Η κουλτούρα των προσφύγων

Γι αυτούς τους ανθρώπους οι δυτικές αξίες έχουν πολύ μικρή προτεραιότητα

Aπό τον Δημήτρη Παπαεγωργίου

Πρώτα είπαν ότι θα βοηθήσουν την οικονομία. Απεδείχθη ότι λίγο ενδιαφέρον υπήρχε για εργασία. Μετά μας είπαν ότι θα μας λύσουν το ασφαλιστικό πρόβλημα. Αποδεικνύεται ότι μάλλον το επιδεινώνουν, αφού τα επιδόματα είναι ο κύριος στόχος τους και τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους καταρρέουν προκειμένου να τους… εξυπηρετήσουν. Στο τέλος προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει για ανθρωπιστικούς λόγους να αποδεχθούμε την παρουσία τους.

Και τι βλέπουμε; Στον έναν έκοψαν τον λαιμό στην πλατεία Βάθη με ένα μπουκάλι. Μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Μέσα στην πρωτεύουσα ενός κράτους που θέλει να λογίζεται πολιτισμένο. Στις τρεις γυναίκες έριξαν, ένας Θεός ξέρει, πόσες μαχαιριές και τις παράτησαν να κείτονται μέσα στις καλαμιές του Εβρου. Με τυπικό… τζιχαντιστικό, ξεκάθαρης εκτέλεσης, δίχως σημάδια συμπλοκής, πάλης ή άλλες μαχαιριές σε άλλα σημεία πέραν του λαιμού. Ποιος ξέρει τι είδαν ή ποιος ξέρει ποιον να αναγνώρισαν. Ή ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να συνέβη.

Και δεν είναι μόνο αυτά τα περιστατικά. Στη Μόρια συγκρούονται κάθε εβδομάδα εκατοντάδες μετανάστες μεταξύ τους. Καίνε τον καταυλισμό. Και όχι μόνο εκεί. Σε όλα τα νησιά. Δεκάδες τραυματίες, Έλληνες ή μη. Στη Λάρισα, στο Κουτσόχερο, όπου υπάρχει «κέντρο φιλοξενίας», μέσα στο Σαββατοκύριακο συγκρούστηκαν ομάδες Αφγανών και Σύρων προσφύγων, με αποτέλεσμα τουλάχιστον έξι με επτά άτομα να μεταφερθούν στο νοσοκομείο. Εάν υπήρχε ένα «ανθρωπιστόμετρο», θα παρατηρούσε κανείς ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής βαίνει συνεχώς μειούμενη όπου έχουμε μαζικές εγκαταστάσεις ανθρώπων από συγκεκριμένες κουλτούρες.


Δεν θα τους ξεχωρίζουμε καν, προσπαθούσαν να μας πείσουν. Κάποιοι -άλλοι επειδή είχαν συμφέρον, άλλοι λόγω ιδεοληψίας- σοβαρά μας έλεγαν ότι Ασιάτες και Αφρικανοί, με το που περνούσαν τη συνοριακή γραμμή του Εβρου ή με το που πατούσαν το πόδι τους σε ένα ελληνικό νησί, θα γίνονταν Ευρωπαίοι. Με ό,τι και εάν σημαίνει αυτό.

Όμως αυτό που γίνεται -και δεν περιμέναμε τα τελευταία τραγικά περιστατικά για να το καταλάβουμε- είναι ότι η Ευρώπη και η Ελλάδα σιγά σιγά μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με τις πόλεις και τα χωριά από τα οποία έρχονται αυτοί οι άνθρωποι. Στα οποία η αξία της ανθρώπινης ζωής και ειδικά η αξία των γυναικών και των παιδιών είναι μηδαμινή. Και δεν τολμούν καν να το παραδεχθούν.

Μιλούν με όρους «κοινωνικοψυχολογίας» για αποξένωση, για γκετοποίηση και χρησιμοποιούν όρους που μοναδικό σκοπό έχουν να προσπεράσουν το πασιφανές. Οτι αυτοί οι άνθρωποι ερχόμενοι φέρνουν τη δική τους κουλτούρα. Και σε αυτήν την κουλτούρα οι δυτικές αξίες έχουν πολύ μικρή προτεραιότητα.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση