Πως η κυβέρνηση βούλιαξε στα νερά του «Λιβυκού Πελάγους»

Στη μεγαλύτερη διπλωματική ήττα της Ελλάδας μετά τα Ίμια, οδήγησαν οι επιπόλαιοι χειρισμοί της κυβέρνησης στο Λιβυκό ζήτημα.

Τα ίδια τα γεγονότα έτσι όπως παρατίθενται χρονικά, αλλά και οι δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων, αποδεικνύουν την εγκληματική ολιγωρία της κυβέρνησης στο "μέτωπο της Λιβύης".

Η κυβέρνηση κυριολεκτικά πνίγηκε στα πεντακάθαρα νερά του "Λιβυκού Πελάγους". Πεντακάθαρα, διότι πεντακάθαρες ήταν οι εξελίξεις που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για τις λιβυκές υποθέσεις. Τόσο που ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής περί τα διπλωματικά θα μπορούσε να το αντιληφθεί.

Ιδού, λοιπόν, πως έχουν τα γεγονότα, τα οποία δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από τις θολές επικοινωνιακές παράτες της "πρόσκλησης" (;) Χάφταρ στην Αθήνα. Φιοριτούρες που απευθύνονται από τα στρατευμένα ΜΜΕ αποκλειστικά και μόνον προς τέρψιν του φιλοθεάμωνος, πλην όμως παντελώς απληροφόρητου, κοινού:

27 - 09 - 2019. Νίκος Δένδιας, παρόντος του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ: "Η Ελλάδα επιστρέφει. Ως χώρα της ΕΕ, της Ανατολικής Μεσογείου, μία χώρα δημοκρατική, η οποία έχει πολλά να πει στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Μία χώρα που έχει αποφασίσει να παίξει ξανά το ρόλο της, είτε στα θέματα που αφορούν τη Λιβύη, είτε τη Συρία, είτε την ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Αφρικής, είτε ακόμη της ευρωπαϊκής μεγέθυνσης, τη Μαύρη Θάλασσα, τον Εύξεινο Πόντο, όλα τα ζητήματα της περιοχής μας. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να παραμείνει απούσα από τα διεθνή fora. Στο πλαίσιο αυτό, έχουμε εντατικοποιήσει τις επαφές μας με τον αραβικό κόσμο, με όλες τις χώρες του Κόλπου, βεβαίως και με την Αίγυπτο, με τη Λιβύη, ακόμη και με τη συριακή αντιπολίτευση (!)".


10 - 10 - 2019. Ν.Δένδιας με αφορμή την επίσκεψη Πομπέο στην Αθήνα για την υπογραφή της νέας συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις: "Με την παρουσία του εδώ και με την υπογραφή του, έδωσε το καλώς έχειν των ΗΠΑ, υπό την έννοια της υποστήριξης, όχι της άδειας -για να είμαστε συνεννοημένοι- στον τρόπο που κινείται η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, κατ' αρχήν έχει προσδιορίσει ως στόχο την επανάκαμψη της Ελλάδας παντού. Θέλουμε λόγο και για τη Συρία και το μέλλον της, θέλουμε λόγο και για τη Λιβύη και την κατάσταση εκεί, έχουμε τις τριμερείς, …"

13 - 10 - 2019. Ν.Δένδιας: "Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει δηλώσει ότι η χώρα μας επανέρχεται σε όλες τις περιοχές όπου επηρεάζονται τα εθνικά και ευρωπαϊκά συμφέροντά της. Αυτό ισχύει τόσο για τη Συρία όσο και για τη Λιβύη. Όσον αφορά τη Λιβύη, πολύ γρήγορα διαγνώσαμε ότι n Τουρκία προσπαθεί πάλι να κάνει άλλη μια μη αποδεκτή και κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου ενέργεια (σ.σ. ΑΟΖ με τη Λιβύη, που ακόμα δεν είχε ανακοινωθεί). Αντιδράσαμε ταχύτατα.
Συνάντησα τον ίδιο τον υπουργό Εξωτερικών της Λιβύης στη Νέα Υόρκη (σ.σ. 09 - 2019). Και τους εξηγήσαμε ότι αυτά είναι εν ου παικτοίς. Αυτή η μη σοβαρή προσέγγιση από την πλευρά της Τουρκίας δεν έχει μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας.

Τον ύπνο του... δικαίου

Από τις δηλώσεις του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, μεταξύ άλλων, συνάγονται τα εξής:
1. Η κυβέρνηση γνώριζε τις κινήσεις της Τουρκίας προς την "κυβέρνηση" - μαριονέτα της Τρίπολης, και μάλιστα, όπως δηλώνει ο Ν.Δένδιας, η Αθήνα αντέδρασε ταχύτητα. Μπορεί κανείς να φανταστεί, βέβαια, τι θα συνέβαινε αν... δεν αντιδρούσε η κυβέρνηση ταχύτατα!

2. Παρ' ότι γνώριζε η κυβέρνηση, προσπαθούσε να καθησυχάσει, λέγοντας οι τουρκικές κινήσεις είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι θα αποτύχουν. Κοντολογίς, κάτι σαν κι' αυτό το "επιχείρημα" που επαναλαμβάνει συνεχώς ότι η Τουρκία είναι απομονωμένη.

3. Η ελληνική κυβέρνηση, ήδη από το Φθινόπωρο του 2019, δήλωνε αποφασισμένη να εμπλακεί τόσο στο Συριακό όσο και στο Λιβυκό. Τα αποτελέσματα, βέβαια, είναι το λιγότερο απογοητευτικά. Στο Συριακό αδειάστηκαν οι Κούρδοι από τον Ν.Τράμπ, ακολούθησε νέα τουρκική εισβολή, κ.ο.κ., ενώ στο Λιβυκό, η Άγκελα Μέρκελ, προφανώς κατόπιν συνεννοήσεων με τον Τ.Ερντογάν, του οποίου δεν ήθελε να χαλάσει το χατήρι, απέκλεισε την Ελλάδα από την πρόσφατη Διάσκεψη του Βερολίνου.

4.Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Μάϊκ Πομπέο, ήλθε στην Ελλάδα, όχι απλά για να υπογράψει τη νέα συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις, αλλά για να "εγκρίνει" τον τρόπο που θα κινηθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Αυτό το αναφέρει ορθά κοφτά ο Νίκος Δένδιας. Ας προσέχει άλλη φορά τι λέγει. Πάλι καλά, πάντως, που μας έδωσαν τις ευλογίες τους οι Αμερικανοί και μας επέτρεψαν να "ασχοληθούμε" κι' εμείς με το Λιβυκό και το Συριακό.

5.Η Αθήνα εφέρετο αποφασισμένη, κατά δήλωσιν Δένδια, να μην είναι απούσα από τα διεθνή φόρα για Συρία, Λιβύη, Βόρειο Αφρική, κ.ο.κ. Τα αποτελέσματα προκαλούν συγκινησιακή... κατάρρευση. Η πραγματική εικόνα; Η Ελλάδα παρακαλάει τη Μέρκελ και τον Μακρόν για μια θέση, έστω και φτωχού συγγενούς, στα φόρα που διοργανώνουν, με βασικό μουσαφίρη τον κουμπάρο, Ταγίπ.

Μετά Χριστόν, προφήτης

Αν όλα τα παραπάνω δεν είναι μια καραμπινάτη αποτυχία της πρώτης σημαντικής δοκιμασίας της κυβέρνησης στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, τι είναι; Να σημειωθεί πως όλες τις παραπάνω δηλώσεις, τις έκανε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών κατά το διάστημα του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου του 2019.

Πότε "έσκασε" η ανακοίνωση της κολεγιάς της Άγκυρας με την κυβέρνηση - μαριονέτα της Τρίπολης; Σχεδόν δυο μήνες μετά. Τι έκανε σε αυτό το διάστημα η κυβέρνηση εντός της ΕΕ, προς την κατεύθυνση των ΗΠΑ και άλλων δυνάμεων, και σε περιφερειακό επίπεδο, για να αναστρέψει, εάν ήταν δυνατόν, τις τουρκικές κινήσεις; Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ολιγώρησε. Εδώ, επί σειρά μηνών έχει αφήσει την ελληνική πρεσβεία στη Λευκωσία χωρίς πρέσβη, κάτι ιστορικά πρωτοφανές, και θα ασχολούντο οι "αρμόδιοι" με τη Λιβύη;

Ιδού, όμως, πως εξελίχθηκαν τα γεγονότα στη συνέχεια:

Αρχή Δεκεμβρίου 2019: Η Άγκυρα ανακοινώνει το μνημόνιο Τουρκίας - Λιβύης σχετικά με τις θαλάσσιες ζώνες. Στην κατοχή της Αθήνας περιήλθε περί τις 4 - 5 Δεκεμβρίου.

6 - 12 - 2019. Ανακοίνωση απέλασης Λίβυου πρέσβη από την Αθήνα. Δεν είναι μόνον ότι η κυβέρνηση απέλασε έναν διπλωμάτη, ο οποίος, ως λέγεται, ουδόλως βρισκόταν πολιτικά κοντά στην φιλο-ισλαμική "κυβέρνηση" της Τρίπολης, αφήνοντας την πρεσβεία έρμαιο στα χέρια των ισλαμιστών, αλλά ουσιαστικά, με αυτό τον τρόπο έκοψε κάθε διπλωματικό δεσμό με την Τρίπολη.

12 - 12 - 2019. Ορίζεται ειδικός απεσταλμένος για τη Λιβύη ο πρέσβης, Χριστόδουλος Λάζαρης. Δηλαδή, ενώ μήνες πριν φαίνεται πως η κυβέρνηση γνώριζε τα τουρκικά σχέδια και ότι από στιγμή σε στιγμή παίρνουν φωτιά οι λιβυκές υποθέσεις, κατόπιν εορτής όρισε έναν διπλωμάτη για τα θέματα αυτά.

Ο Χ.Λάζαρης θεωρείται ικανός και έμπειρος διπλωμάτης, ενώ, ως πρέσβης μας στην Ισπανία, έχει χειριστεί υπέρ των συμφερόντων της χώρας μας και την υπόθεση της επίθεσης, προ ετών, του Ισπανού πρέσβη κατά της Αθήνας, επειδή δήθεν η Ελλάδα υποστήριζε τους Καταλανούς αυτονομιστές. Να σημειωθεί ότι τότε, κατά απαράδεκτο τρόπο, συμπαραστάτης του Ισπανού πρέσβη, ήταν ο Γιώργος Κουμουτσάκος (τότε, τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ).

Καμπάνες συναγερμού

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Αϊνστάιν για να καταλάβει τι σχεδίαζε η Άγκυρα. Τουναντίον, η Τουρκία σε όλους τους τόνους διακήρυττε ότι άπαξ και παίξει τα χαρτιά της στη Συρία, τα επόμενα μέτωπα που θα ανοίξει, είναι η Ανατολική Μεσόγειος, η Κύπρος και το Αιγαίο.

Γι' αυτό, άλλωστε, έβαλε τις "ντουντούκες" της να φωνάζουν ότι πρέπει να κλείσει η συμφωνία με τη Λιβύη, και ότι η Τουρκία έχει "αργήσει" στα θέματα του Αιγαίου. Ήδη, στην αρχή Ιουλίου του 2019, μεταξύ άλλων, παρουσιάστηκε το βιβλίο τουΕπιτελάρχη ΓΕΝ της Τουρκίας, Σιχάτ Γιαϊτσί (Cihat Yaycı), το οποίο τιτλοφορείτο "Ερωτήσεις και απαντήσεις σχετικά με την έννοια της ΑΟΖ".

Στο βιβλίο περιγράφεται η έννοια της ΑΟΖ, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται η τουρκική πλευρά, το τι ισχύει στη Μεσόγειο, καθώς και τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις, τις εξουσίες αλλά και τα κέρδη που θα έχουν τα παράκτια κράτη από την ανακήρυξη της ΑΟΖ. Ο συγγραφέας του παρατηρούσε επικριτικά ότι "το 1986 ανακηρύξαμε την ΑΟΖ μας στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά δεν κάναμε εγκαίρως το ίδιο στη Μεσόγειο".

Υποστήριζε ότι "έχουμε αργήσει σε πολλά θέματα στο Αιγαίο. Τώρα υποφέρουμε από το γεγονός ότι δεν ανακηρύξαμε εγκαίρως την ΑΟΖ στη Μεσόγειο και δεν υιοθετήσαμε μία σκληρή στάση κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ένταξης της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ. Πρέπει να ενισχύσουμε την πλευρά μας, προβαίνοντας σε συμφωνία για ΑΟΖ με τη Λιβύη το συντομότερο δυνατόν και ανακηρύσσοντάς την ΑΟΖ μας στη Μεσόγειο".

Να σημειωθεί πως ο Γιαϊτσί ήταν ο "εμπνευστής" της ομάδας των Τούρκων αξιωματούχων, οι οποίοι επινόησαν το "Φετόμετρο" (!). Δηλαδή, τον εντοπισμό των "κρυφών μελών" της FETΟ, του Φετουλάχ Γκιουλέν. Το αποτέλεσμα του "Φετόμετρου" ήταν η απομάκρυνση 4500 Τούρκων αξιωματούχων από τις θέσεις τους στο Δημόσιο και 600 στελεχών από το Τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό. Το πρόσωπο αυτό, κοντολογίς, είναι ένα από τα σημαντικά στελέχη του "βαθέως κράτους" του Ερντογάν.

Θα αναρωτηθεί κανείς. Μα ποιος θα ασχολιόταν τότε με το τι σχεδιάζει η Τουρκία; Στην προεκλογική περίοδο, οι πολιτικοί ασχολούνταν με τα "κουκιά", και στη μετεκλογική με την νομή των οφιτσίων και των καρεκλών. Ακριβώς, εκεί ήταν που "επένδυε" η Άγκυρα.

Καραβιές τζιχαντιστών

Στο μεταξύ, τα καμπανάκια συναγερμού σήμαιναν για την κάθοδο των τζιχαντιστών (πολλούς εκ των οποίων έστελνε η Τουρκία ή μέσω αυτής) από τη Συρία στη Λιβύη. Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι κάτι σοβαρό θα συμβεί εκεί. Να σημειωθεί ότι, από τον Απρίλιο του 2019, ο στρατάρχης Χάφταρ είχε ξεκινήσει εκστρατεία για την κατάληψη της Τρίπολης, αλλά έως τώρα αποδείχτηκε ανίκανος να την κατακτήσει.

Τον Μάϊο του 2019, λοιπόν, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ζαν Υβ Λε Ντριάν, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Figaro. Εκεί, μεταξύ άλλων ανέφερε:
Α) "Οι τζιχαντιστές που πήγαν από τη Συρία έχουν καταλάβει πόλεις στη Λιβύη".
Β) "Η έλλειψη πολιτικής προοπτικής έχει οδηγήσει στην απραξία του ενός (σ.σ.Σαράζ) και στην απερισκεψία του άλλου (σ.σ.Χάφταρ). Χωρίς εκλογές, κανένας στη Λιβύη δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει την απαραίτητη νομιμοποίηση".
Γ) Ο Εθνικός Στρατός της Λιβύης (σ.σ. Χάφταρ) ελέγχει μεγάλο μέρος της Λιβύης.
Δ) Στο στρατόπεδο των αντιπάλων του Χάφταρ υπάρχουν, από ληστές έως τζιχαντιστές, μαφιόζοι και λαθρέμποροι που βασανίζουν και κάνουν σκλάβους τους μετανάστες. Δεν αγωνίζονται για τον Σαράζ, αλλά για τις εγκληματικές τους δραστηριότητες. Ο Χάφταρ πολέμησε εναντίον της τρομοκρατίας στη Βεγγάζη και στο νότο της Λιβύης, και αυτό ήταν προς το συμφέρον μας, προς το συμφέρον των γειτόνων της Λιβύης".

Ήταν φανερό ότι η Γαλλία, εμμέσως πλην σαφώς, έκλινε προς τη μεριά του Χάφταρ, αλλά ήθελε να διατηρήσει και τον διαμεσολαβητικό, ειρηνευτικό ρόλο της.

Λίγο μετά, τον Ιούλιο του 2019, ο πρόεδρος της Ρωσίας, Β.Πούτιν, εξέφραζε την ανησυχία του για μαχητές (τζιχαντιστές) που συρρέουν στη Λιβύη από την συριακή επαρχία Ιντλίμπ και προειδοποίησε για την επιδείνωση της κατάστασης στην βορειοαφρικανική χώρα, υπογραμμίζοντας την επιθυμία της Μόσχας τα εμπλεκόμενα μέρη της Λιβύης να συμφωνήσουν σε μια εκεχειρία, στη διεξαγωγή συνομιλιών και στην είσοδο σε μια κατάλληλη πολιτική διαδικασία για την επίλυση των προβλημάτων της χώρας.

Κοντολογίς, τόσο η Γαλλία, όσο και η Ρωσία, και σίγουρα αρκετές άλλες δυνάμεις και γείτονες της Λιβύης, συντάσσονταν σε στρατόπεδα, και πίεζαν ακόμα και στρατιωτικά, όπως με την αποστολή Ρώσων μισθοφόρων στο πλευρό του Χάφταρ, με στόχο το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Η Ελλάδα, βέβαια, τότε ασχολιόταν με τις εκλογές, και μετά, με τον διαμοιρασμό του κράτους - λάφυρο. Αυτά παθαίνει όποιος δεν βλέπει πέρα από την καρέκλα του υπουργικού γραφείου του.

Πρωτοβουλίες ειρήνευσης

Η διαδικασία του Βερολίνου, από την οποία η Α.Μέρκελ απέκλεισε με προκλητικό τρόπο την Αθήνα (για να την εντάξει, όπως ισχυρίζεται, σε κάποιον επόμενο γύρο) δεν είναι η μοναδική πρωτοβουλία που έχει αναπτυχθεί για την ειρηνική επίλυση της λιβυκής εμφύλιας σύγκρουσης. Φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός, παρά τα γνωστά, διαχρονικά φιλικά αισθήματα της οικογένειας Μητσοτάκη προς τη γερμανική πλευρά, ουδόλως εισακούσθηκε. Προηγούνται, άλλωστε, οι χοντρές μπίζνες της Γερμανίας με την Τουρκία.

Από το 2015 έως τώρα, έχουν αναπτυχθεί οι εξής πρωτοβουλίες:

-Συνάντηση Skhirat (Μαρόκο) 2015: Συμφωνία των δυο αντιμαχόμενων πλευρών της Λιβύης, Χάφταρ και Σαράζ, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Το Μαρόκο, το οποίο επίσης αποκλείστηκε από το Βερολίνο, έπαιξε κύριο ρόλο, με τις ευλογίες, βέβαια, του Παρισιού.

-2 Μαΐου 2017: Συνάντηση Χάφταρ - Σαράζ στο Αμπού Ντάμπι, στα Εμιράτα, με πρωτοβουλία Αιγύπτου - Εμιράτων.
Δυο ώρες κεκλεισμένων των θυρών συζήτηση. Δεν υπήρξε επίσημη υπογεγραμμένη συμφωνία, αλλά αναφέρθηκε ότι οι δυο τους έκλεισαν (προφορική) συμφωνία.
Αίγυπτος και Εμιράτα παίζουν βασικό ρόλο στη λιβυκή εμφύλια διαμάχη, τοποθετούμενες στο πλευρό του Χάφταρ.

-Ιούλιος 2017: Πρωτοβουλία Μακρόν. Συνάντηση για τη Λιβύη - la Celle-Saint-Cloud - με συμμετοχή Χάφταρ και Σαράζ.
Ο Μακρόν ήθελε να προωθήσει κατάπαυση του πυρός και εκλογές στη Λιβύη το 2018. Η συνάντηση, πέραν των λεκτικών διαβεβαιώσεων των δυο πλευρών για συμφωνία, ουδεμία χειροπιαστή δέσμευση πέτυχε.
Το Παρίσι θεωρεί την περιοχή της Βόρειας Αφρικής ως εγγύς ζώνη συμφερόντων του. Εμπλέκεται ενεργά στη Λιβύη, όπως και στις χώρες κάτω από τη Λιβύη, όπου στρατιωτικά μάχεται με ένοπλες ομάδες (τζιχανιστές, κ.α.).

-Μάϊος 2018. Συνέχεια πρωτοβουλίας Μακρόν. Συνάντηση στο Ελυζέ με τη συμμετοχή Χάφταρ και Σαράζ. Συμφώνησαν (με λεκτική δέσμευση, αλλά όχι με υπογραφές) για εκλογές στη Λιβύη, τον Δεκέμβριο του 2018.

-Παλέρμο, στις 12 και 13 Νοεμβρίου 2018. Η Ιταλία, η οποία ουδόλως διευκόλυνε τις γαλλικές πρωτοβουλίες, όπως σημείωνε η εφημερίδα Le Monde, προσπάθησε να πάρει το πάνω χέρι στη Λιβύη, διοργανώνοντας τη συνάντηση του Παλέρμο.

Στη συνάντηση αυτή, χάρις στις πιέσεις που υποστήριξε πρόσφατα δημόσια ο άλλοτε υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, ότι άσκησε προς την κατεύθυνση της Ιταλίας και της ΕΕ, η Ελλάδα μετείχε, με τον τότε πρωθυπουργό, Α.Τσίπρα.

Στραπάτσο ... ακινησίας

Όλα αυτά θα έπρεπε να τα γνωρίζουν οι αρμόδιοι της κυβέρνησης. Κι' αν δεν τα γνώριζαν, ας καλούσαν τους διπλωμάτες για να τους πληροφορήσουν. Φαίνεται όμως, ότι, εκτός από επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, ουδείς στρατηγικός σχεδιασμός υπήρξε.

Θα μπορούσε η Αθήνα να απευθυνθεί, ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2019, στην ΕΕ.

Να αναλάμβανε πρωτοβουλίες σύγκλησης των φόρουμ που είχε στήσει η Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια (Φόρουμ Πολιτισμών, Ρόδου, κ.λ.π). Έτσι, θα πήγαινε, όχι ως παραπονούμενος, αλλά ως εκπρόσωπος συνόλου κρατών, να απευθυνθεί στην ΕΕ και να διεκδικήσει θέση στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.

Να ήταν η Ελλάδα που θα έπαιρνε την πρωτοβουλία να πιέσει την ΕΕ για την επαναλειτουργία της ευρωπαϊκής ναυτικής αποστολής "Σοφία", ανάμεσα στην Ιταλία, Κρήτη και Λιβύη.

Να απειλούσε (και να το έκανε πράξη) με μπλόκο των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων προς την Τρίπολη για το Μεταναστευτικό και την εκπαίδευση του κρατικού μηχανισμού.

Ούτε καν αυτά τα στοιχειώδη δεν έγιναν. Και, τώρα, κάποιοι κλαίνε πάνω από χυμένο γάλα του χοντροκομμένου "αδειάσματος" που έφαγε η κυβέρνηση από την Α.Μέρκελ; Ουδόλως αφορά τον ελληνικό λαό το τι πλήγμα υπέστη η κυβέρνηση. Το στραπάτσο που έφαγε η χώρα ανησυχεί τους πολίτες.

Αυτοπαγίδευση

Επειδή, όμως, η Αθήνα κινήθηκε με γνώμονα το επικοινωνιακό κέρδος της κυβέρνησης, και όχι με οργανωμένη διπλωματική στρατηγική και τακτική, σήμερα βρίσκεται εγκλωβισμένη στην παγίδα που η ίδια άνοιξε.

Έτσι, το διπλωματικό "εμπάργκο" που επέβαλε προς την Τρίπολη, με την απέλαση του Λίβυου πρέσβη στην Αθήνα, σε συνδυασμό με την πρόσκληση Χάφταρ στην Αθήνα, σημαίνει ότι η Ελλάδα επέλεξε στρατόπεδο στον εμφύλιο της Λιβύης. Άρα, γίνεται μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του Λιβυκού ζητήματος.

Να σημειωθεί ότι καμία χώρα της ΕΕ ή οι ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις έχουν κόψει τις διπλωματικές σχέσεις τους με την Τρίπολη. Ακόμα και εκείνες που ανοικτά, στρατιωτικά στηρίζουν τον Χάφταρ. Όλες φροντίζουν να κρατούν ανοικτούς τους διαύλους και με τα δυο κύρια στρατόπεδα (και τα υπόλοιπα που υπάρχουν) εντός της Λιβύης.

Μόνο η Τουρκία αποκαλεί τον Χάφταρ τρομοκράτη και δεν έχει καμία σχέση μαζί του, ενώ αντίθετα διατηρεί σχέσεις μόνον με την "κυβέρνηση" της Τρίπολης. Η Άγκυρα, μονομερώς, έχει επιλέξει στρατόπεδο και γι' αυτό είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Και, ως εκ τούτου, ενδεχομένως, δεν θα έπρεπε να ήταν στο Βερολίνο.

Η Ελλάδα γιατί κάνει το ίδιο από την ανάποδη; Θεωρεί εαυτόν, άραγε, μια "μικρή Τουρκία"; Τότε, γιατί ως χώρα υπερασπιζόμαστε το διεθνές δίκαιο, το οποίο αποτελεί την κύρια ασπίδα της Ελλάδας; Αν αύριο κάποιοι αναγνωρίσουν τα κατεχόμενα της Κύπρου, τι θα έχει να αντιτάξει η Αθήνα; Ότι έσπασε τους διπλωματικούς δεσμούς με την "κυβέρνηση" της Τρίπολης (που, κακώς μεν, αλλά είναι η κυβέρνηση που αναγνωρίζει ο ΟΗΕ) και αναγνωρίζει μόνον τον Χάφταρ; Με τον οποίον ναι μεν άπαντες συνομιλούν, αλλά θεσμικά δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνον ένας στρατιωτικός. Ο ισχυρότερος, στρατιωτικά, σήμερα στη Λιβύη.

AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση