Ο χρυσός, η δημιουργία του χρήματος και η νομισματοποίηση του χρέους

Αν κι o αρθρογράφος μιλάει αποκλειστικά για την αγορά των ΗΠΑ, από την λογική του αντιλαμβανόμαστε την λογική των Τραπεζών και κατά συνέπεια όλα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Αν και οι ΗΠΑ είναι το άντρο του καπιταλισμού, ο Jerry Bowyer δυσανασχετεί με την τάση των Αμερικανικών Κυβερνήσεων, στο να τυπώνουν χρήμα ώστε να τροφοδοτούν το χρέος, το οποίο παρομοιάζει με το τέρας του Λεβιάθαν.

Ακριβώς το αντίθετο κάνει το σκορποχώρι που λέγεται Ε.Ε.!
Αντί να τυπώσει χρήμα (πχ. Ευρωομόλογα) για να αποτρέψει την ύφεση που είναι πλέον παντού, μεταφέρει το χρέος στους πολίτες της Ευρώπης, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά και αφαιρεί χρέος από τις Τράπεζες!
Ακόμη κι οι ΗΠΑ φαντάζουν "ευρωπαϊκότερες" από την Ε.Ε.!

Ο χρυσός, η δημιουργία του χρήματος και η νομισματοποίηση του χρέους

Forbes: Gold, Money Creation, and the Monetization of Debt

By Jerry Bowyer

Στο προηγούμενο άρθρο της σειράς αυτής τόνισα ότι ακόμα και μετά το πρόσφατο δραματικό ξεπούλημα οι τιμές του χρυσού εξακολουθούν να είναι υψηλότερα από ό, τι θα περίμενε κανείς, αν τις έβλεπε αποκλειστικά οδηγούμενες από τη δημιουργία χρήματος. Και η κατάσταση αυτή έχει διατηρηθεί για μερικά χρόνια, γεγονός που υποδηλώνει ότι δεν καθοδηγείται από μια αντίδραση πανικού, γιατί εξ ορισμού ο πανικός τείνει συνήθως να διαρκεί για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Έχοντας παρατηρήσει ότι αν και ο χρυσός ισορρόπησε στην κορυφή του αναμενόμενου εύρους τιμών που υπολόγιζα με νομισματικά μέτρα, αναρωτήθηκα γιατί δεν ενέπιπταν τουλάχιστον στη μεσαία κλίμακα.

Προσπαθώντας να λύσω το γρίφο, θεώρησα ότι ίσως ο χρυσός δεν είναι μόνο συνάρτηση της εγχώριας δημιουργίας χρήματος, αλλά και της διεθνούς δημιουργίας χρήματος επίσης. Με άλλα λόγια, οι τιμές του χρυσού ενδέχεται να ανέβουν με όρους δολαρίου, ακόμη περισσότερο από όσο η υπερβολική δημιουργία δολάριων θα υπαγόρευε από μόνη της.

Αν και άλλες χώρες υποβάθμισαν τα νομισμάτα τους, οι πολίτες των χωρών αυτών θα απαιτούσαν ομοίως χρυσό ως αντιστάθμισμα έναντι του πληθωρισμού. Και δεδομένου ότι μεγάλο μέρος του κόσμου φαίνεται , τουλάχιστον εν μέρει, να ακολουθεί τις ΗΠΑ στην αποδυνάμωση των νομισμάτων του, ίσως η παγκόσμια ζήτηση να οδηγήσει το χρυσό υψηλότερα ακόμη και από όσο θα περιμέναμε λόγω της υποτίμησης του δολαρίου.

Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα θεωρία, αλλά υπάρχουν κάποια προβλήματα με την άποψη αυτή.

Πρώτον, η άποψη ότι ο παγκόσμιος πληθωρισμός οδηγεί τις εγχώριες τιμές του χρυσού έχει προφανή θεωρητικό πρόβλημα.

Ναι, ο παγκόσμιος πληθωρισμός θα οδηγήσει σε παγκόσμια αύξηση της ζήτησης για χρυσό, αλλά θα οδηγήσει επίσης και σε αύξηση της παγκόσμιας προσφοράς. Ο χρυσός είναι ένα αγαθό τόσο με καμπύλη ζήτησης και καμπύλη προσφοράς, και αν έχει δύο καμπύλες έχει μια τιμή ισορροπίας και η τιμή ισορροπίας για το χρυσό και το δολάριο είναι συνάρτηση της συγκριτικής ζήτησης και της προσφοράς του καθενός από αυτά.

Αν μεταξύ των τριών δισ. νέων καπιταλιστών σε όλο τον κόσμο υπάρχει ένα ορισμένο ποσοστό των αγοραστών χρυσού και των καταναλωτών, στη συνέχεια μεταξύ των τριών δισεκατομμυρίων καπιταλιστών σε όλο τον κόσμο, θα υπάρχει επίσης κι ένα ορισμένο ποσοστό των παραγωγών χρυσού και πωλητών.

Όπως ο χρυσός ανεβαίνει στην τιμή, το κίνητρα για να αποκτηθεί αυξάνει αναλογικά. Ετσι διατηρούσε η παγκόσμια οικονομία την νομισματική ισορροπία της, για χιλιετίες, πριν από την εμφάνιση του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος νομίσματος.

Δεύτερον, το μεγαλύτερο πρόβλημα της θεωρίας που λέει ότι ο παγκόσμιος πληθωρισμός οδηγεί και την εγχώρια τιμή του χρυσού, είναι ότι δεν λειτουργεί. Αν κάποιος είχε χρησιμοποιήσει παγκόσμιο πληθωρισμό για να προσπαθήσει να προβλέψει τις τιμές χρυσού σε δολάρια, ή να χρησιμοποιήσει τις τιμές του χρυσού σε δολάρια, για να προβλέψει τον πληθωρισμό του δολαρίου, θα είχε πολύ μικρή επιτυχία. Ο Παγκόσμιος πληθωρισμός δεν φαίνεται καν ικανός να εξηγήσει τις περιόδους στις οποίες οι τιμές του χρυσού ενδέχεται να αποδεσμευτούν από τους παράγοντες υποτίμησης του νομίσματος.

Φαίνεται ότι οι επενδυτές χρυσού δεν ενδιαφέρονται για το πόσα χρήματα έχει τυπώσει η Fed, ούτε απασχολούνται για το πόσα χρήματα οι άλλες Τράπεζες σε όλο τον κόσμο έχουν δημιουργήσει! Ανησυχούν για κάτι άλλο, και μπορεί να είναι βάσιμες οι ανησυχίες τους.

Αυτό που τους ανησυχεί, και αυτό που φαίνεται να οδηγεί τις τρέχουσες τιμές του χρυσού, είναι ότι τα επίπεδα του δημόσιου χρέους έχουν αυξηθεί σε σημείο όπου το χρέος θα εξοφληθεί σε μεγάλο βαθμό από υποτιμημένο νόμισμα.

Με άλλα λόγια, φοβούνται αυτό που ονομάζεται «νομισματοποίηση του χρέους».

Τα χρέη αποτιμώνται σε σε χρήμα, όταν οι κυβερνήσεις αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν νομισματικές αρχές τους (στο πλαίσιο των ΗΠΑ η Fed, στην ΕΕ η ΕΚΤ) ώστε να δημιουργήσουν νέο χρήμα το οποίο στη συνέχεια δάνειζουν στην κυβέρνηση (στην ΕΕ κυβερνήσεις). Αυτό τείνει να συμβεί όταν η κυβέρνηση έχει δανειστεί μέχρι τα όρια των δυνατοτήτων της και αποφασίζει τη συνέχιση του δανεισμού πέρα από την πιστοληπτική της ικανότητα.

Όταν συμβαίνει αυτό, ιδιώτες δανειστές δεν είναι πλέον πρόθυμοι να αναλάβουν την πιθανότητα δανεισμού από μια υπερχρεωμένη κυβέρνηση. Στο σημείο αυτό, οι Αμερικάνικες κυβερνήσεις συχνά προσπαθούν να εκφοβίσουν τους ιδιώτες δανειστές ανεπίσημα, ιδίως οι τράπεζες οι οποίες υπόκεινται σε μεγάλο μέρος στην κρατική εποπτεία. (σ.σ. στην Ευρώπη γίνεται το αντίθετο! Εκφοβίζουν τους Πολίτες!)

Σε ορισμένες περιπτώσεις, απαιτούν από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να χορηγούν δάνεια προς την κυβέρνηση ούτως ή άλλως, συχνά για λόγους άλλους από τους καθορισμένους.

Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η ευρωπαϊκή κρίση χρέους ήταν τόσο καταστροφική για τον ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, επειδή οι παλαιότερες εκδόσεις, της αναγκαστικής μείωσης κινδύνου, οδήγησε εξαιρετικά επικίνδυνα δημόσια χρεόγραφα στην καρδιά του ιδιωτικού συστήματος.

Αυτό που είναι ακόμα πιο εξοργιστικό είναι ότι μετά την ταλαιπωρία με όλα αυτά, έχουμε ακόμη να αντιμετωπίσουμε την πολιτική κηρύγματος, για την αποτυχία της αγοράς, στο τραπεζικό σύστημα.

Έτσι, αφού οι ιδιώτες δανειστές έχουν διασυρθεί, και έπειτα από τον εξαναγκασμό της νομοθεσίας ώστε να αγοράσουν όσο το δυνατόν περισσότερο δημόσιο χρέος είναι δυνατόν, η πείνα του αρπακτικού θηρίου των δημοσίων δαπανών παραμένει ακόρεστη.

Εκεί νομισματοποίηση μπαίνει στο παιχνίδι.

Γιγάντιοι σωροί χρημάτων απλά δημιουργούνται και στη συνέχεια να εναποθέτονται στο στόμα του Λεβιάθαν.

Φυσικά, οι δημόσιες δαπάνες, δεν παρουσιάζονται στο κόσμο ως η αιτία για τη δημιουργία χρήματος.

Προβάλονται οι κεϋνσιανές εκλογικεύσεις τελετουργικά και το θηρίο τροφοδοτείται (από την Fed): "οριακή μείωση της ροπή προς κατανάλωση", φτιάχνουν οι ιερείς, «αντικυκλική επεκτατική δημοσιονομική πολιτική" ανταποκριθούν στις στενοί συνεργάτες.

Οι «αποθησαυριστές« τιμωρούνται σύμφωνα με τις αμαρτίες τους.

Ωστόσο, τίποτα δεν αλλάζει, εκτός από τα υψηλότερα επίπεδα του πληθωρισμού και χαμηλότερα επίπεδα πραγματικής ανάπτυξης, και έτσι το τελετουργικό επαναλαμβάνεται.

Αυτή η τελετουργία, φαίνεται, είναι αυτή που ανησυχεί τους επενδυτές χρυσού, και παρόλο που έχουν κατά το παρελθόν χτυπήσει εγκαίρως τον κώδωνα του κινδύνου, για παράδειγμα, στην κορύφωση της τιμής του χρυσού στις αρχές της δεκαετίας του '80, που πιθανότατα υποτιμήθηκε ο βαθμός στον οποίο Βόλκερ και Ρέιγκαν θα σκότωναν το τέρας του στασιμοπληθωρισμού, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε καλύτερο λόγο να μην ανησυχούμε και σήμερα.

Ο χρυσός είναι ένα τόσο μια ασφαλής παρακαταθήκη έναντι της τρέχουσας υποτίμησης αλλά και μια αντιστάθμιση έναντι της απειλής ότι το χρέος θα αποτιμηθεί σε χρήμα και υποτίμηση θα πάρει ακόμα περισσότερα από την τσέπη.

Με το καθαρό χρέος να διαμορφώνεται σε περίπου 90% του ΑΕΠ, αυτό δεν φαίνεται πια σαν ένα τρελό σενάριο.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση