Γιατί δεν φοβάμαι τον Νίκο Φίλη; Κλασσική περίπτωση ιδεολογικά… πυροβολημένου

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Η ανάδειξη του Νίκου Φίλη στις πρώτες θέσεις δημοφιλίας από τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ότι ο πυρήνας του κυβερνώντος κόμματος, παρά τις… πασοκοπροσμίξεις, έχει παραμείνει στη νοοτροπία του 4%, πολύ μακριά από τις φιλοδοξίες ενός λαϊκού κινήματος εξουσίας.

Τον Φίλη τον θυμάμαι από τότε που κάναμε διπλωματικό ρεπορτάζ στο υπουργείο εξωτερικών, πριν καμιά 20αριά χρόνια! Δεν τον πολυπλησίαζα, ομολογώ, αλλά όχι επειδή ήταν κακό παιδί. Απλά που να ανοίξεις κουβέντα μαζί του και μάλιστα επί διεθνοπολιτικών; Με τους Κνίτες, έλεγες και κάνα καλαμπούρι. Αυτός αμετακίνητος στις δοξασίες του. Και πάντα βλοσυρός. Πιο ιδεοληπτικός… πεθαίνεις.

Αργότερα οι δρόμοι μας χωρίσανε. Επιτελικό στέλεχος εγώ σε μεγάλη «συστημική» εφημερίδα κι εκείνος διευθυντής στην «στρατευμένη» Αυγή. Ειλικρινά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα γινόταν υπουργός και μάλιστα Παιδείας. Εκεί δηλαδή που χρειάζεται όσο το δυνατόν ανοιχτότερη αντίληψη των πραγμάτων.

Παρόλα αυτά τον Φίλη, ούτε τον μισώ, ούτε τον φοβάμαι. Τον κατατάσσω στις κλασσικές περιπτώσεις των ιδεολογικά …πυροβολημένων. Μια χούφτα φανατικών είναι αυτή που τον ακολουθεί και συμπορεύεται με τις παρωπίδες του. Ακόμη κι ο Τσίπρας αν μπορούσε να τον ξεφορτωθεί θα το έκανε αύριο…
Γιατί πέραν από το στενό, στενότατο θα έλεγα, κομματικό ακροατήριο, ο Φίλης κάνει ζημιά. Η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων ακούει το όνομά του και αλλάζει πεζοδρόμιο…

Ίσως γι αυτό και δεν είναι πραγματικά επικίνδυνος. Θα περάσει, χωρίς να αγγίξει.

Αντίθετα τους άλλους φοβάμαι. Όχι τους αριστερούς που κραυγάζουν. Τους αθόρυβους εθνομηδενιστές της «καλής κοινωνίας» που έχουν εισχωρήσει στα ανώτατα κλιμάκια της πολιτικής, της παιδείας, των επιχειρήσεων, ακόμη και της δημοσιογραφίας. Τους ύπουλους και τους μουλωχτούς. Τους εκσυγχρονιστές κήρυκες της ευρω-υποτέλειας, τις Ρεπούσηδες των συνωστισμών, αυτούς που θέλουν πρώτη γλώσσα στα σχολεία τα αγγλικά και γιατί όχι, τα γερμανικά.

Δεν με σκιάζει λοιπόν ο στείρος δογματικός λόγος των Φίληδων. Την απρόσωπη «πολυπολιτισμικότητα» του Κολωνακίου τρέμω, που βρίσκει εύηκοον ούς στην ολοένα και πιο μοιρολατρική, λόγω μνημονίου, γενιά των 20άρηδων.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί προπαγανδιστές που επιχειρούν να μεταλλάξουν την ελληνική κοινωνία διδάσκοντας το «πολιτικά ορθό» της παγκοσμιοποίησης.

Δυστυχώς έχουν τα μέσα, έχουν και το χρήμα. Αυτοί κάνουν μόδα τον πολυπολιτισμό, την αθεία και την εθνική αμεριμνησία σε μια σύγχρονη εκδοχή ραγιαδισμού.
Ο δύσμοιρος ο Φίλης τι μόδα να λανσάρει;

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση