Η θητεία, το πολιτικό κόστος και η ουσία

Είναι «ταμπού» το ζήτημα της στρατιωτικής θητείας, ακόμη και σήμερα; Εάν έχουμε ξεπεράσει τις «αναστολές» του παρελθόντος, χρήσιμο θα ήταν να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε και τα... λάθη του

Στη μεγάλη συζήτηση που -έχει ήδη ανοίξει και- αναμένεται να διεξαχθεί εκτενέστερα το επόμενο διάστημα, σχετικά με τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας, θα ήταν ίσως χρήσιμο να θυμόμαστε ότι το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό: η στρατιωτική θητεία και όχι κάποιο άλλο, όπως η οικονομική δραστηριότητα της τάδε ή της δείνα περιοχής ή η ψήφος των νέων κατά τις επόμενες εκλογές.

Οφείλουμε, δηλαδή, κάποια στιγμή σε αυτό τον τόπο, να επιχειρήσουμε να δούμε τα πράγματα έτσι όπως ακριβώς έχουν και όχι όπως «βολεύει» τους βουλευτές της μίας ή της άλλης περιφέρειας ή το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, στη βάση του πολιτικού κόστους ή οφέλους που θα αποκομίσουν από τη μία ή την άλλη επιλογή.

Εάν παραδοσιακά τον λόγο είχαν στο ζήτημα της θητείας μόνο οι στρατιωτικοί, τα πράγματα ίσως να ήταν απλούστερα, αν και αυτό δεν είναι βέβαιο. Στη δημοκρατική πολιτεία μας, όμως, τελικά τις αποφάσεις λαμβάνουν οι πολιτικοί, τα κριτήρια των οποίων, συνήθως, δεν αφορούν αμιγώς στρατιωτικές παραμέτρους.

Για παράδειγμα, στον μακρύ δρόμο μείωσης της διάρκειας της στρατιωτικής θητείας που ακολούθησε η χώρα μας, κύρια παράμετρος υπήρξε η προσδοκία πολιτικού οφέλους για την «κυβέρνηση της ημέρας». Σαφέστατα, δε, θεωρείται ακόμη και σήμερα «ταμπού» οποιαδήποτε αναφορά ακόμη στο ενδεχόμενο αύξησης αυτής της διάρκειας, παρά τις ανάγκες που εμφανίζεται να αντιμετωπίζει η επιχειρησιακή λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας.


Ε, λοιπόν, φίλτατοι, πλανώμεθα πλάνην οικτράν εάν νομίζουμε ότι ακόμη και σήμερα -που η τουρκική προκλητικότητα κορυφώνεται και οι κάθε λογής κίνδυνοι είναι απόλυτα ορατοί- μπορούμε να θεωρούμε «ιερόσυλους» ή «πολεμοχαρείς» όσους έστω θίγουν το ζήτημα της θητείας.

Αυτή η συζήτηση οφείλει να διεξαχθεί. Όπως αντίστοιχα οφείλει να έχει ως βάση τις πραγματικές στρατιωτικές ανάγκες της χώρας και όχι άλλες παραμέτρους, που κυριάρχησαν κατά το παρελθόν.

Αντίστοιχα, όμως, οφείλει να συμπεριλάβει και ζητήματα στα οποία παραδοσιακά η χώρα μας δεν έδωσε έμφαση. Ζητήματα τα οποία άπτονται του βαθμού στρατιωτικής εκπαίδευσης του έφεδρου προσωπικού αλλά και της σύνθεσης που δύναται να έχει το στράτευμα, ώστε να μεγιστοποιηθεί η αποτελεσματικότητά του.

Είναι σκόπιμο και αναγκαίο να έχουμε έναν επαγγελματικό στρατό και μπορούμε να τον συντηρήσουμε;
Το κράμα μεταξύ υποχρεωτικής και εθελοντικής θητείας που έχει σήμερα η χώρα μας είναι το προσήκον για τις περιστάσεις που αντιμετωπίζει;
Υπάρχει δυνητικό όφελος από την καλύτερη εκπαίδευση εφέδρων;
Θα όφειλε να επεκταθεί ο θεσμός της συνοριοφυλακής ή των εφέδρων με οπλισμό κατ' οίκον;
Πόσα στρατόπεδα πραγματικά χρειαζόμαστε και σε ποιες περιοχές;

Ερωτήματα όπως αυτά πρέπει να λάβουν τις απαντήσεις τους, όπως τις έχουν λάβει εδώ και δεκαετίες σε άλλα δημοκρατικά κράτη της Δύσης, τα οποία αν και δεν αντιμετωπίζουν αντίστοιχες απειλές στα σύνορά τους με εκείνες που έχουμε εμείς, είναι -πιθανότατα- καλύτερα και αρτιότερα προετοιμασμένα γι' αυτές.

Αυτό που οφείλουμε, αντίθετα, να αποφύγουμε είναι η επανάληψη ενός προσχηματικού διαλόγου, αντίστοιχου εκείνων που διεξήχθησαν κατά το παρελθόν, που θέλει τις στρατιωτικές δαπάνες να κατευθύνονται προς την τάδε ή τη δείνα περιφέρεια, με στόχο την εκεί μείωση της ανεργίας ή την αναζωπύρωση της οικονομικής δραστηριότητας ή επειδή το -εκάστοτε- κυβερνών κόμμα επιθυμεί να αυξήσει την τοπική επιρροή του.

Εντέλει, στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης -σε όποιο επίπεδο κι αν αυτή διεξαχθεί- θα καταδείξουμε πρώτον, εάν έχουμε αποκομίσει κάποια συμπεράσματα από την κρίση που διένυσε η χώρα μας και δεύτερον, εάν αντιμετωπίζουμε ως υπαρκτές τις απειλές που υφίσταται έναντι των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.

Νίκος Γ. Δρόσος
Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση