O πόνος ψυχής του Τσίπρα ήταν για την καρέκλα του

Γράφει ο Πάνος Αμυράς

Ο πρωθυπουργός προχθές στο Υπουργικό Συμβούλιο έκανε μία συνειδητή επιλογή. Αποφάσισε να θυσιάσει τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά στην κόντρα που είχε με τον Πάνο Καμμένο προκειμένου να μη χάσει την εξουσία στο Μαξίμου.

Δύο ήταν οι εναλλακτικές που είχε ο κ. Τσίπρας. Η πρώτη ήταν να αδειάσει τον Καμμένο και να πετάξει τους ΑΝ.ΕΛ. από το κυβερνητικό σχήμα.

Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να κρατηθεί στην καρέκλα ψάχνοντας έξι βουλευτές από τους ΑΝ.ΕΛ., το Ποτάμι και τους ανεξαρτητοποιημένους ώστε να διατηρήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 151 εδρών.
Προτίμησε τη συμμαχία με τον Καμμένο ελπίζοντας ότι οι εξελίξεις στα Σκόπια θα καθυστερήσουν λόγω της αδυναμίας του Ζάεφ να βρει τους 80 βουλευτές για την αλλαγή του Συντάγματος.

Η απόφαση του κ. Τσίπρα δεν είναι ένδειξη πυγμής αλλά αδυναμίας. Εξώθησε σε παραίτηση τον κ. Κοτζιά κρατώντας στη συνεδρίαση του Υπουργικού ίσες αποστάσεις στη διαφωνία του με τον Καμμένο και κατέστησε σκιώδη πρωθυπουργό τον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ.!

Ο Καμμένος πέτυχε χθες μία μεγάλη ενδοκυβερνητική νίκη εξωθώντας σε βαριά πολιτική ήττα τον Τσίπρα. Σε κάθε περίπτωση η εικόνα της κυβέρνησης είναι άθλια. Ο πρωθυπουργός καθιστά σαφές σε όλους ότι νοιάζεται μόνο για την καρέκλα του συμμαχώντας με τον Καμμένο εν μέσω σοβαρών καταγγελιών για αδιαφάνεια στην εκταμίευση των μυστικών κονδυλίων.


Και για να είμαστε δίκαιοι, ο υπουργός Εξωτερικών σε ανύποπτο χρόνο είχε θέσει τη διαχείριση των απόρρητων δαπανών υπό τον έλεγχο κοινοβουλευτικής επιτροπής ώστε να μην υπάρχουν σκιές και ψίθυροι.

Το μεγαλοφυές σχέδιο που είχαν καταστρώσει οι στρατηγοί του Μαξίμου στις αρχές του έτους σύμφωνα με το οποίο το Σκοπιανό θα διέλυε τη Νέα Δημοκρατία κατέληξε σε μπούμερανγκ. Ο ΣΥΡΙΖΑ σύρεται πίσω από τον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ. όταν ορισμένοι βουλευτές του Καμμένου δεν τον ακολουθούν στις επιλογές του.

Ο κ. Τσίπρας, αντί να στηρίξει τον Κοτζιά και να αποπέμψει τον Καμμένο που αντιτίθεται σε μία βασική κυβερνητική επιλογή, όπως είναι η συμφωνία των Πρεσπών, έπραξε το αντίθετο. Η χθεσινή του δήλωση ότι αναλαμβάνει καθήκοντα υπουργού Εξωτερικών θέλοντας να καταδείξει την αποφασιστικότητά του να πράξει ό,τι περνά από το χέρι του και να διασφαλίσει «την επιτυχή ολοκλήρωση της ιστορικής συμφωνίας που αναβαθμίζει τον διεθνή ρόλο της χώρας» προκαλεί θυμηδία. Εάν το εννοούσε δεν θα άδειαζε τον Κοτζιά, που υπέγραψε τη συμφωνία, αποθεώνοντας τον Καμμένο που την κατήγγειλε. Με τη στάση του γελοιοποιεί τους συντρόφους του που τελευταία ενοχλούνται από τα σκέρτσα του ακροδεξιού εταίρου τους.

Δεν ξέρουμε για ποιο λόγο και με ποια κριτήρια ο κ. Τσίπρας διάλεξε στρατόπεδο, αν και πολλά ακούγονται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυβέρνησή του καταρρέει και ο μοναδικός πόνος ψυχής του δεν είναι επειδή έφυγε ο Κοτζιάς αλλά επειδή κλονίζεται η καρέκλα του.

Ελεύθερος Τύπος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση