Η πραγματική ζωή είναι διαφορετική από ένα ποδοσφαιρικό ματς

Οι φυσικές καταστροφές, όπως οι φετινές φωτιές στην Αττική με τα δεκάδες ανθρώπινα θύματα και τις ανυπολόγιστες υλικές ζημίες, βρίσκονται στο επίκεντρο της πραγματικής ζωής. Αντίθετα το ποδόσφαιρο –και γενικότερα ο αθλητισμός- λαθροβιούν στο περιθώριο, το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις αποκτά χαρακτηριστικά πραγματικότητας, κυρίως επειδή στον 21ο αιώνα η καθημερινότητα των ανθρώπων είναι συχνά μίζερη, υποτονική και ισοπεδωτική. Δυστυχώς την αλήθεια των πραγμάτων την αντιλαμβάνονται όλοι μόνο όταν η πραγματική ζωή δείξει το σκληρό της πρόσωπο, το θάνατο και τις στάχτες.

Αν κάτι καλό προέκυψε από την προ 20ημέρου τραγωδία στο Μάτι και την υπόλοιπη Ανατολική Αττική είναι η αλληλεγγύη. Το γεγονός ότι ολόκληρη η Ελλάδα –από την Ορεστιάδα μέχρι την Κρήτη και από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο- στάθηκε αυθόρμητα στο πλευρό των πληγέντων, χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός επαγγελματία του εθελοντισμού και της φιλανθρωπίας, αποτελεί απόδειξη ότι το βασικό ένστικτο του κοινωνικού συνόλου λειτουργεί. Ακόμη και στην Ελλάδα όπου συνήθως το ατομικό κέρδος καθορίζει το δημόσιο συμφέρον, όπου οι ιδιώτες είναι περισσότεροι –ή τουλάχιστον πιο θορυβώδεις- από τους πολίτες, όπου την τελευταία δεκαετία η οικονομική κατάρρευση του κράτους εξελίχθηκε σε βαθιά πολύπλευρη κρίση, τα αποτελέσματα της οποίας θα τα νιώθει η χώρα για πολλά χρόνια στο πετσί της.

Από αυτό το ειλικρινές κρεσέντο αλληλεγγύης στους πυρόπληκτους της Αττικής δεν απουσίασαν ούτε η Θεσσαλονίκη, ούτε η υπόλοιπη Βόρεια Ελλάδα. Κάτι σημαντικό για μια χώρα με μεγάλες περιφερειακές ανισότητες, που συχνά κωδικοποιούνται στο δίπολο Βορράς – Νότος. Για έναν χάρτη στον οποίο η έκφραση «Θεσσαλονίκη – Αθήνα» δεν σημαίνει απλά μια διαδρομή, αλλά ένα χάσμα. Για μια κοινωνία ικανή να εκραγεί με εμφυλιοπολεμικούς όρους για τις αμφισβητούμενες φάσεις στο ματς ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός. Όσο αναξιόπιστο και υποβαθμισμένο κι αν είναι ένα πρωτάθλημα.


Η Ελλάδα είναι πολυδιασπασμένη και με γεωγραφικούς όρους. Τα τελευταία 100 και κάτι χρόνια της ενσωμάτωσης του ελληνικού Βορρά στον εθνικό κορμό, ο Νότος –κυρίως η πρωτεύουσα Αθήνα- επιμένει να μεταφράζει τις εξελίξεις κυρίως με βάση τα δικά του δεδομένα και τις δικές του οικονομικές και άλλες προτεραιότητες.

Αυτό ίσχυσε επίσημα στις δεκαετίες του 1910 και του 1920, αλλά και στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, την περίοδο της ανασυγκρότησης. Ισχύει από τότε μέχρι σήμερα, άλλοτε με νόμους και σφραγίδες και άλλοτε άτυπα. Κυρίως, όμως, πρόκειται για αφήγημα που έχει γίνει πεποίθηση των πολιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι στην περίπτωση του Μακεδονικού και της συμφωνίας των Πρεσπών οι αντιδράσεις Βορρά – Νότου αποκλίνουν. Δεν υπάρχει καν κατανόηση στη διαφορετικότητα και στην ευαισθησία.

Επομένως κάθε «συγκολλητική» ουσία που διαμορφώνει ενιαίο ψυχολογικό χώρο –ακόμη και το απότοκο μιας εθνικής τραγωδίας- είναι χρήσιμη.
Μακάρι οι φωτιές στο Μάτι, στην υπόλοιπη Αττική, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα –εννοείται και στον υπόλοιπο κόσμο- να μην άναβαν ποτέ.
Να μην κατέστρεφαν ανθρώπους, περιουσίες και ιστορίες.
Άναψαν όμως και τα αποτελέσματά τους είναι φοβερά.

Μόνο θετικό η αλληλεγγύη που… πυροδότησαν. Ας το κρατήσουμε.

Γιώργος Μητράκης
Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση