Τι Ερντογάν, τι Τατάρ, τι Ακιντζί;

Η Τουρκία πληρώνει, η Τουρκία αποφασίζει στα κατεχόμενα…

Αυτή τη κουβέντα –«στο ίδιο έργο θεατές»- τη λέμε εδώ και 3-4 δεκαετίες, για να περιγράψουμε τη διαχρονική προκλητικότητα της Τουρκίας. Αυτοί είναι οι Τούρκοι και δεν έχουν αλλάξει τα σχέδια τους ποτέ. Είναι τα ίδια, εκπονημένα πριν ακόμα από την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η ίδια και χειρότερη είναι η κατάσταση των παράνομων απαιτήσεων τους στο Αιγαίο Πέλαγος.

Η δεκαετία του ’60 ήταν κυριολεκτικά κόλαση, καθώς προετοιμάζονταν για το τελικό κτύπημα. Η ελληνική χούντα τους έδωσε τη δικαιολογία στο πιάτο, όπως αποδεικνύεται ιστορικά, και εισέβαλαν στο νησί για να επιβάλουν, υποτίθεται, τη συνταγματική τάξη.

Οι Αττίλες θέλουν τουρκική την κατεχόμενη Κύπρο, απαιτούν με ελληνική υπογραφή έλεγχο και επιρροή σε όλη την Κύπρο, απαιτούν και μερικά νησιά του Αιγαίου να γίνουν τουρκικά. Να μην ξεχάσουμε και τη Θράκη. Και αυτή δική τους!

Από την τουρκική εισβολή μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει το τροπάρι τους. Αντίθετα όλο και γίνονται πιο επιθετικοί και εμείς πιο υποχωρητικοί. Στην Κύπρο οι υποχωρήσεις που έγιναν είναι τόσο οδυνηρές, που έδωσαν την ευκαιρία στην Τουρκία να απαιτεί περισσότερες και το «ζήσαμε» στο Καν Μοντανά της Ελβετίας, όταν ο σημερινός πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης κατέθεσε το έγγραφο του. Επρόκειτο για άτακτη υποχώρηση ακόμα και από πάγιες θέσεις των Ελληνοκυπρίων…

Η τουρκική συμπεριφορά το καλοκαίρι στο Αιγαίο και ειδικά στην περιοχή του Καστελόριζου ξύπνησε μεν τους πολίτες στην Ελλάδα, που μετά από 46 χρόνια -και το καταλαβαίνω- ξέχασαν το εγκληματικό πρόσωπο της Τουρκίας. Αλλά δεν γνωρίζω αν ξύπνησε τους πολιτικούς μας.

Και το αναφέρω διότι ξαφνικά είδαμε πολλές αλλαγές στη στάση και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα. Άλλη ήταν η στάση τους τον Μάρτιο στον Έβρο και τον Ιούλιο στο Αιγαίο, όπου αντιμετωπίστηκε με επιτυχία η τουρκική επιθετικότητα, και άλλη τον Αύγουστο, όταν η Ελλάδα ανέχθηκε τις έρευνες του τουρκικού Ορούτς Ρέις.

Όπως είπαμε πολλές φορές ο διάλογος είναι πάντα προτιμότερος. Και οπωσδήποτε θέλουμε ειρήνη, δεν θέλουμε πόλεμο. Όμως, απέναντι τους, η Ελλάδα και η Κύπρος, έχουν την Τουρκία, όχι το Λουξεμβούργο. Οπότε πρέπει να πολιτευθούν ανάλογα.

Έχουμε ως δεδομένο πλέον ότι η Αθήνα επιθυμεί διακαώς το διάλογο. Η Τουρκία από την άλλη πλευρά, δεν δείχνει καμία σοβαρότητα. Θέλει να «σκοτώσει» το διάλογο, αλλά να επιρρίψει την ευθύνη στην Ελλάδα.

Γι’ αυτό και θα βάζει στο τραπέζι όλα τα θέματα, η Αθήνα λογικά θα αρνείται να τα συζητήσει -εκτός των θαλάσσιων ζωνών- και θα φτάσουμε να γίνεται διάλογος κωφών. Την ίδια στιγμή η Άγκυρα θα εκβιάζει την Αθήνα στην κυπριακή ΑΟΖ και στην Αμμόχωστο.

Αρκετοί άνθρωποι ερωτούν -και έχουν δίκιο: Πως θα διεξάγεται ο διάλογος για το Αιγαίο όταν το Μπαρμπαρός θα συνεχίσει να ερευνά στη θάλασσα της Πάφου και ο Ερντογάν με τους υποτελείς του στα κατεχόμενα θα ολοκληρώνουν τον εποικισμό της Αμμοχώστου. Είναι ένα θέμα, αν και όπως ακούσαμε ο πρόεδρος της Κύπρου δεν θέτει όρο το ζήτημα της Αμμοχώστου για να συμμετέχει σε συνομιλίες. Όλο το πακέτο θα έλεγα ότι είναι περίεργο, αλλά και συνάμα επικίνδυνο.

Και ερχόμαστε στην εκλογική διαδικασία στα κατεχόμενα. Και κακώς διαβάζω στα ελληνικά και στα κυπριακά μέσα μαζικής ενημέρωσης για «προεδρικές εκλογές», διότι δεν πρόκειται για προεδρικές εκλογές. Είναι εκλογική διαδικασία για ανάδειξη ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, όχι «προέδρου» των Τουρκοκυπρίων. Ομιλούμε για ένα παράνομο μόρφωμα που στηρίζεται από τα κατοχικά στρατεύματα.

Όποιος και να αναδειχθεί δεν αλλάζει τίποτα για την Κύπρο. Και κακώς αγιοποιήθηκε ο Μουσταφά Ακιντζί, διότι στα θέματα που μας ενδιαφέρουν δεν έχει διαφορετικές θέσεις από την Τουρκία.

Και αυτός απαιτεί παραμονή των κατοχικών στρατευμάτων. Και αυτός απαιτεί μισά-μισά τη στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι αποτελούν το 18 με 20 τοις εκατό του πληθυσμού.

Μήπως δεν εμφανίζεται στις παρελάσεις του κατοχικού στρατού, κάθε χρόνο, την 20η Ιουλίου; Πρώτος-πρώτος είναι και κορδώνει σαν λόρδος όταν περνούν οι Τούρκοι κατοχικοί στρατιώτες.

Δυστυχώς, έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα. Οι διαφορές του Ακιντζί με τον Ερντογάν είναι βασικά ιδεολογικές και θρησκευτικές. Εδώ και πέντε χρόνια είναι ο κατοχικός ηγέτης. Τι άλλαξε για την Κύπρο; Μήπως δεν είναι ο Ακιντζί ποτ πρόσβαλε με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς τον Πρόεδρο Αναστασιάδη στο Κραν Μοντανά;

Πάντα θα αποφασίζει η Τουρκία, οπότε δεν έχει καμία σημασία ποιος θα είναι ο νέος ηγέτης του παράνομου καθεστώτος των κατεχομένων.

Μιχάλης Ιγνατίου
HellasJournal



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση