«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι» ενόψει των μεγίστων κινδύνων...

Εδώ και τρεις γενιές δεν κάνουν τίποτε άλλο οι Έλληνες απ' το να αναμασούν τα τεκμήρια της παρακμής τους. Και κάθε φορά από κυβέρνηση σε κυβέρνηση ακούν την παραμυθία ότι θα λύσουν αυτές τα προβλήματά τους και δε λύνουν κανένα.

Ότι θα λύσουν τα ζητήματα οργάνωσης και λειτουργίας των θεσμών κι ότι θα φτιάξουνε κράτος. Αντ' αυτού όμως τα παραδίδουν άλυτα στους επόμενους αμνηστεύοντας συλλήβδην τους κακοδιαχειριστές της εξουσίας. Μιας εξουσίας επαγγελματιών της πολιτικής παρακμής, που αλληλοκαλύπτουν τα εγκλήματά τους και μεταβιβάζουν αυτοματικά τα προνόμια των ονομάτων τους.

Κι έτσι περνάν οι μέρες, τα χρόνια, τα παιδιά μεγαλώνουν και...

''Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα
οι ίδιοι στα παιδιά τους
Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα
Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών
των παιδιών τους...''**

Στην προϊούσα κατηφορική πορεία και παρακμή, που κλίνεται χρόνια τώρα σ' όλες τις πτώσεις της, ο Οικουμενικός Ελληνισμός βρίσκεται σε καταστολή και η Ελλάδα στον πάτο της αβύσσου κι ας αραδιάζουν οι πολιτικοί τα ολοένα και πιο βελτιωμένα νούμερα των αξιολογήσεων των διεθνών Οίκων.

Η ταχύτητα αντικατάστασης της ελληνικής ευγένειας, της ανιδιοτέλειας, της φιλοτιμίας, της φιλοπατρίας, της πίστης και της ανθρωπιάς απ' τη χυδαιότητα, την ιδιοτέλεια, τον ατομοκεντρισμό, την πατριδοκαπηλεία, την αθεΐα και τον αμοραλισμό έγινε με ταχύτητα μετάγγισης αίματος και με συμπτώματα εκπεσμού, παρακμής και σήψης της ελληνικής κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας της οποίας το ενδιαφέρον μονοπωλούν οι προπαγανδιστές των ημεδαπών και αλλοδαπών συμφερόντων, οι εντυπωσιοθήρες, οι λαϊκιστές, οι εξουσιομανείς και οι εκπρόσωποι του αγελαίου πολιτισμού της ζούγκλας που θέλουν να μας επιβάλουν οι εκπρόσωποι του κοινωνικού και πολιτικού κόσμου, ο οποίος πένεται πνευματικά και ηθικά.


Μ' αυτά και μ' αυτά ο λαός μας έφτασε να δείχνει ανιστόρητος και ασυνείδητος λόγω της ανημποριάς του να τους αντιμετωπίσει. Έφτασε να πιστεύει στην ύλη κι όχι στο πνεύμα, στο φαίνεσθαι κι όχι στο είναι. Στη δύναμη του σώματος και της πυγμής κι όχι στη δύναμη της νόησης, της ψυχής και της καρδιάς του.

Ύστερα το ένα έφερε τ' άλλο. Η αποπνευματοποίηση οδήγησε τους Έλληνες στον ωχαδελφισμό, τη διαφθορά και την μικροπολιτική εκμετάλλευση με κίνητρο το προσωπικό ή κομματικό συμφέρον. Οδήγησε στη ζηλοφθονία, τη ραδιουργία, τη μισαλλοδοξία, τη διαπόμπευση των ηθών και εθίμων τους, των παρελάσεων και των αξιών τους.

Η ανεργία έγινε για πολλούς αεργία, που τρεφόταν απ' τις επιδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων ή το βόλεμα στο δημόσιο. Επόμενο ήταν, λοιπόν, όλα αυτά να οδηγήσουν την Ελλάδα σε πολλαπλή πτώχευση: οικονομική, ιδεολογική, ηθική και εθνική. Αυτά έδεσαν ιδανικά με την εποχή Τσίπρα, όπου κυριάρχησε ο λαϊκισμός, η έλλειψη συνεννόησης, η μικροπολιτική τακτική, η οργανωτική προχειρότητα, ο αυτοσχεδιασμός, η οπισθοβουλία, η ημιμάθεια και η διχόνοια.

Μα πάνω απ' όλα κυριάρχησε η έλλειψη εθνικού οράματος, ο εθνομηδενισμός, η εθνική μειοδοσία, σε σημείο που να δεχτούμε μια πρωτοφανή στα παγκόσμια ιστορικά χρονικά αλλοίωση της Ιστορίας μας, που δια της ''συμφωνίας των Πρεσπών'' νομιμοποιεί ουσιαστικά τον σκοπιανό αλυτρωτισμό, τον οποίο υποτιμούν ηθελημένα οι αμερικανοποδηγετούμενοι διεθνείς Οργανισμοί του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ, που βρίσκονται για το λόγο αυτό σε εμφανή απαξία.

Την ίδια πολιτική μ' αυτούς ακολουθεί και η ΕΕ, που δείχνει αποστασιοποιημένη και σε πλήρη σύγχυση υπό τις απειλές του Ερντογάν για το μεταναστευτικό. Του Ερντογάν που είναι πανίσχυρος, απρόβλεπτος και εκδικητικός και έχει μετατραπεί σε μόνιμο κεφαλόπονό της.

- Και η Ελλάδα; Πού βρίσκεται η Ελλάδα μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν στον ταραγμένο περίγυρό της; θα ρωτούσε κάποιος δικαιολογημένα με αγωνία.

Θα κουνούσα το κεφάλι μου σιωπηλή, προβληματισμένη, έχοντας στ' αυτιά μου την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπω να επαληθεύεται:

- Η στάση της ΝΔ προεκλογικά για το Σκοπιανό ήταν μια μεγάλη απάτη. Και τώρα θα δείτε πως ο κ. Μητσοτάκης θα φτάσει να παρακαλάει να κερδίσει ο Ζάεφ στις εκλογές...

''Περιμέναμε 4,5 χρόνια, για να μας πουν μια αλήθεια..., σκέφτομαι. Μα αυτή τη φορά έχουν δίκιο...''

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης - που καυτηρίαζε δικαιολογημένα τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά στο θέμα αυτό, γιατί γέννησε μια ασύμφορη εθνικά ''συμφωνία'' στις Πρέσπες - φαίνεται πως δεν πιστεύει πια αυτά που έλεγε και διαψεύδει ο ίδιος τον εαυτό του ακολουθώντας τους εθνομηδενιστές που την πίστεψαν.

Έτσι, κυβέρνηση και Αξιωματική αντιπολίτευση δε βλέπουν ως ευκαιρία το βέτο της Γαλλίας (συνεπικουρούμενης από την Ολλανδία και τη Δανία), για να απεμπλακούμε απ' τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει ως χώρα στις Πρέσπες. Πολύ περισσότερο να αποκτήσουμε ανεξάρτητη εθνική πολιτική, ώστε να συμβαδίζουν οι σχεδιασμοί και οι πράξεις μας με την ιστορική αλήθεια για την Μακεδονία.

Και για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, δεν το βλέπουν γιατί δεν το πιστεύουν και δεν το πιστεύουν, γιατί οι πλείστοι όσων χαράσσουν την Εξωτερική πολιτική αυτής της χώρας είναι εχθροί της αλήθειας ως ποδηγετούμενοι έξωθεν.

Συνεπώς, είτε είναι ανιστόρητοι λόγω κομματικής ιδιοτέλειας στο θέμα αυτό είτε επιλήσμονες της Ιστορίας που έμαθαν στα μαθητικά τους χρόνια και ξέχασαν καθ' οδόν, στα χρόνια της μετεκπαίδευσής τους στην Αμερική ή τη Γερμανία.

Εκεί ασπάστηκαν προφανώς την ιστορική πλαστότητα των ανθελλήνων για την Μακεδονία. Των ανθελλήνων που προωθούν τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών από χρόνια στα ξένα πανεπιστήμια με χρηματοδοτούμενα προγράμματα σκοτεινών κέντρων, όπως το ''ίδρυμα Σόρος''(Open Society Foundation), το οποίο δραστηριοποιήθηκε από πολύ νωρίς στην π. ΠΓΔΜ.

Μάλιστα, εξαρχής, το εν λόγω ίδρυμα επέλεξε... περιέργως να ονομάζει τη γειτονική χώρα «Μακεδονία», ενώ απ' το 1992 διέθεσε σ' αυτήν ποσά που άγγιξαν τα 98,7 εκατομμύρια ευρώ...

Ωστόσο ''εχθρός της αλήθειας'', όπως έλεγε ο Νίτσε, ''δεν είναι η αλήθεια, αλλά η πεποίθηση. Και όπως απέδειξε το πρόσφατο συριζαίικο παρελθόν κι αποδεικνύει τώρα το παρόν, Τσίπρας και Μητσοτάκης επαγρυπνούν για την τήρηση μιας ''συμφωνίας'' εθνικά επιζήμιας, που την σχεδίασαν οι ''Μεγάλοι'' για να την εκτελέσουν οι ''μικροί'', οι οποίοι αδιαφορούν για τις μελλοντικά επικίνδυνες επιπτώσεις της.

Επιπτώσεις που θα οδηγήσουν τον ελληνικό λαό, δυστυχώς, σε νέα καταστροφή, τρισχειρότερη αυτής που προκάλεσε την οικονομική κρίση, αν τεθεί θέμα εκ μέρους των Σκοπιανών και των ''προστατών'' τους αυτονομίας της Μακεδονίας, με ένωση των διηρημένων - κατ' αυτούς - κομματιών της (της ''Μακεδονίας του Αιγαίου, του Πιρίν και του Βαρδάρη).

Τα δυσάρεστα αυτά δεδομένα, τα οποία δεν μπορούν να καλύψουν οι ευνοϊκές για το κυβερνών κόμμα δημοσκοπήσεις έναντι του ανύπαρκτου ΣΥΡΙΖΑ και οι θετικές αξιολογήσεις των ξένων Οίκων για την οικονομία μας - η οποία είναι ήδη πτωχευμένη ως υπερδανεισμένη - μου φέρνουν στον νου την περίοδο της ελληνικής επανάστασης, όπου κοινό μυστικό ήταν η κατάντια των Οθωμανών λόγω της διαφθοράς τους.

Σ' αυτήν την κατάντια εκείνων βλέπω να έχουν καταλήξει οι σύγχρονοι Έλληνες σήμερα και ανατρέχω ασυναίσθητα στην περιγραφή τους - δια χειρός Μιχάλη Καραγάτση (''Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου'') - αναγνωρίζοντας πολλά κοινά με τη δικιά μας κατηφορική διαδρομή καθ' όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και κυρίως στα χρόνια των ''παχιών αγελάδων'':

'' Διαφθαρθήκαμε μέσα στον πλούτο'', λέει ο ήρωάς του ως Οθωμανός, ''παχύναμε μέσα στην καλοφαγία, σκουριάσαμε μέσα στην τεμπελιά. Και άλλη φροντίδα δεν είχαμε παρά, πώς να αυγατίσουμε την καλοπέρασή μας, πώς να φυλάξουμε τη χαύνωσή μας από κάθε κίνδυνο.‟

” Καταντήσαμε αδύνατοι, άβουλοι, πλαδαροί. Καταντήσαμε σκληροί και απάνθρωποι από δειλία για τον κίνδυνο της καλοπέρασης μας. Και επειδή στους δειλούς δεν αρέσει η αλήθεια, αφιονίζουμε συνέχεια τον εαυτό μας με ψέμα, με παραμύθι, που παίρνει στη μισόσβηστη λογική μας τη θέση της αλήθειας. Θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε δυνατοί, πως τίποτα δεν μπορεί να μας κλονίσει…''

Είναι, πράγματι, εκπληκτική η ταύτιση των σημερινών Ελλήνων με τους παρακμιακούς Οθωμανούς του 1821, που έβαλαν κι αυτοί το... χεράκι τους στην απελευθέρωση του έθνους μας με την ηθική τους κατάπτωση και την απίσχναση των συντελεστών της στρατιωτικής τους ισχύος.

Όλα αυτά όμως αντιστράφηκαν σήμερα. Οι Τούρκοι εμφανίζονται με ηγέτη τον δικό τους ''Περικλή'' (αν και κάθε άλλο παρά δημοκράτης είναι), που θέλει να γράψει Ιστορία και να γίνει ο νέος (μετά τον Κεμάλ) ''πατέρας του τουρκικού έθνους''. Είναι πάνοπλοι και έχουν υψηλό φρόνημα όπως οι Έλληνες του 1821 και του 1940, σε αντίθεση με εμάς σήμερα, που εμφανιζόμαστε εθνικά αφυδατωμένοι, ψυχολογικά καταθλιπτικοί και εξοπλιστικά εξουθενωμένοι...

Γι' αυτήν την κατάντια μας, άραγε, ποιος θα λογοδοτήσει, αν όχι οι πολιτικοί μας ταγοί που βρίσκονται στη ζωή και συνεχίζουν την επιζήμια για τον τόπο διαδρομή τους είτε ως πρώην είτε ως νυν κυβερνήτες μας; Εντάξει, τον εμπεδώσαμε τον ρόλο που έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια της ''βασιλείας'' του, έναν ρόλο στυγνά κομματικό και καθόλου εθνικό, πολύ περισσότερο εθνικά υπερήφανο.

Αλλά οι Αριστεροί λειτούργησαν ως εθνομηδενιστές που ήθελαν να επιβιώσουν πολιτικά στην αναμπουμπούλα της κρίσης με την άνοδό τους στην εξουσία. Τούτοι εδώ όμως οι σημερινοί, της Κεντροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας (με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη), όπως και εκείνοι της Κύπρου (με Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη), τι βήματα προόδου έκαναν όταν διαιωνίζουν στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής τους τις πρακτικές των αποτυχημένων προκατόχων τους;

Μήπως πέτυχαν διπλωματικά οι Έλληνες κυβερνητικοί κάτι απ' τις παρασκηνιακές και μη διαπραγματεύσεις τους με την Άγκυρα για το μεταναστευτικό; Μήπως έκαναν αποτελεσματικότερη την αναχαίτιση των μεταναστευτικών ροών και φυλάνε καλύτερα τα θαλάσσια σύνορά μας από τους ανεύθυνους που μας κυβερνούσαν προηγουμένως και αγνοούσαν πως υπάρχουν θαλάσσια σύνορα;

Μήπως σκέπτονται να υιοθετήσουν το ''αυστραλιανό/ ημι-αυστραλιανό μοντέλο'' που πρότεινε ο Γ. Κύρτσος (για επιθετική χρήση του Λιμενικού ή του Πολεμικού Ναυτικού, σε πρώτη φάση και εγκατάσταση όσων βρίσκονται στην Ελλάδα σε ένα νησί) στην προσπάθεια αναχαίτισης των μεταναστευτικών κυμάτων προς την Ελλάδα, ή το απέκλεισαν απ' την πρώτη στιγμή φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν ότι ακολουθούν την πολιτική του Όρμπαν ή του Σαλβίνι στο θέμα αυτό;

Μήπως ύψωσαν τον τόνο της φωνής τους αμφότεροι (Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριοι) καταγγέλλοντας τη διπλωματία των κανονιοφόρων της γείτονος, που σκοπό έχει τα τετελεσμένα σε Αιγαίο (μοίρασμα των ''γκρίζων'' - κατά την Τουρκία - νησιών και του υποθαλάσσιου πλούτου τους) και Κύπρο;

Ή μήπως επικαιροποίησαν το αίτημά τους για απομάκρυνση του στρατού Κατοχής και των εποίκων της Βόρειας Κύπρου, που έχουν εμπλακεί ήδη - με την εγκατάστασή τους εκεί - σε έναν πόλεμο πληρεξουσιότητας της Τουρκίας με την Κυπριακή Δημοκρατία;

Μήπως κατήγγειλαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας την Τουρκία που μπαινοβγαίνει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου, όποτε της καπνίσει, προειδοποιώντας ότι δικαιούται εξ ημισείας τον υποθαλάσσιο πλούτο του; Ή μήπως κατήγγειλαν τις τουρκικές παραβιάσεις στην κυπριακή ΑΟΖ με το Fatih, το Yavuzκαι το Barbaros, που αλωνίζουν εναλλάξ στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας;

Όχι βέβαια, δεν έκαναν τίποτε απ' όλα αυτά, καθώς και πολλά άλλα που έπρεπε να κάνουν (όπως, λ.χ, να καταγγείλουν το σχέδιο του Ερντογάν να διασυνδέσει την ''πολιτική ισότητα'' Τουρκοκυπρίων-Ελληνοκυπρίων ή την διαιώνιση του καθεστώτος των εγγυήσεων με τον ενεργειακό υποθαλάσσιο πλούτο της Κυπριακής Δημοκρατίας).

Αυτή η απραξία και αβουλία όμως Ελλάδας και Κύπρου έχει σαν αποτέλεσμα να αφήνουν τους Τούρκους - αντί να απολογούνται για τους ''Αττίλες'' και την παράνομη κατοχή του βόρειου τμήματος της Μεγαλονήσου - να προτάσσουν δημόσια τις προϋποθέσεις τους για λύση του Κυπριακού.

Ναι, οι Τούρκοι πλέον συμπεριφέρονται ως επικυρίαρχοι αποικιοκράτες έναντι των ιθαγενών υπηκόων τους, έτοιμοι να ολοκληρώσουν τον θανάσιμο εναγκαλισμό τους με την Ελλάδα και την Κύπρο. Κι αυτό δεν τιμά, σε καμιά περίπτωση, τους κυβερνήτες τους, που δείχνουν ''δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι'' ενόψει των μεγίστων κινδύνων...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)
AntiNews
* Κώστας Βάρναλης: ''Οι μοιραίοι'' (1922)
** Μανόλης Αναγνωστάκης: ''Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.'' (από την ποιητική συλλογή ''Στόχος'', 1970)


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση