Ο νόμος του Lipset

Συχνά οι οικονομικά αναπτυγμένες παγιωμένες δημοκρατίες επαινούνται για το υψηλό επίπεδο ευημερίας τους. Κάποιοι δε με τον όρο δημοκρατία συνδέουν σχεδόν μόνο ένα υψηλό επίπεδο ευημερίας. Ωστόσο η ευημερία και το συνήθως υψηλότερο επίπεδο ασφάλειας των πολιτών αυτών των κρατών επίσης δεν είναι άμεσα αποτελέσματα του δημοκρατικού συντάγματος αλλά του υψηλότερου επιπέδου οικονομικής ανάπτυξης, το οποίο διαθέτουν οι περισσότερες παγιωμένες δημοκρατίες, και των δομών κράτους πρόνοιας.

Αμφίβολο είναι επίσης εάν η οικονομία στις δημοκρατίες αναπτύσσεται γρηγορότερα απ’ οπουδήποτε αλλού. Σημαντικότερες προϋποθέσεις ανάπτυξης φαίνεται πως είναι η νομική ασφάλεια, η οικονομία της αγοράς, το ισχνό κράτος και οι υψηλές επενδύσεις στην εκπαίδευση (Schmidt, θεωρίες της δημοκρατίας).
Ο παραπάνω ισχυρισμός συμφωνεί απόλυτα με τον περίφημο νόμο του Lipset, ο οποίος λέει ότι « όσο περισσότερο ευημερεί ένα έθνος τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να διατηρήσει τη δημοκρατία» (the more well-to-do a nation, the greater the chances that it will sustain democracy).

Ο Lipset σαφώς και δεν υπονοεί πως η δημοκρατία δημιουργεί το υψηλό οικονομικό επίπεδο, αλλά πως το υψηλό οικονομικό επίπεδο είναι μια ευνοϊκή προϋπόθεση για τη διατήρηση της δημοκρατίας.

Και στην Ελλάδα του Μνημονίου και της Διεφθαρμένης Πολιτικής Εξουσίας(εκτελεστική και νομοθετική), έχουν δημιουργηθεί και παγιωθεί όλοι εκείνοι οι παράγοντες στο οικονομικό επίπεδο(ύφεση, γιγάντια ανεργία, ανισότητα, φτωχοποίηση, μετανάστευση υψηλού επιπέδου επιστημονικού δυναμικού, διάλυση ενόπλων δυνάμεων), όπου επιβεβαιώνουν την άποψη ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι εξαφανισμένη.

Ακρίτας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση