Υπάλληλοι ή δουλοπάροικοι;

Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη αμερικάνικη στρατιωτική βάση. Και δεν απαιτήσαμε να μας συμπεριφέρονται όπως στο Ισραήλ, που το βοηθούν να στέκεται απέναντι σε μια αραβική πλημμυρίδα. Αλλά όχι να μας έχουν και σαν το σκυλάκι που είναι δεμένο στο δέντρο έξω απ’ το σπίτι

Γράφει ο Δημήτρης Ευθυμάκης

Τώρα πλάκα-πλάκα, η χώρα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη αμερικάνικη στρατιωτική βάση. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς τα καταφέραμε και η επί δεκαετίες πιο αντιαμερικανική χώρα της Δύσης, αποδείχτηκε εν τέλει στον πιο συνεπή και πιστό διαχρονικό σύμμαχο της αστερόεσσας. Λογιών-λογιών κυβερνήσεις πήγαν κι ήρθαν στην Ελλάδα μετά το ‘74, οι πιο πολλές υποσχόμενες μια διακριτική απόσταση «ανεξαρτησίας» από την υπερδύναμη, αλλά καμιά τους τελικά δεν κατάφερε να αποφύγει τον έρωτα μαζί της.

Ο γέρο Καραμανλής, βαθύτατα φιλοδυτικός, φρόντισε να ξαναβάλει την χώρα στο ΝΑΤΟ πριν την παραδώσει στον Ανδρέα. Ο Ανδρέας, βαθύτατα αντιδυτικός στην αφετηρία του, ανανέωσε την συμφωνία για τις βάσεις που θα έδιωχνε και αγόρασε τα F16. Ο γέρο Μητσοτάκης είχε φανερό έρωτα με τον γέρο Μπους, τον φιλοξενούσε άλλωστε στο σπίτι του στη Σούδα, ταΐζοντας τον με τα ντολμαδάκια της Μαρίκας. Ο Σημίτης την πρώτη βδομάδα της πρωθυπουργικής του θητείας είπε το «ευχαριστώ την Αμερική» και μια χαρά τους στήριξε όταν βομβάρδιζαν την Γιουγκοσλαβία.

Ο Κώστας Καραμανλής παρίστανε ότι κάνει ανοίγματα στους Ρώσους, αλλά και οι συμφωνίες για τις βάσεις ανανεώνονταν κανονικά και η χρήση τους στις αμερικάνικες επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή ήταν αδιατάρακτη και αυξανόμενη. Ο Τσίπρας ξεκίνησε ως αριστερός αντιιμπεριαλιστής και κατέληξε να στέλνει στην Ουάσιγκτον τον υπουργό Αμυνάς του και να προσφέρει μόνος του βάσεις επί ελληνικού εδάφους στους Αμερικανούς. Ο Κυριάκος, το πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας του επεκτείνει την στρατιωτική συνεργασία μαζί τους και πιάνει θέση στην ουρά για αγορά των F35.


Σήμερα, οι Αμερικανοί έχουν μια μεγάλη βάση στην Αλεξανδρούπολη με δέσμευση και του μισού λιμανιού της για στρατιωτικούς σκοπούς. Μια μεγάλη βάση ελικοπτέρων σε Λάρισα (και Βόλο). Φυσικά έχουν το καίριο λιμάνι της Σούδας και το αεροδρόμιο από πάνω, βάση επεκτείνεται ουσιωδώς με τη δημιουργία υποδομής για μόνιμη στάθμευση πυρηνοκίνητου υποβρυχίου στο Μαράθι και την κατασκευή υποδομών αποθήκευσης χιλιάδων πυραύλων Τόμαχοκ. Πέραν αυτών των μεγάλων και καθαρόαιμων βάσεων, υπάρχουν διάσπαρτες στην χώρα δεκάδες ακόμα μικρότερες αλλά ουσιαστικότατες αμερικανικές στρατιωτικές υποδομές και υπηρεσίες. Κοντολογίς, όποια ελληνική πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω θα βρεις έναν Αμερικανό.

Θα πείτε ότι ψυχρά αναλύοντας την διεθνή κατάσταση και τον συσχετισμό των δυνάμεων, είμαστε με την σωστή πλευρά. Σε τι θα μας ωφελούσε η απόσταση ή η αντίθεση μας με το αφεντικό της περιοχής, όταν μάλιστα η περιοχή μας φλέγεται από την δράση φανατικών και νταήδων; Σύμφωνοι, ας αφήσουμε την ψυχή μας στην άκρη για να την ξαναδούμε σε προσφορότερους καιρούς και ας δούμε την σχέση αφεντικού με υπάλληλο. Υπάρχουν αφεντικά με μια κάποια επίφαση ανθρωπιάς και δικαιοσύνης, όπως υπάρχουν και αφεντικά που δεν δίνουν πεντάρα για κείνους που έχουν στην δούλεψη τους. Υπάρχουν υπάλληλοι καλοπληρωμένοι και αξιοπρεπείς, όπως υπάρχουν και υπάλληλοι που είναι κανονικοί δουλοπάροικοι.

Οι Αμερικανοί τι αφεντικά είναι κι εμείς τι υπάλληλοι είμαστε; Θέλω να πω, σε αυτή την συμφεροντολογική σχέση που έχουμε επιλέξει διαχρονικά και άπαντες (πλην ΚΚΕ που όμως δεν κυβέρνησε ποτέ), υπάρχει ανταποδοτική δικαιοσύνη ή απλώς είμαστε κορόιδα; Διότι στις σχέσεις (ανθρώπων και κρατών) υπάρχει ο πιτσιρικάς που δίνει μια τσίχλα και παίρνει μια καραμέλα, αλλά υπάρχει και ο άλλος που δίνει δυο τσίχλες μήπως και γλυτώσει από την σφαλιάρα του απέναντι. Το πρώτο είναι μια σχετικά ισότιμη σχέση ανταλλαγής, το δεύτερο είναι μια συγκαλυμμένη πράξη εκμετάλλευσης. Εμείς που βρισκόμαστε;

Κερδίσαμε βέβαια μια δήλωση από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πως τα νησιά έχουν οικονομική ζώνη και πως η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης είναι απαράδεκτη. Δεν μηδενίζω την αξία της δήλωσης, ό,τι πάρεις καλόν είναι. Απλώς αναρωτιέμαι αν ισοφαρίζει την στάθμευση ενός πυρηνοκίνητου υποβρυχίου στην Σούδα, την χρήση των βάσεων του εδάφους σου για να χτυπηθεί το Ιράν, την εξασφάλιση μεταφοράς αμερικάνικου υγροποιημένου φυσικού αερίου από την Αλεξανδρούπολη στον βορρά ή τη διαρκή μεταστάθμευση και εφοδιασμό της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας που κάνει τον χωροφύλακα ως κάτω το Αφγανιστάν.

Α ναι, θα μας δώσουν και 3.000 στρατιωτικά οχήματα Μ-1117 που αποσύρονται λόγω παλαιότητας από τον στρατό τους για να αντικαταστήσουμε τα δικά μας που πρέπει να αποσύρουμε διότι είναι πια για το Πολεμικό Μουσείο. Δεν ξέρω αν μ’ αυτά πετυχαίνουμε σχέσεις ισότιμης ανταλλαγής. Καθότι και η ερώτηση του Τραμπ «κι αν χάσετε, κύριε Μητσοτάκη;», περισσότερο μου μοιάζει με ερώτηση αμέτοχου παρατηρητή παρά ανθρώπου που του ζητάμε την κατευναστική του βοήθεια ώστε να μην εμπλακούμε σε καυγά. Στο τέλος-τέλος δεν απαιτήσαμε να μας συμπεριφέρονται όπως στο Ισραήλ, που οι Αμερικανοί το βοηθούν να στέκεται απέναντι σε μια αραβική πλημμυρίδα. Αλλά όχι να μας έχουν και σαν το σκυλάκι που είναι δεμένο στο δέντρο έξω απ’ το σπίτι και πρέπει να είναι ευγνώμων που του πετάνε μια μπουκιά ξερό ψωμί για να μην ψοφήσει.

Protagon


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση