Μοιρολάτρες ή "συνεργάτες";

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Φθίνει, λέει, σταδιακά και χλωμιάζει το πολιτικό άστρο του πρωθυπουργού-πινόκιο.
Και όπου νά 'ναι λέει, θα πέσει διότι δεν θα τον στηρίζει κανείς.
Ε, και;
Εκτός απ' το ότι αυτά είναι μπούρδες διότι αποκλείεται να τον εγκαταλείψουν κάτι τυχαίοι που τους πήρε απ' το αιώνιο 4% και τους έκανε υπουργούς ( η μη τυχαίοι έφυγαν μόλις είδαν την κατάντια των τυχαίων), αυτό είναι το ζητούμενο; Πέσε πίτα να σε φάω;

Δηλαδή θα περιμένουμε πότε θα φθαρεί ο κάθε προδότης και πέσει σαν ώριμο φρούτο, για να περάσουμε στον επόμενο δωσίλογο;
Και η ζημιά που θά 'χει κάνει στο μεταξύ;
Η ζημιά που έχουν κάνει όλοι αυτοί;
Αυτή η απίστευτη ακινησία και μοιρολατρία του ελληνικού λαού, που δεν μπορεί να αιτιολογηθεί πιά με κανέναν τρόπο, δεν έχει όμοιο στα χρονικά της καταγεγραμμένης ιστορίας της ανθρωπότητας. Ποτέ όμως. Ever!

Έχουν εκδηλωθεί κινήματα στην ιστορία, στάσεις και επαναστάσεις, για αφορμές κι αιτίες απείρως μικρότερες από όσα υφίσταται ο έλληνας τα τελευταία επτά χρόνια.
Άρα; Πού οφείλεται αυτή η ακινησία;
Δεν μένει παρά να υποθέσουμε πως ο μέσος έλληνας, η θλιβερή πλειοψηφία του λαού, είναι βολεμένος.
Μάλιστα. Βολεμένος!
Ακόμα και μ' αυτές τις συνθήκες; Ακόμα και μ' αυτές!
Φαίνεται (αλλιώς δεν εξηγείται) πως ο μέσος έλληνας έχει κάνει το "κουμάντο" του με μία ή δύο γνωριμιούλες ή γνωριμιάρες σε ένα κόμμα (ο πιό κορόϊδος), ή σε διάφορα κόμματα (ο πιό έξυπνος) και περιμένει την στιγμή που η "γνωριμία" αποκτήσει κάποιο είδος εξουσίας για να τον σώσει.
Να τον εξαιρέσει δηλαδή απ' τον χαμό των άλλων.

Αυτό ακριβώς δηλαδή που έκαναν οι "συνεργάτες" των γερμανών κατακτητών στην Κατοχή.
Συνεργάστηκαν για να σωθούν.

Έγιναν δωσίλογοι από υπολογισμό και φόβο για την δική τους επιβίωση.
Χ@στηκαν για την πατρίδα...
Χ@στηκαν για τον συνάνθρωπο...
Χ@στηκαν για την δικαιοσύνη, την δημοκρατία, την ανεξαρτησία...
Χ@στηκαν για όλα εκτός απ' το τομάρι τους.
Και η ιστορία τους δικαίωσε!
Έγιναν οι μεταπολεμικοί επιχειρηματίες, πολιτικοί, κυβερνήτες, νομενκλατούρα αυτού του τόπου.

Είμαστε δηλαδή ένας λαός σύγχρονων χ@στηδων;
Ένας λαός "συνεργατών"; Δωσιλόγων;
Έτσι φαίνεται. Η ακινησία αυτό δείχνει. Μόνον αυτό μπορεί να την ερμηνεύσει.
Αυτό και μόνον. Τίποτα άλλο. Ούτε φόβος ούτε τίποτα. Όταν φοβάσαι σε πλημμυρίζει η αδρεναλίνη και ορμάς.

Λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Έστω και ως φάρσα.
Στην περίπτωσή μας όμως δεν σταμάτησε ποτέ για να επαναληφθεί τώρα.
Δωσίλογοι μας κυβερνούσαν, δωσίλογοι μας κυβερνούν.
Να γίναμε άραγε όλοι (οι περισσότεροι) λαός δωσιλόγων; "Συνεργατών";
Αυτό άλλωστε δεν πρεσβεύει και δεν επιδιώκει η Παγκοσμιοποίηση και ο προφήτης της η Ευρωπαϊκή "'Ενωση" τοκογλύφων;

Θα φανεί στο πολύ κοντινό, στο εγγύτατο μέλλον...