Ο ελληνικός λαός το μεγάλο θύμα τριών πρωθυπουργών

Του Παύλου Θ. Ιωάννου 
Χρηματοοικονομικός επίτροπος 

Ο Μιχάλης Ιγνατίου είναι αναμφίβολα ένας μαιτρ της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Ένας ειλικρινής και έντιμος ερευνητής με μοναδικό αντικειμενικό σκοπό την ανίχνευση της αλήθειας, των πραγματικών γενεσιουργών αιτίων πίσω από τα γεγονότα του σήμερα, γεγονότα που καθορίζουν και το αύριο, το μέλλον.

Εκτός από το χάρισμα της διεισδυτικότητας, διαθέτει το πλεονέκτημα της αναλυτικότητας, ενώ το αποτέλεσμα της δουλειάς του παραδίδεται στον αναγνώστη μέσα από κείμενα που ο λόγος τρέχει σε πρόζα λιτή και ανεπιτήδευτη, όπως ανεπιτήδευτη είναι και η αλήθεια, η αδυσώπητη πραγματικότητα που αποκαλύπτει.

Με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά προικοδοτεί και το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο: «ΤΡΟΪΚΑ: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ» που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ελλάδα από τον Εκδοτικό Οίκο Λιβάνη. 

ΠΡΟΪΟΝ ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ένα πραγματικά μνημειώδες έργο. Ένα ογκώδες προϊόν διερευνητικής δημοσιογραφίας το οποίο αναπόφευκτα θα αποτελέσει ένα από τα βασικά βοηθήματα για τη μελέτη και κατανόηση της ιστορίας της Ελλάδας κατά τον 21^ο αιώνα. Διότι δυστυχώς, τα γεγονότα που περιγράφονται και αποκαλύπτονται στις κατάμεστες συγκλονιστικών μαρτυριών και αναλύσεων 543 σελίδες του βιβλίου αυτού προδιαγράφουν νομοτελειακά την πορεία ενός ολόκληρου έθνους για το υπόλοιπο ενός ολόκληρου αιώνα, του 21^ου αιώνα. 

Το δικαστήριο της ιστορίας που στήνεται από τις μαρτυρίες και την ανάλυση που παραθέτει ο Μιχάλης Ιγνατίου στον «ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ» οδηγείται όπως ο ίδιος συμπερασματικά καταθέτει σε μια ανελέητη ετυμηγορία «ότι η Ελλάδα και ο λαός της είναι τα μεγάλα  θύματα τριών πρωθυπουργών». Συγκεκριμένα, όπως ο ίδιος ο Ιγνατίου αναφέρει:

• Του Κώστα Σημίτη, ο οποίος είπε κάποτε στη Βουλή (σελ. 542): «Όταν ο αιώνας μας θα έχει προσθέσει πάνω του δεκαετίες κι όταν κανένας από εμάς τους 300 εκπροσώπους του ελληνικού λαού δεν θα βρίσκεται στο Κοινοβούλιο, εκείνοι που θα καταλαμβάνουν τις ίδιες θέσεις δεν θα ασχολούνται με κανένα από τα οικονομικά ζητήματα που σήμερα δημιουργούν είτε ελπίδα και αισιοδοξία είτε αντίθεση και προβληματισμό στις πτέρυγες της αίθουσας». Σύμφωνα με τον Μιχάλη Ιγνατίου και τις μαρτυρίες που παραθέτει, «επί των ημερών του σπαταλήθηκε η μεγάλη ευκαιρία που προσφέρθηκε στη χώρα με την ένταξή της στην ΟΝΕ και τώρα η πατρίδα μας είναι στο πέμπτο έτος ενός στυγνού Μνημονίου, με τη χρεοκοπία να αποτελεί μόνιμη απειλή».
• Του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος (σελ. 542) «παρέδωσε τη χώρα «σε ανίκανους υπουργούς και, όταν αντιλήφθηκε τη θύελλα που ερχόταν, πήρε την ορθή απόφαση να λάβει μέτρα, την οποία όμως δεν υλοποίησε ποτέ. Εάν το είχε κάνει, θα είχε σώσει την πατρίδα, πιθανότατα θα αντιμετώπιζε μια ταπεινωτική ήττα στις εκλογές, αλλά η Ιστορία θα τον δικαίωνε. Δεν τόλμησε, δεν απέφυγε την ήττα, αν και στο τέλος είπε όλη την αλήθεια στο λαό, και αυτό τον τιμά. Θεωρώ αδιανόητο ότι φοβήθηκε τους κρατικοδίαιτους κομματάρχες της ΝΔ».
• Του Γιώργου Παπανδρέου, που χαρακτηρίζεται από τον Μιχάλη Ιγνατίου ως «ο πιο μοιραίος των μοιραίων». Για τον οποίο διευκρινίζει (σελ. 543): «Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει την ευθύνη της οικονομικής κρίσης, όπως οι προκάτοχοί του. Αλλά όταν την παρέλαβε, τη διαχειρίστηκε εντελώς λάθος, και όταν στο τέλος αποφάσισε να λάβει μέτρα, ήταν αργά. Η Ελλάδα ήταν στην εντατική και ο κ. Παπανδρέου ούτε το φάρμακο είχε, αλλά και όταν νόμισε ότι το βρήκε (στο μηχανισμό του ΔΝΤ και της ΕΕ), δεν υλοποίησε ούτε το πρόγραμμα ούτε τις υποσχέσεις του…»
  
• ΟΙ ΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
  Οι τρεις πρωθυπουργοί που αναφέρονται πιο πάνω δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόλυτα δικαιολογημένη προσωποποίηση μιας άλλης πολύπλοκης πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας απολύτως καθοριστικής της φύσης των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της Ελλάδας και του λαού της των τελευταίων 40 χρόνων. Δηλαδή του ελληνικού πολιτικού γίγνεσθαι, της ελληνικής πολιτικής αγοράς. Μέσα από τις μαρτυρίες που παραθέτει ο Ιγνατίου είναι διάχυτη η διαπίστωση ότι τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας είναι πρωτίστως πολιτικά. Είναι κυρίως αποτέλεσμα της δυσλειτουργίας της ελληνικής πολιτικής αγοράς που μονίμως οδηγείται σε στρεβλώσεις και failures (αποτυχίες). Διάσπαρτη στα κείμενα του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, τα οποία παρατίθενται στο έργο του Ιγνατίου, είναι οι αγωνιώδεις διαπιστώσεις του για:
• Το κομματικό – πελατειακό κράτος και τη διαπλοκή
• Τη διαφθορά σε ολόκληρο το εύρος του συστήματος
• Το λαϊκισμό πολιτικών ηγεσιών που αρνούνται να πουν την αλήθεια στον λαό, φοβούμενες την επίπτωση στα εκλογικά ποσοστά τους.
• Τις ελληνικές κυβερνήσεις που ενώ βλέπουν την κρισιμότητα της κατάστασης, αρνούνται ή καθυστερούν να προχωρήσουν στη λήψη μέτρων για να μη δυσαρεστηθεί η κομματική πελατεία.
• Την εκάστοτε αντιπολίτευση που αρνείται να συναινέσει στα τυχόν κυβερνητικά μέτρα εξυγίανσης της οικονομίας, μέσα από λαϊκιστικές, μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις.

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ

Η εξυγίανση μιας καταρρέουσας οικονομίας στην οποία η κοινωνία δεινοπαθεί από την καλπάζουσα ανεργία και εισοδηματική ανέχεια, η κοινωνικοπολιτική συναίνεση είναι η θεμελιωδέστερη προϋπόθεση για τη λήψη μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Δηλαδή μεταρρυθμίσεων που συγκρούονται με νοοτροπίες δεκαετιών, που το ίδιο το κομματικό σύστημα της πολιτικής αγοράς εμπέδωσε στην κοινωνία. Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν «συζητεί με τους πολίτες» για την ορθολογιστική εξεύρεση ισορροπιών που θα θεμελιώσουν την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση για εφαρμογή προγραμμάτων διαρθρωτικών αλλαγών, αλλά μέσα από λαϊκιστικές προσεγγίσεις εξωθεί στη λαϊκή αντίδραση. Όπως πολύ καθαρά σημειώνει ο Ιγνατίου (σελ. 161): «Το ΠΑΣΟΚ, παρά τις συμβουλές των Αμερικανών στον Πρόεδρό του, υιοθετεί ακραία αντιπολίτευση και πολώνει διαρκώς το κλίμα. Η στάση εκνευρίζει την Ουάσινγκτον και ο Αμερικανός πρέσβης τον εγκαλεί επανειλημμένα. Η κατάσταση γίνεται ασφυκτική».

Η κρισιμότητα του σήμερα και η παραγωγή λαϊκιστικού μαξιμαλισμού

Μπορούμε να έλθουμε στο σήμερα. Το σήμερα είναι κι αυτό κομμάτι της ιστορίας στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή. Και η εργασία του Ιγνατίου μας βοηθά να το κατανοήσουμε και να το ερμηνεύσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Τα δεινά που διέρχεται σήμερα η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός, τα δεινά των τελευταίων 7 μηνών αλλά και οι επερχόμενες δύσκολες μέρες μετά τις 20 Σεπτεμβρίου 2015 είναι το αποτέλεσμα των ίδιων παραγόντων, των ίδιων αιτίων που έφεραν την καταστροφή στην οποία αναφέρεται ο Ιγνατίου. Είναι οι αδυναμίες και οι στρεβλώσεις της Ελληνικής Πολιτικής Αγοράς που αντί να προωθεί συναίνεση, παράγει λαϊκίστικους μαξιμαλισμούς που δημιουργούν επικαλυπτόμενες πολιτικές κρίσεις. Το αποτέλεσμα; Να παραλύει η χώρα τη στιγμή που η οικονομία και η κοινωνία βρίσκονται σχεδόν σε κατάσταση κατάρρευσης. Και η ανθρωπιστική κρίση στο ζενίθ. Τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας είναι πρωτίστως πολιτικά.

• Και γιατί πρέπει να διαβάσουμε τις 543 σελίδες της κατάθεσης του Μιχάλη Ιγνατίου «ΤΡΟΙΚΑ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ»; Να τρεις θεμελιώδεις λόγοι, που συνάμα απαντούν πολύ επίκαιρα ερωτήματα:
• Στις 6 Αυγούστου 2009, η ανάλυση που συνόδευε την Έκθεση για την Ελλάδα, του Άρθρου 4 του Καταστατικού του Ταμείου και η οποία είχε συνταχθεί, μεταξύ άλλων και από τη γνωστή σε όλους μας Δρα Ντέλια Βελκουλέσκου, προειδοποιούσε για τους επερχόμενους κινδύνους, επισημαίνοντας πολύ χαρακτηριστικά τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος στην έγκαιρη λήψη μέτρων: «Τα έσοδα πρέπει να αυξηθούν και οι δαπάνες πρέπει να κοπούν. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να συζητήσει με τους πολίτες ποια είναι η σωστή ισορροπία για την Ελλάδα μεταξύ αυτών των δύο». Την ίδια περίοδο γίνονται ανάλογες διαπιστώσεις και από την ΕΚΤ, η οποία τασσόταν «υπέρ άμεσης εφαρμογής προγράμματος διαρθρωτικών αλλαγών, προσθέτοντας την ανάγκη εξασφάλισης κοινωνικής συναίνεσης, της εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεσης δηλαδή, για την επιτυχή εφαρμογή του προγράμματος».
• Για να κατανοήσουμε πώς η πολιτική αγορά, δηλαδή το πολιτικό-κομματικό σύστημα, όταν στρεβλώνεται από τη διαπλοκή και τη διαφθορά, τις πελατειακές σχέσεις με τους πολίτες παραγνωρίζει το δημόσιο καλό και μέσα από την παραγωγή λαϊκιστικού μαξιμαλισμού φθείρει την κοινωνία, την οικονομία και αλλοτριώνει την ίδια τη Δημοκρατία.
• Για να κατανοήσουμε ότι αντίθετα με το τι ο λαϊκισμός επικαλείται και προωθεί στην κοινή γνώμη, το IMF στάθηκε για την Ελλάδα πραγματικός σύμμαχος που έγκαιρα προειδοποίησε για την επερχόμενη καταστροφή και το οποίο με τρόπο απόλυτα δημοκρατικό καλούσε τις ελληνικές κυβερνήσεις να «συνέλθουν» για να προστατεύσουν την ευημερία του ελληνικού λαού.
• Για να κατανοήσουμε την αγωνία και το ενδιαφέρον των ΗΠΑ (και ιδιαίτερα του πρέσβη τους στην Αθήνα) για τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, καθώς η μεν οικονομία και κοινωνία ακολουθούσαν την πορεία της καταστροφής, ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις σφύριζαν αδιάφορα με μόνο ενδιαφέρον τη διάσωση των εκλογικών τους ποσοστών.*Χρηματοοικονομικός Επιτρόπος

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση