Ο κόσμος στην κόψη του ξυραφιού

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση, και με ηπιότερο τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν εξωτερικά όρια σχετικά με τις δραστηριότητες των κρατών και των κοινωνιών, παγώνοντας έτσι τις μακροχρόνιες συγκρούσεις μεταξύ των μικρότερων χωρών. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στη δεκαετία του 1990, οι συγκρούσεις άρχισαν να αναθερμαίνονται.

 

Με τις εντάσεις μεταξύ των εθνοτήτων ήδη στο κόκκινο, η Γιουγκοσλαβία ήταν η πρώτη χώρα που διασπάστηκε από τη σύγκρουση. Λίγο μετά, ξέσπασε ο πόλεμος μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, και κατόπιν συγκρούσεις στην Υπερδνειστερία και την Τσετσενία. Ενώ κάποιες συγκρούσεις έλαβαν τη δέουσα προσοχής - η Δύση τελικά παρενέβη στρατιωτικά στην πρώην Γιουγκοσλαβία και η Ρωσία πολέμησε στην Τσετσενία για σχεδόν μια δεκαετία, και επέβαλε την ειρήνη στην Υπερδνειστερία - άλλες, όπως αυτή μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, απλά ξεχάστηκαν και πάλι.

Ευτυχώς δεν ξέσπασαν όλες οι πιθανές συγκρούσεις. Η Σοβιετική Ένωση δεν διαλύθηκε με βία, όπως και οι περισσότερες άλλες αυτοκρατορίες - ένα αποτέλεσμα για το οποίο μόνο η θεία παρέμβαση ή καθαρή τύχη φαίνεται να ευθύνεται. Παρά την αύξηση των εθνικιστικών αισθημάτων και της αμοιβαίας καχυποψίας, η Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, επίσης, κατάφερε να αποφύγει τη σύγκρουση, χάρη στην ταχεία αποδοχή τους στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε εκείνο το σημείο, ο κόσμος ένιωσε μια συλλογική ανακούφιση.

Όμως, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η ​​παγκοσμιοποίηση προκάλεσε την «δεύτερη αποδέσμευση», διευκολύνοντας την ταχεία οικονομική ανάπτυξη στις χώρες της Ασίας που, επί δύο αιώνες, είχαν περιοριστεί από τη Δυτική κυριαρχία, τον Ψυχρό Πόλεμο, και την αχαλίνωτη φτώχεια.

Με την ακμάζουσα οικονομία ήρθε η αυξημένη στρατηγική επιρροή, που οδήγησε στην διαμόρφωση της περιφερειακής γεωπολιτικής από τα εθνικά συμφέροντα και τους φόβους, και όχι από εξωτερικές δυνάμεις. Αποτυχίες της Δύσης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, που ακολουθήθηκαν από την παγκόσμια οικονομική κρίση (που έφεραν στο φως σοβαρές διαρθρωτικές αδυναμίες στις ΗΠΑ και την ΕΕ που οι δημοκρατικές κυβερνήσεις τους δεν είχαν καταφέρει να επιλύσουν), επιτάχυνε τη διαδικασία αυτή.

Ως εκ τούτου, η Ευρώπη έχει εγκαταλείψει σχεδόν τον παγκόσμιο γεωπολιτικό ρόλο της, με ουσιαστικά καμία άλλη δράση, εκτός από το εμπόριο, στην Ανατολική Ασία. Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν διατηρήσει σημαντική επιρροή, ο συνδυασμός των διαρθρωτικών οικονομικών προβλημάτων, μια διαιρεμένης ελίτ, και δύο de facto στρατιωτικών λανθασμένων κινήσεων έχει εμποδίσει την ικανότητά της να ασκεί περαιτέρω εξουσία.

Εν τω μεταξύ, στην Ασία βλέπουμε την εντατικοποίηση εδαφικών διαφορών στην Νότια και Ανατολική Θάλασσα της Κίνας, καθώς οι χώρες αναβιώνουν παλιές αξιώσεις. Ανατολή και Νότια Ασία έχουν εμπλακεί σε μια κούρσα εξοπλισμών, κυρίως στη θάλασσα. Όλοι φοβούνται την Κίνα, η οποία εξακολουθεί να είναι σχετικά ειρηνική, αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να κρύψει την αυξανόμενη στρατιωτική της ικανότητα. Χωρίς μια παν-ασιατική αρχιτεκτονική ασφαλείας που αναμένεται να προκύψει στο εγγύς μέλλον, η αναχώρηση της Δύσης από την περιοχή θα δημιουργήσει ένα κενό ασφαλείας.

Επιπλέον, στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, η πτώση των απολυταρχικών μη-θρησκευτικών καθεστώτων, σε συνδυασμό με τη χαλάρωση του εξωτερικού ελέγχου, έχει υποκινήσει νέες - και αναζωπύρωσει παλιές - υποψίες, θρησκευτικές διαφωνίες, και τη δυσπιστία των ξένων και εν γένει της Δύσης, ειδικότερα. Ως αποτέλεσμα, η περιοχή έχει εισέλθει σε μια περίοδο συγκρούσεων, κοινωνικής υποβάθμισης, αύξησης του εθνικισμού και του θρησκευτικού φανατισμού.

Πιο απειλητική, ωστόσο, είναι η πιθανότητα κατάρρευσης της ΕΕ, προκαλώντας ένα τρίτο κύμα αποδέσμευσης. Η ΕΕ, που δημιουργήθηκε για να σπάσει το καταστροφικό κύκλο ευρωπαϊκού εθνικισμού που είχε διευκολύνει την άνοδο δύο ολοκληρωτικών συστημάτων και την πρόκληση δύο παγκοσμίων πολέμων, παρομοιάζεται ως το πρότυπο για μια παγκόσμια τάξη με ανθρώπινη πρόσωπο. Ως ο χειρότερος εχθρός του εαυτού της - και ως εκ τούτου του κόσμου - για αιώνες, η Ευρώπη έγινε ένας φάρος ειρήνης.

Αλλά, εφησυχασμένοι στις δάφνες των ιδρυτών της ΕΕ, οι διαδοχικοί ευρωπαίοι ηγέτες απέτυχαν σε μεγάλο βαθμό να αντιληφθούν τις ανταγωνιστικές προκλήσεις που θέτει η παγκοσμιοποίηση. Φάνηκαν να ξεχνάνε ότι το βαθύτερο κίνητρο του ευρωπαϊκού σχεδίου ήταν πολιτικό, όχι οικονομικό, που τους οδήγησε να σπεύσουν στη διεύρυνση και να θέσουν μη ρεαλιστικούς στόχους.

Την ίδια στιγμή, οι Ευρωπαίοι πρέπει να προετοιμαστούν για μια ακόμα πιο βαθιά μεταμόρφωση. Για να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας τους, οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να εγκαταλείψουν πολλές από τις κοινωνικές πολιτικές πρόνοιας και να μεταρρυθμίσουν τους πολιτικούς θεσμούς τους. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι προτιμούν να αγνοούν την διαφαινόμενη πρόκληση της ριζικής μεταρρύθμισης της πολιτικής, λόγω της πτώσης του βιοτικού επιπέδου που αυτό συνεπάγεται.

Οι παγκόσμιοι ηγέτες πρέπει να ενθαρρύνουν την Ευρώπη να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της με αποφασιστικότητα, προσφέροντας συμβουλές, οικονομική υποστήριξη, και εποικοδομητική κριτική. Η Ρωσία πρέπει να συνεχίσει να πιέζει για μια Συμμαχία της Ευρώπης - ένα νέο πλαίσιο για τις οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις μεταξύ της ΕΕ, της Ρωσίας, και την ευρύτερη Ευρώπη - η οποία θα μπορούσε να προσφέρει μια διέξοδο από τη συστημική κρίση στην Ευρώπη.

Η πρώτη αποδέσμευση είχε σοβαρές συνέπειες. Τώρα, οι παγκόσμιοι ηγέτες πρέπει να εργαστούν για να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις της δεύτερης, και να χρησιμοποιήσουν όλα τα διαθέσιμα μέσα για την αποτροπή μιας τρίτης.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση