Ο γαλλικός ανθελληνισμός

• Το αιώνιο πρόβλημα των Ελλήνων που λέγεται διχόνοια, το εκμεταλλεύτηκε το δυνατόν περισσότερο και η Γαλλία που ήθελε να παρουσιάζεται ως έχουσα φιλελληνικές διαθέσεις

Από το βιβλίο του Θεόδωρου Παναγόπουλου
Από την άλλη πλευρά και η Γαλλία δεν υστερούσε σε ανθελληνική πολιτική και έβλαψε την υπόθεση της ανεξαρτησίας, όσο τουλάχιστον και η Αγγλία. Ομολογουμένως η γαλλική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, ξεπερνούσε σε κυνισμό τόσο την αγγλική όσο και την αυστριακή. Βασικός υποστηρικτής και εμψυχωτής αυτής της πολιτικής ήταν ο περιβόητος υπουργός των Εξωτερικών της Γαλλίας Chateaubriand ( Σατομπριάν), στον οποίο οι γραικύλοι των Αθηνών έσπευσαν να αφιερώσουν κεντρική οδό.
Υπηρετούσε πιστά τη δυναστεία Βουρβόνων, μετά την Παλινόρθωση της μοναρχίας, η οποία ακολουθούσε άκρως φιλοτουρκική πολιτική. Έτσι το φθινόπωρο του 1824 μεγάλη στρατιωτική αποστολή πήγε στην Αίγυπτο για να διοργανώσει και να εκπαιδεύσει στα ευρωπαϊκά δεδομένα, τον στρατό του σατράπη της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή. Ήδη, όμως, από την προηγούμενη τριετία είχαν εγκατασταθεί στην Αίγυπτο εκατοντάδες Γάλλοι αξιωματικοί, στρατολογημένοι ειδικά για την οργάνωση και την εκπαίδευση εκσυγχρονισμένων αιγυπτιακών μονάδων. Η γαλλική πολεμική μοίρα στο Αιγαίο -όπως η αγγλική και η αυστριακή- έπαιζε τον ρόλο του πληροφοριοδότη των Τούρκων. Το 1825-1826, ενώ ο Ιμπραήμ αφάνιζε τον Μοριά και τη Ρούμελη, οι Γάλλοι συνέχιζαν τον ανεφοδιασμό των Αιγυπτίων με πολεμικό υλικό και πλοία και τους πρόσφεραν κάθε είδους τεχνική και οικονομική βοήθεια, ενώ παράλληλα συνεχιζόταν η αποστολή αξιωματικών στην Αλεξάνδρεια. Η Γαλλική Κυβέρνηση προσπαθούσε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Καί τον θεό να λατρεύεις καί με τον Διάβολο να τα έχεις καλά. Καί με τον Χριστό καί με τον Αλλάχ. Να εξοπλίζει δηλαδή τον θύτη και να θωπεύει το θύμα, φροντίζοντας να κρατάει μυστική τη συναλλαγή με τους τυράννους από τον γαλλικό λαό, φιλελληνικό στην πλειοψηφία του. Η κοινή γνώμη της Γαλλίας αγνοούσε ολότελα το διπλό παιγνίδι της κυβέρνησης της. Θεωρούσε ότι οι Γάλλοι αξιωματικοί που υπηρετούσαν τον Μεχμέτ Αλή και τον βοηθούσαν στην εξόντωση των Ελλήνων, ήταν προδότες, εξωμότες, ελεεινοί μισθοφόροι. Για την Κυβέρνηση, όμως, οι αξιωματικοί αυτοί ήσαν ήρωες που υπηρετούσαν πιστά την πατρίδα τους και τα γαλλικά συμφέροντα. Αδιαφορώντας για τις εσωτερικές αντιδράσεις η γαλλική Κυβέρνηση τρεις μήνες πριν από την εισβολή του Ιμπραήμ στην Ελλάδα, υπέκυψε στις αξιώσεις του Μεχμέτ Αλή και έδωσε εντολή στα ναυπηγεία της Μασσαλίας να ναυπηγηθούν πολεμικά καράβια όμοια με τα γαλλικά για το αιγυπτιακό ναυτικό. Το μυστικό, όμως, προδόθηκε και έγινε απόπειρα εμπρησμού των πολεμικών, από την εξαγριωμένη κοινή γνώμη. Οι αρχές αναστατώθηκαν και έλαβαν δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, αλλά παρ' όλα αυτά, όταν τον Αύγουστο του 1826 γινόταν η καθέλκυση της δεύτερης Αιγυπτιακής φρεγάτας, το πλοίο κατακάθησε στον βυθό και ματαιώθηκε η αποστολή του στην Αίγυπτο. Όλα έδειχναν πως επρόκειτο για σαμποτάζ. Προσπάθησαν να ανελκύσουν το πλοίο, μάταια όμως, γιατί τελικά βούλιαξε.
Αυτή η διπρόσωπη πολιτική υπαγορευόταν από τον κρυφό και λυσσαλέο άγγλογαλλικό ανταγωνισμό. Η Γαλλική Κυβέρνηση πίστευε ότι υποστηρίζοντας τον Μεχμέτ Αλή στις πολιτικές επιδιώξεις του να αποσχισθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, θα εξασφάλιζε για το εμπόριο της τη δυνατότητα του στρατηγικού δρόμου προς την Ινδία και την Κίνα Έπαιζε, όμως, και σε άλλο ταμπλά τότε η γαλλική διπλωματία. Επειδή ο ελληνικός Αγώνας ήταν αβέβαιος και η επιρροή των Άγγλων στην Ελλάδα δεδομένη, λόγω του δανείου, εξωθούσε τη Ρωσία ακόμη και σε πόλεμο εναντίον της Τουρκίας, πίσω από τις πλάτες των Άγγλων. Την ίδια, όμως, στιγμή βοηθούσε τον Μεχμέτ Αλή τον πιο ισχυρό και επικίνδυνο, μαζί με τον Αλή πασά της Ηπείρου, υποτελή του Σουλτάνου. Το βρόμικο παιχνίδι τους εξυπηρετούσε περισσότερους από έναν στόχους. Στην περίπτωση που κατέρρεε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στη σύγκρουση της με τη Ρωσία, οι Γάλλοι θα είχαν μερίδιο από τον διαμελισμό της. Αν επικρατούσε ο Μεχμέτ Αλή θα εξασφάλιζαν προνόμια και βάσεις στην Αίγυπτο. Αν νικούσαν οι Έλληνες περίμεναν να αυξήσουν την επιρροή τους στην Ελλάδα. Αν νικούσαν οι Τούρκοι θα είχαν την ευγνωμοσύνη του Σουλτάνου.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, η Γαλλική Κυβέρνηση, ανέχθηκε, επέτρεψε και στη συνέχεια χρησιμοποίησε για τους δικούς της σκοπούς, το λεγόμενο "Φιλελληνικό Κομιτάτο του Παρισιού", στο οποίο συμμετείχαν πολλές προσωπικότητες της γαλλικής κοινωνίας. Πρώτος και καλύτερος ο τέως υπουργός εξωτερικών Σατομπριάν.
Ο τύπος αυτός, υπουργός Εξωτερικών του Λουδοβίκου ΙΗ', μετά τον θάνατο του τελευταίου διώχθηκε από την Κυβέρνηση από τον επόμενο βασιλιά Κάρολο τον Ι΄ και, ως διά μαγείας, από απολογητή της ανθελληνικής πολιτικής, έγινε φιλέλληνας(!) και... μάλιστα δημοσίευσε και ένα υπόμνημα του υπέρ των ελληνικών θέσεων, στο οποίο απάντησε κάποιος πραγματικός φιλέλληνας, με ψευδώνυμο, εμφανιζόμενος ως Τούρκος, για να υπενθυμίσει στον Σατομπριάν την πολιτική του και τα έργα του, όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών, και τον ρωτούσε, γιατί όσα σήμερα έγραφε υπέρ των Ελλήνων, δεν τα στήριζε τότε, αλλά έπραττε τα ακριβώς αντίθετα.
Στην πραγματικότητα ο Σατομπριάν δεν είχε αλλάξει, αλλά συνέχιζε την πολιτική του με άλλα μέσα, όχι από ενδιαφέρον για τον ελληνικό Αγώνα, αλλά για να υπονομεύσει την επιρροή των Άγγλων. Ήταν πιστός σύμβουλος και υπηρέτης της γαλλικής μοναρχίας και με δική του εισήγηση η Γαλλία πολέμησε το φιλελεύθερο κίνημα της Ισπανίας, για λογαριασμό της Ιεράς Συμμαχίας, προκειμένου να σώσει τον θρόνο του Ισπανού βασιλιά, Φερδινάνδου Ζ'. Ο Αντρέ Μωρουά, χαρακτηρίζει τον Σατομπριάν, ως έναν από τους πλέον αδίστακτους πολιτικούς της εποχής του. Έγινε σκόπιμα μέλος του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Παρισιού, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν όργανο της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής και στάχτη στα μάτια της φιλελληνικής γαλλικής κοινής γνώμης.
Το Κομιτάτο στο προσκήνιο και η Γαλλική Κυβέρνηση στο παρασκήνιο, ο πρωθυπουργός και ο Σατομπριάν προσπαθούσαν να πείσουν την ελληνική ηγεσία να δεχθούν ως βασιλιά της Ελλάδας έναν Γάλλο πρίγκιπα, με αντάλλαγμα οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Για τον σκοπό αυτό ήρθε στην Ελλάδα, ο στρατηγός Roche, ο Ρόσχης, όπως τον αποκαλούσαν οι Έλληνες, επίσημα ως εκπρόσωπος του Κομιτάτου, στην πραγματικότητα όμως απεσταλμένος του δούκα της Ορλεάνης, του μετέπειτα βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου-Φίλιππου, τον γυιό του οποίου ήθελαν να προωθήσουν στον σχεδιαζόμενο ελληνικό θρόνο. Ο υποψήφιος βασιλιάς, ήταν τότε ένα παιδί μόλις ένδεκα χρόνων και φυσικά ως ανήλικος θα χρειαζόταν αντιβασιλέα, που δεν θα ήταν άλλος από κάποιο μέλος της γαλλικής βασιλικής οικογένειας, η οποία πλέον θα ερύθμιζε τα πράγματα της Ελλάδος, σύμφωνα με τα γαλλικά συμφέροντα. Και για να μη μένει καμμιά αμφιβολία, καθόρισαν εξαρχής και τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας, αφού «ό έπιθέμενος μονάρχης, θέλει διοικήσει υπό την αιγίδα και τάς πολιτικάς αρχάς (!) της Ιεράς Συμμαχίας». Το "έπιθέμενος" είναι μετοχή του "επιθέτω" που σημαίνει βάζω κάτι πάνω σε κάτι άλλο. Με άλλα λόγια, θα έβαζαν πάνω στον σβέρκο των αγωνιζομένων Ελλήνων, ένα μέλος της περιβόητης αντιδραστικής Ιεράς Συμμαχίας. Αυτό το παιδάκι, που, όπως διέδιδαν οι Γάλλοι, το ανέτρεφαν «ελληνοπρεπώς» για να διοικήσει τους Έλληνες, τόσο πολύ είχε αγαπήσει την Ελλάδα, που όταν ενηλικιώθηκε, υποδέχθηκε στο Παρίσι τον Ιμπραήμ με βασιλικές τιμές και παρήλασε προς τιμήν του, επικεφαλής της τιμητικής φρουράς.
Και τί δεν έκανε λοιπόν ο στρατηγός Ρόσχης για να πείσει τους Έλληνες να δεχθούν Γάλλο βασιλιά. Περιόδευσε όλον τον Μοριά και όλη την Ελλάδα το 1825, τις ημέρες που ο Ιμπραήμ έκαιγε την Πελοπόννησο και μοίραζε ανέξοδα υποσχέσεις, λαγούς με πετραχήλια, χρυσάφι, αλλά και καθρεφτάκια, πολύχρωμες χάντρες, ρολόγια, τσιμπούκια, κομπολόγια, πορτοφόλια και καπνοσακούλες στους αφελείς και ανυποψίαστους ιθαγενείς, οι οποίοι δεν ήσαν σε θέση φαίνεται να καταλάβουν πώς γίνεται να θέλει η κραταιά τότε Γαλλία το καλό τους, όταν την ίδια στιγμή και εποχή, τα κανόνια του Ιμπραήμ τα χειρίζονταν Γάλλοι, τα όπλα του ήταν γαλλικά και τους στρατιώτες του είχαν εκπαιδεύσει και διοικούσαν Γάλλοι αξιωματικοί.
Δυστυχισμένοι ραγιάδες τί παιγνίδια παίζονταν πίσω από την πλάτη σας και με τί αίμα πληρώσατε τις ίντριγκες και τα συμφέροντα των ισχυρών! Προπαγάνδα και παλιανθρωπιά του κερατά, μέχρι να κάνουν τη δουλειά τους, να πετύχουν τον σκοπό τους: «Γενναίοι εθελοντές από όλα τα έθνη του κόσμου θα πυκνώσουν τις ατρόμητες φάλλαγγές σας. Με τους θησαυρούς του πρίγκιπα θα συγκροτηθούν αμέσως συντάγματα ιππικού με ικανούς αξιωματικούς...
»Σε λίγους μήνες θα κυριευθούν η Λάρισα και η Θεσσαλονίκη και ύστερα ολοταχώς για την Κωνσταντινούπολη, όπου θα υψώσετε στους πύργους της τις νικηφόρες σημαίες σας».
Υπόσχεται ότι η Γαλλία θα έστελνε αμέσως στην Ελλάδα 12.000 στρατιώτες και εκατομμύρια φράγκα. «Υποσχόταν να μας φέρη από την Γαλλίαν 12 χιλιάδες στρατιώτας και 40 μιλλιούνια φράγκα ευθύς, τα δε λοιπά 40 μιλλιούνια ακολούθως» Μαζί με τις δήθεν σοβαροφανείς υποσχέσεις μοίραζε παντός είδους μπιχλιμπίδια, στον πρόεδρο Κουντουριώτη μια πολύτιμη ταμπακέρα, στον Νικηταρά ένα ζευγάρι πιστόλια, στους Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς, εικόνες του πρίγκιπα με φουστανέλλες, στον επίσκοπο Βρεσθένης χρυσό σταυρό. Στον Κανάρη χάρισε μια καπνοσακούλα!
«Ό στρατηγός Ρος ένεργούσε δια διαφόρων μέσων, δίδων μάλιστα και δώρα ώστε να προσκληθή από τους "Έλληνας ό υιός τοϋ Λουδοβίκου Φιλίππου Όρλεάνς». «"Έδωσε δε και δώρα προς όσους ένόμιζε συντελεστικούς εις τον σκοπόν της αποστολής του, οΐον ωρολόγια χρυσά, πιστόλια, εικόνας τοϋ δουκός και άλλα τοιαύτα. Έδωκε τον έπίσκοπον Βρεσθένης χρυσούν σταυρόν και τον Γεώργιον Αίνιάνα χρυσούν ώρολόγιον, εν πορτοφόλιον και εν τηλεσκόπιον και εις άλλους αλλά τοιαύτα ...»** «Ό Ρός δεν έφείδετο χρυσών και αργυρών ωρολογίων εικόνων τών πριγκήπων και χρήματος ίκανού».
«Ό Ρόσχης έφερε και πολυειδή δώρα, εξ ων διένειμε και είς τινας».
Παράλληλα μοίραζε γαλλικούς τίτλους ευγενείας σε όσους δέχονταν να υποστηρίξουν τη γαλλική πρόταση. Η μεγαλύτερη επιτυχία του, ήταν ο προσηλυτισμός του Παπαφλέσσα, που έγινε ένας από τους σπουδαιότερους συνεργάτες του. Επιδιώκει με κάθε μέσο να συγκληθεί σύντομα Εθνική Συνέλευση για την ανακήρυξη του ανήλικου δούκα σε βασιλιά της Ελλάδας. Κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει τους Έλληνες ότι η σωτηρία τους εξαρτάται από τον υποψήφιο βασιλιά. Πολλοί έχουν ήδη τσιμπήσει το δόλωμα. Πρώτος και καλύτερος ο τυχοδιώκτης Γκούρας, που καλεί τους Ρουμελιώτες να ταχθούν με το πλευρό της Γαλλίας «Το έθνος μας, αδελφοί, δια το όποιον έχύσαμεν ποταμηδόν τα αίματα μας, το πωλούν σήμερον μερικοί κοιλιόδουλοι και ακαμάται δια τα ίδιά των συμφέροντα εις τους Εγγλέζους, χωρίς έχωμεν και ημείς κανένα δικαίωμα είτε πολιτικόν, είτε πολεμικόν.
Υπέγραψαν λοιπόν μερικοί ένα πωλητήριον γράμμα και το στέλνουν και είς όλας τάς επαρχίας τώρα να το υπογράψουν όλοι οι ΄Ελληνες δια να λάβη τέλος αυτή ή ύπόθεσις, ενώ από το άλλο μέρος ή αυλή της Φράντζας έχει σταλμένον τον Γενεράλ Ρός εις το Ναύπλιο πληρεξούσιον είς τά ελληνικά πράγματα γιά νά διαπραγματευθεί με ημάς κάθε ωφέλεια μας. Αυτός λοιπόν προτείνει ότι ή Φράντζα μας δίδει βασιλιά τον υίόν τού Άρλεκούζ με εκατόν μελεώνια γρόσια καί εικοσιπέντε χιλιάδες τακτικόν και δώδεκα φρεγάδες και υπόσχεται με ένέχυρον τοϋ ιδίου έμαυτού του ότι θά φθάσουν εντός δυο μηνών, ώς δια το παρόν έβγάνει 1.500 τακτικούς άπό τά βασιλικά καράβια είς Πελοπόννησον και την περικυκλώνει καί με καράβια του διά νά μην έμβουν άλλοι εχθροί και προσέτι είπη τοΰ Ιμπραήμ πασά νά κάνει ανακωχή και νά μή σειστή [να μην μετακινηθεί] άπό οποίον μέρος ευρίσκεται έως ότου ό Βασιλεύς των Ελλήνων [ο ενδεκάχρονος πιτσιρικάς!] νά εισακουσθεί [να διαπραγματευθεί] με τον πατέρα του [τον Μεχμέτ Αλή]. Όλα ταύτα είναι αληθέστατα... Μ' όλον τούτο μερικοί όλα αυτά τά απορρίπτουν καί ενεργούν νά μας πωλήσουν είς τους Εγγλέζους χωρίς νά έχωμεν κανένα προβελέγγιον [προνόμιο] και ημείς. Αυτά φίλοι κάμνουν καί κατορθώνουν τά ταξίματα των λιρών της Έγγλιτέρας..καί τά ταξίματα τά μεγάλα...», ενώ τα ταξίματα τα μεγάλα της Φράντζας είναι όλα «αληθέστατα»! Άκουσαν διάφοροι ανόητοι το κήρυγμα του Γκούρα και ξεσηκώθηκαν «αί έπαρχίαι τής ανατολικής Ελλάδος διά πληρεξουσίου των... και αναγόρευσαν διά μονάρχην καί βασιλέα τής Ελλάδος τον δούκα Νεμούρ, δεύτερον υίόν τού υψηλοτάτου Όρλεάν καί άνεψιού τοΰ βασιλέως τής Φράντζας, πλούσιον με τετρακοσίας χιλιάδας πουγγία, με δεκατέσσερα καράβια μεγάλα και δώδεκα χιλιάδας τακτικόν στράτευμα».
Εδώ Ρος, εδώ Ρος! Σας μιλάει με το στόμα του Γκούρα. Σας μιλάει για πατριωτισμό ο Γκούρας, ο... μεγάλος πατριώτης, που εισπράττοντας τις αγγλικές λίρες αιματοκύλισε τον Μοριά και ορκιζόταν πεθάνει για τον Κουντουριώτη. Σήμερα έχει αλλάξει στρατόπεδο. Χθες πέθαινε για τους Άγγλους, σήμερα θέλει να πεθάνει Γάλλος. Χρειάζεται τα γαλλικά φράγκα, που του προσφέρει ο Ρος. «Ό στρατηγός Ρόσης έν Ναυπλίω διένειμε δεξιά και αριστερά δώρα εις πολλούς των βουλευτών και άλλων γνωρίμων έκεί Ελλήνων, ως καί εις τον εν Αθήναις Στρατηγόν Γούραν, τον όποιον ό Σοφιανόπουλος δεν άφηνεν ουδέ στιγμήν άδίδακτον περί της ανάγκης της εκτελέσεως τοΰ ανωτέρω σχεδίου... Ό Γούρας επιτέλους μοι λέγει: "Άκουσον... αν πρόκειται να προτιμήσω μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας, εγώ είμαι έτοιμος να αποθάνω Γάλλος"».
Από κοντά ο Πετρόμπεης, ο Λόντος, ο Ζαΐμης καθώς και ο Κωλέττης, ταυτίζονται με την άποψη του Γκούρα. Αυτός ο τελευταίος με όλους και με όλα. Και με τις λίρες και με τα φράγκα. Όπου λίρες και φράγκα πρώτος και καλύτερος.
Μέχρι τη φυλακή της Ύδρας έφθασε η χάρη του Ρος. Ειδοποίησε τον Κολοκοτρώνη και τους συγκροτούμενους του, ότι θα φροντίσει για την άμεση αποφυλάκιση τους, αν δεχόταν το σχέδιο του. Υπόσχεται τα πάντα στους πάντες. Αρκεί να ανακηρύξουν οι Έλληνες εδώ και τώρα βασιλιά τους τον δούκα του Nemours. Έτσι τον έλεγαν, τον ανήλικο υποψήφιο βασιλιά. Στο μεταξύ, ενώ δίνονται αυτές οι υποσχέσεις, η γαλλική ναυτική μοίρα του Αιγαίου, έχει αράξει μέσα στον Αργολικό κόλπο και παρακολουθεί με το τηλεσκόπιο τον Ιμπραήμ να σαρώνει κάθε αντίσταση των Ελλήνων. Απελπισμένοι και πιασμένοι από τα μαλλιά τους, οι επαναστάτες είναι σχεδόν έτοιμοι να δεχθούν την πρόταση του απεσταλμένου στρατηγού των Γάλλων, αφού η προπαγάνδα δούλεψε καλά και είχε αρκετούς πείσει ότι η σωτηρία της πατρίδας εξαρτάτο από τη Γαλλία. 'Όταν όμως οι περισσότερο καχύποπτοι τον ρώτησαν, «ποίαν άμεσον βοήθειαν έχομεν;», αν δηλαδή θα βοηθήσει άμεσα ο γαλλικός στόλος, για αντιμετώπιση του Ιμπραήμ απάντησε: «Όχι δεν ημπορεί να συμπράξη. Τούτο μόνον ημπορεί να κάμη, να δώση ένα καράβι να φέρη την αναγνώριση τοΰ δούκα στην Γαλλία». Το βιολί του αυτός Καμμιά βοήθεια. Μόνο να σας δώσουμε ένα καράβι να μεταφέρει στη Γαλλία το αίτημα σας για ανακήρυξη του πιτσιρικά πρίγκιπα, ως βασιλιά της Ελλάδας... και μετά βλέπουμε, όταν πια θα σας έχει ξεκάνει ο Ιμπραήμ, που τώρα βρίσκεται στους Μύλους του Αργούς, και τα γαλλικά πολεμικά στο Παλαμίδι, απ' όπου παρακολουθούν την ελληνική τραγωδία.
Αυτή φυσικά η χωρίς προηγούμενο γαλλική υποκρισία, δεν μπορούσε να μείνει απαρατήρητη και χωρίς αντίδραση από τους αγωνιζόμενους Έλληνες, που δίπλα στον Ιμπραήμ, έβλεπαν τους Γάλλους του Ρος και του δούκα της Ορλεάνης, να διοικούν και να κατευθύνουν εναντίον τους τον αιγυπτιακό στρατό.
Το μίσος των Ελλήνων για τους Γάλλους εκμεταλλεύθηκαν έξυπνα οι Άγγλοι, που καιροφυλακτούσαν από καιρό, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους πολιτικά συμφέροντα. Σιγά μην άφηναν να πέσει η Ελλάδα στην επιρροή της Γαλλίας. Η μυστική και φανερή διπλωματία τους σημείωσε κιόλας την πρώτη της σημαντική νίκη. Τον Ιούλιο του 1825, το Βουλευτικό επικυρώνει την αίτηση αγγλικής προστασίας με τις 2.000 υπογραφές των πιο επώνυμων Ελλήνων. Την εποχή που ο Ρος μοιράζει στους Έλληνες εικονίτσες του Γάλλου πρίγκιπα, ο Ορλάνδος προειδοποιεί τον πρόεδρο Κουντουριώτη: «Κύτταξε καλά, από ένα Γάλλον Στρατηγόν όπου έρχεται αύτόθεν. Ήμείς πρέπει να είμεθα ευχάριστοι εις το γενναίον έθνος τών Άγγλων όπου μας έβοήθησαν εν έργοις καί όχι με λόγια. Του φρονίμου ολίγα». Των φρονίμων ολίγα, διαλαλεί ο Ορλάνδος από το Λονδίνο. Οι Έλληνες πρέπει να επιλέξουν Άγγλο πρίγκιπα, ως βασιλιά τους. Ο ίδιος τον έχει βρει κιόλας και είναι και φίλος του· Είναι ο δούκας του Essex, αδελφός του βασιλιά της Αγγλίας. «Σας λέγω πώς έχω μεγάλην οικειότητα με την ύψηλότητά του... την παρελθούσα εβδομάδα με προ- σκάλεσε στο παλάτι του του Κένσιγκτον καί έγεύθην... πηγαίνω συχνά εις το παλάτι του και τόση σχέσιν έχω όπου φουμάρωμεν μαζί τζιγάρα....» Μαζί φουμάρανε "τζιγάρα" και αποφάσιζαν τις τύχες των Ελλήνων ο δούκας του Έσεξ και το μαϊμούνι, ο Ορλάνδος.
Άδικα φώναζε ο Κοραής από το Παρίσι ότι η οποιαδήποτε μοναρχία θα ήταν η καταστροφή της Ελλάδας: «Μόναρχος και μοναρχική Αυλή εις δυο πιθαμών γήν, την Ελλάδα, κατοικουμένην από ολίγους και πτωχούς ανθρώπους, είναι της Ελλάδος άλωσις».

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση