Στο βεστιάριο με τα αφόρετα της ιστορίας

Του Χρήστου Χωμενίδη

Επεκράτησε η πατριωτική -η εθνικιστική κατά άλλους- συνείδηση των πολιτών; Κατόρθωσε ο ρώσικος παράγοντας (ο οποίος φαίνεται να ειδικεύεται εσχάτως στον επηρεασμό εκλογικών αποτελεσμάτων ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού) να φράξει τον δρόμο της γείτονος χώρας προς το ΝΑΤΟ και -σε απώτερη φάση- προς την Ευρωπαϊκή Ένωση; Έκρινε το αποτέλεσμα η επιρροή που ασκούν ο πρωθυπουργός Ζάεφ και ο πρόεδρος Ιβανόφ στον λαό;

Το γεγονός είναι πως η Συμφωνία των Πρεσπών αποδοκιμάστηκε ηχηρότατα, δια της αποχής τους από τις κάλπες, από τους ψηφοφόρους της ΠΓΔΜ. Ότι η πρωτοβουλία για την επίλυση του νεοΜακεδονικού -συμφέρουσα ή μη, δίκαια ή όχι- θα παραμείνει, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, εσαεί στα σκαριά.

Προς ανακούφισιν μάλλον του Αλέξη Τσίπρα που όταν, την περασμένη άνοιξη, αποφάσισε να κόψει τον γόρδιο δεσμό δεν συνειδητοποιούσε ότι άνοιγε τον ασκό του Αιόλου. Ότι θα προξενούσε -θανάσιμη ενδεχομένως- αιμορραγία στο ίδιο του το κόμμα. Προς μεγάλη χαρά του Πάνου Καμμένου, ο οποίος θα στρίψει δια του αρραβώνος και θα μπορεί να κομπορρημονεί πως θα απέσυρε την εμπιστοσύνη του, θα έριχνε την κυβέρνηση, εάν η Συμφωνία των Πρεσπών ερχόταν στη Βουλή. Προς ικανοποίησιν -γιατί να το κρύψουμε;- και της Νέας Δημοκρατίας και του Κινάλ, στους οποίους θα πετούσε πιθανότατα ο κύριος Τσίπρας την καυτή πατάτα, θα τους ανάγκαζε να βγάλουν εκείνοι το φίδι απ'την τρύπα μετά τις ελληνικές εκλογές.

Οι μόνοι που απόψε θα πνέουν μένεα θα είναι οι ισχυροί παίκτες της Δύσης. Η Γερμανία και η Αμερική. Εις μάτην οι αβρότητες προς την ΠΓΔΜ, οι εγκάρδιες -με ένα θεατρινίστικο άρωμα- δηλώσεις υψηλών παραγόντων. Οι αποδέκτες τους δεν επηρεάστηκαν, ίσως δε και να πείσμωσαν στην αντιδυτική τους στάση. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και τον Ιούλιο του 2015, στο δικό μας δημοψήφισμα. Ας το πάρουν απόφαση, οι ηγέτες Ευρώπης και Αμερικής. Στους πονηρούς καιρούς που ζούμε, οι -αλαφιασμένες από την παγκοσμιοποίηση- πλειοψηφίες συμπεριφέρονται κατά το τραγούδι του Άκη Πάνου: "Δεν προσκύ- ποτέ κανέ-, λένε όχι λέμε ναι, στην κρεμά- έχουμ'ανέ-, μάς κηδέ- και ζωντανέ-"...


Ένα πουκάμισο αδειανό μοιάζει λοιπόν να αποδεικνύεται η Συμφωνία των Πρεσπών. Μια γιορτή χωρίς εορταζόμενο η πανηγυρική υπογραφή της από τους κκ Τσίπρα και Ζάεφ... Και σαν πουκάμισο αδειανό θα βρει τη θέση της στο βεστιάριο με τα αφόρετα ρούχα της Ιστορίας, πλάι στο Σχέδιο Ανάν, για το οποίο τόσος ντόρος είχε γίνει, τόσο μελάνι είχε χυθεί το 2004.

Το μόνο αποτέλεσμα σε αμφότερες τις περιπτώσεις στάθηκε η αφύπνιση παλιών παθών. Ο διχασμός της κοινωνίας σε "προσκυνημένους" και σε "πατριώτες". Το τσίγκλισμα της εθνικής μνήμης, ώστε να βγουν στην επιφάνεια και να επιστρατευθούν κατά τις προπαγανδιστικές ανάγκες της στιγμής μορφές αδιαφιλονίκητες του ηρωικού παρελθόντος. Από τους μάρτυρες του αγώνα της κυπριακής ανεξαρτησίας μέχρι τον Μεγαλέξανδρο.

Εκείνο που εγώ θα θυμάμαι εντονότερα από το διαφαινόμενο φιάσκο της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι το σενάριο που ευρέως διακινήθηκε. Ότι ο κύριος Τσίπρας ενέδωσε με αντάλλαγμα την ακύρωση, την καθυστέρηση έστω, στις περικοπές των συντάξεων. Θα εκχωρούνταν τα εθνικά μας δίκαια. Θα προστατευόταν ωστόσο το πορτοφόλι των ηλικιωμένων (μα και των νέων, οι οποίοι σε μια οικονομία που δεν δίνει ευκαιρίες απασχόλησης εξαρτώνται από τη βοήθεια γονέων και παππούδων) θα προστατευόταν ούτως ειπείν το όλο οικογενειακό εισόδημα από περαιτέρω απίσχναση.

Προσωπικά πολύ αμφιβάλλω εάν στις κεκλεισμένων των θυρών συναντήσεις ανωτάτου επιπέδου υπάρχει μια εφ'όλης της ύλης ζυγαριά, στο ένα τάσι τής οποίας θα μπορούσαν να τοποθετηθούν τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ελλάδας και στο άλλο οι μνημονιακές της, ειλημμένες, υποχρεώσεις. Η σκηνή όπου ο κύριος Τσίπρας προθυμοποιείται να "πουλήσει" τη Μακεδονία, ώστε να μην τον πάρουν με τις πέτρες οι συνταξιούχοι μού φαίνεται βγαλμένη από ταινία πολιτικής φαντασίας.

Για χάρη εντούτοις της κουβέντας, αποδέχομαι το σενάριο. Και ερωτώ. Έστω ότι η Συμφωνία των Πρεσπών ετίθετο δημοψηφισματικά στη κρίση των Ελλήνων ως εξής: "Την εγκρίνετε και παραμένουν οι συντάξεις στα σημερινά τους επίπεδα; Ή την απορρίπτετε και πετσοκόβονται;" Τι αποτελέσματα θα έβγαζε η κάλπη;

Περιμένοντας τις απαντήσεις σας, σάς θυμίζω τον σαρκαστικό στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη: "Άλλο το να γράφεις canto, κι άλλο να σού λένε "καν'το!"...

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση