Εθνική ευθύνη η ανατροπή του διλήμματος «Υποταγή ή Σύγκρουση» που επιβάλλει ο Ερντογάν

Γράφει ο Νίκος Μελέτης

Το δίλημμα που φαίνεται ότι επιχειρείται να επιβληθεί πλεον στα Ελληνοτουρκικά δεν είναι άλλο από εκείνο που οδηγεί από την μια στην εξευτελιστική υποταγή και η άλλη στην σύγκρουση.

Δεν είναι πια η συζήτηση για κατευνασμό, για εξωραϊσμό απλώς του Σουλτάνου, για ευρωπαϊκή εξημέρωση του θηρίου.

Εφόσον η Ελλαδα και ορθά δεν επιθυμεί την σύγκρουση, για λόγους που είναι πολλοί και δεν αφορούν μονο την ανατραπείσα ισορροπια στρατιωτικών δυναμεων μεταξυ των δυο χωρών, εμφανίζεται να παραδίδεται στις διαθέσεις μιας Τουρκίας, η οποία είναι ολο και πιο επιθετική, ολο και πιο απαιτητική.

Ο στόχος της εθνικής προσπάθειας θα πρέπει να είναι αυτό ακριβως: ανατροπή αυτού του διλήμματος στο οποίο τείνει να εγκλωβισθεί η χώρα.

Προφανως και δεν είναι εύκολη η προσπαθεια αυτή, δεδομένων των όσων εχουν αλλάξει την τελευταία τουλάχιστον 20ετια στις ελληνοτουρκικές σχεσεις.

Η χώρα προσπαθώντας να βγει από τον εφιάλτη των Μνημονίων με τραύματα οικονομικά και κοινωνικά, ειναι ακομη ευάλωτη και ευαίσθητη σε κάθε μορφής άσκησης πίεσης, στρατιωτικής, επικοινωνιακής, ψυχολογικής και αυτό θα πρέπει να το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας. Η εμπειρία των τελευταίων μηνών δειχνει πόσο ευκολα διαμορφώνει την εσωτερική ατζέντα στην χώρα μας μια δηλωση ακομη και ενός αναξιόπιστου συμβούλου του Ερντογαν.

Απαιτείται η αποκατάσταση, εκσυγχρονισμός και αναβάθμιση της υπάρχουσας αποτρεπτικής ισχύος.

Πιο σημαντικό όμως από την ύπαρξη της αποτρεπτικής ισχύος, είναι και η εμπέδωση, (και μεταξυ των αντιπάλων της) της βεβαιότητας ότι η χώρα εχει και την βούληση να χρησιμοποιήσει την ισχύ αυτή εφόσον απαιτηθεί.

Να ανατραπεί δηλαδή η τραγική παράδοση που δημιουργήθηκε στα Ιμια, όταν πράγματι υπήρχε ισχυρη αποτρεπτική ισχύς κι όμως εξουδετερώθηκε ακριβως επειδή από την πρώτη στιγμή δόθηκε το μήνυμα ότι η τότε κυβέρνηση δεν θα χρησιμοποιούσε την ισχύ που διέθετε αλλα ηταν πρόθυμη να καταφύγει εκλιπαρώντας, στην διαμεσολάβηση του κ. Χολμπρουκ. Και να αποδεχθεί την πρώτη ουσιαστική απώλεια εθνικής κυριαρχίας.

Η γραμμή, μεταξυ του κατευνασμού και της αποκλιμάκωσης των εντάσεων, από την φιλανδοποίηση ή ακόμη χειρότερα την δορυφοριοποίηση της χώρας, είναι πολύ λεπτή. Και απαιτεί σχεδιασμό, συμμαχίες, τόλμη, αποφασιστικότητα, αλλα και θυσίες από τους πολίτες.

Πόσοι πολίτες που επικρίνουν την νυν και τις προηγούμενες κυβερνήσεις για την μη επίδειξη σθεναρής στάσης έναντι της Τουρκίας, θα ηταν διατεθειμένοι να δεχθούν να μην υπάρξει κοινωνικό μέρισμα» την επόμενη χρονιά, να υπάρξει μια ακόμη περικοπή των εισοδημάτων και συντάξεων για την ενίσχυση της Άμυνας;

Πόσοι θα δέχονταν τα παιδιά τους να υπηρετήσουν κανονικά την θητεία τους σε κανονικές μάχιμες μοναδες και όχι σε καποιο γραφείο στην Μεσογείων ή στον Ναύσταθμο;
Πόσοι θα ηταν έτοιμοι για θυσίες και για το ενδεχόμενο να μην εχουμε μόνο δυο στρατιωτικούς αιχμαλώτους, αλλά κανονικές απώλειες σε θερμή σύρραξη;

Όλα αυτά δεν σημαίνει ότι λειτουργούν σαν φόβητρο και νομιμοποιούν την πολιτική υποταγής στην Τουρκία.

Αλλα πρεπει να κτιστεί ένα σύγχρονο κράτος που θα αποκαθιστά την συνοχή, θα φέρνει ανάπτυξη και αυτοπεποίθηση και θα οδηγεί στην ανάκτηση του ρόλου της Ελλαδας στην περιοχη, στα Βαλκάνια, στην Β. Αφρική στην Μέση Ανατολή.

Οι Συμμαχίες και οι διεθνείς συνεργασίες, είναι αμφίδρομες. «Τσάμπα» στηριξη δεν υπάρχει από κανέναν και αυτό ίσως δεν το εχουμε αντιληφθεί πλήρως.

Η Δύση οσο κι αν συγκρούεται με τον Ερντογαν, δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Τουρκία, γνωρίζοντας ότι ακομη κι ένας ηγέτης, όπως ο Ερντογαν, εχει ημερομηνία λήξης και το γεωστρατηγικό οικόπεδο της Τουρκίας και η χώρα στο «σταυροδρόμι δυο Ηπείρων και δυο πολιτισμών» θα συνεχίσει να υπαρχει και μετα τον Ερντογαν.

Η Αναθεώρηση της Λωζάννης για τον Ερντογαν δεν αφορα τόσο τα νησιά του Αιγαίου, εκτος των βραχονησίδων εκείνων που θα του εξασφαλίσουν ένα διπλωματικό χαρτί σε μια μελλοντική οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, όσο κυρίως τα άμεσα εδαφικά οφέλη στην Βόρειο Συρία. Ο κ. Ερντογαν χρειάζεται μια ακομη Αλεξανδρέττα, με δικη του υπογραφη, περισσοτερο από μια βραχονησίδα στο Αιγαίο….

Και για την Ελλαδα όμως προς το παρον ο «θησαυρός του Αιγαίου δεν ειναι οι υδρογονάνθρακες, αλλα ο τουρισμός, όπως μπορει να ειναι η αιολική ενέργεια.

Ας εκμεταλλευθούμε αυτόν τον θησαυρό.

Και όταν χρειασθεί και οι συνθήκες είναι πιο κατάλληλες οι συνθήκες θα αντιμετωπίσουμε και την υφαλοκρηπίδα…

Η Τουρκία θα παραμένει πάντοτε ένας δύσκολος και επικίνδυνος γείτονας. Απλως αντιλαμβανόμαστε τώρα ότι πλεον είναι όλο και λιγότερα τα εργαλεία που διαθέτουμε για την διαχείριση των ελληνοτουρκικών. Ειδικά όταν είναι προφανές το πόσο μικρή σημασία εχει πλέον για την τουρκική ηγεσία η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε.

Η Τουρκία θα συνεχίσει να αμφισβητεί, και να αναβαθμίζει την αναθεωρητική πολιτική της και δεν θα πρεπει να της δοθεί η ευκαιρία να χρησιμοποιήσει με ευκολία το «χαρτί» που διαθέτει: την δύναμη των όπλων και του «αναλώσιμου έμψυχου υλικού». Ουτε φυσικά να επιτύχει τα αποτελέσματα που επιδιώκει, με την απλή απειλή…

Ο απεγκλωβισμός από το το θανάσιμο δίλημμα που θελει να σπρώξει την Ελλάδα η Τουρκία, δεν είναι δουλειά των «άλλων», αλλά πρωτίστως «όλων ημών». Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα εχει γινει ένα πρωτο θετικό βήμα…

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση