Ο Ερντογάν, ο Ράμα και το Μνημόνιο

Του Γιώργου Λακόπουλου

Ο Ερντογάν ξύνει σχεδόν καθημερινά το θέμα της Συνθήκης της Λωζάνης –και ορέγεται να νησιά του Αιγαίου. Οι Αλβανοί ανοίγουν το "τσάμικο" και διεκδικούν... εύσημα σωτηρίας της Ακρόπολης. Οι Σκοπιανοί έχουν πετύχει το στόχο τους με την ονομασία και δεν χάνουν την ευκαιρία να το επισημαίνουν.

Συμβαίνει κάτι που δεν ξέρουμε; Για ποιο λόγο κλιμακώνεται η επιθετικότητα κατά της Ελλάδας; Γιατί βγαίνουν από τις ντουλάπες αραχνιασμένες υποθέσεις των γειτόνων; Τι είναι αυτό που κάνει τις κυβερνήσεις τους να ανασύρουν διεκδικήσεις που είχαν περάσει σε ύφεση τα τελευταία χρόνια;

Μια εύκολη ερμηνεία είναι ότι αυτά γίνονται για εσωτερική κατανάλωση, ιδίως στην Τουρκία. Προκειμένου να επιτευχθούν κάποιες εσωτερικές επιδιώξεις οι κυβερνήσεις των γειτονικών χώρων εγείρουν θέματα διεκδικήσεων σε βάρος μας.

Είναι μια εύκολη εξήγηση που έχει ένα κενό: παρακάμπτει την Ελλάδα. Αρχίζει και τελειώνει στην Άγκυρα, ή στα Τίρανα και τα Σκόπια. Στην πραγματικότητα όμως όλα αυτά αρχίζουν απ' την Αθήνα. Για την ακρίβεια αφορούν το... Μνημόνιο! Ακριβέστερα συνδέονται με το ενδεχόμενο να μην ολοκληρωθεί η υλοποίησή του το 2018 και να τεθεί εκ νέου το θέμα της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη.

Με απλά λόγια ο "σουλτάνος" και ο Ράμα ανοίγουν ζήτημα διεκδικήσεων έναντι της Ελλάδας για τους ίδιους λόγους που δεν το έκαναν ως τώρα. Οξύμωρο; Καθόλου. Ο βασικός λόγος που δεν το έκαναν –με τη σημερινή συστηματική κλιμάκωση- είναι ότι η Ελληνική Δημοκρατία είχε την προστασία της ευρωπαϊκής ομπρέλας.

Αυτός ήταν άλλωστε και ο βασικότερος ίσως λόγος για τον όποιο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σχεδίασε και... επέβαλε την ένταξη στην κοινοτική Ευρώπη.

Εύκολα μπορεί κανείς να φτάσει στο συμπέρασμα ότι οι γείτονες, κυρίως οι ανατολικοί, διακρίνουν ότι η προστασία της Ευρώπης θα χαθεί για την Ελλάδα, επειδή διαμορφώνονται προϋποθέσεις που ενδεχομένως θα τη θέσουν έκτος Ευρώπης.

Αναπτύσσουν από τώρα τη στρατηγική των διεκδικήσεων ώστε να έχει ωριμάσει αν η Ελλάδα πάψει να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας και τα σύνορά της δεν είναι ευρωπαϊκά σύνορα.

Είναι ένα σενάριο που δεν μπορεί να αποκλειστεί και πάντως είναι το σενάριο στο όποιο ποντάρουν οι άλλοι. Αυτό θα έπρεπε να είναι το σημείο βρασμού για την ελληνική πολιτική τάξη, τις επιμέρους ηγεσίες της χώρας και την ελληνική κοινωνία.

Η διασφάλιση της ελληνικής παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί υπέρτατο εθνικό στόχο. Η μακαριότητα των περασμένων ετών ότι είναι διασφαλισμένη, πρέπει να διαταραχτεί από τη συμπεριφορά των γειτόνων που υποκρύπτει την ανάλυσή τους ότι μπορεί και να μην είναι.

Συμπέρασμα. Ο Ερντογάν και ο Ράμα δείχνουν το δρόμο. Όσο εμείς ασχολούμαστε με το ΕΣΡ το κλαδί που καθόμαστε τρίζει και οι άλλοι το ακούν. Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι το παιχνίδι της παραμονής στην Ευρώπη έχει ημερομηνία λήξης: το 2018. Ο χρόνος τρέχει εναντίον μας. Και όπως έλεγε ο Αμερικανός μηχανικός υπολογιστών Μέρικ Φάρστ: "Δεν μπορείς να ξαναχρησιμοποιήσεις το χρόνο".

Πηγή Capital

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση