Θα δώσουμε άσυλο στους Τούρκους ή όχι;

Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα

Ένας φίλος έγραψε στο facebook πως οι 8 Τούρκοι που ζητούν άσυλο στην Αλεξανδρούπολη, έπρεπε να προσγειωθούν στο camp του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, μαζί με τους υπόλοιπους αναρχικούς, δεν θα τους πείραζε κανείς, για μεγάλο διάστημα. Μια τέτοια κίνηση, είναι βέβαιο ότι θα απελευθέρωνε γρήγορα, την κυβέρνηση από το δίλημμα του ασύλου ή της παράδοσης στον Ερντογάν! Εδώ που τα λέμε, δεν έχει άδικο, δεδομένου πως το ζήτημα θα μεταφερόταν σε ταξικό επίπεδο...

Σε κάθε περίπτωση, όμως, πρόκειται για ένα πρωτοφανές διπλωματικό αδιέξοδο γιατί δεν υπάρχει διμερής σύμβαση μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας για έκδοση και ταυτόχρονα υφίσταται δέσμευση από την Συνθήκη της Γενεύης του 1951 για άσυλο. Κι έτσι, η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να τηρήσει εσωτερικούς και διεθνείς κανόνες που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις τουρκικές απαιτήσεις για παράδοση των τούρκων στρατιωτικών. Ούτως ή άλλως, έκδοση απαγορεύεται αν πρόκειται για έγκλημα που χαρακτηρίζεται πολιτικό ή στρατιωτικό!

Εάν λοιπόν, οι Τούρκοι παραδοθούν από την κυβέρνηση, θα αποδείχτεί, για άλλη μία φορά στην ιστορία μας, πως το ελληνικό κράτος δεν έχει την δύναμη να εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο και να υποστηρίξει τα συμφέροντά του. Κι ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, σοβαρού θεματοφύλακα των διεθνών συνθηκών και της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948.

Αν αφήσουμε στην άκρη τον «μεγαλοιδεατισμό» που κουβαλάει στην εθνική του συνείδηση ο Νεοέλληνας, θα διαπιστώσουμε με οδύνη ότι όλοι οι διπλωματικοί χειρισμοί του ελληνικού κράτους είναι από ατυχείς έως τραγικοί. Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά μπορεί κανείς να διακρίνει τους σημαντικότερους τρεις: την έλλειψη προετοιμασίας στο ΥΠΕΞ, εξαιτίας του χαμηλού επιπέδου των ελλήνων διπλωματών, την διαχρονικά αδύναμη οικονομία και την ανυπαρξία ενιαίας πολιτικής στάσης στην εξωτερική πολιτική.

Το συνηθέστερο είναι η Ελλάδα να σύρεται πίσω από γεγονότα ή τις διεθνείς συνθήκες που της επιβάλλονται, μετά από ιστορικά αδιέξοδα. Η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, η Συμφωνία της Άγκυρας του 1930, ως συνέπεια της εμφανούς ανασφάλειας πριν την χρεοκοπία του 1932, η συνθήκη του Μοντρέ του 1936 (η Ελλάδα δεν διεκδίκησε τίποτα στον έλεγχο των Στενών), μετά την διάλυση του πολιτικού συστήματος που οδήγησε στην δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Και τέλος, η Συνθήκη της Ζυρίχης του 1959 , την οποία υπογράφει η Ελλάδα, ως εγγυήτρια δύναμη, «καθ΄υπαγόρευση», αφού τελεί υπό κηδεμονία εξαιτίας του μετεμφυλιακού αδιεξόδου της ελληνικής περιόδου.

Παρόλα αυτά, οι ευκαιρίες που δίνονται με την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και ο ρόλος της στο ΝΑΤΟ, θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να την καθιστά πανίσχυρη περιφερειακή δύναμη. Δίνοντάς της κάθε δικαίωμα να εφαρμόσει τις διεθνείς συνθήκες. Αποδεικνύοντας επίσης, ότι το «δίκαιο της πυγμής» είναι μια διαχρονική αρχή των ισχυρών και στην περίπτωση της, των «δικαίων»!

Όλα αυτά όμως μοιάζουν τόσο μακρινά για ένα κράτος που καθημερινά εξευτελίζεται παγκοσμίως με την χρεοκοπημένη οικονομία του, με την ανακολουθία των πολιτικών του αποφάσεων και με την κωμική εκπροσώπησή του στα διεθνή φόρα.

Δεν ξέρω ποια θα είναι η έκβαση της υπόθεσης ασύλου των 8 τούρκων στρατιωτικών αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα υπαγορευτεί από κάποια έξωθεν τηλεφωνική εντολή. Για να αποδειχτεί ότι η έννοια του δικαίου δεν δοκιμάζεται μόνο στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας αλλά, δοθείσης της ευκαιρίας, και στα εξωτερικά. Το πιθανότερο, είναι ότι δεν θα δοθεί άσυλο σ΄αυτούς τους ανθρώπους, μολονότι άλλα ορίζει ο νομικός μας πολιτισμός.

Κι εδώ ακριβώς, θα ήταν πραγματικά χρήσιμη μια ενιαία εξωτερική πολιτική της ΕΕ, η οποία θα δέσμευε τα εθνικά δικαστήρια, να ακολουθήσουν ένα κοινό ευρωπαϊκό δίκαιο. Αλλά δυστυχώς, είμαστε πολύ μακριά από μια τέτοια εξέλιξη.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι για όλους αυτούς που ονειρεύονται βυζαντινούς θρύλους και «παλιγγενεσίες», αν καμιά φορά τους φώναζαν οι Τούρκοι να πάρουν πίσω τη Πόλη- έτσι, χωρίς στρατό- , τι θα την έκαναν; Με ένα κράτος αδύναμο και αιωνίως εξαρτημένο, όχι μόνο δεν έχουμε τη δύναμη να διεκδικήσουμε τίποτα αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα να παρακαλάμε να μην διαλυθεί η Τουρκία, γιατί το πιθανότερο είναι να μας πάρει η μπόρα κι εμάς!

Μία ελπίδα μόνο υπάρχει να εκμεταλλευτούμε το ζήτημα των Τούρκων στην Αλεξανδρούπολη: Να αναλάβει ο Καρανίκας τον στρατηγικό σχεδιασμό της υπόθεσης από τον φοβισμένο Κοτζιά και να μας κάνει όλους περήφανους! Αλλά από Σεπτέμβριο, γιατί τον κόβω να βρίσκεται, σε κάποιο resort παρέα με συντρόφισσες και mojitos. Με εξόδα του «γενναίου» ελληνικού κράτους φυσικά…

Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση