Γιατί οι Έλληνες γουστάρουν τον …Βλαδίμηρο: Το έλλειμμα εμπιστοσύνης της Μόσχας στην Αθήνα

Του Γιώργου Χαρβαλιά 

Δεν θα ισχυριστώ ότι οι πρόσφατες εκλογές στη Ρωσία ήταν οι πιο αδιάβλητες του κόσμου. Ούτε όμως ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν χρειαζόταν κάποια καραμπινάτη νοθεία για την θριαμβευτική επανεκλογή του.
Ο τύπος αυτός συνδυάζει μερικά σπάνια χαρίσματα: Ισχυρή ηγετική στόφα, αποφασιστικότητα, κύρος, περηφάνια και ….ψαρωτικό στυλ. Πατάει στα πόδια του καλά και το δείχνει.

Επιπλέον φαίνεται να έχει καλή οργανωτική αντίληψη, αν κρίνει κανείς ότι παρέλαβε ένα χάος και μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να κάνει την πατρίδα του να σταθεί στα πόδια της. Η Ρωσία ξαναβρήκε την ιστορική της αίγλη στο μέγεθος και την διεθνή επιρροή που της αναλογεί.
Επομένως γιατί να μην τον προτιμούν οι Ρώσοι;
Επειδή η μέθοδος διακυβέρνησης του, διακρίνεται και από ορισμένα αυταρχικά χαρακτηριστικά;
Φοβούμαι ότι αυτό είναι γνώρισμα μεγάλων ηγετών, ακόμη και σε σύγχρονες δημοκρατίες όταν καλούνται να επιβάλουν συνθήκες τάξης υπό αντίξοες συνθήκες ή να συμμαζέψουν εξαιρετικά… ξεχειλωμένες καταστάσεις.

Και για αυτήν ακριβώς την αδιαμφισβήτητη ικανότητα του ο Βλαδίμηρος Πούτιν σαρώνει σε δημοφιλία και στην Ελλάδα. Όχι επειδή είναι καλός φίλος μας, αλλά επειδή «έναν τέτοιο ηγέτη θα θέλαμε να είχαμε».

Το γιατί δεν είναι καλός φίλος μας σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Οι δύο λαοί είναι αναμφισβήτητα κοντά. Και λόγω κοινού θρησκευτικού δόγματος και λόγω παραδοσιακών δεσμών φιλίας.

Σαφώς και δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι θα ρθει ο Μόσχοβος και το «ξανθό γένος» να πολεμήσει για να διώξει τον Τούρκο και να μας στείλει …στη Κόκκινη Μηλιά.

Ακόμη και σε συνθήκες του παρελθόντος όπου η Τσαρική Ρωσία ήταν σε θέση να μας βοηθήσει ουσιαστικά, δεν το έκανε πάντα. Η τουλάχιστον δεν το έκανε…ολόψυχα. Ορισμένες φορές μάλιστα το απέφυγε. Πούλησε την Ελλάδα για λόγους δικού της γεωστρατηγικού συμφέροντος.

Κακά τα ψέματα η σημερινή επίσημη Ρωσία είναι πολύ πιο κοντά στην Τουρκία απ΄ότι στην Ελλάδα και αυτό οφείλεται σε μία σειρά λόγων που σχετίζονται ασφαλώς και με την ατολμία ή την εθελοδουλία, αν θέλετε, των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων.

Η υπαγωγή στο μνημόνιο ευνούχισε πλήρως την ικανότητα προσαρμογής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε μία πολυπολική κατεύθυνση που θα επέτρεπε την καλύτερη εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων. Στην θεωρία κλείναμε το μάτι στη Μόσχα και στην πράξη κλείναμε την πόρτα σε οποιαδήποτε ρωσική επένδυση ή επιρροή.

Με μοναδική φωτεινή εξαίρεση την θητεία Καραμανλή όπου επιχειρήθηκε μία σοβαρή ενεργειακή σύμπραξη με την Ρωσία,(και είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του τότε Ελληνα πρωθυπουργού με το …fake news σκάνδαλο του Βατοπαιδίου), οι ελληνικές ηγεσίες έταζαν φιλίες, αγάπες και όλων των ειδών τα φούμαρα προς τον Πούτιν. Μέλι-μέλι, αλλά από… τηγανίτα τίποτα!

Σταδιακά δημιουργήθηκε ένα τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης του Ρώσου ηγέτη προς τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς και της σημερινής «αριστερής». Ελλειμμα φοβούμαι, απολύτως δικαιολογημένο.

Δεν θα σταθώ στις φαιδρότητες του αμερικανόπληκτου Τζέφρει που αντί να ζητήσει οικονομική βοήθεια, την ώρα που είχε το πιστόλι στον κρόταφο, μιλούσε για την κλιματική αλλαγή κάνοντας τον Μεντβέντεφ να τον χαρακτηρίσει επιεικώς… «αλλοπαρμένο». Ο Πούτιν ποτέ δεν τον πήρε σοβαρά. Η μεγάλη ζημιά όμως έγινε με την κυβέρνηση Σαμαρά. Που δεν είχε το θάρρος να πει εξ αρχής ότι οι δανειστές της έχουν δέσει τα χέρια και παρίστανε ότι ήταν έτοιμη να πουλήσει την ΔΕΠΑ στην Gazprom!
Δυό τρείς φορές έφερε τον ισχυρό άνδρα του ρωσικού κολοσσού, Αλεξέι Μίλερ στο Μαξίμου και το δούλεμα έπεφτε σύννεφο! Δεν καταλάβαιναν οι καψεροί ότι Gazprom ίσον Κρεμλίνo!

Υπάρχουν βέβαια και οι σημερινοί. Που νόμιζαν ότι θα στείλουν τον Λαφαζάνη να αρπάξει 5-6 δις, χωρίς αντάλλαγμα. Και σήμερα έχουν γίνει πεκινουά της Μέρκελ και του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα.

Υπάρχει γενικώς και ένα παγιωμένο νομοτελειακό θεώρημα ότι «ανήκουμε εις την Δύσιν» και απαγορεύεται να …ξενοκοιτάζουμε. Μια τραγική ένδεια διπλωματικής ευελιξίας όπως αυτή που διαθέτει η Κύπρος και σήμερα παρά την «τιμωρία» από τους ρωσοφοβικούς δανειστές είναι δεύτερη πατρίδα πολλών Ρώσων(ακόμη και Ρωσικό κόμμα υπάρχει εκεί!).

Δεν ισχυρίζομαι, προς Θεού, ότι αν είχαμε κάνει ένα ουσιαστικότερο άνοιγμα προς τη Μόσχα σήμερα θα είχαμε, εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης ή ασπίδα στις αρπακτικές διαθέσεις της Τουρκίας. Απλά οι Ρώσοι ιστορικά, ψυχικά και συναισθηματικά μας ταιριάζουν περισσότερο από τους ξεδιάντροπους Γερμαναράδες. Και το στυλ διακυβέρνησης Πούτιν ίσως να ταίριαζε καλύτερα στις ανάγκες της σημερινής Ελλάδας…

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση