Η Τουρκία διεκδικεί Αιγαίο και Θράκη

ΗΠΑ - ΕΕ τηρούν ισορροπίες και το ΥΠΕΞ στρουθοκαμηλίζει

Γράφει ο Χρήστου Ζαχαράκις
Πρέσβης ε.τ.

Το είδαμε λοιπόν και αυτό στον άμοιρο τόπο όπου καταντήσαμε να ζούμε. Ετσι, η διπλωματική γλώσσα μιας επίσημης και επώνυμης erga omnes διαμαρτυρίας του σύγχρονου ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών βάσισε την επιχειρηματολογία της στην ελαφρά παραφρασμένη ως προς τους «γαϊδάρους» θυμόσοφη λαϊκή παροιμία για τους δύο διεκδικητές ξένου αχυρώνα!
Και μάλιστα με την οξφορδιανή μετάφρασή της, προφανώς για να ενημερωθούν και να αντιδράσουν καταλλήλως, μεταξύ άλλων, τα αγγλόφωνα Foreign Office και State Departement, των οποίων τα τυχόν «πικραμένα» στελέχη ασφαλώς θα ξεκαρδίστηκαν δεόντως. Και όλα αυτά γιατί πιθανώς η ελληνική διπλωματία των ημερών μας θεωρεί ότι με την παροχή άφθονης τέρψεως στους φίλους, εταίρους και συμμάχους θα καταστεί συμπαθής, ώστε να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται να πιστεύει ότι θα διασύρει τις απειλητικές αξιώσεις των αντιπάλων της με την αποκάλυψη ότι τρώνε άχυρο και γι’ αυτό καβγαδίζουν για τον αχυρώνα.

Και πράγματι η αποστολή επετεύχθη. Διότι, παρά τη διασκέδαση, οι φίλοι μάς συνέστησαν να μπούμε και εμείς στον καβγά και να τα βρούμε με τους διεκδικητές όχι πλέον για ξένο αλλά για τον δικό μας αχυρώνα και οι αντίπαλοί μας απαξίωσαν σουλτανικά να απαντήσουν, εφόσον έκριναν, δικαιολογημένα, ότι δεν άξιζε τον κόπο ακόμη και για υποζύγια.

Αφήνοντας όμως κατά μέρος και τα λοιπά μαργαριτάρια της σχετικής ανακοινώσεως του ΥΠΕΞ (αρχικά που δεν διευκρινίζουν αν πρόκειται για το υπουργείο ή τον υπουργό), που μάλιστα μάλλον γράφτηκε με το τελευταίο τεχνολογικό υλικό της μελάνης που αυτοεξαφανίζεται (ephemeral λέγεται από όσους ξένους διδάσκονται και σέβονται την ελληνική γλώσσα), ας εξετάσουμε την ουσία του θέματος. Η οποία απαντήθηκε, από την πλευρά μας, με μία νερόβραστη απειλή περί της νομοτελειακής ήττας όλων των αναθεωρητικών λογικών και με τη συνήθη καταφυγή στο πρόβλημα της υφαλοκρηπίδος, χωρίς και πάλι να προβληθούν οι δικές μας απαιτήσεις στον αχυρώνα της γείτονος με υπόμνηση, έστω του τουρκικού κατοχικού στρατού στην Κύπρο, των καθημερινών παραβιάσεων του θαλασσίου και εναερίου εθνικού χώρου μας και του πάντοτε ισχυρού ως προς την Αγκυρα casus belli.

Πότε επιτέλους θα αποφασίσουμε να παύσουμε να αμυνόμεθα άοπλοι με την πλάτη στον τοίχο και πότε θα απαλλαγούμε από το σύμπλεγμα της απωλείας του δήθεν πλεονεκτήματος του «καλού παιδιού», στο οποίο, σημειωτέον, μας εξορκίζουν κάθε φορά οι συνήθεις καλοθελητές και το οποίο φυσικά μόνον αρνητική απόδοση έχει;

Και πότε θα παύσουμε να αρκούμεθα στη δήθεν παλικαρίστικη απόρριψη των τουρκικών διεκδικήσεων, που παρά ταύτα προβάλλονται ανενδοίαστα σε κάθε ευκαιρία, ενώ εμείς παρασιωπούμε συστηματικά και συνεπώς αποδυναμώνουμε ενσυνείδητα τα διαπραγματευτικά, έστω, πυρομαχικά μας; Και με την ευκαιρία, ένα συναφές αγωνιώδες ερώτημα. Αλήθεια, σκέφθηκε κανείς στο ΥΠΕΞ ότι η πρόσφατη επώνυμη τουρκική αναφορά στη Συνθήκη της Λωζάννης, εάν δεν αντικατοπτρίζει το προσωπικό ύφος του νεότουρκου σουλτάνου, θα μπορούσε να αφορά την αναθεώρηση του νομικού καθεστώτος της όχι μόνο στα νησιά του Αιγαίου αλλά κυρίως στην Θράκη; Και αν ναι, πώς ακριβώς προετοιμάζεται για την αντιμετώπιση μιας πιθανότατα επικείμενης όχι πλέον υπονοούμενης αλλά απερίφραστης σχετικής τουρκικής απαιτήσεως;

Φαίνεται, ωστόσο, ότι η υπομονή μας στην αναμονή υπεύθυνων απαντήσεων στα ερωτήματα αυτά διαγράφεται δυστυχώς ανεξάντλητη σε σύγκριση ακόμη και με την παροιμιώδη υπομονή των συμπαθών τετράποδων φίλων μας. Οι οποίοι, όμως, είναι αναμφίβολα έτοιμοι να τη χάσουν ως διεκδικητές του «ξένου αχυρώνα», κατά το ευφυολόγημα του ΥΠΕΞ.
Αλλά τότε, φευ, θα είναι αργά!

Πηγή εφημ. "Καθημερινή"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση