«Έφυγε» ο Ούγκο Τσάβες

"Έφυγε" από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης (ώρα Ελλάδος) ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, στα 58 του χρόνια. Ο Ούγκο Τσάβες είχε πρόσφατα υποβληθεί σε επέμβαση, καθώς έδινε σκληρή μάχη με τον καρκίνο.

Την δυσάρεστη είδηση του θανάτου του ηγέτη της Βενεζουέλας ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος της χώρας, Ν. Μαντούρο, ο οποίος λίγες ώρες νωρίτερα είχε δηλώσει ότι η κατάσταση της υγείας του Τσάβες ήταν κρίσιμη.

"Μάθαμε το πιο τραγικό γεγονός που έχουμε ανακοινώσει στο λαό μας. Στις 16:25 (20:55 GMT) σήμερα, 5 Μαρτίου, απεβίωσε ο κομαντάντε Ούγκο Τσάβες", δήλωσε ο Μαντούρο.

Ο Τσάβες, πριν λίγες μέρες, είχε επιστρέψει στη χώρα του, από την Κούβα, όπου υποβλήθηκε σε επέμβαση και μάλιστα είχε στείλει μήνυμα στο λαό του μέσω Twitter.

"Φθάσαμε ξανά στην πατρίδα μας την Βενεζουέλα. Σε ευχαριστώ, Θεέ μου. Σε ευχαριστώ, αγαπημένε μου λαέ. Θα συνεχίσουμε την θεραπεία εδώ", είχε γράψει.

Ο Τσάβες ανακοίνωσε ότι πάσχει σοβαρά από καρκίνο το 2011 και από τότε υποβλήθηκε σε 4 χειρουργικές επεμβάσεις.

Παρά την ασθένειά του, στις προεδρικές εκλογές στις 7 Οκτωβρίου 2012 νίκησε τον αντίπαλό του, Ενρίκε Καπρίλες και εξασφάλισε και νέα θητεία, χωρίς να προλάβει να ορκιστεί.

Ο Ούγκο Τσάβες γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου 1954. Έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση στους αλεξιπτωτιστές. Παντρεύτηκε 2 φορές και απέκτησε 4 παιδιά.

Εξελέγη Πρόεδρος το 1998 και επανεξελέγη το 2006 και το 2012. Πολύ δημοφιλής στη χώρα του, επέβαλε νέο Σύνταγμα και προώθησε κοινωνικές αλλαγές.

Ο Ούγκο Τσάβες κυριάρχησε επί 14 χρόνια στη Βενεζουέλα, εκπροσωπώντας ένα κίνημα καταπιεσμένων και αντιμετωπίζοντας απόπειρες πραξικοπήματος, καθώς θεωρούνταν εχθρός για τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή.

Πώς ο Ούγκο Τσάβες άλλαξε το πρόσωπο της Βενεζουέλας

Τον Φεβρουάριο, το News247.gr, μίλησε με τον Δημήτρη Καλτσώνη, επίκουρο καθηγητή θεωρίας κράτους και δικαίου, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, για τις αλλαγές που προώθησε στη Βενεζουέλα ο Ούγκο Τσάβες, αλλά και το μέλλον της χώρας, χωρίς τον ίδιο στο τιμόνι.

Πώς ανέβηκε στην εξουσία ο Ούγκο Τσάβες. Από την ίδρυση του Μπολιβαριανού Επαναστατικού Κινήματος 200 το 1983 στην προεδρία. Πώς τα κατάφερε;

Η άνοδος του Τσάβες στην προεδρία ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς κοινωνικής δυσαρέσκειας που επικρατούσε στη Βενεζουέλα ήδη από τη δεκαετία του 1980. Οι πολιτικές των κυβερνήσεων του δικομματισμού και τα προγράμματα εξοντωτικής λιτότητας που είχαν επιβάλλει μαζί με το ΔΝΤ είχαν οξύνει στο έπακρο τη φτώχεια. Οι κοινωνικές ανισότητες είχαν διευρυνθεί σε μια χώρα που είναι από τους μεγαλύτερους πετρελαιοπαραγωγούς του κόσμου. Η πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων οδήγησε στην εξέγερση του Φεβρουαρίου του 1989 η οποία καταπνίγηκε από τις ένοπλες δυνάμεις με χιλιάδες θύματα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το βιοτικό επίπεδό τους δέχτηκε νέα πλήγματα ως συνέπεια των νεοφιλελεύθερων μέτρων και των ιδιωτικοποιήσεων του πετρελαίου και άλλων τομέων της οικονομίας που υιοθετήθηκαν κάτω από τις επίμονες οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αλλά και τις έντονες άμεσες πιέσεις των ΗΠΑ. Η καταλήστευση του εθνικού πλούτου από την εγχώρια ολιγαρχία και τις ΗΠΑ εντάθηκε. Η κατάσταση αυτή δημιούργησε ισχυρές κοινωνικές εντάσεις. Οι διαμαρτυρίες και οι αγώνες των λαϊκών στρωμάτων ισχυροποιήθηκαν. Απεργίες και διαδηλώσεις χαρακτήρισαν όλη τη δεκαετία του 1990.

Πέρα από τη λαϊκή εξέγερση του Φεβρουαρίου 1989, τις απεργίες και κοινωνικές διαμαρτυρίες της δεκαετίας του 1990, έκφραση της κοινωνικής αναταραχής υπήρξε η εκδήλωση δύο αποτυχημένων πραξικοπήματων το 1992 στα οποία συμμετείχε σημαντικό τμήμα των ενόπλων δυνάμεων. Το ένα από τα δύο πραξικοπήματα, του οποίου ηγήθηκε ο μετέπειτα πρόεδρος Ούγκο Τσάβες και που είχε ως στόχο την ανατροπή της ιδιωτικοποίησης του πετρελαϊκού τομέα, είχε τεράστια επίδραση στις πολιτικές εξελίξεις παρά την αποτυχία του. Βασικό αίτημα των εξεγερθέντων στρατιωτικών υπήρξε ακριβώς η αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση του πετρελαϊκού τομέα.

Τα δύο παραδοσιακά κόμματα του δικομματισμού που εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση είχαν περιπέσει σε ανυποληψία στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Τόσο το σοσιαλδημοκρατικό όσο και το φιλελεύθερο κόμμα είδαν τα εκλογικά τους ποσοστά, πρώτα στις βουλευτικές και έπειτα στις προεδρικές εκλογές του 1998, να κατακρημνίζονται. Στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν ένα μήνα πριν τις προεδρικές του 1998, η σοσιαλδημοκρατική Δημοκρατική Δράση έλαβε 24%, το χριστιανοδημοκρατικό COPEI 12% ενώ το κόμμα του Τσάβες "Κίνημα για την 5η Δημοκρατία» έλαβε 20%, το "Κίνημα προς το Σοσιαλισμό" (MAS) έλαβε 9%, το κόμμα "Πατρίδα για όλους" (PPT) 3,45%, το ΚΚ Βενεζουέλας 0,58%.

Στις προεδρικές εκλογές που ακολούθησαν (Δεκέμβριος 1998), ο υποψήφιος που στηρίχθηκε από τα κόμματα του δικομματισμού έλαβε το 40% ενώ ο Ούγκο Τσάβες, επικεφαλής ενός εκλογικού συνασπισμού κομμάτων με ριζοσπαστικό προσανατολισμό, επικράτησε λαμβάνοντας το 56,4%. Στο συνασπισμό αυτό που έφερε το όνομα "Πατριωτικός Πόλος" συμμετείχαν το "Κίνημα για την 5η Δημοκρατία» (MVR) που ίδρυσε ο Τσάβες το 1992, το κόμμα "Κίνημα προς το Σοσιαλισμό" (MAS), το κόμμα "Πατρίδα για όλους" (PPT), το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας και άλλοι σχηματισμοί.

Το πολιτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης του Ούγκο Τσάβες διακήρυσσε μια «ειρηνική επανάσταση», μία "άλλου τύπου δημοκρατία» και όχι τη "δικτατορία του άγριου καπιταλισμού", μια δημοκρατία με "ισχυρό κοινωνικό περιεχόμενο". Υποστήριζε τη μετάβαση "από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία σε μία συμμετοχική, άμεση δημοκρατία. με τη μεγαλύτερη παρέμβαση του λαού σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας, για να αντισταθούμε καλύτερα σε κάθε παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", όπως τόνιζε ο Ούγκο Τσάβες.

Στη διάρκεια της πολυετούς διακυβέρνησης ο προγραμματικός λόγος του προέδρου Τσάβες σταδιακά έδειχνε να ριζοσπαστικοποιείται. Οι διακηρύξεις περί ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, του βασικού εθνικού πλούτου, του πετρελαίου δηλαδή, περί ανύψωσης του βιοτικού επιπέδου των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και ίδρυσης μιας νέου τύπου δημοκρατίας, άρχισαν να συμπληρώνονται με αναφορές σε κάποιου είδους σοσιαλισμό («σοσιαλισμός του 21ου αιώνα») ο οποίος όμως δεν ταυτίστηκε με το μαρξιστικό επιστημονικό σοσιαλισμό.

Τι αφήνει πίσω του ο Τσάβες; Ποια τα θετικά και ποια τα αρνητικά της προεδρίας του;

Οι πολιτικές των κυβερνήσεων Τσάβες, με αιχμή το νέο, δημοκρατικό Σύνταγμα του 1999 που υιοθετήθηκε μετά από σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης και λαϊκό δημοψήφισμα, άλλαξαν σημαντικά το τοπίο. Το άρθρο 12 διακήρυξε ότι τα πετρελαϊκά κοιτάσματα και ο ορυκτός πλούτος που βρίσκεται στον εθνικό χώρο και στην ΑΟΖ αποτελούν δημόσια περιουσία. Με τα άρθρα 302-303 δόθηκε η δυνατότητα εθνικοποίησης της πετρελαϊκής βιομηχανίας. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν ή να συνεργαστούν με την κρατική εταιρεία πετρελαίου της Βενεζουέλας, με άλλους όρους πλέον. Με βάση το άρθρο 302 εθνικοποιήθηκαν μερικές ακόμη πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Το άρθρο 13 του Συντάγματος απαγόρευσε την εγκατάσταση ξένων στρατιωτικών βάσεων στη χώρα. Βάσει αυτού, κόπηκαν τα δεσμά της στρατιωτικο-πολιτικής εξάρτησης από τις ΗΠΑ. Η χώρα απέκτησε ανεξάρτητη, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Με λίγα λόγια, αξιοποιώντας την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και τον ορυκτό πλούτο της, η κυβέρνηση μείωσε τη φτώχεια από το 85% στο 33%. Δημιουργήθηκε δημόσιο σύστημα υγείας. Ελήφθησαν δραστικά μέτρα εξάλειψης του αναλφαβητισμού.

Πηγή: News247 

Διαβάστε επίσης:

Μπορεί ένας λαός να νικήσει τους διεθνείς τραπεζίτες;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση