Τουρκική απειλή: Μια νέα στρατηγική αλλά ποια;

Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος

Στρατηγική πολύ απλά είναι η βέλτιστη χρήση των μέσων και των συντελεστών ισχύος που διαθέτει ένα κράτος για την εκπλήρωση των σκοπών, δηλαδή των πολιτικά προσδιορισμένων και ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων.

Τα εθνικά συμφέροντα ιεραρχούνται ως έσχατα, ζωτικά, μείζονα και δευτερογενή. Στα έσχατα συμφέροντα και οτιδήποτε τα διασφαλίζει απαιτείται απόλυτη κοινωνική και πολιτική συναίνεση.

Ο πόλεμος ως φαινόμενο –έχει πολλούς κρίκους εκ των οποίων η ένοπλη σύρραξη είναι ο τελευταίος– «υποτάσσεται» στους σκοπούς της πολιτικής. Το ίδιο και η δέσμευση πόρων που περιορίζονται αυστηρά στις ανάγκες για της εκπλήρωσης των σκοπών. Δεν ξοδεύεται ούτε ένα δολάριο περισσότερο ούτε ένα λιγότερο, συνηθίζεται να λέγεται, από όσο χρειάζεται για την εκπλήρωση των σκοπών.

Η Ελληνική εθνική στρατηγική είναι ξεκάθαρα αμυντική και αποτρεπτική. Αυτό δεν λέγεται αυθαίρετα.

1. Είναι αμυντική επειδή η Ελλάδα δεν απειλή κάποιο άλλο κράτος,
2. οι αξιώσεις της δεν είναι αναθεωρητικές και είναι απολύτως συμβατές με το διεθνές δίκαιο (για παράδειγμα το δίκαιο της θάλασσας και τον τερματισμό των παράνομων τετελεσμένων του 1974 στην Κυπριακή Δημοκρατία) και
3. Η εξωτερική της πολιτική και η διάταξη των δυνάμεών της ολοφάνερα αποσκοπεί στην εκπλήρωση αυτών των αμυντικών σκοπών και όχι κάποιων επιθετικών σκοπών.

Συνοπτικά, μεταξύ άλλων, μετά το 1973 συχνά η Τουρκική απειλή συνίσταται στους εκφοβισμούς για μια πιθανή γενικευμένη επίθεση ενώ η Άγκυρα σχεδόν καθημερινά προκαλεί με παραβιάσεις που συνδυάζονται με συγκεκριμένες αναθεωρητικές αξιώσεις σε όλο το φάσμα από την Θράκη και το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο.

Η διάταξη και ανάπτυξη των δυνάμεών της είναι επιθετική (ιδιαίτερα στο Αιγαίο και στην Κύπρο) και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις όπως τα Ίμια αλλά και με απειλή casus belli προχωρεί σε ένοπλες προκλήσεις χαμηλής, όπως λέγονται έντασης. Το casus belli αφορά την εφαρμογή της διεθνούς νομιμότητας στο Αιγαίο.

Η Ελλάδα, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες δέσμευσε τεράστιους πόρους για την εκπλήρωση αυτών των αμυντικών σκοπών, απέτυχε. Μια αποτρεπτική στρατηγική ενός αμυνόμενου κράτους αποτυγχάνει, βασικά, εάν έχουμε δύο αποτελέσματα: Εάν ξεσπάσει ένοπλη σύρραξη και εάν δεν εκπληρωθούν οι πολιτικοί σκοποί αλλά αντίθετα εκπληρωθούν οι σκοποί του επιτιθέμενου, εδώ της Τουρκίας.

Α) στην Αιγαίο έχουμε απώλεια κυριαρχίας και τεράστιων υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων επειδή υπό απειλή δεν εφαρμόζουμε το διεθνές δίκαιο.

Β) Στην Κύπρο δεν αποκαταστάθηκε η διεθνής τάξη με αποτέλεσμα να υπάρχει ενδεχόμενο δημιουργίας ενός μη βιώσιμου κρατιδίου και στρατηγική παγίδευση της Ελλάδας.

Μονολεκτικά λέμε ότι απαιτείται μια νέα στρατηγική η οποία δεν θα επιτρέπει την σταδιακή εκπλήρωση του συνολικού σκοπού με προκλήσεις χαμηλής έντασης.

Αυτό προϋποθέτει πολιτικό, στρατιωτικό και διπλωματικό σχεδιασμό ούτως ώστε εάν η αποτροπή αποτύχει ξανά με τουρκικές προκλήσεις χαμηλής έντασης, η Ελλάδα ακαριαία να αποκαταστήσει την Ελληνική κυριαρχία.

Εάν δε ο αντίπαλος δεν υποχωρήσει να ελέγξει την πιθανή κλιμάκωση. Πιο σημαντικό αταλάντευτα και ακλόνητα για να είναι επιτυχής η αποτροπή σε όλες τις κλίμακες απαιτείται πολιτική, κοινωνική και διπλωματική ετοιμότητα, ιδιαίτερα εάν η Άγκυρα τολμήσει να προχωρήσει σε μια γενικευμένη σύρραξη, η Ελλάδα να επικρατήσει επιβάλλοντάς στην Τουρκία πολύ μεγάλο κόστος.

Σκοπός όμως, όπως είπαμε, δεν είναι ο πόλεμος αλλά η αποτροπή και η εκπλήρωση των έσχατων σκοπών της Ελλάδας. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο εάν μια τέτοια παράσταση πολύ μεγάλου κόστους για την Τουρκία είναι πολιτικά και στρατιωτικά αξιόπιστη.

Μόνο αυτό θα αποτρέψει τόσο τον γενικευμένο πόλεμο όσο και την εκπλήρωση των τουρκικών αναθεωρητικών σκοπών με προκλήσεις χαμηλής έντασης όπως στα Ίμια και στην Κύπρο. Ολοφάνερα απαιτείται μια νέα αποτρεπτική αφετηρία πριν είναι πολύ αργά και πριν η Άγκυρα αποθρασυνθεί τελείως.

Ποιότητα

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση