“Κοχλάζει” η περιοχή μας και τα θέματα αφορούν και την Ελλάδα: Γιατί δεν νοιάζεται κανένας;

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Ίσως χρειαστεί να πολεμήσουμε την ερχόμενη δεκαετία, προειδοποιεί επίτιμος Α/ΓΕΣ… Στην Ελβετία έχουν πέσει πάνω μας «λυτοί και δεμένοι» για να μας «πείσουν» να προσυπογράψουμε συμφωνία στο Κυπριακό, η οποία παραδίδει τον γεωπολιτικό έλεγχο στον πάσχοντα από αυτοκρατορικό μεγαλείο σουλτάνο της Άγκυρας… Οι Γερμανοί λένε ότι συζήτηση για το ελληνικό χρέος θα γίνει μετά το 2018, μετά το ξεκαθάρισμα των πολιτικών λογαριασμών στο εσωτερικό… Στις ΗΠΑ κορυφαίοι σύμβουλοι του Τραμπ χαϊδεύουν τα αυτιά του Ερντογάν, κ.λπ. κ.λπ.

Την ίδια στιγμή, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού πένεται κυριολεκτικώς και η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη, με τα φορολογικά βάρη που έχουν πέσει στους ώμους του να μην έχουν ιστορικό προηγούμενο, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται κάθε προοπτική ανάπτυξης αφού απλώς θα αυξηθούν τα ανείσπρακτα του ελληνικού Δημοσίου, χωρίς όμως να συγκινείται ο Ευρωπαίος μας «εταίρος», αφού πέραν των όποιων τακτικισμών, των σκοπιμοτήτων και της φοβίας ενός κακού προηγούμενου αφού πολλοί είναι πλέον υπερχρεωμένοι, εμφορείται και από μια τιμωρητική διάθεση, όχι τόσο από επιθυμία διευθέτησης του προβλήματος.

Η τιμωρητική αυτή διάθεση αφορά τον «απείθαρχο» και «άσωτο» Έλληνα που ζούσε για πολλά χρόνια πέραν των δυνάμεών του, με δανεικά λεφτά, διαμορφώνοντας την πεποίθηση ότι οι δυσκολίες που έζησε μεταπολεμικά ανήκαν στο παρελθόν και πως οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα της Ένωσης, θα του διασφάλιζε την επ’ αόριστον ευημερία.

Πολύ λάθος από τη μεριά μας. Ουδείς αντίλογος. Όμως, μήπως στη διαμόρφωση αυτής της πεποίθησης έπαιξαν ρόλο όσοι επωφελούνταν για να ενισχύσουν τις εξαγωγές τους, λες και δεν έβλεπαν το επερχόμενο αδιέξοδο; Το έβλεπαν. Απλά εξυπηρέτησαν τα στενά ιδιοτελή τους συμφέροντα, εις βάρος – όπως αποδεικνύεται – της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποία υποτίθεται είναι οι «ηγέτες».

Κατά συνέπεια, αν μη τι άλλο υπάρχει συνυπευθυνότητα. Η ουσία όμως είναι, ότι η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο μέσον μιας «τέλειας καταιγίδας» (perfect storm) από την οποία δεν προβλέπεται να ξεφύγει εύκολα, με αποτέλεσμα, πέραν της οικονομικής της επιβίωσης, να τίθεται εν κινδύνω ακόμα και η εδαφική της ακεραιότητα, ενώ η οικονομική της κατάσταση δεν επιτρέπει να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα προστασίας της ασφάλειάς της.

Και το απαγορεύουν, αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το διεφθαρμένο – ουδεμία αντίρρηση – σύστημα προμηθειών στην Ελλάδα που γέννησε απατεώνες ολκής και όχι μόνο στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας. Βέβαια, το σύστημα της διαφθοράς το βρήκαν, δεν το δημιούργησαν, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Στο τέλος της ημέρας κάτι έμμεινε βέβαια… ό,τι διαθέτει η χώρα για να προασπίσει την κυριαρχία της, υπάρχει και λειτουργεί στο οπλοστάσιό της, έστω κι έτσι αγοράστηκε τότε, ασχέτως των ιδιοτελών κινήτρων των εμπλεκομένων. Όμως, η καλή λειτουργία ενός συστήματος προϋποθέτει πολύ περισσότερα από την απλή παρουσία επιμέρους κορυφαίων οπλικών συστημάτων.

Ας μην ξεχνάμε, ότι σε αντίθεση με την πρακτική που ακολουθείται ορθά σε σοβαρές χώρες, δε αγοράζεις το κορυφαίο άρμα στον κόσμο δίχως να του εξασφαλίσεις πυρομαχικά, την απόλυτη προϋπόθεση επιχειρησιακή αξιοποίησης, ούτε τα κορυφαία συμβατικά υποβρύχια στον κόσμο, χωρίς παράλληλα και τορπίλες… και μακάρι αυτά να ήταν τα μοναδικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.

Σε ένα πιο αφηρημένο επίπεδο τώρα, όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, όσοι προειδοποιούσαν -τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, μεταξύ των οποίων και ο γράφων- για το αυτοκαταστροφικό της συνειδητής και μονοσήμαντης εξάρτησης της χώρας σε όλα τα επίπεδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μάλλον δικαιώνονται.

Κάποιοι λοιπόν προειδοποιούσαν ενυπογράφως, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε αρχίσει να μοιάζει επικίνδυνα με «Πύργο της Βαβέλ»… όμως τους αντιμετώπιζαν σαν «εξωγήινους». Όμως τι νόημα έχει μέσα σε τέτοιες συνθήκες το να «ευλογείς τα γένια σου»; Η συλλογική μας στάση πάντως απέναντι στην ΕΕ είχε ως υπόστρωμα μια αφελή υπόθεση…

Το ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν κάτι που θα παρέμενε για πάντα το ίδιο, ούτε κλυδωνισμούς θα καλούνταν να αντέξει, ούτε θα κινδύνευε ποτέ με διάλυση, ή ότι στο τέλος θα επιβίωνε. Πρώτον, το «με ποιο κόστος σε εμάς», κανέναν δεν απασχόλησε. Ήταν όμως αφελείς ή ιδιοτελείς όσοι προωθούσαν αυτή ως «επίσημη ιδεολογία του κράτους» που αποτυπωνόταν στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας, κάνοντας τους πιο ανεγκέφαλους να καλούν ακόμα και για εξαφάνιση των αμυντικών δαπανών, καθώς έκριναν πως ήμασταν εξασφαλισμένοι ως αποτέλεσμα της ιδιότητας του κράτους-μέλους της ΕΕ;

Μιλάμε για μεγάλα παιδιά, ενίοτε πανέξυπνα… όμως είχε αναπτυχθεί μια σχέση εξάρτησης με τον ευρωπαϊκό κορβανά, από τον οποίο ταΐζονταν πολλοί, πάρα πολλοί, πλουσιοπάροχα. Είναι αυτό αλήθεια για πολλούς μεγαλόσχημους – ή μη – Έλληνες ακαδημαϊκούς ή όχι; Πόσα χρήματα «απορροφήθηκαν» από μεγαλοκαθηγητάδες που παριστάνουν σήμερα και τους τιμητές;

Να έκαναν τουλάχιστον οι ίδιοι τη δουλειά, πάει στην ευχή… να είναι πάντα καλά το λούμπεν επιστημονικό προλεταριάτο των φοιτητών τους, οι οποίοι επιστρατεύονταν έναντι πινακίου φακής, ή ακόμα και μιας απλής «βεβαίωσης συμμετοχής σε ερευνητικό πρόγραμμα», καθότι οι μεγαλόσχημοι πάντα είχαν κι άλλες δουλειές να κάνουν. Τα πολλά, μαντέψτε που πήγαιναν.

Ποιο είναι όμως το συμπέρασμα όλων αυτών των… κάπως ατάκτως ειρημένων παρατηρήσεων; Ένα και μοναδικό. Με τα ψέματα δεν πας μακριά. Μια, δυο, τη σκαπουλάρεις. Όμως θα έρθει νομοτελειακά η ώρα και θα βρεθείς αντιμέτωπος με τις πράξεις και τις παραλείψεις σου. Σε αυτή την κατάσταση είναι σήμερα η Ελλάδα.

Επιστρέφοντας σε αυτούς που υποτίθεται πως θα επεδείκνυαν αλληλεγγύη, αλλά συμπεριφέρονται με τρόπο τιμωρητικό, μη αναγνωρίζοντας τις δικές τους ευθύνες, η στρατηγική τους είναι σαφής: Ας πάρουμε όσα περισσότερα μπορούμε από τους Έλληνες, όσα δηλαδή μάζεψαν όλα τα προηγούμενα χρόνια χωρίς να τα δικαιούνται (επ’ αυτού χωρά πολύ συζήτηση, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες) και μετά βλέπουμε.

Είναι η κλασικότερη «συνταγή» εξόντωσης του φτωχού και του αδύνατου. Αυτή είναι η θέση στην οποία έχει περιέλθει και το κράτος ολόκληρο, το ίδιο το έθνος… Με αποτέλεσμα να έχει αφεθεί έρμαιο στα δόντια του πιο ανώμαλου συναισθηματικά και νοητικά μεταπολεμικού δικτάτορα, με τη γεωγραφία να μας έχει καταδικάσει να τον έχουμε – κακό – γείτονα. Έναν υπερφίαλο ηγέτη, τον οποίον όμως αυτοκαταστροφικά «προσκυνούν» στην πράξη όσοι κουνούν το δάχτυλο στην Ελλάδα.

Δυστυχώς αγαπητοί μου, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με όσα έχουμε. Και να μάθουμε ως έθνος, επιτέλους, ότι όταν κάποιος παίρνει δανεικά, πρώτον, οφείλει να τα επιστρέψει και δεύτερον, τα παίρνει για να τα τοποθετήσει με τέτοιον τρόπο που θα «γεννήσουν» περισσότερα χρήματα.

Αλλιώς νόημα δεν έχει. Ας δείξουμε εμπράκτως ότι το έχουμε καταλάβει, διότι μέχρι στιγμής δεν το δείχνουμε, υπονομεύοντας έτσι τις πιθανότητες εξεύρεσης λύσης, αφού πάντα θα αντιμετωπίζουμε το επιχείρημα, «ακόμα κι αν τους βοηθήσουμε, τα ίδια θα κάνουν».

Αν θυμόμασταν σε όλα τα επίπεδα, ότι στη ζωή, στο τέλος της ημέρας «δικαιούσαι» όσα σου επιτρέπει το ταμείο, καθότι όλα τα υπόλοιπα είναι εύπεπτη, ανέξοδη, αλλά χωρίς αντίκρισμα θεωρία, δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το χάλι. Πρόκειται για μια παρατήρηση κυριολεκτική και μεταφορική.
«Πιάνει» τα πάντα… Πώς το έλεγαν κάποτε; Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς; Απλώνεις τα πόδια σου ανάλογα με το μήκος του σκεπάσματος; Θυμόσοφος μεν ο λαός, όμως δεν αρκούν μόνο τα σοφά λόγια, απαιτούνται και ανάλογα έργα. Αλλιώς πάμε στο… «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν κρατούσες».

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση