Πολιτική χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ, δια αυτο-ευνουχισμού!

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Μπροστά μας έχουμε μία ακόμη ιστορική επαλήθευση της λαϊκής ρήσης “Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια”.

Στην περίπτωση αυτού του σημειώματος, ως “ψέμα” λογίζεται και η αποσιώπηση της “Αληθινής πραγματικότητας”, όπως αποκάλεσε προχθές ο μεγάλος μας Μίκης Θεοδωράκης την Αλήθεια (με Άλφα κεφαλαίο).

Το “ΑντιΜνημονιακό” κοστούμι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, (συμπεριλαμβανομένου και του εσώβρακου) αποδεικνύεται ότι δεν είχε περιεχόμενο !!...

Αναρωτιέμαι εγώ, ο απλός ανθρωπάκος:

• Για ποιόν λόγο υπήρξε όλη εκείνη η πρεμούρα και έγινε όλη εκείνη η βαβούρα για την επείγουσα εκπαραθύρωση της κυβέρνησης των Σαμαροβενιζέλων, μέσω Προεδρικής εκλογής;

Για να υπογράψει ο Τσίπρας αντί του Σαμαρά τη συνέχιση των ίδιων (αν όχι και χειρότερων) Μνημονίων;

• Ποιά ήταν η “ΑντιΜνημονιακή” πρόταση “Αλλαγής” που δονούσε τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ;

Μήπως ήταν ο βιασμός της Ελληνικής κοινωνίας “στα όρθια” αντί “στα τέσσερα”;

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρεωκοπεί για έναν και μόνο λόγο: Διότι χάνει, τραγικά, στα μάτια των ψηφοφόρων του (και όχι μόνο) την αξιοπιστία του. Αλλά, πολιτική οργάνωση, χωρίς ίχνος αξιοπιστίας (που είναι το μόνο κεφάλαιο κάθε πολιτικής ύπαρξης, οργάνωσης ή προσώπου) είναι νεκρή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, χάνει την αξιοπιστία του, διότι, από την αρχή (πριν από και κατά τις εκλογές) δεν είπε την Αλήθεια στον Λαό:

• Στήριξε όλη την αντιπολιτευτική θέση και ρητορική του, στην ασκηθείσα (από την προηγούμενες “Μνημονιακές” κυβερνήσεις) Οικονομική πρακτική τους, αφήνοντας έτσι, την οικονομική καταστροφή της Ελληνικής κοινωνίας να φαίνεται σαν λάθος των Οικονομικών επιλογών τους, ενώ το “λάθος” τους δεν ήταν αυτό! Το “λάθος” (όλων των Μνημονιακών κυβερνήσεων) ήταν το ότι δέχτηκαν (με την υπογραφή των Μνημονίων) να ασκούν τη διαχείριση της Εθνικής Οικονομίας, σύμφωνα με τις αποφάσεις εξωχώριων δυνάμεων, οι οποίες, μάλιστα, είχαν συμφέροντα ακριβώς αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελληνικής κοινωνίας, όπως είναι παντού και πάντοτε επί της Υφηλίου, τα συμφέροντα δανειστή και (προς στιγμή) άφραγκου δανειζόμενου.
  Με την επιλογή του αυτή, καλλιέργησε και διαμόρφωσε την έννοια του “Μνημονιακού”, σύμφωνα μόνο με τις συγκεκριμένες οικονομικές πρακτικές που επέβαλε η Τρόϊκα, και όχι (όπως θα έπρεπε) σύμφωνα με την αποτρόπαια πράξη της εκχώρησης της Εθνικής κυριαρχίας, που συνομολογήθηκε (με τα Μνημόνια) μαζί με την εκχώρηση όλης της Δημόσιας Περιουσίας της Ελλάδας, “αμετακκλήτως και άνευ όρων”!!....
• Όμως, το να μην κατηγορείς τον άλλον για την πράξη της εκχώρησης σε “τρίτους”, της “άνευ όρων” διαχείρισης της Εθνικής Οικονομίας της Χώρας και να τον κατηγορείς απλά και μόνον ότι δεν την διαχειρίζεται σωστά, αλλάζει τη θέση αυτού του “άλλου” και από κατηγορούμενος για έγκλημα, γίνεται κατηγορούμενος για πταίσμα !!...
• Εκτός αυτού, όταν κατηγορείς τον άλλο για κακές επιλογές στην άσκηση της Οικονομικής πολιτικής, του επιτρέπεις να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με εσένα και του δίνεις το δικαίωμα να σε κατηγορεί για “καραγκιοζιλίκια” (όπως άκουσα τον Άδωνι Γεωργιάδη να λέει σήμερα, μη αντικρουόμενος από τον παρακαθήμενο σαν βρεγμένη γάτα, “συνάδελφο” του, τού ΣΥΡΙΖΑ....) καθώς, επειδή η Οικονομία είναι πολύ αμφίσημη, πολυσήμαντη και ρευστή υπόθεση, είναι αδύνατον να πείσει κάποιος τον απέναντί του (και τον Λαό) ότι διαχειρίζεται καλύτερα από αυτόν, τα οικονομικά δεδομένα...
  Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είχε όλη τη δυνατότητα να “αφανίσει” τους αντιπάλους του, στήνοντάς τους στο καθαρό πεδίο της Αλήθειας, αντιπαρατίθεται μαζί τους στο “δικό τους γήπεδο”, το πεδίο του ψεύδους, στο οποίο είναι (αποδεδειγμένα) προφέσορες...
• Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτοευνουχίστηκε μεγαλοπρεπώς και (για μένα) ανοήτως...

Δυστυχώς (και λέω “δυστυχώς” διότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ άφησαν, προς στιγμή, να φανεί μια κάποια ελπίδα) ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε αυτό που έχει πεί ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης: 

“Αν δεν ξηλώσουμε τις γραμμές του σιδηρόδρομου επάνω στις οποίες κινείται ο συρμός τού καθεστώτος πολιτικού συστήματος (ενόχου της καταστροφής) όποιο βαγόνι κι αν μπεί μπροστά, και όποια θέση πάρουν τα βαγόνια του (κόμματα) το τραίνο θα πάει στην ίδια κατεύθυνση (της εξάρτησης του από τους “προστάτες” του)”.

Παρ' όλ' αυτά, υπάρχει, ακόμα, μία τελευταία ελπίδα, που περιγράφεται εδώ και που την προσφέρει σήμερα (25 Ιουν. 2015) η αδιάλλακτη στάση Σόϊμπλε και ΔΝΤ...


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση