Τι μας δίδαξε η υπόθεση της καθαρίστριας

Γράφει ο Αντώνης Κουμιώτης

Είχαμε δεν είχαμε, τα καταφέραμε για άλλη μία φορά να απασχολήσουμε τη διεθνή κοινότητα με τον ωχαδερφισμό που μας διέπει. Αποδεικνύουμε έτσι, και μάλιστα περίτρανα, ότι και λόγω κουλτούρας εάν θέλετε, παραμένουμε ένα ασόβαρο κράτος ακόμα και στους πλέον ευαίσθητους τομείς, όπως αυτόν των πολιτειακών θεσμών, οι εκπρόσωποι των οποίων, δυστυχώς ακόμη και σήμερα, περί άλλων τυρβάζουν.

Καταφέραμε να φυλακίσουμε και εν συνεχεία να αποφυλακίσουμε, κουρελιάζοντας κάθε έννοια αξιοπιστίας των θεσμών, μία καθαρίστρια, η οποία τόλμησε, έστω και με αυτόν τον τρόπο, της πλαστογραφίας, να λάβει την όποια πρωτοβουλία έλαβε, έτσι ώστε να διασφαλίσει στα παιδιά της το αυτονόητο, ψωμί και παιδεία, με προφανή στόχο και σκοπό να τους χαρίσει την όποια ελευθερία για το αύριο.

«Απαράδεκτη η απόφαση των δικαστών«, «Δεν υπάρχει ορθή απονομή της Δικαιοσύνης«, «Θα πρέπει να τηρείται η αρχή της αναλογικότητας«, «Ποια είναι τα ονόματα των δικαστών;» Ναι, τα ακούσαμε όλα είναι η αλήθεια καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου που η 53χρονη βρισκόταν έγκλειστη στις φυλακές της Θήβας. Και το χειρότερο όλων; Τα ακούσαμε δια θεσμικών και συνάμα ανεύθυνων χειλέων.

Είδαμε και ακούσαμε βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, στην πλειοψηφία τους άσχετους με το θέμα, να ρίχνουν το ανάθεμα στους δικαστές, έτσι αβίαστα, δίχως στιγμή να βουτήξουν τη γλώσσα μέσα στο κομματικά στρατευμένο τους μυαλό. Διαβάσαμε μετά την αποφυλάκιση της 53χρονης κομματικές ανακοινώσεις, οι οποίες βασισμένες στον άκρατο λαϊκισμό, επιεικώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως απαράδεκτες για τη ζημιά που επιφέρουν σ’ αυτόν καθαυτόν τον θεσμό της Δικαιοσύνης.


Ούτε μια έντιμη γνώμη δεν διατυπώθηκε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, τόσο από τους κυβερνώντες, όσο και από τους αντιπολιτευόμενους βουλευτές, για τον απολιθωμένο Νόμο 1608 του 1950, στον οποίο στηρίχθηκε το Πενταμελές Εφετείο της Λάρισας για να στείλει για 10 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή την 53χρονη καθαρίστρια.

Ούτε μια συγνώμη

Ούτε μια συγνώμη ως νομοθέτες δεν τόλμησαν να εκστομίσουν, κρυβόμενοι πίσω από τα εξιλαστήρια θύματα του Πενταμελούς Εφετείου Λάρισας που μόλις είχαν δημιουργήσει, ώστε να γλιτώσουν την κοινωνική κατακραυγή. Αρκεί να σκεφτούμε ότι με βάση τις διώξεις που ασκήθηκαν στην καθαρίστρια με τις επιβαρυντικές διατάξεις του Νόμου, η ποινή θα μπορούσε να φτάσει τα δις ισόβια, όπως παρατήρησε ο γενικός γραμματέας της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων κ. Νίκος Σαλάτας.

Βέβαια, οι ευθύνες που βαρύνουν τους ίδιους τους δικαστές και τους εισαγγελείς στο σύνολό τους, είναι εξίσου αμείλικτες, τόσο για την αδιαφορία δεκαετιών απέναντι σε έναν Νόμο που ουσιαστικά εξισώνει έναν καταχραστή του δημοσίου με έναν δολοφόνο, όσο όμως και για την επικοινωνιακή διαχείριση της θέματος.

Βέβαια, οφείλουμε να σημειώσουμε και τούτο. Υπάρχουν και εκείνες οι φωνές που θεωρούν πως ο θόρυβος περί κατάργησης του Νόμου λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, βασισμένες στο γεγονός ότι ο συγκεκριμένος Νόμος στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έπρεπε, έτσι κι αλλιώς, να εφαρμοσθεί κι αυτό βάσει συγκεκριμένης νομικής σκέψης. Ωστόσο, η θέση μας δεν είναι εκείνη που μας επιτρέπει την κρίση των όποιων νομικών ενεργειών ή συνταγών.

Αν κάτι πρέπει να μας μείνει από αυτή την ιστορία, είναι αυτό: Μία καθαρίστρια «ξεβράκωσε» τους θεσμούς ενός ολόκληρου κράτους. Κι αν τούτο είναι μία καλή αφορμή για να τονωθεί το αίσθημα ευθύνης σε κάποιους λίγους δικαστές, αντίθετα, για το πολιτικό προσωπικό πρέπει να αποτελέσει μια καλή αφορμή για σκέψη και πολιτικές πρωτοβουλίες, μακρυά από λαϊκιστικές κορώνες και κυρίως διχαστικές πρακτικές. Η σημερινή κυβέρνηση, εξάλλου, έχει μια προϊστορία με τις καθαρίστριες, ας μην το ξεχνάμε!

SLPress


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση