Η φύση της απειλής
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το ευρωπαϊκό σύστημα απλούστατα εμωράνθη ή ότι εν πάση περιπτώσει κινείται προς την κατεύθυνση αυτή. Ετσι λοιπόν προσδόθηκε στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου διάσταση αμφισβητήσεως της ευρωπαϊκής καθεστηκυίας τάξεως, λόγω της δημοσκοπικής ανόδου των κομμάτων της λεγομένης άκρας Δεξιάς.
Κάθε σύστημα, για να εξασφαλίσει την υποστήριξη ή την ανοχή των πολιτών, έχει ανάγκη να μάχεται εναντίον εσωτερικού αντιπάλου. Συχνότατα ο αντίπαλος είναι υπαρκτός και άκρως επικίνδυνος. Στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ο κίνδυνος προερχόταν από τη δράση των κομμουνιστών στις χώρες της αστικής δημοκρατίας.
Αλλά μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ τα κομμουνιστικά κόμματα εξαφανίσθηκαν από το πολιτικό προσκήνιο της Ευρώπης, με εξαίρεση ίσως το ΚΚΕ, που διατηρεί ένα σταθερό πλην όμως ευπρεπές μονοψήφιο ποσοστό, δίχως καμία πρόθεση να αυξήσει την επιρροή του δραματικά. Εξ ου και η ρητορική του παραμένει αναλλοίωτη, ωσάν να μην έχει τίποτε αλλάξει.
Μια άναρχη ριζοσπαστική Αριστερά, όπως αυτοαποκαλείται, έκανε την εμφάνισή της τα τελευταία χρόνια, και στην Ελλάδα κατάφερε να κατακτήσει την εξουσία διά του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Αλέξη Τσίπρα. Αλλά η «επανάσταση» εναντίον του ευρωπαϊκού κατεστημένου διήρκεσε επί επτάμηνο, για να ακολουθήσει υποδειγματική ευθυγράμμιση με το ευρωπαϊκό κατεστημένο και την Ουάσιγκτον. Βεβαίως ο κ. Τσίπρας επιχειρεί να εφαρμόσει μια καθαρώς ταξική πολιτική, που αποσκοπεί στην περαιτέρω εξάρθρωση κυρίως της οικονομικά ενεργού παλαιάς «αστικής τάξεως» και ιδιοτύπων επιχειρηματιών, που αξιοποίησαν τις στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας και κυρίως του τραπεζικού συστήματος.
Αυτά όμως έγιναν με τη συναίνεση των Ευρωπαίων εταίρων μας, διά του προγράμματος που συνομολόγησαν με τον Ελληνα πρωθυπουργό, προς «εκσυγχρονισμό» της απροσάρμοστης ελληνικής οικονομίας. Εν ολίγοις οι Ευρωπαίοι δεν έσπευσαν προς σωτηρία του «παλαιού κατεστημένου», αλλά για την εξάρθρωσή του. Μέχρις ενός σημείου ο κ. Τσίπρας δεν διέψευσε τις προσδοκίες τους.
Σήμερα η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων προέρχεται από την «άκρα Δεξιά» ή αυτό τουλάχιστον θρυλείται. Κάποιοι βρίσκουν αναλογίες μάλιστα με την ευρύτατη αναταραχή που συνεκλόνισε την Ευρώπη το 1848. Αλλά από τις επαναστάσεις που εσάρωσαν την ήπειρο από τον Φεβρουάριο έως τον Νοέμβριο μία μόνον είχε διαχρονικά αποτελέσματα: η εκθρόνιση του «αστού βασιλέα» Λουδοβίκου Φιλίππου, και η ανακήρυξη της Γαλλίας σε Δημοκρατία. Μία δεύτερη αλλαγή συμβολικής σημασίας ήταν η απομάκρυνση του Κλέμενς φον Μέτερνιχ από την καγκελαρία της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Υστερα από μόνον δεκαοκτώ μήνες η ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων είχε εκ νέου αποκατασταθεί.
Την απειλή της «άκρας Δεξιάς» αξιοποίησε ο κ. Τσίπρας για να συγκροτήσει «μέτωπο» δημοκρατικών δυνάμεων προσβλέποντας σε μια αξιοπρεπή ήττα στις εκλογές του Μαΐου. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Το ουσιώδες είναι ότι η απειλή στην ενωμένη Ευρώπη προέρχεται αποκλειστικώς και μόνον από τον εαυτό της, και όχι από εξωγενείς παράγοντες των «άκρων».
Κώστας Ιορδανίδης
Καθημερινή
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...