Ο κομματικός φανατισμός και οι φτηνές δικαιολογίες

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν ο Έλληνας να είναι τόσο αυστηρός με τα λάθη των παιδιών του και της γυναίκας του και τόσο επιεικής με τα λάθη του κόμματος που ψήφισε.

Με τι ευκολία καταδικάζει και τιμωρεί τα αγαπημένα του πρόσωπα και με πόση αφέλεια ψάχνει να βρει φτηνές δικαιολογίες για να δικαιολογήσει το κόμμα που ψήφισε και την ομάδα που υποστηρίζει.

Είναι σκληρός και απόλυτος όταν το παιδί του παρεκτρέπεται από τους κανόνες που ο ίδιος θέτει, ενώ είναι αυστηρός και θέλει να έχει λόγο και άποψη για όλες του τις επιλογές.

Από την σχολή που θα διαλέξει, τα μαλλιά του, τα ρούχα που θα φορέσει, το σκουλαρίκι και την γκόμενα/ο που θα επιλέξει.

Μην τολμήσει και κάνει κανένα λάθος και τον εκθέσει στην γειτονιά, στον εργασιακό του χώρο και στον κοινωνικό του περίγυρο, θα το στήσει στον τοίχο χωρίς ελαφρυντικά.

Μην του θίξεις όμως την ΟΜΑΔΑ και το ΚΟΜΜΑ.

Εκεί γίνεται «ΤΟΥΡΚΟΣ».

Έξι γκολ να τρώει σε κάθε αγώνα η ομάδα του, γι αυτόν θα φταίει η μπάλα, το χορτάρι και ο διαιτητής.

Μην του κατηγορήσεις τον πρόεδρο της ομάδας του, θα «πέσει να σε φάει» και ας είναι ο μεγαλύτερος εγκληματίας.

Με το κόμμα είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα, εκεί ξεπερνά τα όρια.

Τι και αν το κόμμα του δεν υλοποιεί τις δεσμεύσεις, τις υποσχέσεις και τις εξαγγελίες του, αυτός εκεί.
Θα ψάξει αμέσως να βρει τους ενόχους, αλλά όχι στο ΚΟΜΜΑ. ΠΟΤΕ στο κόμμα.
Φταίχτες και ένοχοι είναι οι άλλοι.

Και το κόμμα ΘΥΜΑ του συστήματος της ολιγαρχίας και των ξένων κέντρων εξουσίας, θύμα απάτης και εκβιασμών αδίστακτων τοκογλύφων.

Για να δικαιολογήσει το κόμμα, «ξεχνά» τα γεγονότα, αμφισβητεί την πραγματικότητα, κάνει το ψέμα αλήθεια και με ανόητα και σαθρά επιχειρήματα προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο.

Όποιος τολμήσει να θίξει τον αρχηγό του κόμματος του, κάνει κριτική, αμφισβητήσει τις προθέσεις του, ΣΤΟΧΟΠΟΙΕΙΤΑΙ. Στην πυρά.

Τα μέτρα δεν τα αξιολογεί με το πόσο επαχθή είναι για τον Ελληνικό λαό, ΟΧΙ φυσικά, αλλά με το ποιο κόμμα τα θεσμοθετεί.

Τα επιβάλλει το αντίπαλο κόμμα;
Στους δρόμους και τα κάγκελα ο χουλιγκανάτος οπαδός.

Τα εφαρμόζει το δικό μας κόμμα;  
«Μούγκα στην στρούγκα».

Σαχλές δικαιολογίες, περί εκβιασμών και πραξικοπημάτων.
Αυτό τον εκβιασμό δηλαδή, που απέρριπτε ως πρόσχημα στους προηγούμενους, σήμερα , για το δικό του κόμμα, το επικαλείται σαν ισχυρότατο και ακλόνητο άλλοθι.

Την πίεση και την έλλειψη χρόνου που επικαλούντο οι ΑΘΛΙΟΙ προηγούμενοι, για να περνούν τα μέτρα με τις αντικοινοβουλευτικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τα απέρριπτε και τα θεωρούσε πρόφαση.

Τώρα, που αυτές οι Π.Ν.Π είναι ο μοναδικός τρόπος νομοθέτησης της «δικής» του κυβέρνησης, θεωρεί ότι δεν γίνεται διαφορετικά και συμβιβάζεται με αυτό.

Την ιδεολογική χρεοκοπία του κόμματος του, την θεωρεί αναγκαίο και επώδυνο συμβιβασμό και όχι μνημονιακή μετάλλαξη ενός κόμματος που βρέθηκε απέναντι στους ανεμόμυλους της στείρας ρητορικής του.

Τόσος φανατισμός που δεν τον αφήνει να δει πέρα από την μύτη του.

Μου θυμίζει το ανέκδοτο που λέγαμε για τον Ανδρέα:

Συζητούσαν δύο οπαδοί του ΠΑΣΟΚ

Ρωτά ο ένας
- Πετά ο γάιδαρος;
- Σιγά μην πετά ο γάιδαρος
- Μα το είπε ο Ανδρέας
- Καλά... πετά... πάει πέντε μέτρα και πέφτει.

Είμαστε ένας λαός της υπερβολής, χωρίς μέτρο και όρια.
Και αν η πίστη προς την ομάδα είναι διαρκής, η πίστη για το κόμμα είναι εφήμερη.
Ο οπαδικός κομματικός φανατισμός του σήμερα, μεταλλάσσεται σε ΡΕΤΣΙΝΙΑ του αύριο.

Το 2009 το «Βλαμμένο» είχε πάρει 43,92%.
Το 2012 αν ρωτούσες 100 Έλληνες "τι ψηφίσατε στις εκλογές;" Οι 85 θα σου έλεγαν ότι δεν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ.

Ξαφνικά τον Γιώργο Παπανδρέου δεν ήθελε να τον ξέρει κανείς, η πλήρης μεταστροφή.

Φοβάμαι ότι διανύουμε πάλι τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και εύχομαι η ιστορία να μην επαναληφθεί σαν φάρσα.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση