Οι γεωπολιτικές δυσκολίες και κίνδυνοι είναι μπροστά μας

Μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης: Ο κίνδυνος «επιβίωσής» του και ο αποκλεισμός της Ελλάδας από το Βερολίνο

Του Νίκου Μελέτη

Προσπάθεια μέχρι την τελευταία στιγμή καταβάλει η Αθήνα για να καμφθεί η αντίδραση της Τουρκίας και της κυβέρνηση της Τρίπολης στην συμμετοχή και της χώρας μας έστω με καθεστώς παρατηρητή στην Διάσκεψη του Βερολίνου για την Λιβύη, καθώς η Ελλάδα και γειτονική χώρα της Λιβύης είναι και ζωτικά της συμφέροντα εξαρτώνται από την έκβαση της κρίση.

Στον αποκλεισμό της Ελλάδας όμως έχει παίξει αρνητικό ρόλο και το Βερολίνο καθώς η κ. Μέρκελ η οποία φιλοξενεί την Διάσκεψη και επιχείρησε τις προηγούμενες ημέρες με επαφές με τον Β. Πούτιν και τον Τ.Ερντογάν να διασώσει την διαδικασία, υποκύπτει και πάλι στον στυγνό εκβιασμό του τούρκου προέδρου με αιχμή το μεταναστευτικό και έτσι δεν έστειλε πρόσκληση στην Ελλάδα.

Ήταν αναμενόμενο να βάλει βέτο στην ελληνική συμμετοχή και ο Αλ Σαράζ αλλά φυσικά δεν είναι αυτό που μέτρησε στην επιλογή της Καγκελαρίας, καθώς και άλλοι παράγοντες για τους οποίους θέτουν βέτο οι δυο πρωταγωνιστές της κρίσης, προσκλήθηκαν τελικά στο Βερολίνο.

Και φυσικά η ευθύνη καταμερίζεται και στην προηγουμένη κυβέρνηση που από τον Νοέμβριο του 2018,που πήρε μέρος στην συνάντηση του Παλέρμο που συμμετείχαν όμως περισσότερες από 35 χώρες (συμμετείχαν ακόμη και ο Καναδάς ,η Ολλανδία, η Σουηδία κ.α) και όταν ο τούρκος υπουργός Άμυνας Χ. Ακάρ είχε αποκαλύψει τον τουρκικό σχεδιασμό με την Λιβύη, παρουσιάζοντας μετά την επίσκεψη του στην Τρίπολη τον Νοέμβριο τον γνωστό χάρτη, η τότε κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε μέχρι και τις εκλογές του Ιουλίου με το ζήτημα της Λιβύης ούτε φυσικά επιχείρησε να διεκδικήσει την εμπλοκή της στην διαδικασία του Βερολίνου που τότε είχε ξεκινήσει η προετοιμασία για την πρώτη συνάντηση στις αρχές Σεπτεμβρίου.


Η κυβέρνηση της ΝΔ μετά τις εκλογές αντιμετώπισε το πρώτο «σοκ» με το διάβημα της κυβέρνησης της Τρίπολης για τα Οικόπεδα της ΑΟΖ νοτιοδυτικά της Κρήτης, εφησύχασε με τις διαβεβαιώσεις του υπουργού εξωτερικών της κυβέρνησης της Τρίπολης ότι δεν θα υπάρξουν μονομερείς κινήσεις αλλά πλέον φαίνεται ότι ήταν αργά ,μια και τρεις μήνες αργότερα ο κ.Ερντογάν υπέγραφε τα Μνημόνια με τον Αλ Σάραζ.

Το διάστημα αμέσως μετά αναλώθηκε όπως ήταν φυσικό στην προσπάθεια ανατροπής του Μνημονίου και αποτροπής δημιουργίας τετελεσμένων από την Τουρκία, ενώ ούτε η Μόσχα ούτε το Βερολίνο, ούτε η Ρώμη και πολύ περισσότερο η Άγκυρα δεν επιθυμούσαν την εμπλοκή της Ελλάδας που θα έφερνε στο τραπέζι ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα στην ήδη βαριά ατζέντα της Διάσκεψης.

Ο Τ.Ερντογάν παίζοντας και πάλι τα ρέστα του στην Λιβυκή κρίση βρέθηκε με την στήριξη του Πούτιν να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, τον οποίο όμως αμφισβητεί ο στρατηγός Χαφτάρ προφανώς υποκινούμενος και από τα ΗΑΕ και την Αίγυπτο.

Και ένας από τους όρους που βάζει ο στρατηγός Χαφτάρ (εάν είναι σε θέση να θέτει όρους, αφού δεν μπόρεσε να «καθαρίσει» το παιγνίδι με την επίθεση του που είναι σε εξέλιξη από τον Απρίλιο) είναι να μην προσφερθεί ρόλος μεσολαβητή στην Άγκυρα.

Τελικά στο Βερολίνο μέχρι στιγμής έχουν προσκληθεί οι ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Κίνα, Γαλλία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία, Κογκό, Ιταλία, Αίγυπτος , Αλγερία, Ηνωμένα Έθνη, Ε.Ε., Αφρικανική Ένωση και Αραβικός Σύνδεσμος.

Ο μεγάλος κίνδυνος για την Ελλάδα από την πρώτη στιγμή ,ήταν η επικέντρωση στην κλιμάκωση της Λιβυκής κρίσης και η επικέντρωση στην προσπάθεια εκεχειρίας και δρομολόγησης ειρηνευτικής διαδικασίας ,να αφήσει στο περιθώριο το Μνημόνιο οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών που υπέγραψαν στις 27 Νοεμβρίου οι κ. Ερντογάν και Αλ Σαράζ.

Και για τον λόγο αυτό η Αθήνα επεδίωκε την συμμετοχή της στην Διάσκεψη του Βερολίνου,ώστε να προβληθεί ότι το Μνημόνιο για τις θαλάσσιες ζώνες και ήταν προϊόν εκβιαστικής συναλλαγής που θέτει σε κίνδυνο και τις εσωτερικές ισορροπίες στην Λιβύη και διαταράσσει τις σχέσεις της Λιβύης με γειτονικές χώρες και πέραν του ότι δεν υπογράφτηκε σύννομα από την κυβέρνηση Αλ Σαράζ, ουσιαστικά ανοίγει τον δρόμο για εμπλοκή εξωτερικών δυνατών στην Λιβυκή κρίση.

Και στην διαδικασία του Βερολίνου θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θα δοκιμασθεί η αξιοπιστία «συμμαχιών» και συνεργασιών, καθώς χώρες όπως η Γαλλία και οι ΗΠΑ και πιο χαλαρά η Αίγυπτος που έχουν πάρει θέση για το Μνημόνιο, θα εγείρουν το θέμα και θα επιμείνουν στην ανάγκη να θεωρηθούν ως μη γενόμενα τα δυο Μνημόνια καθώς φυσικά συνδέονται ευθέως, το στρατιωτικό Μνημόνιο και το Μνημόνιο θαλασσίων ζωνών. Αναμένεται επίσης με ενδιαφέρον και η στάση του προέδρου του Κοινοβουλίου Ακιλα Σάλεχ, (που δεν είναι γνωστό αν θα συμμετέχει στην Διάσκεψη), και εάν θα επιμείνει στην απόφαση του Σώματος με την οποία έχουν κηρυχθεί άκυρα τα δύο Μνημόνια .

Εφόσον στο Βερολίνο δεν τεθεί ζήτημα ακυρότητας των δυο Μνημονίων τότε ακόμη κι αν εμπράκτως το Μνημόνιο για την στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία αδρανοποιηθεί ,το άλλο Μνημόνιο για τις θαλάσσιες ζώνες θα διατηρηθεί με το επιχείρημα ότι υπάρχει «συνέχεια» του κράτους και το Μνημόνιο υπογράφτηκε από de jure και διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της χώρας.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση