H γεωπολιτική διάσταση του χρόνου: Η Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγή

Γράφει ο Δημήτρης Σκουτέρης

Αν ισχύει ότι:

• Ο χρόνος είναι ένα στοιχείο του Σύμπαντος ταυτόσημο με τον χώρο, αυτό που ο Αϊνστάιν όρισε ως τέταρτη διάσταση του γύρω μας χώρου,που τον ονόμασε “χωρόχρονο”
• Η γεωπολιτική είναι μια θεωρία χωρικών αλληλεξαρτήσεων και ιστορικής αιτιότητας, που αναλύει και συσχετίζει σταθερούς και μεταβλητούς γεωγραφικούς παράγοντες καταλήγοντας σε συμπεράσματα κατανομής της ισχύος στο διεθνή χώρο.

Τότε προκύπτει ο σοβαρός ρόλος που παίζει το μέγεθος χρόνος, τόσο στην Γεωπολιτική ανάλυση, όσο και στις (εξ αυτής της ανάλυσης) τυχόν γεωστρατηγικές εφαρμογές.

Τις τελευταίες δεκαετίες αξιοποιείται όλο και περισσότερο, η γεωπολιτική, ως εργαλείο ανάλυσης. Με τη σειρά της η γεωπολιτική χρησιμοποίησε την παράμετρο της γεωγραφίας και ειδικότερα της οικονομικής γεωγραφίας. Ο χώρος γίνεται αντιληπτός ως πηγή πλούτου (σημείο) καθώς επίσης και ως απόσταση από μια αρχική θέση μέχρι το σημείο προορισμού (διαδρομή). Η γεωπολιτική, λοιπόν, είναι μια δυναμική προσέγγιση των πραγμάτων στο χωροχρόνο.

Παράλληλα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη το μέγεθος πληροφορική τεχνολογία, η οποία δημιουργεί νέες πηγές πλούτου και απαξιώνει άλλες και, ταυτόχρονα εφευρίσκει νέους τρόπους μεταφοράς και επικοινωνίας, γεγονός που αλλάζει συνεχώς τα δεδομένα και τους συσχετισμούς ισχύος,συμβάλλοντας στην επικράτηση της Νέας Οικονομίας.

Βιώνουμε στο οικονομικό πεδίο μιά βίαιη ανακατανομή του πλούτου, την άνιση ανταλλαγή, σε βάρος των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων και εισοδηματικών ομάδων εντός των εθνικών συνόρων και σε βάρος των ασθενέστερων χωρών διεθνώς. Είναι ορατή η απόπειρα σταδιακής κατάργησης του έθνους κράτους ως οικονομικής αλλά και ως πολιτικής οντότητας και η μεταφορά της πολιτικής ισχύος σε υπερεθνικά κέντρα ή πολιτικές ελίτ (πχ .ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Ε.Ε, TPP, TTIP, CETA κλπ), με συνέπεια την εμφάνιση νέων μηχανισμών και διαδικασιών απόκτησης ή πολλαπλασιασμού της ισχύος και επιρροής των οντοτήτων άσκησης εξουσίας στο διεθνές περιβάλλον.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον καλούμαστε να δράσουμε αναλυτικά και συνθετικά. Αν αναλύσουμε ορθά, διαμορφώσουμε την στρατηγική,αλλά και την τακτική μας μπορεί να ωφεληθούμε από τυχόν πλεονεκτήματα (που διαθέτουμε) ή και να αντιστρέψουμε τα όποια μειονεκτήματα. Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει και ο παράγοντας Χρόνος,το timing (κατά τους Αγγλοσάξωνες).

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι στην Ελλάδα έχουμε κυριολεκτικά απωλέσει την αίσθηση της σπουδαιότητας του μεγέθους χρόνος. «Ξεκινάμε τη δίαιτα ή κόβουμε το τσιγάρο από τη Δευτέρα ή από την 1η του μήνα»… Αυτή η ατομική νοοτροπία έχει γίνει συλλογική και διαπερνά όλο το φάσμα της κοινωνικής, αλλά κυρίως της πολιτικής μας ζωής. Πόσες ευκαιρίες χαμένες!!! Πόσες ανεκπλήρωτες ή και ξεχασμένες υποσχέσεις!!! Οι ευκαιρίες περνούν μπροστά μας και εμείς τις αφήνουμε για να «τις αξιοποιήσουμε αύριο, ή τη Δευτέρα, ή την 1η του μήνα, ή όταν οι συνθήκες… βελτιωθούν».
Ιδού μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Η μη Ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ

Ο καθηγητής κ. Θεόδωρος Καρυώτης έχει αναδείξει, με την αδιαμφισβήτητη επιστημονική του επάρκεια, το θέμα. Δείτε το πρόσφατο άρθρο του με τίτλο: Αποκάλυψη: Νέοι παγκόσμιοι χάρτες οριοθέτησης της ΑΟΖ που δικαιώνουν την Ελλάδα

Η οργάνωση Marine Regions, δημιούργημα του Flanders Marine Institute που έχει έδρα την πόλη Ostend του Βελγίου και θεωρείται το παγκόσμιο κέντρο χαρτογράφησης θαλασσίων ζωνών… εξέδωσαν την 9η έκδοση με τους αναθεωρημένους χάρτες για όλα τα παράκτια κράτη του πλανήτη Γη για Χωρικά Ύδατα, Συνορεύουσα Ζώνη, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Εσωτερικά Ύδατα και Αρχιπελαγικά Ύδατα.

Τι δεν έχει κάνει η Ελλάδα διαχρονικά και αυτό βαρύνει το σύνολον των πολιτικών δυνάμεων, που άσκησαν κυβερνητική εξουσία.

Δεν αξιοποίησε:

• τη σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της θάλασσας,
• την πολιτική-διπλωματική-διεθνή απομόνωση της Τουρκίας την περίοδο που είχαν διακοπεί οι σχέσεις της με Ρωσία και Ισραήλ, καθώς και την στρατηγική επιλογή ΗΠΑ και Ομπάμα για ενίσχυση του ρόλου των Κούρδων στη Μέση Ανατολή
• την Σύνοδο των χωρών του Νότου, όπου θα μπορούσε να τεθεί ακόμα και θέμα από κοινού συμφωνίας για ανακήρυξη της Μεσογειακής ΑΟΖ
• τις πολύ καλές σχέσεις με Ισραήλ και Αίγυπτο… και πολλά άλλα.

Διαβάστε πως σκοπεύουν να αξιοποιήσουν το Brexit στην Σκωτία οι αλιείς (και όχι μόνον) λόγω ΑΟΖ

Είχαμε έγκαιρα επισημάνει: «… Οι διαμορφούμενοι γεωστρατηγικοί άξονες αφενός Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και αφετέρου Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου δυνητικά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν συνθήκες σταθερότητας στην ΝΑ Μεσόγειο συμβάλλοντας στη νέα, υπό διαμόρφωση, ισορροπία της ευρύτερης περιοχής. Αν μάλιστα καταλήξουν αμεσότατα σε ένα κοινά αποδεκτό πλαίσιο αξιοποίησης και διαχείρισης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων τους, ενδυναμώνουν τη θέση τους στην περιοχή. Εντάσσονται στο νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας ενισχυμένοι, όχι μόνον λόγω γεωγραφικής θέσης, αλλά και ως παραγωγοί-διαχειριστές ενέργειας και ως πυλώνες σταθερότητας.

Υποχρεωτικά και σε επίπεδο Ευρώπης το κέντρο βάρους μοιραία θα μετακινηθεί από την Βορειοκεντρική Ευρώπη προς τη Μεσόγειο, τις χώρες του Νότου της Ευρώπης. Ήδη οι χώρες του Βορρά συμπληρώνουν τον κύκλο της αποστολής τους, την συσσώρευση κεφαλαίου… Άρχισε η περίοδος της παρακμής τους δεδομένου ότι στον Νέο Παγκόσμιο Καταμερισμό στερούνται συγκριτικών πλεονεκτημάτων.

Προφανώς η ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ θα ήταν η πρέπουσα απάντηση στην «επιθετικότητα» Ερντογάν, θα δημιουργούσε ευκαιρίες όχι μόνον για υποψήφιους επενδυτές στον τομέα των υδρογονανθράκων, αλλά θα αναδείκνυε και τον ρόλο της χώρας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο σε παραγωγό αλλά και κόμβο ασφαλούς διέλευσης ενεργειακών αγωγών προς την Ευρώπη.

Έστω και τώρα η Ελλάδα ακολουθώντας τις διατάξεις του Δίκαιου της Θάλασσας οφείλει άμεσα να ανακηρύξει την ΑΟΖ σε όλες τις θαλάσσιες περιοχές της, υιοθετώντας την πρακτική του Ισραήλ, δηλαδή μονομερώς.

Προσφυγικό

Πολύ πριν οξυνθεί το πρόβλημα είχαμε από το φιλόξενο site του Μιχάλη Ιγνατίου αναφέρει:. «.. Μεθυσμένοι από το φετίχ του ευρωπαϊσμού οι μεν (να παραμείνουμε στον σκληρό πυρήνα-να λειτουργούμε υπό το ασφυκτικό κράτος του ευρωπαϊκού συμφώνου σταθερότητας και τα λοιπά γνωστά νεοφιλελεύθερα και υποτελή)… και οι δε με την ιδεολογική θολούρα τους, δεν κατανοούν, ότι το προσφυγικό δεν είναι Ελληνικό, δεν είναι Ευρωπαϊκό, δεν είναι Ευρωτουρκικό πρόβλημα μόνον. Είναι Παγκόσμιο πρόβλημα. Δεν αφορά μόνον την Ευρωπαϊκή Ένωση ή την Τουρκία, ή την Ελλάδα, ή το ΝΑΤΟ. Πρωτίστως αφορά τον ΟΗΕ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ο μόνος από την Ελλάδα που μιλά σε όλους τους τόνους για το προσφυγικό ως Παγκόσμιο πρόβλημα είναι ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, αλλά είναι μόνος. Όλοι οι άλλοι καθεύδουν υπο μανδραγόρα.

Αντί, λοιπόν, να προσφύγουμε στον ΟΗΕ και στο Συμβούλιο Ασφαλείας, μόνους αρμόδιους για τέτοιας έκτασης πρόβλημα, καλουπωνόμαστε στις λύσεις, που εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα. Αυτό που θάπρεπε να αντιληφθεί το Ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι, ότι έχει διαφορετική βαρύτητα, η όποια απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του ΝΑΤΟ, από την απόφαση είτε του Συμβουλίου Ασφαλείας, είτε του ΟΗΕ. Αν είχαμε προκαλέσει απόφαση οργάνου του ΟΗΕ με την οποία θα εντέλλονταν η Ε.Ε-το ΝΑΤΟ-η Τουρκία να προβούν σε συγκεκριμένες ενέργειες, τότε εμείς θα είμασταν οι ισχυροί παίκτες».
Είχαμε μάλιστα τότε προτείνει: «στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής της 17-18 Μαρτίου τεθεί, με πρωτοβουλία του Έλληνα Πρωθυπουργού, το αίτημα να ζητήσει η Ε.Ε. από το Συμβούλιο Ασφαλείας (Σ.Α.) του ΟΗΕ να αποφασίσει για τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων σχετικά με το προσφυγικό. Μέτρα, που θα δεσμεύουν και θα κινητοποιούν την Παγκόσμια κοινότητα. Ήδη στο Σ.Α. του ΟΗΕ σήμερα μετέχουν η Γαλλία-η Μεγάλη Βρεττανία και η Ισπανία, χώρες μέλη της Ε.Ε.».

Ακολούθησαν οι πρωτοβουλίες του ΟΗΕ, πολύ αργότερα, για να επιβεβαιώσουν την ορθότητα της πρότασής μας, αλλά και το Νατοϊκό σουλάτσο στο Αιγαίο και οι εκβιασμοί Ερντογάν προς την Ε.Ε. με αιχμή τις προσφυγικές ροές.

Γερμανικές Επανορθώσεις και οφειλές

Παρά την απόφαση της Βουλής (που και αυτή καθυστέρησε) αντί να αποτελέσει ένα από τα ισχυρά μας όπλα στην πολιτική διαπραγμάτευση με την Γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. παραπέμφθηκε στην ουσία στις καλένδες. Δεν επιθυμώ να σχολιάσω την απαράδεκτη στάση της ΝΔ στο θέμα αυτό (που αρνήθηκε να συνυπογράψει-γιατί άραγε τι γραμμάτια ξεπληρώνει στους Γερμανούς-δεν αρκούν η Siemens/ο Χριστοφοράκος και οι λοιποί;), γιατί η διεκδίκηση χρειάζεται ενωτικό πνεύμα. Σε κάθε περίπτωση οφείλουν όλοι να συμβάλλουν στην απονομή της δικαιοσύνης και στην ηθική αποκατάσταση των Ελλήνων και της χώρας, που κατά συρροή και ποικιλότροπα βιάσθηκε από τους Ναζί της Γερμανίας.

Σύμφωνα με την έκθεση Έκθεση Διακομματικής Επιτροπής πάνω από 269 δισ. είναι οι γερμανικές πολεμικές οφειλές προς την Ελλάδα, ενώ προτείνονται συγκεκριμένες ενέργειες για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών όπως:

• Σύσταση Επιτροπής Προώθησης της Διεκδίκησης,
• Ενίσχυση της δικτύωσης- συντονισμού των Ενώσεων Θυμάτων με το Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών, στον αγώνα της διεκδίκησης.
• Προώθηση συνεργειών με τις ομάδες Γερμανών νομικών, ιστορικών, συνταγματολόγων και γερμανικών οργανώσεων, ευαίσθητων στα θέματα απόδοσης δικαιοσύνης, κλπ
• Αποστολή κλιμακίου της Βουλής για την ενημέρωση του γερμανικού και άλλων κοινοβουλίων. Έγερση του ζητήματος στο Συμβούλιο της Ευρώπης, τον ΟΗΕ και σε άλλα διεθνή fora.
• Ανασύσταση του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου, το οποίο δημιουργήθηκε με τον ΑΝ 384/1945 (ΦΕΚ Α΄ 145/8-6-1945) και καταργήθηκε με το ΝΔ 4016/1959 (ΦΕΚ Α237/3-11-1959). Η αναβίωση του Γραφείου κρίνεται αναγκαία, καθώς αυτό θα μπορούσε να διαδραματίσει κομβικό ρόλο τόσο στη νομική έρευνα για τα διεθνή ποινικά αδικήματα που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα κατά τον Β΄ ΠΠ (ανακάλυψη και προσαγωγή σε δίκη τυχόν επιζώντων εγκληματιών πολέμου) όσο και στις αστικές υποθέσεις που αφορούν τα εν λόγω γεγονότα.
• Υποβολή πρότασης προς την Ελληνική Κυβέρνηση με σκοπό την επικύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τη Μη Εφαρμογή του Θεσμού της Παραγραφής επί Εγκλημάτων Πολέμου και Εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας της 26ης Νοεμβρίου 1968 [Ψήφισμα Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών S/RES/2391(XXIII)] που έχει τεθεί σε ισχύ την 11η Νοεμβρίου 1970.
• Προτείνεται, επίσης, εναλλακτικά, αντί της κύρωσης ορισμένης διεθνούς σύμβασης, η θέσπιση κανόνα εσωτερικού δικαίου σχετικά με το απαράγραπτο, όπως αυτό κατοχυρώνεται στο Εθιμικό Διεθνές Δίκαιο.
• Εντατική καμπάνια ενημέρωσης κι ευαισθητοποίησης της διεθνούς αλλά και της ελληνικής κοινής γνώμης με διοργάνωση εκδηλώσεων, ημερίδων, συνεδρίων, παραγωγή ντοκιμαντέρ, ταινιών, θεατρικών παραστάσεων και λοιπών δράσεων πολιτισμού- πολιτιστικής διπλωματίας.
• Καθιέρωση ημέρας μνήμης του Ελληνικού Ολοκαυτώματος.
• Στο πεδίο των επανορθώσεων, προτείνεται η ανάδειξη του χρέους γερμανικών επιχειρήσεων που επωφελήθηκαν τα μέγιστα κατά τη χιτλερική περίοδο.
• Απαιτείται σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής στο θέμα των γερμανικών οφειλών.
• Σε πολιτικό επίπεδο προέχει το θέμα των διακρατικών διαπραγματεύσεων.

Τι από όλα αυτά έχει αρχίσει να υλοποιείται; Σε ποιό στάδιο υλοποίησης ευρίσκεται; Γιατί δεχόμαστε τις ύβρεις του Σόϊμπλε-της Μέρκελ-μερίδας των Γερμανικών ΜΜΕ;
Πότε σε Σύνοδο Κορυφής ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ή σε Euro group ο Υπουργός Οικονομικών θα υπενθυμίσει το χρέος της Γερμανίας; Πότε οι Έλληνες Ευρωβουλευτές θα τολμήσουν να θέσουν το θέμα στο Ευρωκοινοβούλιο και θα υπενθυμίσουν στους Γερμανούς ομολόγους τους, ότι η Γερμανία είναι ο μεγάλος μπαταχτσής;

Το ζήτημα του χρέους και η πρόκληση της Ανάπτυξης

Η επικρατούσα, εσφαλμένα,άποψη στο Ελληνικό πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση-αξιωματική αντιπολίτευση και τα περισσότερα των πολιτικών κομμάτων) ότι πρώτα ρυθμίζουμε τη μείωση του χρέους-σε συνδιασμό με την λήψη των όποιων δημοσιονομικών μέτρων (αλλά και «μεταρρυθμίσεων) και στη συνέχεια μπαίνουμε σε σοβαρούς ρυθμούς ανάπτυξης. Θα στείλουμε υποτίθεται το σήμα στις αγορές, ότι δηλαδή είμαστε καλά παιδιά-καλοί μαθητές, έχουμε «βιώσιμο» χρέος κλπ κλπ και αυτοί θα κάνουν ουρές για να επενδύσουν στην Ελλάδα.

Μέχρι τότε; Μεταξύ σφύρας και άκμονος. Κατά τις ισορροπίες, που οι ΗΠΑ θα επιβάλλουν στις σχέσεις με τη Γερμανία, με την Ε.Ε., με την Ρωσία, με την Κίνα, με την Τουρκία…Θα αφεθούμε στις ορέξεις του ανθέλληνα Σόϊμπλε ή της παρέας του ΔΝΤ (Τόμσεν-υπόδικης Λαγκάρντ), που βρίσκεται πλέον υπό Αμερικανικό έλεγχο και παίζει τον ρόλο του ανάλογα με την πορεία των σχέσεων ΗΠΑ και Γερμανίας και το κατά πόσον αυτές κινούνται συναινετικά ή ανταγωνιστικά;

Ως πότε θα αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και παθητικά αυτήν την πολιτική;
Ποιός μας εμποδίζει να αξιοποιήσουμε κατά τα δικά μας συμφέροντα την εμφύλια διαμάχη του παγκόσμιου κεφαλαίου;
Ποιός μας εμποδίζει να αναπτύξουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα; Επί παραδείγματι και μόνον ενδεικτικά:

Γιατί πχ ο κ. Δρίτσας δεν ασχολείται με την αξιοποίηση και των 880 λιμανιών, που η χώρα διαθέτει; Αν λόγω μνημονίου μπλοκαρίστηκαν τα 4-5, υπάρχουν τα υπόλοιπα.
Γιατί δεν σχεδιάζουμε ένα ευρύτατο δίκτυο «Τουριστικών λιμένων-καταφυγίων» σκαφών αναψυχής για να αναβαθμίσουμε το τουριστικό προϊόν και να προσελκύσουμε επενδύσεις;
Γιατί δεν σχεδιάζουμε ένα δίκτυο καταδυτικών πάρκων, που και υψηλότερα εισοδηματικά βαλάντια θα προσελκύσουν και βέβαιες επενδύσεις θα φέρουν.

Αν ο στόχος μας είναι η Ανάπτυξη και όχι η Μεγέθυνση (growth) μέσω και της μόχλευσης κεφαλαίων (και κεφάλαια υπάρχουν) οφείλουμε να κινηθούμε έξυπνα-αποφασιστικά και κυρίως με βάση τα ελληνικά συμφέροντα. Στροφή στη θάλασσα/στη γαλάζια οικονομία, που πάντα μας δικαίωνε, πάντα μας στήριζε.

Αλλά για ποιά στροφή στη γαλάζια οικονομία συζητάμε όταν δεν έχουμε ακόμα εντάξει στο εσωτερικό δίκαιο ( από τον Σεπτέμβριο οφείλαμε να το έχουμε κάνει) την Ευρωπαϊκή οδηγία 2014/89/ΕΕ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΊΟΥ (της 23ης Ιουλίου 2014) περί θεσπίσεως πλαισίου για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό.

Τέτοια απαξίωση!!! Και μετά μιλάμε για ανάπτυξη, για δικαιοσύνη, για δημόσιο συμφέρον. Διαβάζω μια αποστροφή από τα λόγια της καθηγήτριας κας Κυβέλλου: «Ουσιαστικό μήνυμα του βιβλίου είναι οτι η θάλασσα, τομέας κατεξοχήν έκφρασης δημοσίου συμφέροντος, θα έπρεπε να έχει “τη γεύση του μέλλοντος” για τους Έλληνες !», η οποία αναφέρεται σε ένα εκπληκτικό βιβλίο, που επιμελήθηκε με τίτλο: Θαλάσσια χωρικά ζητήματα

Από τον πρόλογο της καθηγήτριας κας Κυβέλλου αντιγράφω(με την ελπίδα ότι το πολιτικό προσωπικό θα μπει στον κόπο επιτέλους να μελετήσει): Ελπίζουμε το βιβλίο αυτό να συμβάλει στη διάδοση και αναβάθμιση του σχετικού επιστημονικού διαλόγου που διεξάγεται στην Ε.Ε. και στη χώρα μας για τη γαλάζια ανάπτυξη (blue growth) και το βασικό εργαλείο για την επίτευξή της που είναι ο θαλάσιος χωροταξικός σχεδιασμός (maritime spatial planning), λαμβάνοντας υπόψη τόσο τη σημερινή γεωπολιτική πραγματικότητα ιδιαίτερα στο χώρο της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου αλλά και τις σημερινές συζητήσεις για την καλή οικολογική κατάσταση της θάλασσας της Μεσογείου, την ανάγκη δηλαδή μορφοποίησης μιας «βιώσιμης γαλάζιας ανάπτυξης» και ενός «αειφόρου θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού» σε συνθ κες ειρήνης, εδαφικής συνεργασίας και ευημερίας.

Το διεθνές πολιτικό-οικονομικό κλίμα για την Ελλάδα μπορεί άμεσα να αντιστραφεί μόνον εφόσον αξιοποιηθούν όλα τα συγκρικά μας πλεονεκτήματα.Οφείλει λοιπόν η Κυβέρνηση (και αφού διασφαλίσει τη συναίνεση πολιτικών κομμάτων,όσων επιθυμούν να συμβάλλουν):

• Να οριοθετήσει άμεσα την Ελληνική ΑΟΖ (κατά τα πρότυπα του Ισραήλ).
• Να επιταχυνθούν και οριστικοποιηθούν με Κύπρο-Ισραήλ-Αίγυπτο οι συμφωνίες οικονομικής-τεχνολογικής-ενεργειακής-στρατιωτικής-πολιτιστικής συνεργασίας.
• Να αξιοποιήσει τη πρόσφατη συμφωνία των Μεσογειακών Κρατών στην προοπτική διαμόρφωσης όρων ενός νέου Οικονομικού χώρου στη Μεσόγειο.Θα πρέπει αυτός ο χώρος να αποτελέσει το αντίβαρο του «πλούσιου» Βορρά της Ε.Ε., αλλά και μια σοβαρή εναλλακτική σε πιθανή κατάρευση της Ε.Ε.
• Να αξιοποιήσει ουσιαστικά την Ομογένεια.
• Να επιδιωχθεί στην πράξη η συμπαράταξη και συνεργασία όλων των πραγματικά προοδευτικών δυνάμεων, των δυνάμεων της γνώσης και της παραγωγής, χωρίς αγκιλώσεις-ιδεοληψίες-αποκλεισμούς,που θα συμβάλλουν στην ανόρθωση της χώρας. Και αυτές οι δυνάμεις βρίσκονται παντού, στις Περιφέρειες - στους Δήμους - στα Επιμελητήρια - στα Πανεπιστήμια και Ερευνητικά κέντρα - στους χώρους δουλειάς-στο εξωτερικό (αναφέρομαι στην Ομογένεια). Απαιτείται μια πανεθνική-παλαϊκή κινητοποίηση στην κατεύθυνση απεμπλοκής της χώρας από το φαύλο κύκλο της ύφεσης, της λιτότητας, της ανεργίας και της φτωχοποίησης. Να οδηγηθεί η χώρα σε έξοδο από την κρίση με όρους βιώσιμους κοινωνικά και οικονομικά. Και για να συμβεί αυτό θα χρειαστούν μακροπρόθεσμοι συλλογικοί αγώνες, για τους οποίους κανείς δεν περισσεύει.
• Πρώτη προτεραιότητα να είναι η Πραγματική Οικονομία και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Έξοδος από την κρίση σημαίνει την εκπόνηση καινοτόμων προγραμμάτων παραγωγής και ανάπτυξης, τόσο σε κάθε κλάδο, όσο και σε κάθε Περιφέρεια της χώρας. Σημαίνει επενδύσεις δημόσιες και ιδιωτικές, επιχειρήσεις, θέσεις εργασίας, προϊόντα, εξαγωγές, υπηρεσίες, καινοτομία, τεχνολογικοί εξοπλισμοί.
• Να αναδείξει τη «Θαλάσσια, τη Γαλάζια Οικονομία», ως το αναπτυξιακό εργαλείο εξόδου από την κρίση.

Ο Δημήτρης Σκουτέρης είναι Πολιτικός Αναλυτής
(skouterisd@gmail.com, @skouterisd1)
Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση