O ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη, ένα πρώην αριστερό κόμμα

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Περιγράφοντας όσα συνέβησαν στην κορύφωση των δραματικών διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους για τη συμφωνία της 14ης Ιουλίου, ο Γάλλος δημοσιογράφος της «Liberation» Ζαν Καρτεμέρ περιλαμβάνει ένα σχόλιο κοινοτικού αξιωματούχου για τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ ενδιαφέρον. «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα συνεκτικό κόμμα αλλά ένα άθροισμα κινημάτων με τάσεις, φράξιες και ρεύματα». Το κύριο ζήτημα που αναδεικνύει ο Γάλλος δημοσιογράφος είναι η αίσθηση που είχαν οι Ευρωπαίοι στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο -Μέρκελ, Ολάντ, Μοσκοβισί, Γιούνκερ- για τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, ότι είναι «πρώτος μεταξύ ίσων» ως προς το τι θα δέχεται και πού θα συμφωνεί με τους Ευρωπαίους και όχι ο μόνος που θα λάμβανε τις αποφάσεις. Μια τέτοια πραγματικότητα δεν είναι ασυνήθιστη για ένα τροτσκιστικού χαρακτήρα πολιτικό σχήμα της Αριστεράς όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αναθεωρητές, παλαιοκομμουνιστές, ελευθεριακοί, μαοϊκοί, σοσιαλδημοκράτες είχαν βρει στέγη στο σχήμα της Αριστεράς που δεν δίστασε να δοκιμάσει την άσκηση της εξουσίας σε μια Ελλάδα σε κατάσταση χρεοκοπίας εντός ευρωζώνης. Το κύριο όμως ζήτημα για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που γνώριζαν πολύ καλά εξαρχής ο κ. Τσίπρας και το στενό περιβάλλον του των κ. Παππά, Φλαμπουράρη, Σκουρλέτη ή και Φίλη, ήταν ότι το συγκεκριμένο πολιτικό μόρφωμα, παρότι πέτυχε το 36% στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, δεν απείχε δομικά παρά ελάχιστα από τον συνασπισμό συνιστωσών του 4% της εποχής Αλαβάνου.

Επιστρέφοντας από τις πρωτεύουσες της Ευρώπης με πολύ βαριές αποσκευές -το νέο τριετές πρόγραμμα δανειοδότησης της Ελλάδας ύψους 86 δισ. ευρώ αλλά με πολλά προαπαιτούμενα-, ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του γνώριζαν ότι ο «αριστερός ΣΥΡΙΖΑ» που κέρδισε τις εκλογές πριν από επτά μήνες και επικύρωσε την πολιτική ηγεμονία του επικεφαλής του στο δημοψήφισμα του Ιουλίου δεν θα είχε ευρεία προοπτική στη συνοχή του. Γιατί, όπως ήταν φυσικό, η πιο ριζοσπαστική τάση, αυτή που συγκροτούνταν ως Αριστερή Πλατφόρμα υπό τους κ. Λαφαζάνη και Στρατούλη, θα αρνούνταν την προσαρμογή από το περίφημο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης στην ψήφιση ενός Μνημονίου 3, που λειτουργεί μάλιστα και σαν «σκούπα», με μέτρα που οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις του «παλαιοκομματισμού και του ευρωπαϊκού μονοδρόμου» δεν είχαν τολμήσει να εφαρμόσουν. Η ψηφοφορία στο ελληνικό Κοινοβούλιο υπό συνθήκες ασφυκτικής πίεσης από τη συγκυρία επιβεβαίωσε την εκτίμηση αυτή. Πάνω από 45 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν, με τον κ. Τσίπρα να μένει με λιγότερους από 120 βουλευτές, εξαρτημένος από τις ψήφους της αντιπολίτευσης.

Η στρατηγική της ηγεσίας ήταν τότε γρήγορες εκλογές, προκειμένου με λίστα να αντικατασταθούν οι βουλευτές της Πλατφόρμας από άλλους, και η επιβεβαίωση μιας θητείας τετραετίας, με νέα νίκη σε τάχιστο χρόνο. Το πλεονέκτημα επίσης μιας τέτοιας στρατηγικής ήταν ότι οι αποχωρούντες, μαζί με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν θα είχαν τον χρόνο να οργανωθούν και οι δυνάμεις του «παλαιοκομματισμού» Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε μεταβατική περίοδο. Ο

κ. Τσίπρας παρά ταύτα αγνόησε, αν και πολύπειρος από μαθητής στις φραξιονιστικές διαδρομές της Αριστεράς, ότι ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ πιο εύκολα διασπάται σε πολλά κομμάτια και τάσεις παρά διατηρεί την κομματική συγκρότησή του υπό συστημική πίεση, όπως αυτή που δημιουργεί το Μνημόνιο 3. Γιατί για την Αριστερά η εξουσία δεν είναι ο κύριος στόχος, αλλά η αντιπολίτευση στη εξουσία παραμένει ο συνεκτικός υπαρξιακός δεσμός. Πολλοί παράγοντες και στελέχη του κόμματος ακολουθούν πλέον τους Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου στον δρόμο της αποστασιοποίησης, με κύριο μοχλό την επονομαζόμενη «Κίνηση των 53». Ο κ. Τσίπρας κοιτά προς το Κέντρο, αναζητώντας την πολιτική προοπτική. Πολλοί μιλούν για ΠΑΣΟΚ νέας εποχής. Ξεχνούν ότι στο Κέντρο δέσποζε προδικτατορικά ο επίσης αριστερός Τσιριμώκος. Οι εκλογές είναι τόσο κοντά.... τόσο μακριά.

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση