Βάζουν τον Ομπάμα στη βιτρίνα

Του Γιάννη Σιδέρη 

Υπάρχει ένα γνωστό απόφθεγμα της Μάργκαρετ Θάτσερ, που έχει γίνει κλισέ, και από το  οποίο  δεν διδάχτηκε η κυβέρνηση: «Το να είσαι ισχυρός είναι σαν να είσαι κυρία. Αν πρέπει να δηλώσεις ότι είσαι, δεν είσαι».

Εξ αντιγραφής, και με παραλλαγή, θα μπορούσε κάποιος να αναφωνήσει: Αν η επίσκεψη Ομπάμα είναι γεγονός παγκόσμιας σημασίας, το δείχνει από μόνη της.  Αν χρειάζεται να το φωνάζεις εσύ, τότε δεν είναι!

Παρότι το γεγονός της επίσκεψης, ειδησεογραφικώς έχει αναγγελθεί αρκούντως από τα Μέσα Ενημέρωσης, η κυβέρνηση επανήλθε χθες με νέο «αγανακτισμένο» σημείωμα, στο οποίο επιτίθεται έναντι εκείνων (βασικά της ΝΔ, αλλά και αυτών) που θα τολμήσουν να αμφισβητήσουν την… αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η επίσκεψη Ομπάμα στις 15 και 16 Νοεμβρίου, είναι «γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας»).

Παράλληλα στο κυβερνητικό σημείωμα για να καταδειχθεί η σημασία της επίσκεψης καταχωρούνται μια σειρά από κομβικά θέματα, της στήριξης Ομπάμα:

• Στο ζήτημα της ρύθμισης του ελληνικού χρέους, ως αποφασιστικό βήμα για το πέρασμα σε μια εποχή ανάπτυξης και ευημερίας.
• Στο Κυπριακό, εκεί που για πρώτη φορά μετά από χρόνια έχει διαμορφωθεί το έδαφος ώστε όλες οι πλευρές να καταλήξουν από κοινού σε μια ουσιαστική και πραγματικά δίκαιη και βιώσιμη λύση για το ζήτημα.
• Στο ζήτημα της ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή.

Επίσης, αναφερόμενη στο σκηνικό της ομιλίας του αμερικανού προέδρου, η κυβέρνηση επισημαίνει:

• Η ομιλία του Προέδρου Ομπάμα στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, έχει ιστορική σημασία καθώς ο ηγέτης των ΗΠΑ επιλέγει τον τόπο που γεννήθηκε η Δημοκρατία για να εκφωνήσει την τελευταία δημόσια ομιλία του σε διεθνές ακροατήριο.

Μερικές παρατηρήσεις επί των ανωτέρω:

Σαφώς η επίσκεψη Ομπάμα είναι γεγονός παγκόσμιας σημασίας - αλλά  κυρίως - μηντιακής μορφής και όχι αποφασιστικά πολιτικής. Είναι ο χαρισματικός πλανητάρχης στο τελευταίο του αποχαιρετιστήριο ταξίδι στην Ευρώπη. Θα τύχει ευρείας δημοσιότητας αφού θα εκφωνήσει την ομιλία του με φόντο την ειδυλλιακή εικόνα, «τον Ιερό βράχο τη Ακρόπολης,  στον τόπο που γεννήθηκε η Δημοκρατία», όπως τονίζει η κυβέρνηση. Τον «ιερό βράχο»  είχε άλλωστε επιλέξει ως φόντο και ο κ. Τσίπρας, με την ομιλία του στο μουσείο Ακρόπολης,  για να αναγγείλει την «Δίκαιη Ανάπτυξη» - ίχνη της οποία αναζητούνται.

(Παρεμπιπτόντως: αυτή η υπερβολική τάση αρχαιολατρίας - και δη για μια δημοκρατία που επέτρεπε τη δουλεία -  εκ μέρους ενός κόμματος που  αποχαρακτηρίζεται ως  ριζοσπαστική Αριστερά, καταδεικνύει πλήρη ιδεολογική αναδίπλωση, αν όχι ιδεολογική κατάρρευση, και καταφυγή στους μύθους της φυλής, που οι αντίπαλοι της Αριστεράς, θεράπευσαν…).

Με την έννοια λοιπόν της μηντιακής προβολής της χώρας, είναι παγκόσμιο γεγονός.

Για τα αμιγώς πολιτικά θέματα, υπάρχει και η ψύχραιμη ανάγνωση:

Είναι δεδομένη -  και αιτιολογημένη -  η αδυναμία του αμερικανού προέδρου να παρέμβει στο χρέος. Ίσως ο ίδιος συνέτεινε στον δανεισμό μας , χωρίς οι ΗΠΑ βέβαια να βάλουν δολάριο τσακιστό, αλλά στο θέμα του χρέους είναι δεδομένη η αδυναμία του. Και αυτό απλώς επειδή οι άλλοι θα χάσουν, και άρα δεν έχουν λόγο να τον ακούσουν.  

Στο κυπριακό, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν γενικώς και από πάντα τη «λύση», προσπάθησαν να συμβάλουν σε αυτή, χωρίς όμως να δυσαρεστήσουν την Τουρκία. Από την άλλη έχουν συγκρατήσει επανειλημμένα την Τουρκία από την εκπεφρασμένη διάθεσή της να αλωνίζει στη Μεγαλόνησο.

 Στο θέμα της περιφερειακής ασφάλειας (όπου εντάσσονται  και τα ελληνοτουρκικά)  η  δράση τους είχε θετική επίδραση σε μας, όχι όμως στην ευρύτερη περιοχή, της οποίας ήταν η γενεσιουργός αιτία αιματηρής αστάθειας.

Στα  Ίμια π.χ των ελληναράδων, συγκράτησαν την Τουρκία και δεν μας επιτέθηκε  (γι αυτό και το κατασυκοφαντημένο - και από τον ΣΥΡΙΖΑ – «ευχαριστώ τους αμερικανούς» του Σημίτη). Λόγω επίσης των πρόσφατων εντάσεων, μας αντιμετωπίζουν όντως ως το τελευταίο προπύργιο ηρεμίας και ασφάλειας του Δυτικού κόσμου, που συνορεύει με την εκρηκτική και αιμάσσουσα Ανατολή.

Όμως αυτό δεν είναι κάποιο κατόρθωμα της κυβέρνησης. Οφείλεται στην αναθεωρητική πολιτική, τις μεγαλεπήβολες επιδιώξεις και στην επιθετική πολιτική  του Ερντογάν.

Επίσης η τηλεγραφικώς προαναφερθείσα πολιτική, είναι κοινή όλων των τελευταίων αμερικανών προέδρων επί όλων των ελληνικών κυβερνήσεων. Απλώς πρώτη φορά μια επίσκεψη αντιμετωπίζεται  με μορφή  παραληρήματος.  Και να σκεφθεί κανείς όταν είχε έρθει ο Κλίντον ο Τσίπρας ήταν ανάμεσα στους διαδηλωτές που απαιτούσαν  go back Mr Clinton.  

Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση