To δυσοίωνο μέλλον της Τουρκίας στο δρόμο της έντασης

Η κατάσταση του έθνους φαίνεται ζοφερή. Η αμηχανία, η απόγνωση, η αμφιβολία, η δυσπιστία και το μίσος διείσδυσαν ακόμη και τους πιο μικρούς πόρους της κοινωνίας μας. Η Τουρκία βρίσκεται στο δρόμο της έντασης.

Όλοι στη χώρα αναζητούν εχθρούς και όλοι αναζητούν εκδίκηση. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που ελέγχονται από το ανώτερο κλιμάκιο της κυβέρνησης, πείθουν τις μάζες να μισούν εκείνους που δείχνουν σαν τους νέους εχθρούς του κράτους.

Όσο περισσότερο απομονώνεται η Τουρκία από τον υπόλοιπο κόσμο, τόσο περισσότερο βασίζεται σε πιο ασταθείς πολίτες και διαχειριστές, που τροφοδοτούν την αστάθεια τους με ένταση.

Για πολύ καιρό οι πολίτες της χώρας αυτής, από τους οποίους το 90% λαμβάνουν ειδήσεις μόνο από αυστηρά κυβερνητικά τηλεοπτικά κανάλια, έχουν στερηθεί του δικαιώματός τους να κατανοήσουν τις εξελίξεις που επηρεάζουν την καθημερινότητά τους. Ενώ ο ρυθμός ανάγνωσης εφημερίδων μειώνεται, η επιρροή του μικρού, κρίσιμου, Τύπου μειώνεται ραγδαία.

Κατά κάποιο τρόπο, το έθνος μας έχει καταδικαστεί να ζήσει σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, από την έναρξη έκφρασης του επίσημου λόγου.

Έχει καταστεί σχεδόν αδύνατο για τους σχεδόν 81 εκατομμύρια πολίτες αυτής της χώρας, να κατανοήσουν τις σχέσεις αιτίας-αποτελέσματος της σειράς κρίσεων που επηρεάζουν το μέλλον της γης μας. Η επιμονή της κυβέρνησης να κατηγορεί τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς για κάθε περιστατικό με πιθανότητα να θέσει σε κίνδυνο το μέλλον, είναι από μόνη της ένας δείκτης του τεράστιου μεγέθους του προβλήματος που αντιμετωπίζει το έθνος.


Η συστημική κρίση που η κυβέρνηση σκόπιμα οδήγησε στη χώρα, πλήττει κάθε τομέα της χώρας. πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και οικονομικό. Η αποκατάσταση των ζημιών γίνεται γρήγορα αδύνατο έργο.

Σε αντίθεση με την προπαγάνδα του Προέδρου, Recep Tayip Erdogan το νέο προεδρικό σύστημα που δημιουργήθηκε μετά τις εκλογές στις 24 Ιουνίου, εμπόδισε κάθε πιθανότητα δημοκρατικής επίλυσης των προβλημάτων της Τουρκίας και καθυστέρησε το όνειρο μιας ειρηνικής και ευημερούσας κοινωνίας επ’ αόριστον.

Σε ένα περιβάλλον ευάλωτο στη διαφθορά, όπου ο διαχωρισμός των εξουσιών έχει γίνει σύντηξη των εξουσιών και όπου δεν υπάρχουν έλεγχοι και ισορροπίες, ένα τέτοιο πολιτικό πρότυπο μπορεί μόνο να οδηγήσει την Τουρκία σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, βλάπτοντας τόσο τη χώρα όσο και τους πολίτες της.

Ο Erdogan και το κόμμα του δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την πτώση της Τουρκίας. Τα κεντροδεξιά κόμματα που εξακολουθούν να παραμένουν στα παλιά, ξεπερασμένα πρότυπα και τα δογματικά και προκατειλημμένα αριστερά κόμματα, συμπεριλαμβανομένης της κύριας κοσμικό-κεμαλικής αντιπολίτευσης, μοιράζονται την ευθύνη για την επιδείνωση της δημοκρατίας στη χώρα αυτή. Το λυπηρό είναι ότι, αντί να είναι υπόλογοι στο εκλογικό σώμα, τα κόμματα αυτά χάνουν χρόνο με εσωτερικές συγκρούσεις.

Τα προβλήματα της Τουρκίας, τόσο εντός της χώρας όσο και διεθνώς, θα συνεχίσουν να αυξάνονται στο μέλλον. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη δυνατότητα αυτής της άκαμπτης διακυβέρνησης να μετατρέψει την Τουρκία σε βόμβα έτοιμη να εκραγεί.

Η Τουρκία κινείται γρήγορα προς μια οικονομική κρίση. Η κατάσταση είναι ακόμα πιο ανησυχητική στην εξωτερική της πολιτική. Η Τουρκία εξακολουθεί να έχει ένα πόδι στη Δύση, αλλά το άλλο της πόδι αγωνίζεται προς την Ευρασία και την Κίνα.

Ο Erdogan φαίνεται να είναι αποφασισμένος να επιβάλει ένα μοντέλο σχέσης συναλλαγών-συνεργασίας με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι πολύ απίθανο να παραιτηθεί σύντομα από αυτό το μοντέλο.

Όλες αυτές οι εξελίξεις οδηγούν σε κρίση ταυτότητας. Ο Erdogan μπορεί να έχει αντιληφθεί τις εκλογές της 24ης Ιουνίου, πως η πλειοψηφία π συμμετέχει στην αποποίηση της δημοκρατίας ή ως δικαίωμά του για να καθορίσει την κατεύθυνση της χώρας με όποιο τρόπο θέλει. Αυτές είναι οι ενέργειές του.

Υπάρχει διέξοδος; Είναι απίθανο η κατάσταση αυτή να είναι βιώσιμη μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα. Δεν μπορούμε να επιτύχουμε την κοινωνική σταθερότητα, πόσο μάλλον την πραγματική δημοκρατία, όπου και τα κυβερνώντα κόμματα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης βασίζονται στην πολιτική ταυτότητας. Τα δύο κόμματα που αποτελούν τον κυβερνώντα συνασπισμό, δεν έχουν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, εκτός από την ανταπόκριση στα αιτήματα των ισλαμιστών και υπερεθνικιστών υποστηρικτών τους.

Η κατάσταση στην Τουρκία αυτή τη στιγμή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας αδίστακτος και καταστροφικός αγώνας εξουσίας, όπου η πλειοψηφία κυβερνά.

Το σημερινό θέμα της Τουρκίας δεν είναι ποιος θα καθοδηγήσει τη χώρα, αλλά αν θα καταλήξει σε μια αποδεκτή συναίνεση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Υπό τις σημερινές συνθήκες, ανεξάρτητα από το ποιος καθοδηγεί τη χώρα, δεν παρέχεται ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα -ιδίως λαμβάνοντας υπόψη τη διεφθαρμένη και δεσποτική πολιτική κουλτούρα στην Τουρκία.

Όλα όσα ακολούθησαν τις εκλογές της 24ης Ιουνίου. η κυβερνητική πεινασμένη εξουσία, το κοινοβούλιο που έχει μειωθεί σε ένα συλλογικό όργανο συζητήσεων με όλες τις δαπάνες, η αντιπαραγωγική και αδύναμη αντιπολίτευση, δείχνουν ότι η πολιτική στην Τουρκία έχει χτυπήσει σε έναν τοίχο.

Η Τουρκία χρειάζεται νέα πολιτικά κόμματα με συγκεκριμένα σχέδια, μια νέα γλώσσα και υποσχέσεις που μπορούν να ευδοκιμήσουν σε ένα νέο ιδεολογικό υπόβαθρο και να απομακρυνθούν από την παλιά λαϊκίστικη πολιτική ταυτότητας.

Αυτά, στο βαθμό που ο λαός της χώρας μας – ανεξάρτητα από τις πολιτικές του προτιμήσεις – αντιλαμβάνεται αυτό το γεγονός και τους κινδύνους που συνδέονται με την αποτυχία.

* Το ανωτέρω άρθρο είναι το χθεσινό κύριο άρθρο της σύνταξης ,της πιο σημαντικής δικτυακής πλατφόρμας Τούρκων δημοσιογράφων και πανεπιστημιακών εκτός Τουρκίας.
Σημειώσεις


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση