Το Ευρωπαϊκό υπερωκεάνιο

Όσον αφορά γενικότερα την εμπιστοσύνη των πολιτών στις κυβερνήσεις τους, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις (Ευρωβαρόμετρο) είναι αποκαλυπτικές: μόλις το 25% των πολιτών της Βουλγαρίας εμπιστεύεται την πολιτική «ελίτ» της χώρας του, το 17% των Ιταλών, το 16% των Κυπρίων, το 11% των Ισπανών και το 7% των Ελλήνων – ενώ ελάχιστα καλύτερα είναι τα αποτελέσματα στην Αυστρία, στη Γαλλία και στη Γερμανία.

Την ίδια στιγμή, αυξάνονται τα «λαϊκά κινήματα» εναντίον του ευρώ και υπέρ των εκάστοτε εθνικών νομισμάτων – παρά την ολοφάνερη αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν με τα «άγρια θηρία», τα οποία έχουν «ανδρωθεί» πλέον στη ζούγκλα της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης (η οποία έχει «κατασκευάσει» πολλά εκατομμύρια σύγχρονους σκλάβους στον πλανήτη).

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Η Ελλάδα καταρρέει σχεδόν «αμαχητί» – χωρίς την παραμικρή εκδήλωση διαμαρτυρίας των πολιτών της για το διεθνή εξευτελισμό, την υποδούλωση, τη λεηλασία, την εξαθλίωση και την κατάλυση της εθνικής της κυριαρχίας. Αναμφίβολα, ένας λαός που δεν γνωρίζει τι συμβαίνει στο παρασκήνιο της πολιτικής και επιχειρηματικής ζωής της χώρας του, δεν μπορεί να έχει ευθύνη όταν ψηφίζει κάποιον που του λέει ψέματα. Αυτό όμως ισχύει για μία μόνο φορά, ενώ σήμερα όλοι γνωρίζουν – τουλάχιστον αυτοί που δεν κρύβουν το κεφάλι στην άμμο.

Οι «κλόουν της Ευρώπης», όπως χαρακτηρίζει το ίδιο το Spiegel τους Γερμανούς, έχοντας μετατρέψει την πατρίδα μας σε προτεκτοράτο, διοικούν πλέον ερήμην της κυβέρνησης – χωρίς να δίνουν τη  παραμικρή σημασία στην αντιπολίτευση, από εκείνη τη στιγμή και μετά που δήλωσε επίσημα την υποταγή της τόσο στο Βερολίνο, όσο και στη Ουάσιγκτον.

Μοναδική ίσως ελπίδα της ηπείρου μας σήμερα η Ιταλία – η οποία είναι πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει, αλλά επίσης πολύ μεγάλη για να διασωθεί (too big to fail or to bail). Όσον αφορά τη Γαλλία, η κυβέρνηση της οποίας κοιτάζει με φόβο το μεγαλύτερο οφειλέτη της, την Ιταλία, κανένας δεν πιστεύει πλέον ότι μπορεί να αντισταθεί στη Γερμανία – παρά τα μεγάλα λόγια του προέδρου της.

Από την άλλη πλευρά τα χρηματιστήρια, έχοντας στην κυριολεξία πλημμυρίσει από τα πληθωριστικά χρήματα της Fed, της κινεζικής κεντρικής τράπεζας (η οποία ακολουθεί πιστά τη πολιτική του δολαρίου, όπως έχουμε αναλύσει στο άρθρο μας «Ο υπόγειος παγκόσμιος πόλεμος»), της τράπεζας της Αγγλίας, καθώς επίσης της Ιαπωνίας, πανηγυρίζουν σε καθημερινή βάση – απολύτως «ασύμμετρα» με την πραγματική οικονομία, η οποία βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στην ύφεση (όπως φαίνεται καθαρά, μεταξύ άλλων, από τους δείκτες ναύλωσης πλοίων, οι οποίοι παραμένουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα).

Βέβαια, όσο αυξάνονται οι «ασυμμετρίες» και οι υπερβολές στις αγορές, τόσο πιο ξαφνική, απότομη και καταστροφική είναι η έκρηξη, η οποία συνήθως ακολουθεί – γεγονός που οφείλει να μας κάνει ιδιαίτερα προσεκτικούς στις τοποθετήσεις μας, οι οποίες δεν πρέπει να υποτιμούν τις προοπτικές κατάρρευσης πολλών αξιών μαζί.

Όσον αφορά γενικότερα την εμπιστοσύνη των πολιτών στις κυβερνήσεις τους, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις (Ευρωβαρόμετρο) είναι αποκαλυπτικές: μόλις το 25% των πολιτών της Βουλγαρίας εμπιστεύεται την πολιτική «ελίτ» της χώρας του, το 17% των Ιταλών, το 16% των Κυπρίων, το 11% των Ισπανών και το 7% των Ελλήνων – ενώ ελάχιστα καλύτερα είναι τα αποτελέσματα στην Αυστρία, στη Γαλλία και στη Γερμανία.

Την ίδια στιγμή, αυξάνονται τα «λαϊκά κινήματα» εναντίον του ευρώ και υπέρ των εκάστοτε εθνικών νομισμάτων – παρά την ολοφάνερη αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν με τα «άγρια θηρία», τα οποία έχουν «ανδρωθεί» πλέον στη ζούγκλα της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης (η οποία έχει «κατασκευάσει» πολλά εκατομμύρια σύγχρονους σκλάβους στον πλανήτη).  

Όπως έχουμε τώρα αναφέρει στο παρελθόν, πολλοί ισχυρίζονται ότι όλοι μας ταξιδεύουμε στο ίδιο καράβι, αντιμετωπίζοντας τους ίδιους κινδύνους. Εν τούτοις, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αφού μεταφορικά πρόκειται για ένα στόλο με 17/27 διαφορετικού μεγέθους καράβια, τα οποία διαθέτουν ισάριθμους ορόφους – ενώ όλα μαζί ταξιδεύουν στο φουρτουνιασμένο ωκεανό της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης, κινδυνεύοντας κάθε στιγμή να χαθούν μεταξύ τους και να βουλιάξουν το ένα μετά το άλλο.

Στους ισάριθμους, ας υποθέσουμε δέκα ορόφους των πλοίων του ευρωπαϊκού στόλου, η κατάσταση είναι περίπου η ίδια. Στον πρώτο όροφο είναι στοιβαγμένοι οι άνεργοι, στο δεύτερο οι χαμηλά αμειβόμενοι των 500 €, στο τρίτο αυτοί, των οποίων οι μισθοί ξεπερνούν τα 1.000 € και στον τελευταίο, στο ρετιρέ του καραβιού, η ελίτ απολαμβάνει τη διαδρομή, χαμογελώντας ικανοποιημένη, ευχαριστώντας το πλήρωμα των κάτω ορόφων για τις προσπάθειες του, χρηματίζοντας την πολιτική ηγεσία του, τρώγοντας χαβιάρι και πίνοντας σαμπάνια.

Με την πάροδο του χρόνου τώρα, όλο και περισσότεροι στοιβάζονται στον πρώτο όροφο, ενώ όλο και λιγότεροι παραμένουν στο ρετιρέ – γελώντας όμως ελάχιστα. Η αιτία είναι το ότι, σε έναν κόσμο με συνεχώς αυξανόμενους φτωχούς η ελίτ, οι πλούσιοι δηλαδή, δεν μπορούν πλέον ούτε να ζήσουν καλά, ούτε να νοιώσουν ασφαλείς. Συμβαίνει άλλωστε το ίδιο, όπως με τον ιδιοκτήτη μίας πολυτελέστατης βίλας, η οποία είναι χτισμένη σε μία κακόφημη περιοχή – είναι αδύνατον να απολαύσει το σπίτι του φυλακισμένος μέσα ή να κοιμηθεί ποτέ ήρεμος, όσους φρουρούς και αν πληρώνει.

Η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής, ιδιαίτερα της Βραζιλίας, στην οποία οι πλούσιοι ζουν σε διαμερίσματα με πολλαπλούς συναγερμούς και σε απομονωμένες, ειδικές περιοχές, οι οποίες φυλάσσονται από ένοπλες δυνάμεις, τεκμηριώνει με τον καλύτερο τρόπο το που οδηγούν οι μέθοδοι, με τους οποίους η επίλεκτη «ομάδα δράσης» της ελίτ, το ΔΝΤ, η Τρόικα σήμερα, λεηλατεί και εξαθλιώνει τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις μίας κοινωνίας.

Μεταφορικά ξανά, όταν οι νέοι ευρωπαίοι αντιληφθούν ότι, προορίζονται να κατοικήσουν στον πρώτο όροφο, στο αμπάρι καλύτερα (μαζί με την «αποψιλωμένη» αστική τάξη), καθώς επίσης όταν οι χώρες του Νότου αντιληφθούν πως το καράβι τους λεηλατείται παρά τον κίνδυνο να βυθιστεί, έτσι ώστε να συνεχίσουν με ασφάλεια το ταξίδι τους τα μεγαλύτερα, η κατάσταση θα είναι πλέον μη ανατρέψιμη – γεγονός που οφείλει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, όσο ακόμη υπάρχει ακόμη χρόνος.

Ολοκληρώνοντας, κατά την άποψη μας, η «άριστη λύση» στο εσωτερικό των εθνικών κρατών, είναι η άμεση δημοκρατία (η ενεργή συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και στον έλεγχο της Πολιτικής, επειδή διαφορετικά είναι αδύνατον να καταπολεμηθούν η διαφθορά και η διαπλοκή), σε «περιβάλλον» μικτής οικονομίας – αφού η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών, των κερδοφόρων, καθώς επίσης των στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου αφενός μεν προκαλεί την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και της μεσαία τάξης, αφετέρου καταλύει την εθνική κυριαρχία.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η αλληλέγγυα ένωση ανεξάρτητων μεταξύ τους κρατών, η οποία θα διασφαλίζει από τη μία πλευρά την ισορροπία στα εξωτερικά ισοζύγια, ενώ από την άλλη τα βασικά κοινωνικά αγαθά, από κοινού και σε όλα τα κράτη – όπως τους κατώτερους αλλά βιώσιμους μισθούς, τις συντάξεις, την απασχόληση, την παιδεία, την υγεία και τις καταθέσεις.

Τέλος, σε παγκόσμιο επίπεδο, ο έλεγχος του «χρηματοπιστωτικού κτήνους» και η καταπολέμηση των ασυμμετριών – η αποφυγή δηλαδή της μερκαντιλιστικής νοοτροπίας, όπου η μία χώρα αναπτύσσεται εις βάρος κάποιας άλλης, γεγονός που οδηγεί, αργά ή γρήγορα, είτε σε έναν καταστροφικό απομονωτισμό, είτε σε συναλλαγματικούς, ευρύτερα οικονομικούς ή συμβατικούς πολέμους, είτε σε συνδυασμό και των δύο αυτών δεινών.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση