Τριάκοντα αργύρια «γονάτισαν» τη Σερβία

Παραδίδουν τους ήρωές τους

στους καταστροφείς τους

για ένα αβέβαιο μέλλον

Η νέα φιλοδυτική ελίτ του Βελιγραδίου θυσίασε Σερβοβόσνιους και Βοϊβοντίνα στην προοπτική μιας γρήγορης ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση

Βαθιά τομή για την κατάσταση και την πορεία των Βαλκανίων τον 21ο αιώνα σηματοδοτεί η απόφαση της πολιτικής ηγεσίας της Σερβίας και πρώτα απ όλα των Σοσιαλιστών, του κόμματος δηλαδή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, να καταδώσουν και να παραδώσουν τον Σερβοβόσνιο ηγέτη Ράντοβαν Κάρατζιτς για να τον δικάσουν και να τον καταδικάσουν εκείνες οι ξένες δυνάμεις, οι οποίες βομβάρδισαν και διαμέλισαν τη χώρα τους!

Τα περί δήθεν τυχαίας σύλληψης κ.λπ. αποτελούν φυσικά παραμύθια. Ολο αυτό το διάστημα των 13 χρόνων που ο Κάρατζιτς κρυβόταν, ανά πάσα στιγμή το κρησφύγετό του βρισκόταν εν γνώσει σερβικών κυβερνητικών κύκλων και μηχανισμών, οι οποίοι και φρόντιζαν για την προστασία του και τις κατά καιρούς μετακινήσεις του, όταν αυτό κρινόταν αναγκαίο.

Ψυχρός υπολογισμός

Η απόφαση για την παράδοσή του ήταν καθαρά πολιτική, αποτέλεσμα ψυχρού υπολογισμού και συναλλαγής.

Η μοίρα του Κάρατζιτς καθορίστηκε στις αρχές Ιουλίου, όταν ο ηγέτης των Σοσιαλιστών Ιβιτσα Ντάτσιτς συμφώνησε να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση «Κουίνσλινγκ» των υποτελών προς τις ΗΠΑ και την ΕΕ πολιτικών δυνάμεων της Σερβίας. Από τη στιγμή μάλιστα που ανέλαβε ο ίδιος το υπουργείο Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, οι αναλυτές που έχουν γνώση της Σερβίας αντιλήφθηκαν πως η παράδοση τόσο του Ράντοβαν Κάρατζιτς όσο και του στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς ήταν απλώς ζήτημα χρόνου.

Το αντάλλαγμα που δόθηκε σε ολόκληρο το νέο σερβικό κατεστημένο είναι η υπόσχεση για γρήγορη ένταξη στην ΕΕ. Τεράστια ποσά χρημάτων, με άλλα λόγια, τα οποία φυσικά θα λεηλατήσουν κατά το μέγιστο μέρος τους οι ελίτ της «νέας» Σερβίας - πολιτικές, οικονομικές, στρατιωτικές κ.λπ.

Η ΕΕ γνωρίζει βεβαίως ότι αυτά τα χρήματα θα τα ιδιοποιηθούν οι παραπάνω κύκλοι, αλλά αυτό δεν την ενοχλεί καθόλου. Αντιθέτως, θεωρεί αυτή τη διαδικασία της «προσυμφωνημένης λεηλασίας» ως αναγκαίο στάδιο συγκρότησης μιας οικονομικά ισχυρής ελίτ, που θα είναι ακλόνητα προσανατολισμένη προς τη Δύση λόγω προσωπικού συμφέροντος.

Αυτή η εξαγορά της σερβικής ελίτ είναι αναγκαία για την ΕΕ προκειμένου να υλοποιηθούν τα σχέδια του Βερολίνου για την πλήρη εξουδετέρωση της Σερβίας ως ανασχετικού παράγοντα στην εξάπλωση της γερμανικής επιρροής στα Βαλκάνια. Μόνο μια εξωνημένη σερβική ηγεσία μπορεί να συναινέσει όχι απλώς στην αποδοχή απόσπασης του Κοσόβου, η οποία πλέον είναι δεδομένη με την κυβέρνηση που υπάρχει στο Βελιγράδι, αλλά πρωτίστως στην υποδούλωση των Σερβοβόσνιων στους Κροατομουσουλμάνους της Βοσνίας!

Αυτός είναι τώρα ο κύριος στόχος των Γερμανών και της ΕΕ: η κατάλυση της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας και η υπαγωγή των σερβικών εδαφών και του σερβικού πληθυσμού της χώρας σε ένα συγκεντρωτικό, ενοποιημένο κράτος, όπου όλοι οι μοχλοί εξουσίας θα περάσουν στα χέρια των μουσουλμάνων και των Κροατών, μαζί με κάποιους Σέρβους «Κουίνσλινγκ».

Πρόσφυγες

Η καθυπόταξη των Σερβοβοσνίων θα προηγηθεί της ανακίνησης του θέματος ανεξαρτητοποίησης της Βοϊβοντίνας, μιας περιοχής της Σερβίας που έχει ισχυρή ουγγρική μειονότητα και που θα αποτελέσει το επόμενο κομμάτι που θα αποσπαστεί από τη Σερβία.

Οι εξελίξεις αυτές θα οδηγήσουν σίγουρα σε αναζωπύρωση του σερβικού εθνικισμού κάποια στιγμή στο μέλλον με όρους ριζικά διαφορετικούς από τους σημερινούς, καθώς εκατομμύρια Σέρβοι θα έχουν βρεθεί είτε να ζουν υπό ξένη διοίκηση είτε να ζουν ως πρόσφυγες, διωγμένοι από τις προγονικές εστίες τους και από σερβικές περιοχές της Κροατίας, της Βοσνίας, του Κοσόβου, του Μαυροβουνίου.

Μια ισχυρή, υποτελής στη Δύση ελίτ της Σερβίας είναι απολύτως απαραίτητη για να μπορέσει να συγκρατήσει το σερβικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που θα αναπτυχθεί τότε.

Κυβέρνηση και Διεθνή τα δώρα στους Σοσιαλιστές

Τα «τριάκοντα αργύρια» που έλαβαν οι Σοσιαλιστές για την παράδοση του Κάρατζιτς ήταν η συμμετοχή τους στην κυβέρνηση και η ένταξή τους στη Σοσιαλιστική Διεθνή - το προσωπικό «ξέπλυμα» δηλαδή των διαδόχων του Μιλόσεβιτς, ώστε να γίνουν αποδεκτοί ως τμήμα του νέου σερβικού πολιτικού κατεστημένου, το οποίο είναι υποτελές στις ΗΠΑ και στην ΕΕ.

Ξαφνικά, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι έχουν μόνο επαίνους να πουν για το... «κόμμα του χασάπη των Βαλκανίων, Μιλόσεβιτς»! Αποκρουστικός ο άνευ ηθικών φραγμών καιροσκοπισμός της Δύσης, αλλά και απύθμενη η πολιτική ανηθικότητα των διαδόχων του Μιλόσεβιτς: συνεργάζονται και λειτουργούν ως καταδότες εκείνων που «εκτέλεσαν ιατρικά» τον πρώην αρχηγό τους, τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, αφήνοντάς τον συνειδητά χωρίς την άκρως αναγκαία ιατρική βοήθεια που χρειαζόταν κατεπειγόντως, ώστε να πεθάνει στο κελί του από... «φυσιολογικά αίτια»!

Το μήνυμα για την Ελλάδα

Τόσο η ΕΕ όσο και η σερβική κυβέρνηση δεν έκρυψαν καθόλου ότι η σύλληψη και η παράδοση του Κάρατζιτς και του Μλάντιτς για να δικαστούν από τους επιδρομείς κατά της Γιουγκοσλαβίας αποτελούσε όρο για ένταξη της Σερβίας στην ΕΕ. Η παραδοχή αυτή έχει ορισμένες συνέπειες και φυσικά οδηγεί σε κάποια πολιτικά συμπεράσματα.

Πρώτον, αποδεικνύεται περίτρανα ότι αποτελούν παραμύθια τα περί ενιαίων κριτηρίων ένταξης στην ΕΕ. Τα κριτήρια καθορίζονται κάθε φορά κατά περίπτωση.

Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει απόλυτο δίκιο να καθορίσει και αυτή ως πρόσθετο κριτήριο ένταξης για την ΠΓΔΜ την επίλυση του θέματος της ονομασίας και την εγκατάλειψη εκ μέρους των Σκοπίων όλων των αλυτρωτικών ζητημάτων.

Η Αθήνα και η Λευκωσία έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτήσουν αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο και απόρριψη των τουρκικών διεκδικήσεων πριν συναινέσουν στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.

Αδίστακτη

Δεύτερον, η ΕΕ απαίτησε και πέτυχε την πλήρη ταπείνωση της Σερβίας προκειμένου να προωθήσει τις ενταξιακές της διαδικασίες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ταπεινωτικό για μια χώρα από το να αποδέχεται τον ακρωτηριασμό της και την απόσπαση εδαφών της ως προϋπόθεση ένταξής της.

Η εθελοδουλεία των σημερινών Σέρβων ηγετών είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη όμως μας αφορά άμεσα, γιατί αποκαλύπτει την πραγματική φύση της ΕΕ και πόσο αδίστακτη μπορεί να γίνει απέναντι σε κάποια χώρα, αν η τελευταία εμφανίσει συμπτώματα υποτελούς συμπεριφοράς προς τις Βρυξέλλες.

Ας το λάβει αυτό υπόψη της η κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία ρέπει προς την αναντίρρητη εναρμόνισή της με κάθε επιθυμία των απεχθών γραφειοκρατών αλλά και των πολιτικών της ΕΕ.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΛΑ ΚΑΡΤ
Η μεγάλη απάτη της Χάγης

Προσπαθούν κάποιοι να εμφανίσουν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία ως όργανο απονομής δικαιοσύνης. Πρόκειται περί απάτης. Αυτό το δικαστήριο απονέμει δικαιοσύνη «α λα καρτ» - καταδικάζει δηλαδή όσους αντιστέκονται στην πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ και αθωώνει ή επιβάλλει αστείες ποινές στους συνεργάτες τους.

Εν πρώτοις αποτελεί πρόκληση η ίδια η κατ επιλογήν σύστασή του. Γιατί υπάρχει τέτοιο δικαστήριο για τη Γιουγκοσλαβία και δεν υπάρχει για τα εγκλήματα που διαπράττουν οι ΗΠΑ στο Ιράκ ή οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι στο Αφγανιστάν;

Τα εγκλήματα των ΗΠΑ

Σαφώς και είναι ειδεχθές έγκλημα πολέμου η σφαγή ίσως και 8.000 μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας από τους Σερβοβόσνιους. Δεν είναι όμως πολύ μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου οι περίπου 600.000 νεκροί στο Ιράκ, αποτέλεσμα της αμερικανικής εισβολής που διέταξαν ο Τζορτζ Μπους και η κυβέρνησή του; Αυτή καθαυτή η εξαπόλυση επίθεσης εκ μέρους των ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ δεν συνιστά κορυφαίο έγκλημα πολέμου; Γιατί δεν δικάζονται ο Μπους, ο Τσένι, ο Ράμσφελντ και οι υπόλοιποι Αμερικανοί που τον αποφάσισαν και τον εξαπέλυσαν; Γιατί δεν συγκροτείται δικαστήριο να τους δικάσει;

Η σφαγή της Φαλούτζα, την οποία οι Αμερικανοί ισοπέδωσαν επειδή ήταν εστία ηρωικής αντίστασης ενάντια στους κατακτητές, είναι άραγε λιγότερο αποκρουστικό έγκλημα από τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα; Οχι, βέβαια.

Στο Αφγανιστάν οι δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ βομβαρδίζουν πλέον συστηματικά γάμους και πανηγύρια στα χωριά που θεωρούν ότι διάκεινται φιλικά προς τους Ταλιμπάν και εξοντώνουν εκατοντάδες γυναικόπαιδα προκειμένου να κάμψουν το φρόνημα αντίστασης του πληθυσμού προς την ξένη κατοχή της πατρίδας τους. Γι αυτά τα εγκλήματα πολέμου δεν θα λογοδοτήσει φυσικά ποτέ, κανένας.

Αν οι Αραβες και οι μουσουλμάνοι συγκροτούσαν ένα Διεθνές Δικαστήριο για τα εγκλήματα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, θα αποδέχονταν άραγε οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι τις αποφάσεις του ως υπέρτατο δείγμα απονομής δικαιοσύνης, όταν θα δίκαζε όσους Αμερικανούς και Ευρωπαίους στρατιωτικούς των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων κατοχής προσήγοντο ενώπιόν του;

Μισόν αιώνα τώρα οι Ισραηλινοί διαπράττουν γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων. Γιατί ποτέ δεν συγκροτήθηκε ένα Διεθνές Δικαστήριο για να δικάσει τα εγκλήματά τους; Απλούστατα, γιατί ένα τέτοιο δικαστήριο δεν θα ήταν συμβατό με τους πολιτικούς στόχους των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

«Εκτέλεσαν» τον Μιλόσεβιτς, ετοιμάζουν νέα δίκη-παρωδία

Είναι εξόφθαλμο πως το δικαστήριο για τη Γιουγκοσλαβία είναι ένα δικαστήριο σκοπιμότητας, σαν τα έκτακτα στρατοδικεία που λειτούργησαν στη χώρα μας μετά τον εμφύλιο πόλεμο και όπου οι αποφάσεις τους ήταν προειλημμένες.

Σωστά αποκλήθηκε «φάμπρικα θανάτου». Τον Δεκέμβριο του 2005 η υγεία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς που δικαζόταν από αυτό ήταν τόσο κακή, ώστε ακόμη και οι διορισμένοι από αυτό το δικαστήριο «συνήγοροι» υποστήριξαν το αίτημα διακοπής της δίκης για δύο μήνες και μεταφοράς του Μιλόσεβιτς στη Μόσχα για αντιμετώπιση της κατάστασης της υγείας του.

Στις 18 Ιανουαρίου 2006 η Ρωσία έδωσε επίσημη διαβεβαίωση για την επιστροφή του Μιλόσεβιτς στη Χάγη για να συνεχιστεί η δίκη του, καθώς η πίεσή του έχει φτάσει σε προθανάτια επίπεδα: 18 η «μικρή» και 26 η «μεγάλη»!

Στις 23 Φεβρουαρίου 2006 οι δικαστές - εκτελεστές της Χάγης απορρίπτουν οριστικά και επίσημα το αίτημα μεταφοράς στη Μόσχα.

Σε λίγες μέρες, στις 11 Μαρτίου 2006, ο Μιλόσεβιτς είναι νεκρός στο κελί του εξαιτίας της υπέρτασης!

Τρεις μήνες αργότερα, στις 9 Ιουνίου 2006, μέσα στο κελί του βρίσκεται νεκρός και ο πρώην ηγέτης των Σέρβων της Κροατίας Μίλαν Μπάμπιτς. Αυτός υποτίθεται ότι έχει αυτοκτονήσει.

«Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία αντιμετωπίζει πλέον σοβαρό πρόβλημα αξιοπιστίας» έγραφε προβληματισμένη η αυστριακή εφημερίδα «Στάνταρτ».

Ανάλογη ήταν η γνώμη και του βρετανικού «Γκάρντιαν» εκείνη την εποχή. «Αν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν πραγματικό δικαστήριο, οι κατηγορίες εναντίον του Μιλόσεβιτς θα είχαν καταπέσει εδώ και καιρό» έγραφε και συνέχιζε: «Δυστυχώς, όμως, είναι ένα εξαιρετικά πολιτικοποιημένο όργανο, το οποίο δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία των ίδιων ακριβώς κρατών που επιτέθηκαν στη Γιουγκοσλαβία το 1999 και του οποίου οι δικαστές ατιμάστηκαν μόνοι τους, διαστρεβλώνοντας τους νομικούς κανόνες για να διευκολύνουν το έργο της εισαγγελίας».

Μία ακόμη παρωδία δίκης θα είναι λοιπόν αυτή του Κάρατζιτς ενώπιον αυτού του τόσο απαξιωμένου δικαστηρίου σκοπιμότητας...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

ΕΘΝΟΣ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση