Υπηρεσιακή για κλάματα, πρόβα τζενεράλε οικουμενικής

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Περίμενα να ανακοινωθεί και επισήμως η σύνθεση της υπηρεσιακής κυβέρνησης για να γράψω το σημερινό άρθρο μου. Έλεγα μήπως διαψευστούν οι πληροφορίες που ήθελαν συγκεκριμένα πρόσωπα να αναλαμβάνουν τους υπηρεσιακούς υπουργικούς θώκους. Δυστυχώς, οι πληροφορίες δεν διαψεύστηκαν.

Αποδεικνύεται λοιπόν πως όταν σε αυτή τη χώρα μιλάμε για προσωπικότητες στις οποίες μπορεί να υπάρχει μια ευρεία συμφωνία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, στην πραγματικότητα αναφερόμαστε σε πρόσωπα τα οποία απλώς «τα έχουν καλά» με το πολιτικό κατεστημένο και το έχουν πετύχει διότι σε όποια θέση έχουν αναλάβει στο παρελθόν φρόντισαν να μην κάνουν απολύτως τίποτα.

Έτσι λοιπόν έχουμε υπουργό Εξωτερικών τον Πέτρο Μολυβιάτη, τον εισηγητή του δόγματος «η μη θέση είναι θέση», στον οποίο εν πολλοίς οφείλεται και το γεγονός πως το Κυπριακό παραμένει άλυτο ζήτημα.

Έχουμε υπουργό Εσωτερικών τον Αντώνη Μανιτάκη, ο οποίος θυμίζω πως με πρόταση της ΔΗΜΑΡ συμμετείχε στην αρχική κυβέρνηση Σαμαρά ως Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και αντιστάθηκε σθεναρά στο να φύγουν από το δημόσιο ακόμη και διάφορα αποδεδειγμένα «λαμόγια» δημόσιοι υπάλληλοι.

Ή μήπως πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι για το γεγονός ότι αναγνωρίζεται η συνεισφορά του Νίκου Χριστοδουλάκη στην εθνική οικονομία και επιβραβεύεται με τη θέση του υπηρεσιακού Υπουργού Οικονομίας; Γιατί άραγε; Επειδή ήταν «τσάρος» της Οικονομίας κατά την είσοδο της χώρας στο ευρώ;

Επιπλέον είναι προφανές πως η Άλκηστις Πρωτοψάλτη έγινε Υπουργός Τουρισμού ως «κολλητή» του Λαζόπουλου, όπως διάφοροι άλλοι έγιναν υπουργοί ως «κολλητοί» του Παυλόπουλου.

Θα μπορούσε να πει κάποιος «έλα μωρέ μια υπηρεσιακή κυβέρνηση 20 ημερών, γιατί κάνεις έτσι;».
Κάνω έτσι γιατί κατά τη γνώμη μου αυτή είναι η πιο μεγάλη αποτυχία του Τσίπρα. Να απαλλάξει τη χώρα απ’ όλο το «παλιό σύστημα», όλων των αποχρώσεων και αποκλίσεων.
Για την αποτυχία του να φέρει φρέσκιες ιδέες και καινούργια πρόσωπα στο προσκήνιο.
Για την αποτυχία του να δείξει πως αυτή η χώρα έχει πραγματικά ικανούς ανθρώπους και δεν χρειάζεται να ψάχνει ανάμεσα σε «προσωπικότητες» βολεμένες όλα αυτά τα χρόνια σε ακαδημαϊκές, δικαστικές ή πολιτικές καρέκλες.
Και είμαι σίγουρος πως αυτή την αποτυχία θα τη βρει μπροστά του στις κάλπες. Διότι δεν είναι πλέον διακύβευμα για τη χώρα το ποιος θα βγει πρώτος. Για αυτό και λέω πως θα βρει μπροστά του την αποτυχία του αυτή στις κάλπες,  ο Τσίπρας. Κι αφορά τον ίδιο και τη γενιά του. Εκτός αν θεωρεί επιτυχία του ό,τι διέσωσε τον Νίκο Παππά…

‘Έχω λοιπόν την αίσθηση πως αν οι περιστάσεις οδηγήσουν στην ανάγκη οικουμενικής ή εν πάση περιπτώσει ευρείας συνεργασίας κυβέρνησης, τα πρόσωπα που θα την απαρτίζουν δεν θα είναι πολύ διαφορετικά από τους σημερινούς υπηρεσιακούς υπουργούς. Κι αυτό τότε θα είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για μια χώρα σε τόσο μεγάλη κρίση.

ΥΓ: Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τον υπερτονισμό του γεγονότος να έχουμε γυναίκα πρωθυπουργό, έστω και υπηρεσιακή. Το πρόβλημα με τους πρωθυπουργούς μας μέχρι σήμερα δεν ήταν το φύλο τους αλλά οι ικανότητές τους. Επιπλέον θεωρώ πολιτικό αναχρονισμό την ανάγκη διορισμού υπηρεσιακών κυβερνήσεων για να διενεργούνται εκλογές και πρέπει να επιστρατεύονται δικαστικοί για να εγγυηθούν το αδιάβλητό τους. Είναι σύμπτωμα πολιτικού πρωτογονισμού κι αναδεικνύει την ανάγκη ευρείας συνταγματικής αναθεώρησης, η οποία θα λαμβάνει υπόψη τα πραγματικά μεγέθη που επηρεάζουν μια εκλογική διαδικασία και όχι το πώς θα μοιράσει ένας υπουργός Εσωτερικών τα ψηφοδέλτια. Κι αναφέρομαι στη  ισχύ και τη χειραγωγική επενέργεια των ΜΜΕ, την άνθηση του  πολιτικού χρήματος και την αποτυχία καταπολέμησης της διαφθοράς.

Πηγή RizopoulosPost


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση