Η άτρωτη καγκελάριος και η γερμανική Ευρώπη

Δεν έχει νόημα η αλλαγή της κ. Merkel με τον κ. Schulz, πόσο μάλλον εάν βρεθεί κάποια λύση και στο θέμα της Ιταλίας, όπου προωθείται ξανά ο έμπιστος της κ. Renzi – ενώ ο κ. Σόιμπλε φαίνεται πρόθυμος να αποδεχθεί κάποιες παραχωρήσεις όσον αφορά το χρέος της Ελλάδας, αρκεί να υπάρξουν τα αναγκαία προσχήματα.

Γράφει ο Ιάκωβος Ιωάννου

Λίγο πριν την τελική ευθεία των εθνικών εκλογών, ακριβώς στη σωστή χρονική στιγμή, η γερμανική αξιωματική αντιπολίτευση βρέθηκε εκεί ακριβώς που τη θέλει η καγκελάριος: με την πλάτη στο χώμα. Η ίδια εκτοξεύθηκε ξανά στην κορυφή με τρεις συνεχόμενες νίκες, καθώς επίσης με πολύ καλές δημοσκοπήσεις – ενώ φαίνεται πως αντί να την βλάψει, την ωφέλησε σε πολύ μεγάλο βαθμό η υποψηφιότητα του κ. Schulz, αφού είναι καλύτερα να κερδίζει κανείς έναν θεωρητικά ισχυρό αντίπαλο, παρά έναν αδύναμο.

Μετά τη χαοτική της πολιτική λοιπόν στο θέμα της μετανάστευσης, καθώς επίσης μετά τις εκλογικές ήττες της το περασμένο έτος, το BREXIT και τις πρόσφατες προσβολές που εισέπραξε από τον κ. Trump, πέτυχε μία τεράστια νίκη στη Ρηνανία Βεστφαλία, κατατροπώνοντας κυριολεκτικά το σοσιαλιστικό κόμμα – οπότε δικαιωματικά της ανήκει ο τίτλος της ισόβιας καγκελαρίου, τον οποίο στήριξε στις οικονομικές επιτυχίες της χώρας της (άρθρο).

Πώς δικαιολογείται ο θρίαμβος της; Από το ισχυρό της χαρακτηριστικό, το οποίο δεν είναι άλλο από τη σταθερότητα της. Από το ότι δεν επηρεάζεται ποτέ από τις δημοσκοπήσεις όσον αφορά τις αποφάσεις της, έχει συνέπεια και συνέχεια, ενώ ασκεί πολιτική με πράξεις και όχι με λόγια – μέσω της διακυβέρνησης της. Ψύχραιμη, ρεαλίστρια και πανταχού παρούσα, δεν έχει μεγάλες δικές της ιδέες ή μεταρρυθμιστικά προγράμματα,  ενώ θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς ως μία ορθολογική διαχειρίστρια των κρατικών υποθέσεων, παρά ως μία προικισμένη πολιτικό – κάτι που όμως δεν την ενοχλεί καθόλου.

Όπως διαπιστώνεται τώρα εκ του αποτελέσματος, οι εκλογείς της είναι ικανοποιημένοι από τον ήρεμο τρόπο που διαχειρίζεται τα προβλήματα της Γερμανίας και της Ευρώπης – παρά το ότι οι λύσεις που επιλέγει διαρκούν μόνο λίγους μήνες, έως την επόμενη κρίση. Όσον αφορά τους κομματικούς της αντιπάλους, απογοητεύονται πολύ γρήγορα όταν διαπιστώνουν πως οι πολιτικές επιθέσεις τους καταλήγουν στο κενό – αφού η καγκελάριος προτιμάει να αποφεύγει τις μάχες και τις συγκρούσεις, γεγονός που δεν είναι μεν ενδιαφέρον, αλλά παραμένει εξαιρετικά αποτελεσματικό.

Μεγάλο όπλο της είναι βέβαια η θετική οικονομική εξέλιξη της χώρας της, η οποία είναι η μοναδική στην Ευρωζώνη που μειώνει τα δημόσια χρέη της – ενώ έχει πλεόνασμα τόσο στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (8,6%!), όσο και στον προϋπολογισμό της.

Μπορεί δε να κατηγορείται από τους εταίρους της ή/και από τις Η.Π.Α., δίκαια προφανώς αφού οι επιτυχίες της Γερμανίας δεν στηρίζονται στις ικανότητες των Γερμανών αλλά (α) στο μισθολογικό dumping που έχει υιοθετηθεί από το 2000, (β) στις συνεχείς αποκρατικοποιήσεις (πρόσφατα των εθνικών οδών), (γ) στις υψηλές αποταμιεύσεις, καθώς επίσης (δ) στις χαμηλές εγχώριες επενδύσεις, υπηρετεί όμως πιστά τις απαιτήσεις της πλειοψηφίας του λαού της – ο οποίος πριν από κάθε τι άλλο επιθυμεί την ελευθερία, τη λελογισμένη ευημερία και την ασφάλεια του, ενώ απεχθάνεται τους πειραματισμούς  που φυσικά συνοδεύονται από ρίσκα.

Εκτός αυτού, οι Γερμανοί θέλουν να είναι υπερήφανοι για τα επιτεύγματα τους, αφού πρόκειται για έναν από τους πιο αλαζονικούς λαούς στον πλανήτη, καθώς επίσης να κυριαρχούν στους άλλους – απαιτήσεις που έχει εκπληρώσει η καγκελάριος αφού, μαζί με τον υπουργό οικονομικών της, έχει οδηγήσει τη χώρα της στην κορυφή της Ευρώπης, ενώ αποφασίζει σχεδόν απολυταρχικά για τα πάντα.

Στα πλαίσια αυτά είναι λογική η αποτυχία του κ. Schulz, αφού οι περισσότεροι εκλογείς δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς θα έκανε διαφορετικά ή/και καλύτερα, εάν αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας – ενώ το ότι επικεντρώνεται στην κοινωνική δικαιοσύνη δεν τον βοηθάει καθόλου, επειδή όλα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της Γερμανίας δεν είναι τόσο άδικα, ώστε να κερδίσει κανείς τις εκλογές υποσχόμενος τη διόρθωση τους.

Φυσικά έχουν αυξηθεί οι χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας καθώς επίσης η μερική απασχόληση, αλλά αυτό που ενδιαφέρει τους Πολίτες είναι η ανεργία – η οποία μόλις στο 3,9% ικανοποιεί τους ψηφοφόρους, ειδικά όταν διαπιστώνουν πως στη διπλανή Γαλλία έχει υπερβεί το 10%. Φυσικά δεν διενεργούνται επενδύσεις σε έργα υποδομής, ενώ η παιδεία στη χώρα είναι σε απελπιστικά χαμηλά επίπεδα – αλλά αυτό που προτιμούν οι Γερμανοί είναι το τρίπτυχο «ησυχία, τάξη και ασφάλεια», αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα.

Από την άλλη πλευρά, ο κ. Schulz «στάλθηκε» ουσιαστικά για να διεκδικήσει τη θέση της καγκελαρίας, λόγω της τοποθέτησης τότε του προέδρου Trump εναντίον του ευρώ, καθώς επίσης των λαθών της κυρίας Merkel, υπενθυμίζοντας τα εξής: 

«το βαθύ γερμανικό κράτος, η βιομηχανική ελίτ της χώρας δηλαδή, νοιώθει πως κινδυνεύει να χάσει την «κότα με τα χρυσά αυγά» από τα λάθη της καγκελαρίου, καθώς επίσης του υπουργού οικονομικών της, μεταξύ άλλων στο θέμα της Ελλάδας – την οποία προσπαθούν να οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ, δημιουργώντας μία μεγάλη ρωγμή στη νομισματική ένωση, αντίστοιχη με αυτήν της Βρετανίας στην ΕΕ. Με δεδομένο δε το ότι, το υποτιμημένο ευρώ (η κότα) τους εξασφαλίζει τεράστια ετήσια πλεονάσματα της τάξης των 300 δις € (χρυσά αυγά), προφανώς ανησυχούν για το μέλλον του – οπότε θα κάνουν ότι μπορούν για να το προστατεύσουν» (πηγή).

Έκτοτε όμως έχει αλλάξει προτεραιότητες ο αμερικανός πρόεδρος, οι εκλογές στην Αυστρία, στην Ολλανδία και πρόσφατα στη Γαλλία δεν ανέδειξαν επικίνδυνους υποψηφίους για την Ευρωζώνη, ενώ η καγκελάριος διόρθωσε τα λάθη της – μεταξύ άλλων και στο θέμα της Ελλάδας, ο πρωθυπουργός της οποίας έχει συμβιβαστεί πλέον με όλα όσα του ζητούνται, συνεχίζοντας την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων των προκατόχων του.

Το γεγονός δε ότι, παρά τα διαδοχικά μέτρα φτωχοποίησης που επιβάλλει δεν σημειώνονται λαϊκές αντιδράσεις, ενώ η διαφορά της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση δεν υπερβαίνει τις 10 μονάδες, σημαίνει για τους Γερμανούς αφενός μεν πως θα επανεκλεγεί, αφετέρου πως ο κίνδυνος έχει εκλείψει (εάν δεν τα καταφέρει, δεν ενοχλεί καθόλου τους Γερμανούς, αφού υπάρχει ήδη η ρεζέρβα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είναι πιστή στην πολιτική των μνημονίων – αν και πολύ λιγότερο ικανή στη χειραγώγηση του όχλου, αφού αναιρεί προκαταβολικά όλες τις έωλες ελπίδες των Ελλήνων) .

Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από τη στήριξη που παρέχουν πια στον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για τις ελίτ και τη Γερμανία –  αφού είναι τόσο δημαγωγικά προικισμένος, ώστε να καταφέρνει με τα ανύπαρκτα παράλληλα προγράμματα, με την αμυδρή ελπίδα της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, καθώς επίσης με ευφάνταστα αντίμετρα που θα ληφθούν μόνο εάν το πρωτογενές πλεόνασμα υπερβαίνει το 3,5%, να παραπλανεί τους πάντες.

Όταν ξυπνήσουν βέβαια οι ιθαγενείς, έχοντας χάσει τη δημόσια και ιδιωτική τους περιουσία, άπαξ και δια παντός την εθνική τους κυριαρχία, καθώς επίσης έχοντας θυσιάσει το μέλλον των παιδιών τους, θα είναι πολύ αργά για δάκρυα – κάτι που όμως δεν έχουν το θάρρος σήμερα να συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες, όπως πολύ καλά γνωρίζει η κυβέρνηση της χώρας.

Συμπερασματικά λοιπόν δεν έχει νόημα η αλλαγή της καγκελαρίου με τον κ. Schulz, πόσο μάλλον εάν βρεθεί κάποια λύση και στο θέμα της Ιταλίας, όπου προωθείται ξανά ο έμπιστος της κ. Renzi – ενώ ο κ. Σόιμπλε φαίνεται πρόθυμος να αποδεχθεί κάποιες «παραχωρήσεις-ψίχουλα» (επιμήκυνση) όσον αφορά το χρέος της Ελλάδας, αρκεί να υπάρχουν τα αναγκαία προσχήματα, αφού έχει πετύχει πια αυτά που ήθελε, οπότε ο στόχος του είναι η διατήρηση τους. Θα ήταν άλλωστε ανόητος να μην το κάνει, όταν βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στο να κυριαρχήσει η χώρα του στην Ευρώπη, μετατρέποντας την σχεδόν εξ ολοκλήρου σε γερμανική.

Πηγή Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση