοφία και την εντιμότητα να τηρήσει την όποια συμφωνία μεταξύ τους, γιατί τίποτα δε θα έχει να κερδίσει, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, από ένα νέο ψυχρό πόλεμο ή ακόμα περισσότερο από έναν “θερμό” πόλεμο.

Πρόβλημα υπάρχει με την Κίνα. Είναι ένα από τα κυρίαρχα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος, εφ' όσον το δηλώνει ως πρόβλημα. Θα πρέπει να βρει έναν τρόπο αντιμετώπισής του τύπου win-win, κερδίζω-κερδίζεις, με δεδομένο ότι η Κίνα κατέχει το “όπλο” ενός μεγάλου μέρος του χρέους των ΗΠΑ. Δεν ξέρω αν μπορεί να επιτευχθεί αυτό που μοιάζει ακατόρθωτο, για τα πάντα όμως υπάρχει τρόπος. (Ρωτήστε τον Οδυσσέα!). Ίσως ένα ισοσκελισμένο ισοζύγιο εισαγωγών εξαγωγών προς και από την Κίνα, αν η Κίνα έχει ανάγκη από αμερικανικά προϊόντα. Αν όχι, τα πράγματα γίνονται κάπως πιο δύσκολα.

Τέλος, όχι κατά σειρά σπουδαιότητας, θα αντιδράσει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που είναι “αδελφοποιημένο” με το επενδυτικό. Τα ίδια πρόσωπα, εταιρικά ή φυσικά, το συσσώρευσαν επενδυτικά και ακολούθως το γιγάντωσαν χρηματοπιστωτικά. Θα μπορέσει, άραγε, ο νέος πρόεδρος να πείσει τους κατέχοντες το τεράστιο χρέος των ΗΠΑ να επενδύσουν μέρος αυτού του χρέους μέσα στις ΗΠΑ, δίνοντάς τους τα κατάλληλα κίνητρα; Έτσι ώστε και το χρέος να μειωθεί και οι απαραίτητες επενδύσεις να πραγματοποιηθούν, ιδιωτικές αλλά και δημόσιες, των οποίων η εκμετάλλευση θα τους παραχωρηθεί έως ότου αποσβεστεί όλο το αναλογούν χρέος; Όλα είναι θέμα κινήτρων. Ο Τραμπ είναι επιχειρηματίας, γνωρίζει καλά το οικονομικό παιχνίδι και συνεπώς σε αυτόν τον τομέα, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποδειχτεί καλός παίχτης.

Ας δούμε τώρα την περίπτωση που ο νέος πρόεδρος θα αποτύχει να πραγματοποιήσει τα προσδοκώμενα από τον αμερικανικό λαό, αλλά και από όλη την ανθρωπότητα ως ένα βαθμό. Είτε γιατί τον εξόντωσαν φυσικά είτε γιατί δεν θέλει να τα πετύχει (απλά είπε ψέμματα προς άγραν ψήφων) είτε επειδή θα εμποδιστεί από το σύστημα να τα επιτύχει.

Ίσως αυτή η πιθανότητα είναι ισόποση προς την πρώτη (50%-50%). Παρά ταύτα όμως το όφελος για την ανθρωπότητα από τη νίκη του Τραμπ είναι πολύ μεγάλο. Είναι όλες οι ανάσες ανακούφισης που πήραν όλοι οι άνθρωποι της γης, έστω και προσωρινές, που στέκονται όρθιοι μέσα στον παγκοσμιοποιητικό τυφώνα.

Όμως με τη νίκη αυτή και το χρόνο που τους παρέχει μέχρι τυχόν να αποτύχει τους δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους στη ΝΤΠ, που διαφορετικά κάλπαζε προς την ολοκλήρωσή της. Και στη συνέχεια προς εγκατάσταση τυραννίας για να διατηρήσει την παγκόσμια εξουσία της, μέχρι να αλλοιώσει τόσο πολύ την ψυχονοητική δομή των ανθρώπων, που να μην κατανοούν ούτε αυτήν τη δουλοποίησή τους.

Χρόνο “αγόρασε” η ανθρωπότητα με τη νίκη Τραμπ και θα ήταν πολύ λάθος να σκεφτεί ότι το θέμα της παγκοσμιοποίησης έληξε και ότι είναι πλέον ασφαλής. Πολύτιμος χρόνος της δόθηκε που, αν τον χάσει, ίσως δε θα της δοθεί ποτέ ξανά μια τέτοια ευκαιρία. Και που θα πρέπει άμεσα να τον “επενδύσει” σε αγώνα ενάντια σε όλες τις νεοταξικές συσπειρώσεις, που έχουν αναπτυχθεί και δρουν σε κάθε χώρα. Ενάντια στον διαστρεβλωμένο λόγο της ΝΤΠ, το κορυφαίο των κορυφαίων θέμα, γιατί δια μέσου αυτού αλλοιώνουν την ψυχονοητική συγκρότηση των ανθρώπων. Ενάντια στις “αντι-αρχές” και τις “απ-αξίες” της, που διαλύουν την ανθρώπινη συνείδηση και αξιοπρέπεια και κατεβάζουν τον άνθρωπο στο επίπεδο του ζώου, μερικές φορές ακόμα πιο κάτω, σε ένα επίπεδο που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε δαιμονικό, άλλο σκαλί πάρα κάτω δεν υπάρχει. Ενάντια στην εκμηδένιση κάθε πιθανότητας μιας στοιχειώδους ευημερίας για κάθε πολίτη της γης.

Ωστόσο, θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει στην κυρία Μέρκελ ότι η ανθρωπότητα δεν μπορεί να γυρίσει στην εποχή πριν από τη νίκη του Τραμπ. Δε γίνεται. Κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι της αντιστεκόμενης ανθρωπότητας και ο Ηράκλειτος είπε ότι δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. (Καθώς η πραγματικότητα-ποτάμι κυλάει, διαφοροποιείται!)

Όλοι θα πρέπει να μπούμε στις τάξεις της “αντίστασης” για να σώσουμε τις πατρίδες μας, ο καθένας τη δική του, (πατριωτικά θα το παλέψουμε, εφόσον θέλουμε να διατηρηθούν οι πατρίδες), αλλά σε στενή συνεργασία με όσες μπαίνουν σε αυτόν τον κοινό αγώνα. Η ευθύνη να αποφύγουμε τον εξανδραποδισμό μας ανήκει σε όλους μας, έκαστος στο μετερίζι που τάχτηκε και μπορεί να το υπερασπιστεί.

Τώρα που η συνθήκη είναι κάπως ευνοϊκή, πρέπει να παλέψουμε ειδικά εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ με “νύχια και με δόντια”, με νου και καρδιά, με αρετή και τόλμη, με Αρχές και Όραμα, με πίστη στο Θεό και στον Άνθρωπο. Και όσοι αγνοούν το Θεό, ας πιστέψουν τουλάχιστον στον Άνθρωπο ως υπέρτερη της ύλης αξία και ας αγωνιστούν για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του και τη... δική τους.
Για όλα όμως αυτά ζητούνται Έλληνες ηγέτες! Και ελπίζω, αν φανούν, ο ελληνικός λαός να έχει ανεβάσει τόσο την επίγνωσή του, ώστε να τους αναγνωρίσει. Δεν έχει άλλη ελπίδα να ανταπεξέλθει στα ανελέητα χτυπήματα που δέχεται. Αυτή είναι η τελευταία του.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση