Ο "έρωτας" με τον Ερντογάν...

H παρουσία ενός ασταθούς, νάρκισσου, δημαγωγού στην κορυφή της ισχυρότερης χώρας του πλανήτη και ηγέτιδας των δημοκρατιών του ελεύθερου κόσμου αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο που αντιμετώπισε η Δύση και η ανθρωπότητα μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο.

Για την Ελλάδα ο κίνδυνος αφορά τον θαυμασμό που εκφράζει σε κάθε ευκαιρία ο Ντόναλντ Τραμπ για αυταρχικούς ηγέτες και καθεστώτα μεταξύ των οποίων είναι και αυτό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία.

Παρά το γεγονός πως οι ΗΠΑ και οι δυτικές δυνάμεις έχουν υποστεί ταπεινωτικές συμπεριφορές εκ μέρους του φερέλπιδος σουλτάνου που σχεδιάζει την ανασύσταση της οθωμανικής κυριαρχίας στην περιοχή μέσω ενός πλέγματος επιρροών της Τουρκίας, η Δύση συνεχίζει να "χαϊδεύει" τον Ερντογάν.

Ο "έρωτας" του Τραμπ για ηγέτες τύπου Ερντογάν μπορεί να έχει συνέπειες για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Όπως ανέφερε προχθές η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου μετά την τηλεφωνική συνομιλία Τραμπ - Ερντογάν, "οι δύο ηγέτες συζήτησαν επίσης κρίσιμα διμερή και περιφερειακά ζητήματα, όπως η Λιβύη, η Συρία και η ανατολική Μεσόγειος".

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι συζήτησε την κατάσταση στη Λιβύη σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Αμερικανό ομόλογό του Ντόναλντ Τραμπ και ότι οι δύο ηγέτες συμφώνησαν σε "ορισμένα ζητήματα" που σχετίζονται με τις εξελίξεις στην περιοχή αυτήν.


"Μια νέα εποχή μεταξύ της Τουρκίας και των ΗΠΑ μπορεί να ξεκινά μετά το τηλεφώνημά μας. Συμφωνήσαμε σε ορισμένα θέματα", είπε ο Ερντογάν σε συνέντευξη που παραχώρησε στη δημόσια τηλεόραση TRT...

Όσο για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ που αποφάσιζαν οι υπηρεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών και Αμύνης οι κινήσεις ήταν προβλέψιμες. Αυτό δεν συμβαίνει κατά την περίοδο της προεδρίας Τραμπ ο οποίος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μονάρχη που μπορεί να αποφασίζει επί παντός του επιστητού χωρίς να λαμβάνει υπόψη θεσμούς και υπηρεσίες.

Η αγάπη του Τραμπ για αυταρχικούς ηγέτες προκύπτει από την απέχθειά του για τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Για να αντιληφθεί κάποιος την απέχθεια προς τους δημοκρατικούς θεσμούς θα πρέπει να ανατρέξει στην ιστορία...

Ο Κλέων, ο Χίτλερ και ο Τσώρτσιλ...

Το 427 π.Χ. η Αθήνα έπαιζε στη συμμαχία της Δήλου τον ρόλο που παίζουν σήμερα οι ΗΠΑ στη δυτική συμμαχία. Τότε μετά την αποτυχημένη εξέγερση της Μυτιλήνης, η εκκλησία του Δήμου εκλήθη να αποφασίσει την τιμωρία των Μυτιληναίων. Στην πρώτη συνεδρίαση αποφάσισαν να τιμωρήσουν σκληρά τους κατοίκους της νήσου, έτσι που αυτό να λειτουργήσει σαν παράδειγμα προς αποφυγή.

Και ενώ είχε αποπλεύσει η τριήρης που μετέφερε στη συμμαχική φρουρά που βρισκόταν στο νησί την εντολή, συγκλήθηκε εκ νέου η εκκλησία γιατί κάποιοι θεωρούσαν πως η απόφαση ήταν σκληρή και βιαστική.

Ο δημαγωγός Κλέων ξεκίνησε την ομιλία του με τον εξής λίβελο εναντίον της δημοκρατίας: "Πολλές φορές έχω και στο παρελθόν διαπιστώσει ότι ένα δημοκρατικό κράτος είναι ανίκανο να εξουσιάζει, αλλά είμαι ακόμη πιο βέβαιος για αυτό σήμερα με την μεταμέλειά σας σχετικά με τη Μυτιλήνη…

..Δεν βλέπετε πως η ηγεμονία σας είναι μια τυραννία που εσείς ασκείτε σε ανθρώπους οι οποίοι συνωμοτούν εναντίον σας και δεν επιθυμούν να τους εξουσιάζει κανείς. Υπακούν σε σας όχι γιατί είστε πρόθυμοι να ζημιωθείτε για χάρη τους αλλά γιατί ασκείτε εξουσία πάνω τους λόγω της ισχύος σας…"

Αυτό που υποστήριζε ο Κλέων είναι πως οι δημοκρατίες δεν μπορούν να ηγεμονεύουν επειδή δεν υπάρχουν συγκεντρωτικά κέντρα αποφάσεων και ότι μια ηγεμονία επιτυγχάνεται μόνο μέσω της επιβολής δια της ισχύος και όχι στην κοινή προσήλωση σε ένα πλαίσιο αρχών και αμοιβαίων συμφερόντων.

Για λίγες ψήφους ο Κλέων έχασε και η εκκλησία του Δήμου ψήφισε την πρόταση του Διόδοτου, ο οποίος πρότεινε να τιμωρηθούν λίγοι πρωταγωνιστές εκ των ολιγαρχικών και να προσεταιριστούν τους δημοκρατικούς. Μια δεύτερη τριήρης απέπλευσε και πρόλαβε την πρώτη οριακά για να γλυτώσει τον πληθυσμό της Μυτιλήνης από εξανδραποδισμό.

Εν αντιθέσει με την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου στη Μεγάλη Βρετανία πριν τον πόλεμο που θεωρούσε πως με έναν συμβιβασμό με τη ναζιστική Γερμανία θα εξασφάλιζαν μια επωφελή ειρηνική συνύπαρξη, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ πίστευε στη μέχρι τέλους αντιπαράθεση με το ναζισμό...

Υπάρχουν ακόμη ιστορικοί που πιστεύουν πως η Βρετανία έχασε περισσότερα από την αντιπαράθεση με τη Γερμανία και την εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, απ’ ό,τι θα έχανε αν ακολουθούσε μια συμβιβαστική γραμμή και πρόδιδε συμμάχους όπως η Γαλλία, η Πολωνία κλπ.

Με την αναδρομή αυτή θέλω να καταδείξω πως ο θαυμασμός των αυταρχικών ηγετών από τον Τραμπ είναι απότοκο του "έρωτα" προς τις ολοκληρωτικές μεθόδους διακυβέρνησης. Τούτο σημαίνει πως δεν υπάρχουν αρχές ή συμφωνίες που μας δεσμεύουν στην εξάσκηση αυτών που ορίζουμε κάθε φορά ως συμφέροντά μας.

Οι ΗΠΑ και η Δύση πάντα θεωρούσαν την Τουρκία ένα σημαντικό μέλος μέσω του οποίου μπορούσε να ασκεί επιρροή σε μια ευρύτερη περιοχή από τη νότια Ρωσία, μέχρι τον Περσικό και τη Μέση Ανατολή. Αυτό όμως σε ένα πλαίσιο αρχών και συμμαχικής συστράτευσης μέλος της οποίας ήταν και η Ελλάδα. Κατά συνέπεια οι ΗΠΑ και η Δύση παρενέβαιναν πυροσβεστικά στις διαφορές μεταξύ των δυο χωρών και συγκρατούσαν την Τουρκία.

Η εποχή Τραμπ αλλάζει το πλαίσιο πάνω στο οποίο στηριζόταν για δεκαετίες η δυτική συμμαχία.

Κατά συνέπεια ο "έρωτας" με τον Ερντογάν κρύβει κινδύνους.

Κώστας Στούπας
Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση