Οι δημοτικές εκλογές στην Τουρκία και η επιβίωση του Ερντογάν: Τα παίζει όλα για όλα…

Του Μάριου Ευριβιάδη

Στα τελευταία επτά χρόνια διεξήχθηκαν στην Τουρκία έξι εκλογές- μερικές έκτακτες και ένα δημοψήφισμα. Οι δημοτικές εκλογές διεξάγονται κάθε πέντε χρόνια τον Μάρτιο. Οι τελευταίες διεξήχθηκαν τον Μάρτιο του 2014. Οι επόμενες θα διεξαχθούν το 2023.

Αυτές θα συμπίπτουν με τα εκατόχρονα της ίδρυσης του κεμαλικού κράτος και με τον Ταγίπ Ερντογάν- ως Πρόεδρο αλλά και αρχηγό του κυβερνώντος κόμματος – να φιλοδοξεί να είναι, το 2023, ο απόλυτος ηγεμόνας της χώρας. Στη δική του γλώσσα, στη γλώσσα του Ισλάμ, φιλοδοξεί να μετατραπεί σε πολιτικό Χαλίφη. Ο Χαλίφης είναι η “σκιά του Αλλάχ” στη γη. Στον Χαλίφη ωφείλεται απόλυτη υπακοή- ακριβώς όπως και στον Αλλάχ. Αρχίζοντας λοιπόν από την Τουρκία – και αργότερα στον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο – δεν πρέπει να υπάρχει εστία αντίστασης και ανυπακοής στον Ερντογάν. Και αυτό αφορά και στις επικείμενες δημοτικές εκλογές στην Τουρκία.

Υπό φυσιολογικές πολιτικές συνθήκες, τοπικές εκλογές έχουν ως διακύδευμα ζητήματα τοπικής αυτοδιοίκησης όπως είναι οι επιλογες αιρετών αρχόντων κλπ. Στις επικείμενες εκλογές, στις 81 επαρχίες της Τουρκίας θα εκλεγούν 30 δήμαρχοι σε μητροπολιτικές περιοχές, περίπου 1350 σε επαρχιακές, σχεδόν 22 χιλιάδες δημοτικοί σύμβουλοι και άλλοι κοινοτικοί αντιπρόσωποι.

Ένας όμως επισκέπτης στη Τουρκία δικαιολογημένα θα νόμιζε πως το διακύδευμα των δημοτικών εκλογών δεν αφορά σε αιρετούς άρχοντες αλλά στην επιβίωση της Τουρκίας, του τουρκικού λαού και βέβαια του Ερντογάν. Και αυτή, μαζί με τη συναφή προπαγάνδα, είναι η στρατηγική νίκης του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του Ταγίπ Ερντογάν και του κόμματος Εθνικής Δράσης (MHP) του Δεβλέτ Μπαχτσελί. Κυριαρχεί πολεμικό κλίμα στην Τουρκία με τον ισλαμιστή Ερντογάν ως πρωταγωνιστή και με τον διχασμό σε κορύφωση.


Ερντογάν και Μπαχτσελί έχουν συνάψει τη “Συμμαχία του Λαού”. Η αντιπολίτευση τη “Συμμαχία του Έθνους”. Αυτή αποτελείται από από το κεμαλικό Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου και του εθνικιστικού Καλού Κόμματος (IYI Parti) της Μεράλ Ακσενέρ (της εθνικιστικής Λύκαινας) η οποία υποστηρίζεται και από άλλα μικρότερα κόμματα.

Οι έγνοιες του Ερντογάν είναι να μην χάσει, το λιγώτερο, τους δυο μεγάλους δήμους σε Πόλη και Άγκυρα που τώρα ελέγχει, να μη χάσει άλλα μεγάλα αστικά κέντρα- όπως την Αττάλεια- και στη καλύτερη περίπτωση να κερδίσει και την “άπιστη” Σμύρνη που τώρα ελέγχει το CHP. Και εδώ είναι που υπεισέρχεται το κουρδικό πρόβλημα του Ερντογάν και γενικότερα της Τουρκίας.

Μετά απο μια υποκριτική προσπάθεια για ειρήνευση με του Κούρδους πολίτες, ο Ερντογάν εξαπέλυσε μια μετωπική επίθεση εναντίων τους η οποία κορυφώθηκε με την αυθαίρετη φυλάκιση, το 2016, του χαρισματικού τους πολιτικού ηγέτη, του Σελαχατίν Ντεμιρτάς, αρχηγού του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (BDP) το οποίο συνίδρυσε το 2013. Υπο την ηγεσία του, το BDP ξεπέρασε το αυθαίρετο εθνικό όριο του 10% των ψήφων για συμμετοχή στο Κοινοβούλιο, ένα γεγονός που δημιούργησε αποπληξία σε εθνικιστές και ισλαμιστές. Ο Ντεμιρτάς αμφισβήτησε ευθέως το Ερντογάν σε εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ στις προεδρικές του 2018 απέσπασε 8·4% των ψήφων μέσα απο τη φυλακή.

Πέραν του Ντεμιρτάς ο Ερντογάν φυλάκισε πολλούς άλλους Κούρδους βουλευτές, δημοσιογράφους και διανοούμενους κατηγορώντας του γενικά ως “τρομοκράτες”. Και σε συσχετισμό με τη δημοτική αυτοδιοίκηση, καθαίρεσε αυθαίρετα πάνω από 80 εκλελεγμένος Κούρδους δήμαρχους. Και απειλεί να ξανακαθαιρέσει τυχόν νέους, πάλι με την κατηγορία της “τρομοκρατίας”.

Ως συνέπεια των διωγμών, το BDP αποφάσισε να διεκδικήσει δημοτικά αξιώματα μόνο στις ανατολικές κουρδικές περιοχές της Τουρκίας. Ανεπίσημα όμως συμφώνησε να υποστηρίξει υποψήφιους της αντιπολίτευσης και ειδικά υποψήφιους του CHP στις υπόλοιπες περιοχές της χώρας. Το γεγονός αυτό δημιουργεί προβλήματα για τη συμμαχία Ερντογάν σε μεγάλα αστικά κέντρα όπως στη Πόλη, στην Αττάλεια και αλλού. Και επειδη οι δημοσκοπήσεις φαίνεται να δείχνουν πιθανή απώλεια του δήμου της Άγκυρας, πιθανή απώλεια και άλλων μητροπολιτικών περιοχών θα είναι καταστροφική για τον Ερντογάν και την ισλαμοεθνικιστική του συμμαχία.

Και πάλι υπο φυσιολογικές πολιτικές συνθήκες, γιατί να θεωρείται θέμα επιβίωσης για το έθνος και τον Ερντογάν μια πιθανή απώλεια στις δημοτικές εκλογές, δεδομένου πως η Τουρκία έχει πλέον ένα σχεδόν ολοκληρωτικό προεδρικό καθεστώς στο οποίο όχι μόνο οι δημοτικοί άρχοντες αλλά και το Κοινοβούλιο είναι ήδη πολιτικά ευνουχισμένο;

Η απάντηση είναι διττή. Η μια περιστρέφεται γύρω σπό τις ισλαμικές πεποιθήσεις του Ερντογάν. Θεωρεί την επιτυχία ως ευλογία του Αλλάχ, την αποτυχία ως τιμωρία ή στην καλύτερη περίπτωση δοκιμασία. Και επειδή νομίζει πως με τις πολλές του νίκες ξεπέρασε το στάδιο της δοκιμασίας και πως είναι πλέον ο “ευλογημένος” του Αλλάχ, δεν μπορεί και δεν πρέπει να χάσει. Φτάνει να το καταλάβουν και οι ψηφοφόροι. Γι’αυτό και ένα κυρίαρχο μήνυμα της εκλογικής εκστρατείας εκφράζεται με θρησκευτικούς όρους -για υλικές και μεταφυσικές αμοιβές που θα προκύψουν με υποκοή προς τον επιλεγμένο του Αλλάχ. “Ο Αλλάχ μας τον έστειλε” διατυμπανίζεται παντού. Και είναι “θέλημα του Αλλάχ”, να ψηφιστεί!

Η άλλη απάντηση περιστρέφεται γύρω από τα κοσμικά και υποδηλώνει και υποκρύπτει όλη τη παρανοϊκότητα των Τούρκων – εθνικιστών και ισλαμιστών. Κατά τη άποψη αυτή, η Τουρκία δεν αφήνεται να μεγαλουργήσει και να ξαναγίνει κραταιά- όπως το πάλαι ποτέ Οσμανλικό/Οθωμανικό Χαλιφάτο- από τη Χριστιανική Δύση. Η τελευταία οργάνωσε “δυτικόφρονες εστίες ηγεμονίας” στη χώρα που δεν την άφηναν να προοδεύσει. Αυτές οι δυτικά καθοδηγούμενες “εστίες ηγεμονίας” εκφράζονταν με τα διάφορα πραξικοπήματα που κορυφώθηκαν με τις πρόσφατες συνομωσίες του Ergenekon, την εξέγερση στο πάρκο Κεζί το 2013 και τη συνομωσία του Χότζια Γκουλέν που κορυφώθηκε με το πραξικόπημα του 2016. Κατά την άποψη αυτή ο Ερντογάν ανέτρεψε όλο αυτό το σύστημα ηγεμονίας της Τουρκίας.

Έτσι το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια τον Τούρκων για να εξαλειφθούν μια και καλά όλες αυτές οι υπαρξιακές απειλές κατά του τουρκικού λαού, είναι το ισχυρό προεδρικό κράτος – που μόλις “θεμελείωσε” ο Ερντογάν, και το οποίο νομιμοποίησε ο λαός με το δημοψήφισμα του 2018. Δεν νοείται λοιπόν να χαθούν οι αμέσως μετά το δημοψήφισμα εκλογές, ή έστω να χαθούν μεγάλα αστικά κέντρα όπως π.χ. η Άγκυρα. Μια τέτοια απώλεια θα ενθαρρύνει τη Χριστιανική Δύση να συνεχίζει να ραδιουργεί κατά των Τούρκων, επαναφέροντας τα “δυτικόφρονα κέντρα ηγεμονίας” μέσα στη τουρκική κοινωνία.

Αν ισχύει η παραπάνω ανάλυσης, μετά τον Μάρτιο η Τουρκία θα εισέλθει σε ένα αέναο κύκλο εσωτερικής πολιτικής αστάθειας διότι τα προβλήματά της και κυρίως το κουρδικό δεν μπορούν να επιλυθούν συναινετικά. Μέχρι πρόσφατα οι θετικοί δείκτες της οικονομίας επέτρεπαν στον καθεστώς και στον Ερντογάν να εμφανίζεται ως “ευλογημένοι” του Αλλάχ. Το οικονομικά θαύμα έχει όμως τελειώσει και μαζί του, ίσως, και οι “ευλογίες” του Αλλάχ.

Y.Γ. Αφιερώνω το κείμενο αυτό στη μνήμη του εμβληματικού ανθρώπου και επιστήμονα, του Ελληνοαμερικανού ιστορικού Σπύρου Βρυώνη -Speros Vryonis Jr., που έφυγε πρόσφατα και χωρίς το έργο του οποίου η κληρονομιά του ελληνισμού θα ήταν πολυ φτωχότερη. Αιωνία σου η μνήμη δάσκαλε και φίλε Σπύρο.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση